Vísir - 29.12.1964, Blaðsíða 7

V1 SIR . Þriðj'udagur 29. desember 1964.
m
ursref, sem Skrifta-Hans hefur
jafnan áður orð'ið í meðförum
þeirra, er hann hafa leikið.
Þetta raskar þó heildarsvip leiks
ins alls ekki; hann verður
hressilegrí og ólíkt nútímalegri
fyrir vikið og tekst tilraun þessi
svo vel, að eins má gera ráð
fyrir að hún gangi af þeim
gamla dauðum. Karl Sigurðsson
leikur Pétur bónda — gervið er
ágætt, leikur líka, sér í lagi er
brosið erftirm’innilegt.
Þá er ekki annað eftir en
þessi venjulega setning, að leikn
um hafi verið mjög vel tekið,
leikendur kallaðir fram hvað eft
ir annað ásamt leikstjóra og
leiktjaldamálara og þökkuð
frammistaðan með dynjandi lófa
klapp'i í þetta skiptið er allt
þetta satt; klappið var meira að
segja óvenju innilegt. Ævintýrið
hafði sigrað í Iðnó — enn einu
s'inni — náð tökum á áhorfend-
um, ekki síður en svo oft áð-
ur ...
Loftur Guðmundsson.
Jólatónleikar
í Háskólabíói
Sinfóníuhljómsve'it Islands
heldur síðustu tónleika sína á
þessu ári, jólatónleika, í Há-
skólabíói í dag. Stjórnandi er
Proinnsías O’Duinn og eru þetta
síðustu tónleikarn'ir, sem hann
stjórnar hér, en að þeim lokn-
um fer hann heimleiðis. Síðar
mun ætlun hans vera að flytjast
til Bandaríkjanna.
Á efnisskránni eru að þessu
sinni: Promeþeus. forleikur eftir
Beethoven, Schubert, Sinfónía
nr. 6 í c-dúr, Rimsky-Korsakoff,
Scheherazade, sinfónísk svíta
op. 35.
Eins og að framan getur, eru
þetta síðustu tónleikarnir á
þessu ári, en þeir sjöttu á þessu
starfsári, en auk þess hafa ver-
ið fjórir skólatónleikar og einu
sinni barnatónleikar á þessu
starfsári.
Leikfélag
Ævintýri
Reykjavíkur:
á göngufö
EFTIR J. C. HOSTRUP
Þýðing: Jónas Jónasson frá Hrafnagili — Leikstj.: Ragnhildur Steingrimsdóttir
Á nú að fara að leika Ævin-
týrið einu sinni enn? Jú, ekki
ber á öðru. Er ekki úr nógum
nýjum leikr'itum að velja á
heimsmarkaðinum eða hvað?
Var ekki hægur vandi að finna
þar eitthvert nýtt og athyglis-
vert leikhúsverk t'il að sýna í
Iðnó um jólin — stílfærða
krufningu á samtíðinni eða gjall
andi söngleik, eða bara eitthvað
annað en þetta? Eru ekki le'ik-
skólalærðir upp úr því vaxnir
að fást við þetta gamla leikrit,
sem verið hefur samanhóuðum
áhugamönnum í þorpum og
sveitum handhægast viðfangs-
efn'i í marga áratugi, og danskt
í þokkabót? Hvernig eiga ungar
höfuðborgardætur að geta túlk-
að þessa gömlu, józku búgarðs-
rómantík og hver ætli hafi leng
ur gaman af fettum, heimsku
og gormælgi Kranz gamla birki-
dómara? Það er ekki nema eðl'i-
legt að þannig sé spurt. Og það
væri ekki nema eðlilegt að svör
in yrðu eitthvað á þá leið, að
þetta væri ekki hægt. Svarið,
sem við fengum á frumsýning-
unni sl. sunnudagskvöld getur
því varla kallazt með öllu eðli-
legt, því þar sýndi það sig óve-
fengjanlega, að þetta er vel
hægt — meira að segja lafhægt.
Að ungu stúlkurnar á assesors-
garðinum Strandbergi hafa kann
ski aldrei verið rómantfskari og
elskulegri en einmitt nú, og að
unga kynslóðin skemmt'i sér
ekki síðhr en hin eldri að
heimsku og skringilegheitum
Kranz gamla. Að Skrifta-Hans,
sá slóttugi refur. framgengur 1
endurnýjung lifsins, að Ver-
mundur hefur ef til vill aldrei
verið dæmigerðari ótukt, og hin
gamla og löngu horfna stúdenta
kynslóð á enn ítök meðal áhorf-
enda. Og loks — að frumsýn-
ingargest'ir virtust á einu máli
um, að það hefði verið verulega
skemmtilegt tiltæki hjá’ Leikfé-
laginu að velja þetta gamla og
hugnæma leikrit til sýninga um
jólin. Ef handrit Hostrups væri
í okkar vörzlum og Danir krefð
ust þess af okkur, hefðum við
mun gildari forsendur til að
ne'ita að afhenda það en þeir,
er þeir ríghalda í gömlu skinn-
bækurnar okkar — eða hvenær
urðu Islenzkir fornkappar þeir
heimamenn í Danmörku sem
Kranz gamli birkidómari og ass-
esor Svale á íslandi?
