Vísir - 25.06.1963, Side 9

V i S IR . Þriðjudagur 25. juní 1963.
9
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□
1. DRANGEYJARGREIN
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□(>□□□□□□□□□□□□□□□
Hinar illræmdu flekaveiðar við Drangey. Flestir fuglamir em dasaðir orðnir og hreyfa sig ekki þótt að
þeim sé komið, en lengst til hægri em tveir eða þrír fuglar enn í fullu fjöri og berjast um og busla.
Það em þeirra síðustu fjörbrot. Á bak við sér á duflin sem fiekinn er festur við.
Sigið i Drangeyjarbjarg. Eftir þessa einu för niður kom Sig-
maðurinn upp með nær 350 egg.
„tJt f bláum ægisveg
una fáir betur.
Drangey há og hrikaleg
húfu gráa upp setur“.
Þessa vísu hafði ég einhvern
tíma heyrt án þess þó að muna
eða vita eftir hvern hún var.
Mér fannst þessi vísa hrein öf-
ugmæli og það á fleiri en einn
veg. Ég minntist orða Ásdísar
Grettismóður, er hún sagði að
sonur sinn myndi enga heill
sækja í Drangey. Áþekk orð lét
Þorbjörn öngull sér um munn
fara við Gretti, „muntu ills
bíða“, sagði hann þegar útlag-
inn neitaði að hverfa brott úr
eynni. Ekkert af þessu fannst
mér benda til þess að Drangey
væri þeim sérstaklega happasæl,
sem hana byggju eða sæktu
heim. Auk þess vissi ég mý-
mörg dæmi um slysfarir úti
þar og loks hafði ég illan bif-
ur á uppgöngunni, sem margir
höfðu lýst fyrir mér sem glæfra-
legu einstigi.
Það síðastnefnda hafði ráðið
mestu um það að mig brast
kjark til Drangeyjarfarar. Hafði
meira að segja allt að því
Ferð
strengt þess heit að þangað upp
skyldi ég aldrei fara. Lífhræðsl-
an var mér í blóð borin. Svo
skeði það einn góðan veðurdag
í vor, að lífhræðslan var í einni
svipan horfin úr búk mínum og
sál. Hvernig á því stóð veit ég
ekki. Ég fann það aðeins að ég
þorði að ganga upp á ös"kjuhlíð
án þess að hafa sigkaðal og ann
an öryggisútbúnað meðferðis,
og þorði að ganga yfir Lauga-
veginn án þess að biðjast fyrir
áður og meira að segja gat ég
staðið úti á svölunum heima
hjá mér án þess að finna til
lofthræðslu. Voru þær þó fulla
tvo metra frá jörðu.
Fór til Siglufjarðar.
Um líkt leyti og undur þessi
öll skeðu barst mér boð norðan
úr laiidi um flutning og fylgd
út í Drangey. Það boð gat ég
ekki afþakkað eins og á stóð.
Því var það ,að ég bjó mig út
með nesti og nýja skó og lagði
leið mína til Siglufjarðar, en það
an skyldi farkosturinn til Drang
eyjar gerður út.
Drangey rís úr hafi. Til vinstri sér á lítinn drang upp úr sjónum. Það er Kerling. Á bak við hana
sér á Tindastól.
Þótt komið væri til Siglufjarð-
ar leit á engan hátt byrlega út
með framhald ferðarinnar. Ég
beið dag eftir dag að veður
batnaði. En það batnaði aldrei.
Eilíf suðvestan átt með stinn-
ingskalda og allt upp í rok. Þá
er ólendandi í Drangey. Svo
kom að þvl að ég var stein-
hættur að hugsa um Drangeyj-
arför, hugsaði um það eitt að
komast heim til Reykjavíkur,
en þá var það heldur ekki hægt.
Siglufjarðarskarð lokað og einu
skipaferðirnar, sem til greina
komu, voru með flóabátnum
Drang til Sauðárkróks. En
Drangur tók stefnuna beint út
í hafsauga og sigldi til Gríms-
eyjar, þegar hann átti að fara
til Sauðárkróks. Þangað átti ég
ekkert erindi og Grímsey var
— þegar öllu var á botninn
hvolft — enn afskekktari staður
en nokkurn tíma Siglufjörður.
Löngu nokkuð eftir að síðasti
vonarneistinn var fjaraður út
um að ég myndi nokkru sinni
komast til Drangeyjar, var ég
allt í einu rifinn upp úr rúm-
inu kl. 2 um hánótt og mér
skipað að hypja mig í buxurn-
ar. Suðvestanáttin hafði skyndi
lega snúið baki við Drangey og
það tækifæri mátti ekki láta
ganga úr greipum sér.
Staldrað í Málmey.
Klukkustundu síðar vorum
við lagðir af stað, fimm saman
I stórri og góðri trillu og höfð-
um litla skektu um borð til að
róa á henni til lands hvort held-
ur væri í Drangey eða annars
staðar, sem okkur fýsti. Okkur
sóttist ferðin vel. Ég hef aldrei
séð sléttari sjó og það var ein-
göngu í kjölfari bátsins, sem
gárur mynduðust. Við höfðum
nokkra viðstöðu í Málmey, rer-
um í land og skoðuðum eyna.
Hún er stór og gróðursæl og
útsýn er þaðan mikil og fögur.
En hana skortir glæsileik og
hrikaleik Drangeyjar og þess
vegna dveljum við aðeins
skamma hríð í Málmey og höld-
um í áttina til klettaeyjunnar
fögru, sem bíður framundan böð
uð í árdegissól.
Það tók okkur um þrjá stund-
arfjórðung að fara milli eyjanna.
Vegalengdin sýnist skemmri en
hún í rauninni er. Við getum
ekki slitið augun af þessum sæ-
bratta vegg, sem báturinn okk-
ar stefnir á. Hann heillar. Þeg-
ar Vestmannaeyjar eru undan-
skildar er Drangey fegursta eyja
á íslandi.
Síórbrotin íþrótt.
Við erum komnir um það bil
mitt á milli Málmeyjar og Drang
eyjar, þegar einn félaga okkar
þrífur, i« ■ sjónaukatin,.. ;; horfir
skamma stund yfir til Drang-
eyjar og kveðst ekki betur sjá
en verið sé að síga í berginu.
Sjónaukinn gengur mann frá
manni og allir virða þessa und-
arlegu sýn fyrir sér. Sig er stór-
brotin íþrótt, krefst leikni, fjað-
urmagns og dirfsku. Það var
furðulegt að sjá manninn
spyrna sér frá berginu, slöngv-
ast að því aftur og ná fótfestu
einhvers staðar á tæpri sillu,
þar sem hann staðnæmist örlitla
stund til að grípa egg. Víða hag-
aði þannig til að sigmaðurinn
gat fikrað sig áfram stað úr
stað án þess að þurfa að kasta
sér frá berginu í kaðlinum. Við
sáum manninn grípa hvert egg-
ið af öðru og stinga í poka sinn,
sem var bundinn á bak honum.
Eitthvað hafði farið forgörðum
af eggjunum, því við sáum leka
í stríðum straumum úr pokan-
um. Samt var þetta góð ferð
hjá honum, því seinna — þeg-
ar við komum upp á bjargbrún-
ina — fréttum við að hann hafi
komið upp með 342 egg heil í
þessari einu ferð. Það er með
því mesta sem gerist.
Flekaveiðar.
Nú erum við að komast upp
undir eyna og áður en varir sigl
um við framhjá einhverjum fjöl-
um á sjónum ,er voru alsetnar
fugli. I fyrstunni datt mér ekk-
Framh. á bls. 13
til Drangeyjar