Vísir - 17.09.1963, Blaðsíða 15

VISIR . Þriðjudagur 17. september 1963.
75
Peggy Gaddis:
24
Kvenlæknirinn
— Þetta líkar mér að heyra,
sagði Meredith og ljómaði af
ánægju, en Jud sneri sér að henni
allt í einu og sagði alvarlega:
— En þú verður að ábyrgjast —
— Ábyrgjast hvað? spurði Mere
dith og vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið.
— Að allt farj eins og þú sagðir,
svaraði Jud.
— Vitanlega skai ég taka á mig
alla ábyrgð á því, svaraði Meredith
og ef þú villt leyfa mér það skal
ég líta eftir þeim að öðru Ieyti og
vera þeim hjálpleg. — Og meðal
annarra orða, frú Perkins, börnin
verða að fara í skóla.
— Það þykir mér ótrúlegt. Á ég
svo ofan á allt annað að eiga
von á því, að þau komi heim út
grátin, vegna þess að önnur börn
uppnefna þau og hæðast að þeim.
Jud varð allt I einu þungbúinn
á svip.
— Það verður víst ekki hægt að
senda þau í skóla, ungfrú læknir,
sagði Jud. Þess þarf ekki, ég sendi
heim allt sem ég get og —
- Við skulum ekki tala um
þetta meira núna, — en ef ég get
komið því til leiðar, að börnin
verði tekin í skóla, án þess að þau
verðj fyrir ónáðum og óþægindum
- viltu þá fallast á að ég reyni.
— Ég hefi verið í skóla, sagði
Jud alvarlegur, þrálega. Ég veit
hvernig aðrir krakkar geta verið,
lymsk og hrekkjótt og þau munu
uppnefna þau — og annað verra.
Ég man hvað ég varð að þola.
— Við skulum ekki ræða þetta
frekar núna, Jud, sagðj Meredith
róiega, en af þú vilt sitja í hjá
mér, gætum við lokið þessu af. Ég
er viss um, að þér verður vel tekið
í kvaðningarskrifstofunni. Ég skila
þér heim aftur.
— Jú, ég værj því feginn, sagði
Jud og tók húfugarminn sinn.
Frú Perkins vafði svuntunni um
hendur sínar í angist.
— Ég mun hata yður fyrir þetta
allt mitt líf, sagði hún og sneri
baki að Meredith.
— Taktu þetta ekki nærri þér
mamma, — hún ómakaði sig nú til
þess að koma og útskýra þetta allt
fyrir mér. Þetta fer kannski allt
vel og við ættum að vera henni
þakklát — þú finnur muninn,
mamma mín, þegar þú ferð að fá
mánaðarpeningana og þarft ekki að
biðja neinn neins, en annars gæti
til þess komið, þó allt hafi slamp-
ast til þessa.
En frú Perkins sneri sér ekki við
og mælti ekki orð frekara þegar
þau gengu út Jud og Meredith.
Það var að byrja að skyggja, en
kvöldbjarmi á himni. Bömin stóðu
í hnapp fyrir utan og ætluðu ekki
að trúa sínum eigin augum, þegar
þau komu út saman, Meredith og
stóri bróðir, sem þau sáu aðeins
endrum og eins í seinni tíð, því að
hann hafði ekki þorað að láta sjá
sig. Þau horfðu á eftir bílnum, þar
til hann var kominn í hvarf.
Jud sat þögull við hlið Meredith
í framsætinu, alla leiðina að litlu
timburhúsi í River Gap, þar sem
kvaðningarskrifstofan var, Mere-
dith tók eftir því, að hann sat
eins og rígneldur og var kvfðinn
á svip.
— Vertu alveg rólegur, Jud,
sagði hún. Það fer enginn að ganga
í skrokk á þér. Ég skal gera þeim
grein fyrir, að þú hafir bara ekki
áttað þig á þessu . . .
— Þökk, sagði Jud, það er líka
svo — ég hefði ekki áttað mig á
þessu.
undan inn í skrifstofuna, þar sem
Webb hreppstjóri sat og hallaði
sér að vegg. Skrifborð var í her-
berginu, gamallt. Við það sat rosk-
inn, þreytulegur maður, Carroll að
nafni. Báðir litu upp, er þau komu
inn, og urðu undrandi á svip, er
þeir sáu Jud, þennan herðabreiða
en hávaxna pilt, horaðan og magr-
an og tötralegan.
— Sæll, Jud, sagði Webb hrepp-
stjóri vinsamlega og það brá fyrir
glampa í hinúm bláleitu augum
hans, sem gaf Meredith til kynna,
að hann var hinn ánægðasti.
