Vísir - 28.05.1963, Qupperneq 15

V í S IR . Þriðjudagur 28. maí 1963.

15
mœa
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□
ERCOLE PATTI:
ÁSTARÆVINTÝRI
I RÓMABORG
— Vertu svo vinsamlegur að
skilja dyrnar eftir opnar.
— Það var leiðinlegt að þessi ná-
ungi skyldi koma, sagði Marcello,
pað var eitthvað svo notalegt að
sitja hjá yður og rabba við yður.
Hún brosti til hans sem snöggv-
ast.
— Við getum svo sem gjarnan
rabbað saman eins og fimm mín-
útur til.
Maðurinn var farinn inn, en
hann hafði skilið dyrnar eftir opn-
ar lítið eitt og Anna settist aftur
hjá Marcello á tröppurnar fyrir
framan dýnuverkstæðið.
— Ég ætla að reykja eina siga-
rettu til, sagði hún en svo verð
ég að fara inn.
Þegar Marcello kveikti á vindla
kveikjaranum og hún snart aftur
handarbak hans, sagði hann.
— Hendur yðar minna mig á
barnshendur.
— Finnst yður það? sagði Anna
og strauk kinn sína.
Marcello tók hægri hönd hennar
og skoðaði hana í krók og kring.
— Hún er svo mjúk. Hörund yð-
an er silkimjúkt.
— Hörund handa minna?
— Hbiundið á andliti yðar er
eins mj'úkt, sagði hann og snart
við kinn hennar, en svo strauk
hann hár hennar frá enniu og bætti
við:
— Hár yðar — greiðið þér yður
aldrei?
— Stundum, sagði Anna þykkju-
' laust. Hún hreyfði sig ekki, lét sér
vel líka, að hann renndi fingrum
sínum gegnum úfið hár hennar.
Svo hallaði hann sér að henni og
horfði i augu hennar, en hún
hreyfði sig ekki. Hann kom enn
mær, en hún sat hreyfingarlaus
og horfði á móti augum hans, og
svo kyssti hann hana á munninn,
hægt, varlega, og allt í einu, eins
og af sjálfu sér, opnaðist munnur
hennar, og hann fann heitan, mjúk
an tungubrodd hennar milli vara
• sér, og sígarettulykt í vitum sér,
Þau kysstust löngum, heitum kossi
— kossi, sem hinn ungi maður
hafði ekki gert sér vonir um eftir
jafn skömm kynni.
Anna dró seinasta reykinn úr
sígarettunni og sagði svo ósköp
‘rólega:
’ — Hvað er klukkan?
— Korter yfir tvö.
— Ég á að mæta i Scalera klukk
an átta. Nú verð ég að fara inn.
Marcello fylgdi henni að dyrun-
um.
— Hittumst við aftur? spurði
hann.
— Hringdu til mín siðdegis á
morgun.
Hann skrifaði hjá sér símanúmer
hennar. Svo kysstust þau aftur
jafn lengi og heitt og áður. Svo
vék hún sér hægt úr faðmlögunum
og hvíslaði um Ieið og hún lokaði
dyrunum:
•— Hringdu til mín á morgun
klukkan fjögur. Góða nótt.
Marcello varð aftur einn á Via
Germanico. Kossarnir tveir höfðu
haft þau áhrif á hann, að hann
hafði enn ákafan hjartslátt. Nú,
er hann hélt áfram göngunni til
heimilis síns, fannst honum, að
hann hefði loksins fundið konuna
sem hann lengi hafði Ieitað að. Og
þetta hafði gerzt svo blátt áfram
og stúlkan hafði ekki sagt eitt orð,
sem kom ónotalega við hann.
Marcello var þrjátíu og fimm ára
gamall. Hann var vel gefinn, við-
kvæmur í lund, en þótt hugur hans
hneigðist allmjög til kvenna og
honum þætti vænt um þær, hafði
engin. kona orðið á vegi haps, sem
hann hafði ferigið trú á, að gæti
orðið sannur félagi hans í tilhlýði-
legu samlífi. Til þessa hafði hann
því látið sér nægja smá ástarævin-
týri, sem öll áttu sér skamman ald
ur. Það hafði jafnan farið svo, er
hann er hann hafði þekkt konu
skamma hríð, að hann varð ein-
hvers var í fari hennar, sem hon-
um féll ekki, Konur þær sem hann
hafði kynnzt, höfðu reynzt grunn-
hyggnar eða deilugjarnar — eða
þá daðurgiarnar um of og reynd-
ust hafa mætpr á einhverju, sem
hann hafði andst.vgð á,
Honum fannst sumar hinna
menntuðu kvenna, er hann kynnt-
ist hafa tilhneigingu til þess að
ræða mál, sem voru ofar hans
skilningi, eða gjarnar á að segja
eitthvað, sem fór í taugarnar á
honum — aðrar voru óþolandi
heimskar eða grófar í sér. Því var
það, að hann hvarf jafnan eftir
skömm kynni aftur í hóp kunn-
ingja sinna og tók oftast nær
félagsskap við þá fram yfir kynni
við konur. Og leyndust með hon-
um vonir um að kynnast einhverri
konu, sem væri öðru vísi en allar
hinar, konu, sem honum hentaði
sem félagi og honum væri óbland-
in ánægja að vera einn með —
allan liðlangan daginn. Hann leit-
aði, í fáum orðum sagt, að konu
sem var blátt áfram, vel gefin og
ætti til að bera vissa hugvitssemi,
en hann hafði ekki enn fyrirhitt
konu, sem hafði alla þessa kosti
til að bera. Það var alltítt, að hin-
ar menntuðu, gáfuðu konur áttu
einnig til slóttugheit og fals, eða
konur þessar voru yfirborðslegar
og þóttafullar, en hispursleysið
hjúpur, sem þær brugðu yfir sig til
þess að sýnast. Og að því er hug-
vitssemina snerti þá fannst hún
aldrei í tengslum við hina kostina,
en ef þær áttu hana til kom hún
á stundum fram á þann hátt, að
það nálgaðist hreinan fábjánaskap.
