Vísir - 28.05.1964, Blaðsíða 4

V i a .. R . Fimmtudagur 28. maí 1984
4
hM

MÖ11 skipulagningin er
yfirgengilega góð, þetta
er eins og stórkostlegt
kameval sett upp al-
menningi til fróðleiks og
skemmtunar, skrautsýn-
ingar í Disneyland-stíl,
áhorfendurnir líðandi á
færiböndum kringum
listaverkin, fróðlegt, lif-
andi og skemmtilegt —
en sem vörusýning hef-
ur það ekkert gildi. Það
er fyrst og fremst stækk
uð mynd af fjömgu
kamevali með veiting-
um og minjagripasölu í
hverju tjaldi; reyndar
vom engin tjöld þama,.
„Inngangan í sýningarskála alrikisins minnir dálítið á Inkahofin fomu“.
Telstar', og þama er sýnd og
sögð með lifandi myndum og
tali sagan frá því að menn-
irnir byrjuðu að kallast á og
koma boðum á milli með því
að berja trjáboli o.s.frv. og
þangað til talsímatæknin er
komin á sitt núverandi stig
með sjónvarpssíma, Telstar
og öllu tilheyrandi. Þetta er
ótrúlega lifandi og skemmti-
legt og tæknilega séð bein-
línis undravert, því að ná-
Sagan lesin af
forsíðum dagblaða.
„Jæja, segðu mér nú meira
um sýninguna í heild".
„Já, hún skiptist í megin-
atriðum f þrennt: amerísku
fyrirtækjasýninguna, alþjóð-
legu deildina og alríkissýn-
inguna, þ.e.a.s. sýningar-
svæði hinna ýmsu ríkja inn-
an Bandaríkjanna. Mest ber
á sýningarskála alríkisins, og
og safn, heldur er meira gert
að því að sýna tækniþróun
nútímans, gervihnetti og
slíkt, en myndir úr fortíð-
inni".
Stórhættulegt
fyrir línumar.
„Hvernig er alþjóðlega
deildin?"
„Hana hafði ég nú einna
mestan áhuga á að kynna
„Voru það ekki geishur,
sem um hana sáu?“
„Jú, einmitt". Og Gimnar
rennir augunum til himins,
meðan hann rifjar upp töfra
þeirra. „Mér hefur aldrei lið-
ið betur á ævinni. Þær lásu
hverja manns hugsun, töluðu
ensku með hljómfögrum,
syngjandi hreim, tipluðu um
í kímónóum og litu út eins og
ímynd kvenlegs yndisþokka.
Yfirleitt fannst mér austur-
lenzka kvenfólkið bera af
þama með fegurð sinni, fram-
komu og litríkum búningum.
Sem betur fer héldu þær sér
við sarí og kímónó, en gengu
ekki í vestrænum fatnaði“.
„Það virðist vera ýmislegt
glepjandi þama".
„Ojá, því er ekki að neita,
og í gistihúsunum er drukkið
sake — það er japanskt rís-
vín borið fram volgt í örlitl-
um postulínsbikumm - með-
an horft er á svið, þar sem
sýndir em þjóðlegir dansar.
Indónesfska sýningin er lfka
geysimerkileg. Hún fer fram
í byggingu, sem líkist gömlu
musteri færðu í nýtízkulegt
horf, þar er sýnd þeirra þjóð-
lega list og menning, og uppi
Ustaverkifí