— Sæll, hreppstjóri, svaraði
Jud.
Roskni maðurinn þreytulegi tók
til máls:
— Það hefir dregizt, að þú kæm
ir, verð ég að segja, og svo rétti
hann út hönd sína eftir eyðublaði
til þess að fylla út.
— Það er alveg rétt, herra, sagði
Jud og vottaði fyrir þráa í rödd
hans, en ungfrú læknir ómakaði
sig til okkar og útskýrði margt,
ég, að það var rangt af mér að
koma ekki fyrr.
Meredith leit snöggt á hrepp-
stjórann, sem kinkaði kolli og
glotti lítið eitt eins og til þess að
gefa henni til kynna, að hún skyldi
ekki ala neinar áhyggjur.
— Viltu, að ég hjálpi þér, Jud?
spurði Meredith.
— Nei, þökk, ég held ekki að
þess þurfi, og settist fyrir framan
borðið. Carroll hafði beðið með
eyðublaðið fyrir framan sig.
— Þá ætla ég að bíða fyrir utan
og aka þér heim, sagði Meredith
hressilega.
— Það er nú engin þörf á því,
ungfrú Iæknir, þetta eru ekki nema
nokkrir kílómetrar.
— Ég á erindi að reka þar um
slóðir, sagði hreppstjóri, ég skal
lofa honum að sitja f.
Webb gekk út með henni að
bílnum, en Jud svaraði fyrirspum-
um Carrols, sem fyllti út eyðublað
fyrir hann.
— Þetta var drengilega gert af
þér, ungfrú læknir, sagði Webb, er
hún settist undir stýri. Hvernig
fórstu að því?
— Ég sannfærðj hann um, að
hann gæti gert meira fyrir móður
sína, ef hann sinnti kvaðningunni,
heldur en ef hann þráaðist við —
og benti þeim á áhættuna fyrir
hann.
Hún sat þögul stundarkom og
sagðj svo:
— Hreppstjóri, það verður að
gera eitthvað fyrir hin börnin. Þau
verða að fá tækifæri til þess að
fara í skóla og fá uppeldi eins
og önnur böm.
Webb hreppstjóri dæsti:
— Ég gæti trúað, að það yrði
erfitt fyrir þig að sannfæra Addie
Mae. Hún man víst vel hvað Jud
varð að þola.
— Ég geri mér fyllilega ljóst,
hve krakkar geta verið rótarlegir
þau hafa hlustað á tal foreldra
sinna um foreldra þeirra. Það hefir
bitnað á Jud, að talað var um
Addie Mae, og að enginn veit neitt
um föður barnanna. Hvað mundi
gerast, hreppstjóri, ef það yrði
kunnugt nú, að Addie Mae átti
mann á lífi þegar þessj börn fædd-
ust, — ef það vitnaðist að þau
eru hjónabandsbörn. Það er hér,
sem orsökin er, — enginn veit
neitt um faðerni þessara barna.
Webb klóraði sér á hökunni.
— Já, ég veit sannast að segja
ekki ,sagði hann loks, hvort hún
yrði fyrir neinni rekistefnu. Stóri
Jud fékk sinn dóm í öðru ríki og
tók að minnsta kosti út hluta af
hegningu sinni. Það væri tilgangs-
laust að fara að lögsækja Addie
Mae nú fyrir að hafa skotið skjóls
húsi yfir eiginmann sinn meðan
hann var flóttamaður — ég held
bara, að það væri ekki hægt að
gera neitt í málinu. Og stóri Jud
er dáinn. Það er enginn hætta á,
að þeir færu að gefa þetta upp
í ríkinu, þar sem hann var dæmd
ur.
Þau gengu hlið við hlið eftir
gangstéttirini, en Meredith fór á
i.i*- og Iagt önnur börn 1 emelti.
feh hverier"orsökin? Húh eri'sti', að
— Hvers vegna er þá ekki
hægt að láta það sanna koma í
ljós bamanna vegna, svo að þau
þurfi ekki að alast upp í ótta og
án þess að fá nokkra fræðslu?
Getum við tekið á okkur þá á-
byrgð, að þessi börn séu útskúf-
uð lengur?
Webb hreppstjóri var í svip
eins -og hann vissi ekki hvað
segja skyldi eða gera, en loks tók
hann til máls aftur:
— Það er þetta, að við Jónatan
vissum þetta einir, og við höfðum
svarið að varðveita leyndarmálið.
