Vísir - 30.08.1963, Blaðsíða 15

V í S í R . Fösíudagur 39. ágúsí 1963.
75
ta
þurfið nú að fá leigt herbergi,
helzt með sólarsvölum, sem þér
getið sofið á.
— Farley stakk upp á tjaldi —
það mundi nóg pláss í einhverri
fjallahlíðinni, sagði Frazier bros-
andi.
— Havað er annars að frétta af
Farnley lækni?
— Allt hið bezta, sagðj Frazier,
en Meredith fannst hún verða þess
vör f rödd hans, að hann væri allt
í einu á verði. Honum gengur prýði-
Iega og Memorial-sjúkrahúsið er í
miklu áliti og það er hans verk.
Hann er vitanlega önnum kafinn
mestan hluta sólarhrings, þar sem
læknar og hjúkrunarkonur þyrpast
í herinn.
— Það er vitað mál.
Frazier horfði dálítið einkenni-
lega á hana rétt sem snöggvast og
sagði svo:
— Þér hafið vafalaust heyrt, að
Farley er trúlofaður.
— Nei, sagði Meredith svo blátt
áfram, að Frazier létti. Hún gæti
ekki haft áhuga fyrir Farley
„gamla" lengur, fyrst henni varð
ekki neitt um að heyra þetta.
— Já, hélt hann áfram, trúlofað-
ur auðugri ekkju, frú Ivarson —
fyrrverandí sjúklingi. Ljómandi lag-
leg — og svo framvegis. Heppinn
þar, Tarley.
— Hann á það bezta skilið, sagði
Meredith og hló.
Þegar Frazier var nú kominn út
í svona kumpánlega samræður gat
hann ekk; stillt sig um að segja:
— Það er enn talað um það sem
kraftaverk, hvernig yður tókst að
lækna unga manninn, sem var Iagð
ur í Memorial-sjúkrahúsið. Hvað
varð annars um hann.
Meredith skipti litum og augna-
tillitið varð dreymið.
— Hann er skömmtunarstjóri
hérna x River Gap og vel metinn
borgari. Ég vona, að þið eigið eftir
að kynnast.
— Það vona ég líka svo sannar-
lega, sagði Frazier einlæglega.
— Komið til miðdegisverðar í
kvöld, sagði Meredith. Ég skal
hringja til Hugh, — herra Prath-
ers — og biðja hann að koma. Ég
er viss um, að hann mun bjóða
yður velkominn til River Cap.
Frazier læknir var þakklátur og
lét það í ljós með nokkrum orðum
og Meredith sagði:
— Við skulum ganga heim, -
starfinu hér í lækningastofunni er
lokið í dag, en hamingjan má vita
hvort störfum dagsins er lokið. Ég
tala af reynslu :.veitaiæknisins, eins
og yður mun rer.na grun í. Það er
að vísu ekki komið nálægt mið-
degisverðartíma enn, en eldabusk-
an okkar, hún Jennie, verður æf, ef
hú fær ekki fyrirfram tilkynningu,
að við höfum gest til miðdegis-
verðar. Þá segist hú ávallt verða að
„laga eitthvað gott f litla pottin-
um“.
Þegar þau nálguðust húsið sett-
ist Rosalie upp, en hún hafði legið
í hengikoju, sem strengd var milli
trjágreina, og veitti hún nána at-
hygli unga manninum, er Meredith
kom með. Og það var ekki að efa
um áhugann í tilliti hinna grábláu
augna unga læknisins, er hann
virti Rosalie fyrir sér, - silki-
mjúkt, gullið Iokkaflóð hennar, sól
brennda og hraustlega, sumar-
klædda og rjóða á vangann með
daggarljóma í augum. Og það fór
ekki fram hjá Meredith hver áhrif
fegurð Rosalie hafði á hann — og
létt í huga kynnti hún þau.
Hún hringdi á skömmtunarskrif-
stofuna og Hugh kvaðst hlakka til
að sjá hana, og spurði. hana svo
nánar um „þenna íranfer". *
— Á ég að byrja strax aö fá
ýmugust á houm?, spurði hanxi.
Hún hló og svaraði:
— Alger óþarfi. Þetta er viðfeldn
asti piltur.
— Þú segir þetta svoleiðis, að
ég veit, að ég fæ andúð á honum.
— Talaðu ekki eins og kjáni,
sagði hún og leit í kringum sig
til þess að vera viss um, að enginn
væri nærri, og bætti við:
— Ég elska þig.
— Gerirðu það?, sagði Hugh og
rödd hans titraði lítið eitt. Þá kem-
ur víst ekki til þess, að ég fái hatur
á honum, ætli það fari ekki svo,
að mér fari blátt áfram að þykja
vænt um þennan fugl.
