Vísir - 14.11.1964, Síða 15

V1SIR . Laugardagur 14. nðvember 1964.
15
Þegar þau voru komin í Uthverf
ið, sem hún bjó I, skein máninn hátt
á himni og bláieita skugga lagði
yfir veginn og litlu garðana fyrir
framan húsin í hverfinu.
Skugga bar á útidyr hússins sem
Mary bjó í.
Og út úr skugganum heyrðist allt
í einu mælt ásakandi röddu:
— Það var mikið, loks gat
þé dottið í hug að koma heim.
Það var Norman, sem mælti, og
hann leit á Stephen svo beiskju-
og fyrirlitningarlega, að Mary varð
óttaslegin. Og til þess að koma í
veg fyrir, að neitt leiðinlegt gerðist,
flýtti hún sér að segja:
— Af hverju hringdirðu ekki og
sagðir, að þú myndir koma
Þá hefði ég vitanlega ekki farið
neitt . . . ?
Hún leit á Stephen og það kom
enn meira fát á hana.
— Æ, það er satt, þið þekkist
ekki . . . má ég kynna ykkur . . .
Norman Underwood — Stephen
Jepson!
— Gleður mig að kynnast yður,
sagði Norman, en það var næstum
sem hann hvæsti orðunum af vör-
um sér.
- Látið yður alveg á sama
standa um mig, herra Underwood
. . . ég er ekkert hættulegur. Svo
er víst ekki meira, sem þörf er að
segja. Góða nótt, Mary.
— En, Stephen?
— Og þökk fyrir ánægjulega
kvöldstund.
Hann kinkaði kolli og brosti vin-
samlega — en aðeins eins og þegar
menn kveðja kurteislega.
Og áður en Mary fengi sagt nokk
uð var hann horfinn. Það fór eins
og hrollur um hana, þegar hún
heyrði ekki lengur fótatak hans.
— Ætlarðu ekki að bjóða mér
inn?, spurði Norman og var vottur
hæðni í rödd hans. Framkoma hans
særði Mary djúpt. Hún horfði á
hann á svipinn eins og hún vissi
varla hvaða maður þetta var. Það
var eins og henni hefði verið kast-
að úr einum heimi í annan.
— Sannast að segja finnst mér
það nokkuð seint, tautaði hún.
— Of seint, urraði hann. Klukk-
an er ekki nema rúmlega tíu og
það er mikilvægt, sem ég verð að
tala um við þig . . . og ég get
varla talað um það við þig úti á
götu .
— Komdu þá með inn.
Mary fór á undan, fann lykilinn
og opnaði.
— Það er víst bezt, að ég helli
upp á könnuna, sagði hún er inn var
komið.
Meðan hún var að sýsla við það
minntist hún þess, er hún hellti upp
á könnuna, vegna þess að Stephen
MARGUERITE MURRAY:
v UNDIR
ÖRLAGATRÉNU
var gestur hennar. Það var ekki
sársaukalaust um að hugsa.
Hún hellti I bollana og bar þá inn
á bakka, en þá hafði Norman enga
lyst á kaffi, og vildi heldur I glas.
★ -
Þau sátu allanga stund þögul, en
loks gat Mary ekki stillt sig um
að taka til máls.
— Um hvað viltu tala við mig,
Norman?
Hann horfði á hana og hnyklaði
brúnir
— Hvað hefir komið fyrir þig,
Mary? Þú ert gerbreytt.
— Það held ég ekki. Þetta er eitt
hvað, sem þú gerir þér I hugar-
lund.
Hún færði sig til í sætinu, skorð
aði sig betur.
— Ég hefi lagt seinustu hönd á
viðskipti í dag, viðskipti, sem ég
sá um alveg á eigin spýtur, og hagn
ast vel á.
Fyrir tæpri viku mundi hún hafa
orðið hreykin Normans vegna og
óskað honum til hamingju og bein-
línis fundið til metnaðar vegna dugn
aðar hans. Norman hélt áfram:
— Með þessum viðskiptum moka
ég sannast að segja inn peningum,
svo ég get litið allt öðrum augum
fram á við en áður. Framtíðarhorf
urnar sem sagt ólíkt bjartari allt
í einu. Og ég hefi verið að hugsa
um hvort við ættum ekki þú og
ég ... . :
Hann þagnaði af ásettu ráði,- eins/,
og hann byggist við, að hún mundi
segja eitthvað, en hún þagði.
Hann yppti öxlum ergilegur á
svip og sagði:
— Geturðu ekki látið þér skilj-
ast hvað ég er að fara?
— Jú, ég býst við því . . .
