Vísir - 19.06.1963, Blaðsíða 15

V1SIR . Miðvikudagur 19. júní 19ea.
15
□□□□□□□□□□□□ruaaaEJODQaacjoaD
ERCÖLE PATTI:
segja um tilfinningar sinar I hans
garð. Hún kvaðst hafa þörf fyrir
að segja þetta. Hann skyldi engar
áhyggjur ala. Hún ætlaðist ekki
til neins af fionum.
Marcello hafði þegið vináttu
hennar og aðdáun. af því að hann
þurfti á henni að halda sjálfsvirð-
ingu sinni og stolti til stuðnings.
Hann þurfti á henni að halda til
þess að gamla sárið gæti loks gró-
ið að fullu. Lækningin hezta var
hin auðmjúka aðdáun Marisu, en
samtímis fór þessi aðdáun og trú-
festi Kalabriu-stúlkunnar í taug-
arnar á honum, og hann reyndi
sem oftast að koma =ér hiá að
hitta hana. — Nú hafði ósmekklegt
tal Curtatoni haft þau áhrif á
hann, að honum fannst hann þurfa
„sterka inntöku af meðalinu". eins
og hann sagði við siálfan sig, er
hann gekk á fund hennar og þvi
hressari sem leiðin styttist.
Það var mistur yfir Viale delle
Milizie. Hlyntrén voru farin að
Iaufgast. Gluggar hermannaskál-
anna í dalnum voru opnir, því að
milt var I veðri. og hermennirnir
sátu í gluggakistunum snögg-
klæddir. reykjandi og masandi. og
höfðust ekki annað að, nema ef
það væri að kalla til ungu stúlkn-
anna, sem áttu leið slna þarna
fram hjá. Við og við gerði steypi-
skúr og allt var vott og gljáandi,
en syp var sólin farin að skína
aftur að vörmu spori.
Marisa Odoni beið hans í lítilli
kaffistofu við Via Leone IV. í hálf-
dimmu herberginu glytti í hin
dökku augu hennar eins og tvær
svartar olífur, sem hafa verið gegn-
vættar í olíu.
— Þakka þér fyrir að hringja
til mfn, sagði hún þegar af mikilli
ákefð. Þú hefur ekki farið úr huga
mér. Mig dauðlangaði til þess að
hringja til þín, en ég vildi ekki
hringja til þín, því að ég var smeyk
um að reyta þig til reiði. Þú held-
ur kannske ,að enginn karlmaður
líti á mig, af því að mér stendur
á sama um alla nema þig, en því
fer fjarri. Það eru margir karl-
menn ,sem vildu mikið til vinna
að fá að vera með , mér þó ekki
væri nema smástund. Þú einn ert
öðruvísi — öðruvísi en allir hin-
ir. Og ég er vitlaus I þér.
Og svo tók Marisa til að lýsa
öllum þeim karlmönnum, sem voru
ástfangnir af henni, einum af öðr-
ABORG
um. Og dvaldist henni lengst við
lýsinguna á manni að nafni Libian
| chi, sem vann I sömu skrifstofu og
hún. Hann var alltaf að lýsa yfir
ást sinni á henni ef svo vildi til, að
þau voru ein I skrifstofunni, og
hann beið hennar við dyrnar, til
þess að fylgja henni heim, og var
það þó úrleiðis, þvl að hann átti
heima I allt öðrum borgarhluta. En
hún kvaðst alltaf hafa hafnað öll-
um boðum Libianchi. Hún fór
I aldrei með honum neitt, ekki einu
sinni I kvikmvndahús, né heim til
: foreldra fians. en hann vildi einu
sinni fá hana til bess að fara heim
með «ér til be«s að hitta bau.
Á meðan Marisa lét dæluna
i ganga hugsaði Marcello um Onnu
! sem nú hlaut að vera einhvers stað
í ar I Argentínu Kannske var hún
núna. < gulu nevsunni sem var svo
miög notalegt við að koma. begar
bau voru úti að ganaa saman og
'eiddust. Kannske hafði hún nú ein
hvern nýian elskhuga og var að
rabba við hánn. honum t.il iafnmik
illar ánægiu og bað bafði verið
honum, er hún rabbaði við hann
Og bessi nvi elskhugi mundi ekki
s’era sér grein fvrir. að bað var
hann — Maroeúo — «em hafði
'eiðbeint henni kennt henni. svo
að benni veittist létt að koma orð-
hm að því. sem hún vildi segia.
Marisa sagði honum frá öðrum
aðdáanda sínum, irjdælum pilti,
sem henni stóð alveg á sama um.
Hann hafði lagt sig í líma méð að
koma sér I kynni við hana. Hann
var alltaf að hringsóla I bllnum
sínum I nágrenninu, og ef hann sá
hana, talaði hann alltaf eins og
það væri einskær tilviljun, að hann
væri þarna.