Hið stutta viðtal við Önnu — og
hann hugleiddi það nú frá öllum
hliðum á göngu sinni um Prati, en
hann var því vanur að grandskoða
málin — fannst honum óaðfinnan-
legt. Að vísu var of snemmt að
kveða upp neinn lokadóm, en hún
hafði að minnsta kosti ekkert sagt
enn, sem varð misskilið. Hún hafði
verið blátt áfram, alúðleg og ró-
leg, ekkert í fari hennar bar upp-
gerð vitni, hún hafði talað hiklaust
og eðlilega og án þess að seilast
til áhrifa, kom fram sem skynsöm
og róleg stúlka, gersamlega laus
við alla bragðvísi í tali. Marcello
hugleiddi þetta allt — og líka koss
ana tvo, i anda sams konar gagn-
rýni og hann mundi beita, ef hann
ætlaði sér að skrifa um þá rit-
gerð. Hún hafði ósköp blátt áfram
og eðlilega komið til móts við hann
£ fyrri kossinum og af fullri ein-
lægni — í algerri mótsögn við
allt sjónleikslegt, og hún hafði á
réttu augnabliki girt fyrir, að koss
inn leiddi til ákefðar, með því ein-
faldlega og eðlilega að spyrja hvað
tímanum liði. Þannig hafði fyrsta
samverustund þeirra verið laus við
plla væmni og bjánalega róman-
tík, sem margar ungar stúlkur voru
haldnar af og settu hvimleiðári blaé
á samvistir á slíkum stundum. Og
vegna alvöru hennar og hófsemi
hafði kossinn vakir dýpri og heit
ari tilfinningar og fengið á sig blæ
hins sanna, hreina, einlæga. Og
að því er hinn kossinn snerti —
þann í dyragættinni — þá líktist
hann hinum fyrri, var rökrétt af-
Ieiðing hans, og endirinn viðeig-
andi er hún sagði:
— Hringdu til mín á morgun
Um klukkan fjögur. Góða nótt.
Og svo höfðu dyrnar lokazt.
Og enn eitt: Milli þessara löngu
og innilega kossa hafði Önnu aldrei
gleymzt að þéra hann, og taldi
hann það sýna háttvísi hennar og
hlédrægni, og að henni var sjálfs-
öryggi í blóð borið.
Marcello var enn niðursokkinn
í þessa gagnrýni og hugleiðingar,
er hann kom að sínum eigin úti-
dyrum við Via Boezio. Hann bjó
í stórbyggingu, er byggð hafði ver-
ið á samvinnugrundvelli fyrir fjör-
tíu árum og ætluð var til íbúðar
hálaunamönnum í embættismanna-

En hvað það er fallegt af ykkur
að gera ykkur þetta ómak fyrir
okkur.
Þróun tízkunnar.
Rip 11-3
stétt, og hafði því í upphafi verið
þannig frá inngöngudyrunum geng
ið, að með tilhlýðilegum virðingar
blæ væri og var sá blær ekki enn
með öllu horfinn. Við gangstéttina
var járnhlið all þunglamalegt og
íburðarmikið og við inngöngudyr
marmaraþrep, en er inn kom var
gasþefur i lofti á öllum hæðum,
því að gasmælar sumra íbúðanna
voru óþéttir, við dyr eldhúsa settu
vinnukonur ruslakörfur á hverju
kvöldi, og voru þær ekki tæmdar
fyrr en undir morgun, og jók þetta
sem að líkum lætur ekki á gæði
þeirrar anganar sem fyrir var í
lofti. Allar hurði voru úr vönduð-
um viði og voru þær vel fægðar
svo og látúnssnerlar og annað slíkt
eins og til að minna á gljáa virð-
ingarinar, sem vissulega var þarna
á öllu, í upphafi,
Marcello gekk á tánum inn í
íbúð sína. í forstofu hennar var
gríðarmikill klæðaskápur frá'15.