Mary kinkaði kolli.
— En þú hefir sjálfur sagt, að
okkar I milli gæti ekki orðið neitt
úr neinu.
— Það var nú ekki sagt í römm-
ustu alvöru, þótt það hljómaði 'kann
ski þannig.
Það kom ónotalega við hann!
hvernig hún tók þessu.
— Þú hefir verið dálítið erfið,!
stundum, hélt hann áfram, og verð j
ur það kannski, en það er ekki ■
svo slæmt, að ég geti ekki vanizt j
þvl. Við þekkjumst þó, Mary, þekkj I
um livort annað — þú veizt hvernig '
ég er. Nú þarfnast ég konu, sem
skilur mig. Það er manni nauðsyn-
legt sem gegnir störfum eins og ég,
að eiga konu sem skilur hann.
Mary starði í gaupni sér, og hún
hugsaði sem svo, að hann væri
kannski eina manneskjan í heimin-
um, sem þarfnaðist hennar. Og svo
stoltur var hann ekki, að hann gæti
ekki komið aftur til hennar, og þó
haut það að hafa verið erfitt fyrir
hann.
Hún leit upp og horfði á hann.
— Ég vil ekki segja upp starfi
mínu, Norman, sagði húrr.
— Nei, því skyldir þú gera það ef
þú telur þig færa um hvort tveggja.
Hann kom og settist hjá henni
og tók utan um hana.
— En ég verð að kannast við, að
ég hefi aldrei litið á starf þitt nema
sem eins konar tómstundastarf . .
Mér þykir leitt, að ég skyldi reið
ast seinast, og þú veizt ekki hve
mikið ég hef saknað þín. Þú ert
eina konan I heiminum, sem ég kæri
mig um, þótt þú farir í taugarnar á
mér stundum. Við getum hitzt á
morgun laust fyrir hádegi, snætt
hádegisverð saman, og farið svo
og keypt hringana.
Hvað sem öllu leið mátti hún ekki
koma of seint nú. Hún var lengi að
klæða sig. Hún fór í kjól, sem hún
vissi, að Norman þótti fallegur, og
tók fram ilmvatnsglas, sem hann
hafði gefið henni, ilmvatn, sem hún
annars aldrei hafði munað eftir að
nota. Hér eftir ætlaði hún að þókn-
ast Norman í öllu.
Þegar hún tók nýju handtöskuna
sína út úr skápnum kom hún auga
á bók, sem fröken Pollard hafði lán-
að henni, en hún hafði lofað að
skila henni fyrir þremur dögum.
Henni fannst sem hún heyrði
Norman segja með hæðnishreim:
— Gleymin eins og vant er. Þú
ert hirðulaus og verður það alltaf.
Enn hafði hún gerzt sek um það,
sem hánn ávallt sakaði hana um
— sek um gleymsku. Og það var
með réttu sem hann fann að þvl.
Til allrar hamingju var enn tími
til þess að skreppa upp til fröken
Pollard í le'iðinni og skila bókinni,
áður en hún færi til móts við
Norman í veitingastofunni, þar
sem þau voru vön að hittast.
— Hvað þú ert falleg I dag —
og hvað þér fer þessi kjóll vel,
sagði gamla konan hr'ifin.
Hún hafði boðið henni inn og
’oorið fram vín og kökur.
— Stendur eitthvað sérstakt til
í dag?
Mary fannst, að hún yrði að
segja henn'i allt af létta. Kapitula-
skipti voru I lífi hennar. Það var
tilgangslaust að gera sér vonir um
það, sem aldrei gat orðið.
— Ég ætla að hitta unnustuna
minn, Við ætlum að gifta okkur
bráðum, ég og Norman.
— Norman?
Gamla konan lyfti höfði undr-
andi.
— Nú það er þá allt annar
maður en ég hélt.
— Hann er sá eini, sem ...
— Ertu viss um það?
Fröken Pollard strauk sér um
ennið.
— Hann elskar mig og þarf á
mér að halda. Eng'inn annar elsk-
ar mig og þarfnast min, sagði
Mary dapurlega.
Löng stund leið og loks spurði
fröken Pollard:
— Hefirðu sagt Stephen frá
þessu?
— Stepfien?
I Mary fann, að hún var orðin
eldrauð í framan og henni gramd-
. ist það.
I — Nei, vitanlega ekki. Það er
engin ástæða til þess. Hann mundi
ekki hafa áhuga á þvi. Hann
lifir I sínum eigin heimi.