Meredith hló og lagði frá sér
heyrnartólið.
Jennie gladdist, er hún heyrði
að von var á gesti til miðdegis-
verðar. Það var ein hennar helzta
ánægja að búa til lystilega rétti,
er gestir komu, — gestir, sem
„tóku hraustlega til matar síns“,
en iðulega sagði hún, að það væri
lítið gaman að elda ofan í Jónatan,
Matildu og Merry, sem öll „borð-
uðu eins og fuglar“. Hún var blátt
áfram f sólskinsskapi er Meredith
fór frá henni.
Það gladdi Meredith, að þeim
Hugh og Frazier geðjaðist hvorum
að öðrum þegar í stað, ekki sízt
vegna þess, að hún vissi, að Hugh
fór of oft á mis við þá ánægju
sem honum var í að hitta menn,
sem voru á hans aldri, og notið
höfðu svipaðs uppeldis og hann.
Hann kunni vel að meta fólkið í
River Gap og bændur og búalið,
en þótti það jafnan góð tilbreyting
að geta notið samfélas við aðra.
Og það fór svo, að áður en kvöld-
ið var liðið hafði Hugh boðið hon-
um að dveljast á heimili sínu með
an hann dveldist í River Gap til
að ná sér. Og hann fullvissaði
hann um, að Cooper og kona hans,
sem sáu um heimilishaldið fyrir
hann, mundu dekra við hann og
láta honum Iíða vel.
— Ég veit hvað ég er að tala
um, því að þau hafa deki-að við
mig f tíu ár, og það er konunni,
sem situr mér á hægri hönd að
þakka — eða kenna — að þau
þurfa oft lítið fyrir mér að hafa,
dauðleiðist, og munu því fagna
því að fá annan til — til þess að
dekra við. Það eru sólsvalir með
flugnaneti heima og þar getið þér
sofið, ef þér viljið. Og á daginn
mun frú Cooper færa yður eggja-
snaps, sem hún er snillingur í að
búa til, og sitthvað fleira gómsætt
— milli máltíða.
Frazier var dálítið hikandi í
fyrstu að þiggja hið góða boð
Hugh’s, en sannfærðist fljótt um,
að það var fram borið af fullri
einlægnj ,og þá það því með þakk-
látum huga.
Seinna ,þegar Rosalie hafði lokk
að Frazier með sér í göngu um
garðinn, en glaða tunglskin var,
sagði Hugh glaðhlakkalega við
Meredith:
— Þú verður að viðurkenna, elsk
an ,að ég fbe snjallar hugmyndir
stundum?
— Auðvitað — -en— rvið hvað
á.ttu? os; jíarxi Q
— Sjáðu nú til. Þú hefur alltaf
af haft þér það til afsökunar, að
við yrðum að fresta því að gifta
okkur, af því að enginn læknir
væri í River Gap til þess að taka
við af þér að stunda og Iækna
hina þjáðu íbúa River Gap og nær-
liggjandi sveita. Ef við gætum nú
sannfært Frazier um, að River Gap
sé hinn ákjósanlegasti framtíðar-
staður fyrir hann, ætti að vera
auðvelt að fá hann til að setjast
hér að — og — og þá rætist
draumur okkar, að við getum gift
okkur meðan við enn erum ung.
Hann tók hana í faðm sinn og
kyssti hana og þau voru sælli í
sinni fögru von en þau höfðu lengi
verið
Sjöundi kapituli.
Þremur dögum eftir hina mis-
heppnuðu tilraun elskendanna
ungu að stytta sér aldur voru
þau komin heim, Jimmy heim á
búgarðinn, og Louella heim í skraut
hýsið til móður sinnar. Og þau
sjálf voru nú glöð sem allir aðr-
ir, yfir hve allt fór vel. Þau voru
ung og hraust og sár þeirra greru
fljótt og vel, og áður langur tími
leið þurfti Meredith ekki að stunda
þau lengur.
Frú Carling hafði ferið ákaf-
Iega köld og afundin við Meredith
síðan er hún hálfvegis rak hana
burt úr kofa blökkumannsins, en
daginn eftir, að Meredith hætti að
stunda Louellu, lagði hin hroka-
fulla frú leið sína til læknisstofu
hennar. Klukkan var að verða
hálf tólf og ekki nema einn sjúkl-
ingur á undan henni.
Meredith fór með sjúklinginn
inn í lækningastofuna og gerði að
meiðslum hans, en hann var verka
maður í cögunarmyllu og hafði
meiðst illa á hendi. Þegar hann
var farinn fór hún fram í bið-
stofuna og bauð frú Carling
kurteislega að koma inn.