— En ég hefi ekki svarið, að
varðveita það, sagði Meredith og
að mér heilli og lifandi skulu þau
fá sömu tækifærj og önnur börn
— þau skulu fá tækifæri til að
alast upp og verða nýtir og lög-
hlýðnir borgarar.
— Svona, svona., hægan, hæg-
an, sagði Webb hreppstjóri. Við
verðum þó að hugsa málið.
— Sé þig seinna, hreppstjóri,
sagði Meredith og ræsti bílinn.
Rödd hennar bar kæti vitni, og;
svo ók hún hratt heimleiðis.
Sextándj kapitúli.
Meredith gekk frá litla bílnum
sfnum ,eins og vanalega, er heim
var komið. Hann var á „sfnum
stað“, benzfngeymirinn fullur, og
sneri þannig, að hún gat ekið beint
út á þvóðveginn. Þetta hafði Jóna-
tan ráðlagt henni í upphafi og
það hafði oft komið sér vel, er
hún þurfti að leggja af stað í
skyndi, og dyggilega hafði hún
fylgt þessu ráði.
Hún var óvenjulega létt í lund,
er hún gekk inn, ánægð yfir
hversu vel allt hafði farið þennan
daginn, og hugsaði nú ekki um
annað en hvernig hún gæti gert
eitthvað vegna framtíðar litlu
harnanna hennar Addie Mae. Þeg-
ar hún opnaði vfrnetshurðina í
forstofunni heyrð; hún mannamál
f forstofunni, og hjartað fór að
slá hraðar. Skyldi Hug vera
kominn?
En þegar hún kom inn í setu-
stofuna nam hún skyndilega stað
ar, því að maðurinn, sem þar var
með Rosalie, var henni alveg ó-
kunnur. Hann var hár vexti, frem
ur grannur, gáfulegur á svip. Hann
Hann sneri sér við, er Meredith
kom inn ,og horfði á hana, og
henni duldist ekki af tilliti hans,
að hann var hrelldur og áhyggju-
fullur. ^Og Meredith sá líka þegar,
að Rosalie var fúl og fáleg, og
engu líkara en að hún hefði grát-
ið.
Hún kreppti hnefana og annar
krepptist um vasaklútsbleðil.
Andartak horfðu þau á hana, ó-
kunni maðurinn og Rosalie, ásak-
andj augum, og var greinilegt, að
þeim sárnaði koma hennar, og hún
roðnaði og sagði í afsökunartón:
— Ég bið ykkur afsökunar, ég
vissi ekki, að þú hefðir gest, Rosa
lie.
Hún sner; sér við til að fara,
¥
A
R
Z
A
N
Gana vinur, segir Tut. Hvers Ég þekki einn mikinn höfð- Medu, höfðingi i læknaþorpinu. til hans. Ég veit ekki hvers vegna
vegna koma ekki fleirj höfðingj ingja, Gana, sem myndi strax Já Tarzan, ég hefj sent skilaboð hann kemur ekki.
ar án töframanna sinna? koma án töframanns. Það er
en Rosalie mælti hásum, næstum
grátklökkum rómi:
— Farðu ekki, Merry, þetta er
Lawrencc Sterling, starfsfélagi úr
verksmiðjunni.
Larry, þetta er systir mín, Mere-
dith Blake Iæknir.
Lawrence Sterling breytti um
svip þegar, brosti og flýttj sér að
segja:
— Gleður mig að kynnast yður,
— ég hefi heyrt yðar getið, oft
‘og mörgum sinnum.
Meredith fannst hann vera mörg
um árum yngri eftir svipbreyting
una.
ÖKUKENNSIA
HÆFNISVOTTORÐ
ÚTVEGA ÖLLGÖGN
VAROANDI BÍIPRÖF
ÁVALT NÝIAR
VOLKSWAGEN
BIFREHBAR
•ími 19896
LAUGAVEGI 90-52
Stærsta úrval bifreiða á
einum stað. — Salan er
örugg hjá okkur.
<WW\AAAAAA/WVWWy
Bílakjör
Nýir bílar,
Commer Cope St.
BIFREIÐALEIGAN,
Bergþórugötu 12. Slmai 13660.
^4475 og 36598
■SAAAAAAAAAA/NAAAAAAA/*
Fjórði hver miði vinnur að meðaítali!
Hæstu vinningar 1/2 milljón krónur.
Lægstu 1000 krónur.
Dregið 5. hvers mánaðar.
*
Wýrnr þykkar
drengjapeysur
HAGKAUP
Miklatorgi