— Jæja, þú lítur svona á þetta,
sagði fröken Pollard og handlék
dálítið postulínshlut, þagði drykk-
langa stund, og sagði svo:
— Nú verðurðu víst, að flýta
þér, svo að þú kom'ir ekki of seint
á þetta stefnumót. Míkið er nú
veðrið gott. í þínum sporum mundi
ég fara gangandi þvert yfir Cen-
tral Park.
Það hafði ekki verið ætlun
Mary að fara um garBlnn, þótt
veðr'ið væri fagurt, en kannski
ætti hún að fara að ráði gömlu
konunríar. Gangan yrði kannski
hátíðarstund — það yrði að
minnsta kosti seinasta stundin I
lífi hennar, sem hún væri frjáls.
Og um Ieið gæti hún rifjað upp
margar góðar minningar ...
Henni flaug I hug að fara yfir
grasvellina skammt frá eikartrénu,
þar sem hún hafði stumrað yfir
fröken Pollard og einhver komið
hlaupandi henni til hjálpar. Og
það gerði hún og er hún var kom-
in þangað heyrði hún kallað:
— Mary — Mary, bíddu eft'ir
mér.
★ —
Hún sneri sér við skjótlega.
Stephen var næsta fölur. Hann
leit út eins og honum hefði ekki
komið dúr á auga alla nóttina.
Hann var órakaður, leit út eins
og maður, sem beð'ið hafði skip-
r.eika og glatað öllu. Og hann var
alveg lafmóður.
— Ætlarðu I raun og veru að
giftast þessum sjálfglaða kaup-
sýslubraskara? sagði hann, er
hann loks náði andanum.
— Hvernig veizt þú það?
— Fröken PoIIard hringdi til
mln fyrir skammr'i stundu. Af
hverju ætlarðu að gera þetta,
Mary?
— Hann einn þarfnast mín.
— Það er alveg frá, að hann
þarfnist þln meira en ég.
— Hvaða vitleysa er þetta?
Mary gramdist svo að heyra
þetta, að reiðitár vættu hvarma
hennar.
j — Þú getur vlst áreiðanlega
Ikomizt af án mín. Þú ert meistari
! I að búa til mat, og kannt að halda
; á nál — getur sem sagt bjargað
í þér á eigin spýtur.
— Ég hefi komizt að raun um,
: að ég get ekki starfað lengur, —
I án þln.
Við skulum skilja eftir útvarps
renditæki Bulvos héma Tshulu,
þar sem hann faldi þau, þangað
til fallhlífarliðið kemur. Þú og
ég vitum að aðeins ein skamm
byssa og vélbyssa eru hlaðnar,
en Bulvo og glæpalýður hans vita
það ekki. Ef heppnin er með þá
getum við kannski yfirunnið þá
einn og einn I einu, áður en þeir
eyðileggja sönnunargögnin um
glæpastarfsemi slna.
Það var eins og einhver dásam-
leg kyrrð væri að færast yfir allt
kringum þau.
— Þegar þú snerir bak'i við mér
I gærkvöld fannst mér allt hrynja
I rúst fyrir mér. Ég get ekki starf-
að, ekki hugsað — nema þá um
þig. Viltu I raun og veru eyði-
legga framtíð mlna, Mary?
— Nei, það vildi ég slzt af öllu
... Ó, Stephen ...
Og svo faðmað'i hann hana að
sér þarna undir eikartrénu gamla
— sem var orðið örlagatréð þeirra.
Hann kyssti hana, löngum, mjúk-
um, brennheitum kossi, og svo
hvíslaði hún:
— Ertu nú ham'ingjusamur?
— Já, en sú hamingja verður
ekki varanleg, nema ég fái að hafa
þig hjá mér — um alla framtíð
— Ég var annars að fara á
stefnumót.
— Ég veit það, en þú ert eins
hamingjusöm og ég yfir, að þú
ert hætt við að fara á það stefnu-
mófc. Sögulok.
HÁRGREIÐSLU
STOFAN
ÁSTHILDUR KÆRNESTEDt
GUÐLEIF SVEINSDÓTTIR
SIMI 12614
HÁALEITISBRAUT 20
m 18 DSII
ferfúniácolor
FILMA
REST-BEZT-koddar I;
Endurnýjuni gömlu j!
sængurnar, eigum
dún- og fiðurheld ver. J»
Seljum æðardúns- og j!
gæsadúnssængur — .J
og kódda af ýmsum |>
stærðum. ■!
:•
DON- OG «:
FIÐURHREINSUN J“
Vatnsstfg 3. Sfmi 18740. j!
V.V/.V.V.VA’AWAVJÍ
^PACIT
Qdhner
•/ verkstæðið
llerQslddimtrieti 3 - Sími IQÓ5I
u