Ég geri ekki ráð fyrir að þess
sé nokkur þörf að rekja efni
þessa vinsæla söngléiks hér,
enda eru kostir þess á allt öðru
sviði, en að það sé efnismikið.
Leikstjóm Ragnhildar Stéin-
grímsdóttur var yfirleitt I
„tradisjónellum” stíl, sem kann-
ski hefur einhvern tíma verið
danskkynjaður, en er fyrir Iöngu
orð'in íslenzk leikhefð, en þó var
þar um viss frávik að ræða og
til b.óta, sem síðar verður vikið
að. Leiktjöldin voru líka í hefð-
bundnum stíl, en þó hafði Stein-
þór Sigurðsson gert leiknum
glæsilegri umgerð en ég hef
áður séð. Haraldur Björnsson
Ieikur assesor Svale af furðu-
legum þrótti óg fjöri og syngur
meira að segja hástöfum — það
er raunar I fyrsta skiptið. sem
ég hef heyrt hann syngja, svo
að ég get ekkert um það sagt
hvort að honum hefur farið þar
aftur eða fram, en ekkí heyrð-
ust nein ellimerki á röddinni.
Björg Davfðsdóttir leikur Láru,
dóttur hans, af miklum þokka;
ég minn'ist þess ekki að hafa
• séð hana áður á sviði, og sé
þetta frumraun hennar, gefur
hún sannarlega góð fyrirheit.
Guðrún Ásmundsdóttir leikur
Jóhönnu — og það þori ég að
fullyrða, að ég hef aldrei séð
hana lfkt þvf e’ins vel leikna,
og er þetta enn einn sigur Guð-
rúnar á sviði á skömmum tíma,
sem skipar henni fremst I röð
leikkvenna I „sínum aldurs-
flokki". Brynjólfur Jóhannesson
Erlingur Glslason, Arnar Jónsson og Pétur Einarsson í hlutverkum sinum I Ævintýri á gönguför.
leikur Kranz b'irkidómara, en
Brynjólfur er nýstiginn upp af
sjúkrabeði' og hefur'ekki enn
náð fullum þrótti; fyrir það
gerði hárin — eflaust með vilja
— Kranz dálít’ið hæglátari en
áður, en hélt þó öllum skringi-
legheitum hans til haga, einkum
var leikur hans í viðskiptunum
við Skr'ifta-Hans óborganlegur.
Inga Þórðardóttir leikur Helenu
konu hans og bregður hvergi
út af þeim góða og gamla stíl.
Gísli Halldórsson kom frum-
sýningargestum áreiðanlega
þægilega á óvart I hlutverka
Vermundar. Hingað til hafa yf-
irleitt úrvals söngvarar verið
valdir I það hlutverk. en minna
verið hugsað um le'ikinn, enda
maðurinn rakin ótukt, sem leik-
endur harfa hliðrað sér við að
taka á sig. Það er ekki einungis
að Gísli leggi sig fram við að
skapa eftirminnilega ótukt úr
náunganum, eins og vera ber,
og mynda þannig eins konar
kjölfestu I leikinn í heild, sem
oftast hefur algerlega vantað —
heldur syngur hann líka með
þeim ágætum, að spurn’ing er
hvort hann verði ekki „keypt-
ur upp“ næst þegar meiriháttar
óperusýning verður á döfinni!
Pétur Einarsson leikur Herlöv
stúdent, yfirleitt vel, en er þó
fullhrjúfur I galsa sfnum. Arnar
Jónsson leikur Ejbæk stúdent
rneð ágætum, einkum þegar þess
er gætt hve hlutverkið er fjar-
iægt þeim tíðaranda, sem nú
er ráðandi meðal manna á hans
aldri — þó að ekki sé átt við
gæjana og bítlana, heldur eðli-
lega fulltrúa þe'irrar kynslóðar.
Og svo er það Skrifta-Hans, sem
þarna er kapítuli út af fyrir sig,
þar sem bæði leikstjóri og leik-
ari brjóta þar gamla léikhefð.
í meðferð Erlings Gíslasonar
verður Skrifta-Hans sumsé mað
ur á bezta aldri, ber það með
sér að hafa verið glæsilegur ná-
ungi og væri það enn, ef hann
rakaði sig og klæddist sómasam
lega, slægvitur þorpari að vísu
og ófyrirleitinn — en ærið fjar
skyldur þeim laumulega smjað-
!
INI