Vísir - 14.09.1963, Blaðsíða 15

VÍSIR . Laugardagur 14. september 1963.
15
bsxke
Peggy Gaddis:
Kveniæknirinn
sig & lækninn til þess að hjálpa
sár á fleiri veg en láta það fá
Pillur, kippa í lið og krukka I
°g þess háttar, — læknarnir í
sveitunum — og stundum við
sveitaryfirvöldin líka — verðum
að vera eins konar ráðunautar í
einkamálum. Og það er nú svo, að
Addie Mae hefir illan bifur á mér
núna — er hrædd um, að eg sé
að sækja drenginn, óhjá, hún hef-
ir svo sem haft í hótunum við mig,
ef eg hætti ekki að ónáða þau.
Hún gat þess um leið, að hún
kynni að fara með byssu, hvort
sem ég tryði því eða ekki — og
hún léti ekki sitja við orðin tóm,
konan sú, ef hún yrði gripin ör-
væntingu.
— O-jæja, sagði Meredith og
hló þutrlega, að grípa tii byssu
' gæti verið eins góð aðferð og hver
önnur til þess að losna við mig
■— að minnsta kosti til að fá mig
td að hypja mig.
—■ O, sussu nei, hún mundi ekki
fara þanníg að gagnvart þér,
ungfrú læknir.
Webb hreppstjóri stóð upp þung
lamalega og seildist eftir tfu gall-
önahattinum um leið.
—• Ætíarðu að reyna eða ætlarðu
ekkl að reyna?
— Auðvitað reyni ég, hrepp-
stjðrl. Það vissirðu áður en þú
komst hingað, var það ekki?
Webb hreppstjóri glottf út í
annað munnvikið, sló öskuna
tir pípunni og stakk henni í vas-
ann.
— Ég verð víst að kannast við
það, að það flögraði að mér, af
þvf að þú ert nú barnabam Jóna
' tans og það allt og kvenmaður
og læknir 1 ofanálag.
Hann sneri sér við í dyragætt-
inni:
— Þetta má ekki dragast, —
Það vantar menn, — og þetta er
eins konar eftirleit, sem fyrir dyr-
um stendur, og það verður farið
Ufn allan afréttinn — og smalað
svo rækilega, að enginn sleppi.
— Ég ætla mér ekki að draga
að fara, sagði Meredith og það eins
°g birti yfir Webb um leið og hann
hvolfdi yfir sig tíu gallóna hatt-
inum.
Fimmtándi kapitulj
Meredith ákvað að aka á fund
Addie Mae þegar þetta sama síð-
degi.
Hún stöðvaði litla bílinn sinn
skammt frá baðmullarakrínum
litla og lagð; leið sína heim að
kofanum, sem var að hálfu hulinn
eikitrjám og myrturunnum. Það var
heitt af sólu. Hún sá konu nokkra
furðu renglulega við bómullartínslu
á akrinum og krakka. Hvert um sig
þeirra, er á akrinum voru, bar mjöl
poka, til þess að tína í. Öll gengu
þau bograndi milli raðanna, en
þegar þau urðu þess vör, að hún
var að koma réttu þau öll úr sér
og biðu þögul. Krakkarnir stóðu
og störðu á hana, hreyfingarlaus,
með hvítabaðmullarhroðrana milii
fingrá sér, og tillit þeirra bar dá-
litlum beyg og forvitni vitni. Kon-
an, grönn, hávaxin, beygði sig nið
ur aftur, og hélt áfram að tína
þrálega þar til hún var komin
röðina á enda þar sem runnaþykkn
ið byrjaði.
— Frú Perkins, kallaðj Mere-
dith. Mig langar til þess að fá að
tala við yður fáein augnablik —
Meredit varð heldur en ekki und
randi, er konan allt í einu tók á
rás og hraðaðj sér sem mest hún
mátti inn í kofann, en börnin
héldu áfram að stara á hana, en
svipur þeirra bar með sér, að þau
voru nú á verði. Það var eins og
þau hefðu fengið í sig aukinn beyg
vegna komu hennar.
Meredith ákvað að reyna að
vinna traust þeirra hvað sem taut-
aði, reyndi að brosa og sagði í
léttum tón:
— Halló krakar, býsna heitt tii
að tína.
Sá elzti leit beint framan í hana
og jankaði þessu bara án svip-
breytingar.
Það datt nú i Meredith, að það
kynni að hafa sín áhrif á krakkana,
ef hún gæfi þeim gott, en hún hafði
oft brjóstsykurspoka í tösku sinni,
einmitt til þess að stinga upp í
krakka. Hún fór og sótti pokann,
sem i voru stórir hvítir brjóstsyk-
urmolar með rauðum röndum, sem
hlutu að vera girnilegir í augum
krakka sem sjaldan eða aldrei
fengu slíkt hnossgæti. En það særði
hana að sjá svipinn á börnunum,
aðeins yngsta barnið, fjögurra eða
fimm ára telpa hljóp til hennar og
greip mola, en elzti drengurinn
kallaði hvasslega til hennar:
— Þú snertir ekki við þessu,
Sissa, sagði hann.