Kiminn, sem þau sátu í þarna
I kaffistofunni minnti á forstofu I
íbúð þjónustufólksins I stórhýsi.
Og þau sátu þar sitt á hvorum
stálstóli sömu tegundar.
í gluggum kaffistofunnar var
allskonar sælgæti, pokar með
brjóstsykri og slíku, og allt dálít-
ið rykfallið, og við og við stað-
næmdist einhver fyrir utan glugg-
an og mændi inn, kannske Iftill
drengur eða þjónustustúlka, og
svo voru þau horfin.
Marisa var með akkeris-keðju-
armband og það glamraði í, er hún
hreyfði til handlegginn á borðinu,
og allt I einu tók Marisa dálítinn
ferhyrndan kassa upp úr vasa sín-
um, sem var innvafinn f rósóttan
pappír.
— Ég hefi verið að nugleiða að
senda þér þetta I nokkra daga,
sagði hún. Mér flaug I hug að koma
með það, skilja það eftir hjá hús-
verðinum. Mig Jangar til að þú eig
ir það til að mwnast mín þegar
langt líður á milli, að við sjáumst.
í kassanum var hjarta úr tré, út-
skorið, og á því voru litlar dyr á
hjörum, og smábolti fyrir. Marc-
ello tók við hjartanu og færði til
boltann og opnaði þessar dyr hjart
ans og þar fyrir innan var smá-
mynd af Marisu, með bros á vör,
en einhvern veginn minnti brosið
hann á bros dáins barns. Fyrir
neðan myndina var ræma úr
svartri pappírsörk og á hana skrif-
að með hvltu bleki: Ég dái þig.
— Þakka þér fyrir að hugsa til
mín, sagði Marcello, lokaði dyrun-
um á hjartanu og mikla hryggð
setti að honum.
— Geðjist þér að því?
— Karinske dálítið um of róm-
antískt, sagði hann. En þetta var
fallega hugsað.
— Ætlarðu að hafa hana á skrif-
borðinu þínu?
— Ég ætla að hafa hana I kass-
anum. Ég hirði ekki um, að faðir
minn sjái hana.
— Skammastu þín fyrir mig?
— Nei, bað er ekki bað. En ég
vil ekki. að það sé verið að spyria
mig spiörunum úr, og bað mundí
verða tilefni ,ef ég hefði mynd-
ina á skrifborðinu Ég vil hafa
mitt einkalíf I friði.
Hún tók í hönd hans og hann var
hryggur og leiður áfram, því að
hann fann það enn betur nú en
áður, að þau áttu ekkert sameigin
legt, hann unni ekki þessari stúlku
og hann fann líka. að það væri
rangt af honum að halda áfram að
blekkia hana af eigingirni sinni og
hégómaskap.
—• Við skulum fara héðan. sagði
hann. bað er svo skuggalegt hér.
Miklu seinna, um kvöldið, er
hann hafði skilið við Marisu, begar
hann var að fara yfir Ponte Cavo-
ur, stakk hann héndinni í vásann
og snerti litla kassann. sem hjart-
að var I. Hann hafðí sannast að
segja verið búinn að gleyma, að
hann var með hann I vasanum. Og
þessi litli hlutur endurvakti leiða
hans. Ef ég veikist nú allt I einu,
hugsaði hann, eða yrði fyrir bíl,
eða eitthvað annað kæmi fyrir
vasa mínum. Hann mátti ekki til
þess hugsa. Hann gekk að handrið
inu á brúnni, leit I kringum sig, og
kastaði kassanum út á ána, og hann
opnaðist og datt niður I ána kol-
mórauða og sveljandi, en hún var
í vexti. Þetta var óðara horfið I
straumnum. Og það var allt í einu
farið að rigna á ný.
Eftir nokkra daga úrkomu fór
veðrið aftur batnandi. Það var ein
hver töfrandi kyrrð yfir öllu, ein-
hver eftirvænting I loftinu — eins
og allt I borginni biði einhvers
dásamlegt.
Það var stuttu fyrr miðdegi. Mar
iello var á gangi á Via Nomentana.
Ffann hafði verið heima hjá Ardu-
ini háskólakennara, sem átti heima
I Santa Agnesa-hverfinu, til þess
að fá |ánað rit, sem hann þurfti á
að halda við samningu ritgerðar.
Athygli hans beindist að götu, sem
lá beint niður bratta brekku. Þar
var enn meiri kyrrð yfir en annars
staðar og yfir himinninn breiður og
blár. Hann lagði leið sína um þessa
götu og hlustaði á fótatak sjálfs
sín. Við og við kom eins og smá-
blær og snart við ölíu. Hann gekk
áfram án þess að hafa neitt sér-
stakt I huga og allt I einu var
hann kominn inn I Viale Eritrea.