Frú Carling var kuldaleg á svip
að vanda og stutt í spuna:
— Ég kom með tékka til greiðslu
vegna læknishjálpar yðar í þágu
dóttur minnar — þótti réttara að
koma með hann nú í stað þess að
bíða reikningsins um mánaðamót
næstu.
— Gerið svo vel að setjast og
bíða meðan ég skrifa reikninginn.
— Það þarf ekki að skrifa neinn
reikning, — ég vona að upphæðin
sé nægileg fyrir alla fyrirhöfn yðar.
Hún lagði saman brotinn tékka
á borðið, sneri sér og við og gekk
í áttina til dyra.
Meredith leit á tékkann sem
snöggvast og sagði snöggt:
— Hér er um misskilning að
ræða — þetta er tékki upp á þús-
und dollara.
Frú Carling leit á hana með fyrir
litningarsvip.
— Hér er ekki um nema mis-
skilning að ræða — líf dóttur minn
ar er mér mjög mikils virði...
— Það er ég viss um, greip
Meredith fram í fyrir henni, og
sveið henni mjög framkoma kon-
unnar, en reyndi að láta ekki á því
bera. — Ég hef sama texta yfir
alla mína sjúklinga — ég kom átta
sinnum til dóttur yðar, og textinn
er 3 dollarar á heimsókn, svo að
þetta verða 24 dollarar. Það er 10
dollara aukaþóknun, sem rennur til
þeirra, sem gáfu blóð, og fjórir
dollarar og 32 cent fyrir lyfjavörur.
Samtals 38 dollarar og 32 cent.
Frú Carling starði á hana eins og
hún gæti ekki trúað sínum eigin
f.yrum. Ætlaði hún að neita að
taka við þessum þúsund dollurum?
— Ég hefj vel ráð á að greiða
þúsund dollara og er fús að greiða
þá upphæð.
Meredith horfði á hana stutta
stund og sagði svo rólega:
— Frú Carling, hafið þér aldrei
fundið til neinnar óánægju hið
I innra með yður, að miða allt við
peningana og aðstöðu yðar. Það
er ekki hægt að fá allt fyrir pen-
inga — ekki það sem mest sann-
gildi hefir. Líf dóttur yðar — lífs-
hamingja dóttur yðar verður ekki
metin til fjár. Þar kemur enginn
samanburður til greina.
— Leggið ekki á mig að fara að
prédika yfir mér, Blake læknir, ég
hefi fært yður greiðslu, sem ég tel
rausnarlega...
— Rausnarleg um of, sagði Mere
T
A
R
1
A
N
Hafið boga ykkar tilbúna Moto
Motoar, og Tarzan viktu til hliðar.
En Tarzan var ekki alveg á því.
Hann hrópar til höfðingjans,
bíddu Gana, það er til miklu
betri leið til þess að refsa þeim.
Betri leið en að drepa þá?
Þetta á gamli negrinn bágt með
að skilja. Já, svaraði uppeldis-
fræðingurinn Tarzan apafóstri,
látið Moto-Motoana gefa öðrum
gott fordæmi.
dith og reif tékkann i sundur og
henti honum I bréfakörfuna. Þér
getið sent mér tékka I pósti fyrir
réttri reikningsupphæð, hvenær
sem yður hentar — 38 dollara og
32 cent.
Frú Carling starði á hana rauð af
reiði, en gekk þess samt ekki dul-
n, að hún gæti ekki bælt niður þá
virðingu fyrir þessari ungu konu,
sem byrjað var að örla á I huga
hennar. Svo settist hún, treglega,
og skrifaði nýjan tékka, rykkti hon-
um svo úr tékkheftinu og fékk
henni.
Svo reis hún á fætur og sneri
baki að henni; en svo settist hún
allt f einu aftiir og horfði á Mere-
dith með allt öðrum svip en áður:
— Yður — yður finnst víst að ég
hafi farið algerlega skakkt að vegna
þessar fjarstæðukenndu tilfinninga,
sem dóttir mín ber í brjósti til
þessa — þessa sveitapilts.
— Hann er ekki verri fyrir það,
frú Carling, sagði Meredith af hita.
Hann er af góðum traustum bænda-
stofni. Hann er vel gefinn, vökull,
vinnusamur, og hann á metnað,
löngun til að koma sér áfram af
eigin ramleik, og mun vel famast,
njóti hann skilnings, hvatningar og
samúðar. Og dóttir yðar elskar
hann nægilega til þess heldur að
vilja deyja með honum en lifa án
hans. Þér getið ekki komist hjá
að taka tillit til þess.
Isabel Carling sat kyrr, og það
var enn þrái í svip hennar.
RósóL
Odýrar þykkar
drengiapeysur
HAGKAUP
Miklatorgi