— Af hverju má hún ekki þiggja
brjóstsykurmola, litli vin, sagði
Meredith. Mig langar til að gefa
henni hann og það getur ekki gert
henni neitt illt að þiggja hann.
Drengurinn fór að bora annari
stóru tánni niður í moldina og var
all niðurlútur, en svo leit hann
upp og sagði:
— Mamma vill ekki að við þiggj
um neitt af fólki.
— Það getur ekkj gert neitt til,
þótt þið þiggið brjóstsykurmola,
sagði Meredith, næstum hrærð, er
hún sá hiriar tvær telpurnar horfa
löngunaraugum til litlu systur sinn
ar, sem saug sinn mola með mikilli
ánægju.- Meredith rétti fram pok-
ann og nú stóð ekki á því, að hin
börnin kæmu til þess að fá
sér mola, nema drengurinn, þráleg-
ur á svip, en Meredith stakk nú
samt tveimur eða þremur molum
f vasa hans, örugg um að hann
mundi gæða sér á þeim, er hún
hefði snúið baki við honum.
Svo hélt hún áfram að kofadyr-
unum og vaknaði nú á ný gremja
hennar I garð konunnar, að ala
svona andúðina gagnvart öðrum
upp í börnum sínum. Slíkt fannst
henni, kynni aldrej góðri lukku að
stýra.
Dyrnar á kofanum stóðu opnar,
en hún dokaði við fyrir dyrum úti
og barði á þær. Hún heyrði ein-
hvern hávaða inni fyrir. Allt í
einu birtist konan. Kún kom úr eld
húsinu og var með mélugar hend
ur. Meredith tannst eins og ljós
renna upo fyrir sér. Fyrst konan
stóð í bakstri f elrihús;nu gat það
ekki hafa verið hún, sem var að
tína baðmull úti á akrinum. — og
hún álvktaði. að bað hefði verið
Jud yngri dulklæddur og flýtti sér
að hvnia sig, er hún kom.
— Hvað viliið þér?, spurði frú
Perkins í fjandsámlegum tón og
eins,.og vel.á verði.
— Ég kom til hess að tala við
,v^*r ijpi! ,r,Qn; ,yðar. .og bætti . við
áður en konan fengi tækifæri til
hess að grína frammi í fvrir henni
— ég aá bann hérna úti á akrinum
áðan. Hann mun ekk; hafa viljað
tala við mig.
— Og það vil ég ekki heldur.
Ég er önnum kafin við undirbún
ing kvöldverðar — og — og það
var ekki sonur minn, sem þér sáuð
barna úti áðan.
Hún horfði ekkj beint í augu
hennar meðan hún sagði þetta.
— Sjáið þér til, frú Perkins, þér
hafið engan rétt til þess að ala
upp börnin yðar á þann veg að
þau ótetist fólk, og hún hélt áfram
áður en konan fengi tíma til að
láta reiðina í ljós með orðum. en
hún skein úr hverjum andiitsdrætti
hennar, — viljið þér verða að horfa
upp á það, að sonur yðar verði
dæmdur f þriggja til fimm ára
fangelsi? Ef til vil! lengur. Ég veit
ekki með vissu hvaða hegning ligg
ur við því, að svíkjast undgn merkj
um, þegar Sámur frændi barf á
drengjunum sínum að halda, en
betta er aWörumál, og pf b-in hlvð
ir ekki kallinu á hann vfsa þyngstu
hegningu.
— Þetta kemur yður ekki neitt
við, sagði frú Perkins, en það hefði
ekki farið framhjá Meredith, að
hún hafði fölnað við að minnast á
fangelsi. Það var greinilegt, að hún
átti daprar minningar knýttar við
slíka stofnun.
Meredith beið andartak og virti
fyrir sér konuna, en hinn brúnleiti,
hraustlegi hörundslitur hennar virt
ist nú öskugrár orðinn,
— Ó jú, það kemur mér við —
og öllum landsmönnum, flýtti Mere
dith sér að segja. Það er hvort
tveggja í senn forréttindi sonar yð-
ar og skylda að þjóna landj sinu
á hættutfmum. Þér hafið engan
rétt til að hindra hann f að sinna
kvaðningu, né hefir nokkur annar.
Frú Perkins starði á hana orð-
laus. Hún var orðin næstum óstyrk
og mjölkornin hrundu af höndum
hennar á gólfið.
— Við skuium koma fram í eld-
hún, sagð; Meredith blátt áfram,
svo að þér getið lokið við að undir
búa kvöldmatinn. Krakkarnir koma
vafalaust inn bráðum og glorhungr
uð, gæti ég trúað. Ég gaf þeim
brjóstsykurmola áðan, ég vona .að
yður mislíki ekki.
Hún gekk á eftir konunni, er nú
virtist hálfdösuð, fram í eldhús.
Meredith sá þegar, að þótt allt
bæri því vitni, að hér bjó fólk,
sem ekki hafði til hnífs og skeiðar
var allt hreint og þokkalegt.