Þarna hafði risið upp heilt hverfi
á nokkrum árum, síðan hann var
þar síðast, og hann var þessu nýja
hverfi ókunnugur.
Þarna var breitt stræti og búðir
beggja vegna. stórir gluggar með
ísskápum. bandarískum eldhúsá-
höldum og sjónvarpsviðtækium,
Chinpenda'e-húsgögnum, lömpum
og lamna^kermum. matvæladósum
að ógleymdum brauðsölubúðum
með alls kyns stærðar kökum
skrautlegum. Og þarna var blóma-
búð, blóm úti og inni. og stúlka
gekk yfir götuna bar gulan blóma
vönd að vitum sér. Svo hvarf hún
inn I eitt sambýlishúsið. Honum
fannst hann vera kominn I borg.
sem hann hafði aldrei komið I áð-
ur. Allt var einhvern veginn öðru
vísi. andrúmsioftið verði sitt 'og
nýiabrumið á öllu Hann sá inni
I anddvri 'önð viði sá Ivftur og
Hós beirra CTegnum glerveggi. hann
«á iafnvel vindustisa gegnum glugg
ana sem náðu allt unp á 8. hæð
Marcello nam staðar fvrir utan
matvöruverzlun á götuhorni. Á
henni voru sex stórir gluggar með
sýnishornum af öllu því, sem barna
var að fá þetta var nýtízku verzl-
un. og hann sá konur sumar dökk
ar. aðrar liósar ganga á milli borð
anna Hvergi nokkurs staðar I
Rómaborg gat verið önnur eins
"erzlun bessarar tegundar.
Hann '•'ðð fvrir utan einn glugg
ann op varð starsýnt á svfnslæri
innvafið < nikkelpapnír Og svo tók
hann allt í einu eftir frú Fassi, eig
inkonu lögfræðingsiris. sem veifaði
til hans. Við hlið hennar stóð
stúlká, með hár sitt fléttáð I eina
fléttu. Og þessi stúlka horfði á
hann og brosti.
Marcello fór inn. Signora Fassi
gekk á móti honum. Hár hennar
var á litinn eins og indverskt blek,
augun kringlótt og starandi, og
kringum þau gulleitir hringar, svip
aðir og kringum hænuaugu. Hon-
um fannst hún á svipinn eins og
áfjáður canastaspilari allmjög við
aldur.
— Ég ætlaði að hringja til yðar,
sagði hún. Ég á von á nokkrum
gestum á fimmtudagskvöld og þér
megið til að koma, — allt menntað
fólk skiljið þér, svo að þér munuð
kunna félagsskapnum vel.
Stúlkan með fléttuna hélt á
blómavendi. Hún gekk nú hægt til
hans.
— Þér hafið ef til vill ekki hitt
Eleanoru fyrr .spurði signora Fassi.
Elenora, þetta er Marcello Cenni,
kunnur menntamaður.
Hárgreiðslustofan
SL
nimf
Háaleitisbraut 20 Sími 12614
Ýrentun ?
prentsmiója é, gúmmlstlmplagerö
Einholti 2 - Slmi 20960
! i i s o t u
í
IZodiac '58 mjög glæsileg-
rr bíll Verð kr 110
þús. Utborgun 70 þús.
Chevrolet 'S0 4ra dyra.
Verð kr 30.000,00.
Útborgun 15.000 00.
Chevrolet '59. Úrvalsbíll
Verð kr 100 000 00.
Volkswagen '57 Með nýrri
vél og girkassa
Verð kr 70 000 00.
Og InmHruð
annarra níla.
BÍIASALAN
iH
15 812
rnmmmm
"rauða'rá”
SKtJLAGATA 55 — StMl 1581«
TOklatorg
Sími 2 3136
T
A
R
2
THE MYSTERIOUS 5TKANSEK EATS
WITH THE HUNSRy SKUNTS OF
A STAKVEP WOUF- BUT
KEFUSES TO SPEAK . ..
THE B0y IS RISHT! WE KIS<E7
OUK LIVES TO SaVE VOU! LOW,
ANSV/ER OUK QUESTIOMSl VVHEN
l'M N0 LONJSEK f'ATIEfOT I
HAVE WAYS TO MAK£ yoU
Ito: Hann borðar af mat okk-
ar, en vill ekki tala við okkur.
Hann hlýtur að vera óvinur.
(Hinn dularfulli ókunni maður
rífur i sig matinn eins og úlfur,
en vill ekki tala).
Tarzan: Drengurinn hefur á
réttu að standa. Við hættum lifi
okkar til þess að bjarga þér, svo
að nú skaltu svara spurningum
okkar. Þegar ég hef misst þol-
inmæðina, þá get ég LÁTIÐ þig
tala.
næSon$or:kíir
2S.CI®
Ay§Sý$£ð í ¥ÍSS