iböndum
en andinn var sá sami“.
Gunnar J. Friðriksson, for-
maður Félags íslenzkra iðn-
rekenda, situr og blaðar í
þykkri sýningarskrá og reyn-
( ir að ákveða með sjálfum
sér, hvað honum hafi þótt
allra skemmtilegast á heims-
sýningunni miklu í New
York. En hann er svo ný-
kominn heim, að honum hef-
ur ekki gefizt tfmi til að átta
sig á því ennþá.
„Hvað varstu lengi?"
„Bara þrjá daga, og það
væri heilt ævistarf að skoða
fætta allt almennilega. Ég er
enn alveg ringlaður eftir að
hafa séð svona margt á svona
stuttum tfma“.
„From Drumbeat
to Telstar“.
„Hvað er þér minnisstæð-
ast í svipinn?"
„Ja, við skulum nú sjá,
líkast til sýning talsímafé-
lagsi—. Bell. Það voru mörg
fyrirtæki með svipaðar sýn-
ingar, t.d. Ford og Coca Cola,
Ceneral Motors og General
Electric, en biðraðirnar voru
svo langar til .að kpmast inn,
að ég íagði ekki í nema Bell,
enda hefði þá allur tíminn
farið í bið og aftur bið;
það kostaði 2-3 klst fyrir
hverja 15 mínútna sýningu".
„Jæja, hvemig var þá þessi
hjá Bell?“
„Fyrst byrjar maður á að
setjast í hægindastól, sem er
á færibandi; þetta ei- enda-
laus hringur að því er virðist,
en maður sér ekki þá sem
sitja við hliðina á manni.
Maður hefur heymartæki við
eyrun, f þvf heyrist rödd, sem
býður mann velkominn, og
svo líður stóllinn af stað.
Þessi sýning gengur undir
nafninu ,From Drumbeat to
kvæmninni skeikar aldrei.
Maður heyrir alltaf það sem
á við myndina fyrir framan,
er. óskiljanlegt, hvernig þeir
fara áð þessu'*.
„Er myndin eins og nokk-
urs konar Cinerama?"
„Já, ekki ósvipuð, nema
hvað tjaldið nær allan hring-
inn og maður situr í hreyfan-
legu sæti. Á Ford-sýning-
unni sezt maður ekki í stól,
heldur opinn Thunderbird,
sem svo líður áfram með
mann á sama hátt. Eftir þetta
ferðalag, sem tekur um það
bil kortér, er hægt að skoða
allar helztu nýjungar í tal-
símatækni, þar á meðal sjón-
varpssímann, sem hægt er að
taka f notkun hvenær sem er,
þó að það hafi enn ekki verið
gert“.
„Eftir hverju er verið að
bíða?“
„Ég veit ekki — kannske
kærir fólk sig ekki sérstak-
lega um að láta sjá framan
í sig, meðan það talar í
síma“.
„Nei, það getur þá ekki
grett sig af hjartans lyst, ef
upphringjandinn fer mjög í
taugarnar á því“.
„Ja, það getur auðvitað
gætt þess, að það komi ekki
sjálft fram á myndinni Ann-
ars fyndist mér ágætt að hafa
þetta sjónvarpskerfi t.d. í
dyrasímum fjölbýlishúsa, því
að margir vilja gjaman sjá
framan f þá, sem hringja
bjöllunni, einkum seint á
kvöldin".
„Hvemig kemur myndin út
í svona síma?“
„Hún er mjög skýr, miklu
greinilegri en venjuleg sjón-
varp-mynd, því að þetta geng
ur eftir þræði líkt og lokað
sjónvarp".
frá arkítektísku sjónarmiði
fannst mér hann glæsilegasta
byggingin. Hann er gríðar-
stór ferhyrningur, hvílir á
fjórum stólpum, en er opinn
í miðju, og inngangan minnir
dálftið j á Inkahofin fomu.
Hliðamar eru úr mislitu gleri
eða plasti — maður sér ekki
svo vel muninn á því tvennu
lengur. Jú, gler er það reynd-
ar; ,multicolored glass' stend
ur í skránni".
„Hvað er til sýnis í hon-
um?“
„Það er örlítið yfirlit um
sögu Bandaríkjanna, sem
maður les að verulegu leyti
af forsíðum dagblaða, en þær
em stækkaðar og settar upp
á veggina. Þetta er ekki eins
mér, m.a. til að sjá, hvemig
aðrar þjóðir höguðu þátttöku
sinni. Island gat ekki verið
með í þessari sýningu kostn-
aðarins vegna, en hver veit,
hvað hægt verður að gera
seinna?"
,,Og hvað fannst þér eftir-
tektarverðast?"
„Flestar þjóðir virðast
leggja ríkasta áherzlu á að
kjmna matargerð í landi sínu
og selja minjagripi. Þarna er
urmull af veitingastöðum,
þar sem seldir eru þjóðlegir
réttir hinna ýmsu landa, og
t. d. leggja Danir langmest
upp úr því að kynna danskan
mat, en skeyta minna um
önnur sérkenni lands síns“.
„Er þetta ekki stórhættu-
legt fyrir línumar?"
„Jú, það má segja, að %
hlutar sýningarinnar séu
veitingastaðir, þar sem allar
hugsanlegar og óhugsanlegar
kræsingar em á boðstólum.
Og auðvitað er freistandi að
smakka á sem flestu".
Geishumar ímynd
kvenlegs yndisþokka.
„Af hvaða veitingastöðum
varst þú hrifnastur?"
„Þeim spænska, indónesíska
og japanska. Ó, sá japanski
var alveg í sérflokki, matur-
inn einstaklega ljúffengur og
framreiðslan eftir því“.
á loftinu er veitingastaður og
svið, þar sem maður getur
horft á þjóðdansa og hlustað
á tónlist lands þeirra.
Spænska sýningin fannst mér
þó langglæsilegust, og af þvf
og öðru dró ég þá ályktun,
að engir legðu sig eins fram
þama og þjóðir, sem hafa
pressuna á móti sér og vilja
þess vegna reyna að snúa
almenningsálitinu sér í vil
með sýningum á list sinni og
menningu. Formósa sýndi að-
allega þróun síðustu 10 ára
og framfarir f tækni —
kannske til að sannfæra
bandarísku þjóðina um, að
efnahagsaðstoðinni sé ekki
kastað á glæ. Svíum var um-
hugað um að kynna sig sem
,land hins frjálsa framtaks*,
vildu segja, að í velferðar-
ríki þyrfti ekki allt að byggj-
ast á ríkisrekstri. Mexíkó
sýndi ósköp af fjöldafram-
leiddum iðnaðarvörum til að
gefa dæmi um lífsþægindin
í landinu, en það var heldur
óspennandi. Aftur á móti
voru silfurmunimir mexf-
könsku ákaflega fallegir,
bæði gamlir og nýir. Hong-
kong notaði tækifærið til að
græða á verzlun, enda var sú
deild eins og stór skranbúð.
Yfirleitt voru Evrópulöndin
svo alþjóðleg, að erfitt var að
sjá nema af flöggunum, hverr
Frs. á bls. 5.
Samtal v/ð Gunnar J. FriBriksson, formann
f ; ’ V
Félags íslenzkra iönrekenda, um ferð
hans á heimssýninguna i NEW YORK