Konan gekk að gamaldags trogi
á borðinu og tók til við að hnoða
deigið, en eins og viðutan.
Meredith settist á gamlan tré-
stól með stoppuðu sæti og svo að
þægilegt var að sitja í honum.
— Frú Perkins, ég er viss um,
ef þér hugleiðið málið. að þér ósk
ið syni yðar þess, að geta lifað
venjulegu, heilbrigðu nútímalífi,
kynnast öðrum piltum og fá tæki-
færi til að vera með þeim, taka þátt
í íþróttumr menptasj, cjálftið — og j
um fram álít læra .i-fnhverja iðn-i
grein, sem gæti komið hopum að .
haldi síðan í lífinu. Vafalaust óskið [
þér honum einhvers betra — en!
þess,’ sem hann nú verður að búa :
við.
Frú Perkins hnykkti til höfðinu ;
og svaraði reiðilega:
— Mér þykir kannski vænna um ;
drenginn minn en stúlku eins og
yður getur okkurn tíma grunað.
Þess vegna vill ég ekki, að hann
sé sendur yfir hafið, til þess að
drepa menn, sem ég á ekkert sök-
ótt við, eða — verða skotinn sjálf
ur eða limlestur.
— Með þessu áframhaldi, frú
Perkins, eigið þér víst, að piltin-
um verður hegnt, og sú hegning
loðir við hann ævilangt, og það
verða hans eigin landsmenn, sem
hegna honum og niðurlægja.
— Þér haldið kannski, að hægt
sé að fara verr með hann en búið
er að gera?
— Ég veit það, svaraði Meredith
alvarlega, og ég veit líka hvað ger
ist ef drengurinn sinnir ekki kvaðn
ingunni. Hann fær nógan og góðan
mat og ný föt, sem eru skjólgóð.
Honum verður kennt margt, sem
T
A
R
2
A
N
asMSwsBBCTwmww
AHH, HEZE IS CHIEF TUT
OF THE UGAKII70S FOK
OUR 'COfJFEKENCe <
OF3ZEAT CHIEFS'... j
I SEE NO UGANTO J
'om MAW/
. A GOOP BEGIWNINS,
/ FKIEN7 GANA-AT
LEAST WE'VE F0UN7
OWE OTHSK CHIEF <1
WHO THINKS FOK. J
V himself! y
ifii" by UnlUd rtáturt SymlitaU, lnc.
''E0UESTE7, FK.IEN7
V OUK UOANÞO
I CAUSE7 US SOAAE
0 WS KILLEF HIM'
Ahh, segir Gana, þarna kemur
Tut, höfðingi Ugandoanna, og ég
sé engan töframann með honum.
Það er góð byrjun, segir Tarzan,
við höfum þá að minnsla Ko-Svi
fundið einn höfðingja í viðbót
sem hugsar sjálfstætt. Allir Moto-
Motoarnir bjóða þig veikominn,
agói Gana þegar hann heilsaði
höfðingja Ugandoanna. Ég kom
eins og þú óskaðir Gana vinur,
svaraði Tut, án þess að hafa töfra
lækmnri meó mer. Hann var far-
inn að valda okkur vandræðum
svo að honum var kálað.
mun koma honum að gagni sfðar í
lífinu — og við skulum vona, að
hann losni ,við að verða sendur til
vfgvalla í öðrum löndum.
— Og hvað verður um mig og
litlu börnin, þegar hann nýtur
þessara — þessara forréttinda?,
spurði frú Perkins mæðulega.
— Þér munið geta lifað áhyggju
lausara Iffi en þér hafið nokkurn
Ff □□□□□□□□ □□□E3QDDQDQD
Hárgreiðslustofan
HÁTÚNI 6, simi 15493.
Hárgreiðslustofan
S 0 L E Y
Sólvallagötu 72
Sími 14853 .
Hárgreiðslustofan
P I R O L A
Grettisgötu 31, sími 14787.
J Hárgreiðslustota
iVESTURBÆJAR
> Grenimel 9, sími 19218.
• Hárgreiðslustofa
[austurbæjar
KMarfa Guðmundsdóttir)
[Laugaveg 13. simi 14656
I Nuddstofa á sama stað.
* Hárgreiðslu- og snyrtistofa
J 5TEINU og DÓDÓ
• Laugaveg 18 3 hæð (lyfta)
f Sfmi 24616.
* Hárgreiðslustofan (
* Hverfisgötu 37 (horm Klappai (
[stigs og Hverfisgötu) Giörið ((
* svo vel og gangið mn Engai (
’sérstaka: pantanir úrgreiðslui
(
'P E fi IW A, Garðsenda 21, simi j
(33968 — Hárgreiðslu og '■nvrti <
»stofa. <
* Dömu, hárgreiðsla við allra hæf' j
[tjarnarstofan.
i rjarnargötu 16. Vonarstrætis
fmegin Slmi 14662
j Háaleitisbraut 20 Sími 12614 /
) ?
*
tlsðýmf fsykkar
AGKAU
Miklatorgi
Q