öld. Var hann úr þykkum viði og
járnsleginn og fyllti helming for-
stofunnar, en þarna var líka dökk
máluð kommóða úr sarnskonar viði
ög stöðú'á henni tveir stórir kerta-
stjakar úr bronsi, sem gljáðu svo
fallega, að Ijóst var að þeir voru
fægðir reglulega. Til hliðar var
róðukross af viði gerður og undir
honum hilla og á henni hálfopinn
pappakassi með fimm eða sex siga-
rettupökkum, en faðir hans, Cenni
greifi, hafði rétt til kaupa toll-
frjálsar sigaréttur í páfagarði, og
notaði sér þann rétt.
Gamlar ábreiður voru á gólfum,
bæði í forstofunni og göngum, sem
úr henni lágu, og var þungt loft
og mettað ryki. I göngunum, sem
Marcello nú lagði leið sína um til
herbergis síns, var komið fyrir alls
konar húsgögnum, en gamlir minja
gripir héngu á veggjum, sverð og
fleira og dýrahúðir. Og meðan Mar
cello var að hátta hélt hann áfram
gagnrýnishugleiðingum sínum og
og sannfærðist um það enn betur,
að Anna væri stúlkan, sem hann
hefði svo lengi leitað að. Hann
minntist þess, er'hún notaði orðið
bufala um eina af kvikmyndunum,
sem hún hafði leikið í, og þannig
T
A
Tarzan og Ito, forða sér hið
bráðasta úr maurabúinu, og reika
um skóginn. Tarzan: Þarna er góð
ur miðdegisverður Ito. Þetta er
fyrsta frumskógarveizlan okkar
saman Ito, steikt Armadillo.
Ito: Og Armadillo, er með sinn
eigin pott á bakinu. Tarzan.
Tarzan: Við verðum að taka
með okkur mat, þegar við klífum
fjallið, VIÐ trúum ekki á neina
fjalladrauga, ekki rétt Ito? Ito:
Ég hef aldrei reynt að klífa fjallið
Tarzan, Mombai sagði mér að
það væri mjög hættulegt.
leitt í ljós að hún var farin að til-
einka sér orð úr rómverskri mál-
lýsku, að hún hafði gert það án
þess að vottaði fyrir, að hún mikl-
aðist af neinu. Hún var ekkert upp
með sér af því, að vera farin að
tileinka sér það sem rómverskt
var, eins og títt var um fólk úr
öðrum borgum og utan af lands-
byggðinni, er sezt hafði þar að, og
vildi sem fyrst reyna að sanna að
það væri borgarar í heimsborg, og
leit með fyrirlitningu á uppruna
sinn. Þesu fór fjarri, að því er hana
varðaði, að það vottaði fyrir hjá
henni, að henni væri skemmt frek
ar en að henni fyndist til um notk-
un slíkra orða. Þótt hún þannig
tileinkaði sér að nokkru talshætti
kvikmyndavera borgarinnar gerði
hún það bíátt áfram og yfirlætis-
laust. Nú var það staðreynd hugs-
aði hann, að í kvikmyndaheimin-
um urðu margir fyrir áhrifum sem
kippti þeim úr skorðum, en hún leit
á þann heim að nokkru sem á-
horfandi, sem vottar fyrir hæðni
hjá, en er opinskár og einlægur.
Og engan áhuga lét hún i ljós
hverjar skoðanir aðrir hefðu um
þetta haft, hefðu eða kynnu að
hafa.
Og upp úr þessu hugsunarslangri
féll Marcello Cenni í væran svefn.
«,
Daginn eftir hringdi Marcello til
hennar klukkan fjögur. Hún var
ekki heima, en hafði beðið hús-
freyjuna, að skila til hans, að hún
yrði komin heim klukkan sjö.
Þar sem enn voru þrjár stundir
til stefnu lagði Marcello leið sína
í skrifstofur hálfsmánaðarrits, er
nefndist Samkundan, en það var
bókmenntalegs efnis. Þar gat hann
alltaf átt von á að hitta einhvern
vina sinna eða kunningja úr rit-
höfundahópi.
Skrifstofur þessar voru á fyrstu
hæð stórbyggingar við Via del Gam
bero. Umferðarhávaðinn frá göt-
unni barst inn þangað um lítinn
glugga yfir aðalinngangi, en skrif-
stofurnar voru baka til og aðeins
tvær og fremur litlar. Þar voru
nokkur skrifborð, stólar hér og þar
og teikningar á veggjum. Þarna
var mikið skrafað og hljóp
mönnum oft kapp í kinn, en honurn
féll vel hið bókmenntalega and-
rúmsloft, er þarna var.