Vísir - 29.12.1964, Blaðsíða 15

VISIR .
desember 1964.
/r
Bezta

SAGA
ÚR
DAGLEGA
LIFINU

Engum datt í hug, að stúlka eins útlits og ég gæti
verið einmana, en það var ég. Og nú leið að jólum . .
Hvað mundu jólin færa mér í ár?
Ég hugsaði eitthvað á þá leið,
að þetta myndu verða ömurlegustu
jólin, sem ég hefði lifað, þegar ég
var á heimleið desemberkvöld
nokkurt skömmu fyrir jól, eftir að
hafa verið þátttakandi í kvöldboði,
sem fyrirtækið jafnan hélt starfs-
fólki sínu um þetta leyti. Og þegar
ég fór að hugsa um það, komst ég
að þeirri niðurstöðu, að ég hefði
í rauninni aldrei átt ánægjuleg jól
síðan ég varð fullorðin, — ég
hafði aldrei fundið til sömu til-
hlökkunar og á bernskuárunum eða
neitt í þá átt, enda aldrei átt neinn
vin, sem ég gat farið með í búðir
til kaupa á jólagjöfum, engan, sem
ég gat gefið jólagjafir, og þá ekki
heldur búizt við að fá neinar jóla-
gjafir frá slíkum Vini. Eitthvað svip
að kom yfir mig á öðrum tímum
árs, en alltaf fannst mér þetta erf
iðast fyrir og um jólin. Og þegar
ég gekk ein heim um nær mann-
lausar göturnar, fór ég að hugsa
um það, sem ein af nýju, ungu
stúlkunum f skrifstofunni hafði
sagt við mig fyrr um daginn. Þessi
stúlka heitir Hanna og við skipt-
umst á nokkrum orðum í fata-
geymslunni.
— Æ, ég vildi, að ég væri eins
falleg og þú, sagði hún og and-
varpaði dálítið. Það mætti segja
mér, að margir hafi boðið þér til
sín eða út um jólin og um áramót-
in. Hver kærir sig um að vera með
jafn hversdagslegri stúlku og ég
er?
Ég brosti dálítið dularfullu brosi
— brosinu, sem ég hafði æft mig
i að brosa fyrir framan spegilinn
heima, brosi, sem mátti skiija svo:
Vitanlega á ég marga vini, sem
bjóða mér út, en ég er hlédræg
að eðlisfari og tala ekki um það.
Sannast að segja hlakkaði dálítið
i mér yfir því, að hinar stúlkurnar
héldu, að ég nyti svona mikillar
hylli pilta. Og það var auðvelt.
Þeim gat blátt áfram ekki dottið í
hug, að stúlka sem leit út eins og
ég, væri ekki dáð. — Það flögraði
ekki að þeim, að þessu var ekki
þannig varið og að ég var ein-
mana. Sannleikurinn var sá, að
mér varð það jafnan umhugsunar-
efni, að enginn bauð mér út oftar
en einu sinni, að enginn varð ást-
fanginn í mér, að allir misstu á-
hugann fyrir mér áður en tækifæri
var til að kynnast að ráði.
— Jæja, ég get þá hlakkað til
eins, sagði Hanna, að hjálpa
mömmu til að hafa allt hreint og
þokkalegt um jólin fyrir okkur og
tvö yngri systkini mfn, En það
verður vitanlega allt ósköp blátt
áfram, ekkert „spennandi".
En hvað mig snerti, fannst mér,
yrði allt enn daufara og litlausara,
því að heima voru bara pabbi og
mamma, engin yngri systkini.
Pabbi og mamma mundu vitanlega
gefa mér firn af gjöfum eins og
vanalega, — og þau mundu af
venjulegri háttvísi ekki minnast á
það einu orði, að mér hafði ekki
verið boðið neitt um jólin.
En það kom vitanlega fyrir
stundum, þótt ekki væri um jólin,
að mamma vék óbeint að þvf, hver
ástæðan gæti verið, að ég átti eng
an vin eins og flestar stúlkur á mín
um aldri. Ég var orðin 23ja ára og
margar vinstúlkna minna voru gift
ar eða trúlofaðar, og allar höfðu
verið ástfangnar, að minnsta kosti
einu sinni.
Einu sinni sagði mamma, að það
væri leiðinlegt hve fáir hávaxnir
piltar væru í bænum. Hún hugsaði
víst sem svo, að ég gengi ekki í
augun á piltunum sökum þess hve
há ég var, 176 sentimetrar á sokka
leistunum. En ég vissi betur. Það
var yfrið nóg af hávöxnum piltum
og ég hafði mörg tækifæri til að
kynnast þeim, en það hafði bara
aldrei orðið neitt úr neinu.
Ég starfaði nefnilega f þeirri
deild fyrirtækisins, þar sem full-
trúar og erindrekar annarra fyrir-
tækja jafnan komu. Það var í
minni skrifstofu, sem þeir stund-
um sátu og biðu eftir að röðin
kæmi að þeim til þess að komast
inn til forstjórans. Og þá röbbuðu
þeir oft við mig. Og það hafði oft
komið fyrir, að Jpeir höfðu boðið
mér út til hádSfisverðar, — einu
sinni — og svo ekki söguna meir.
Og þegar ég sagði mömmu frá því,
er einhver hafði boðið mér út þann
ig, sá ég að hún beið með óþreyju
eftir, að eitthvað meira gerðist,
hvort við færum aftur út saman.
En enginn hringdi, — enginn kom,
og þá sagði mamma, að þegar karl
menn væru þannig, að þeir væru
bara á hnotskógi eftir léttúðugum
stúlkum, ef stúlka væri vönd að
virðingu sinni og hlypi ekki þegar
upp um hálsinn á þeim, væri allur
áhugi þeirra burt rokinn. Og þá
vissi ég ekki hverju svara skyldi.
Ég las alltaf kvennasíður dag-
blaða og vikublaða, um snyrtingu
og hvernig stúlkur gætu gert sig
aðlaðandi í augum karlmannanna.
Og ég_ lét mér ekki nægja'að lesa
það. Ég fór eftir þeim ráðlegging-
um, sem gefnar voru.
Ég varði næstum öllu kaupinu
mínu í fatnað og til þess að fara
í hárgreiðslustofur Og ég var
aldrei í vafa um, að ég var klædd
eins og við átti hverju sinni. Kæmi
það fyrir, að ég færi út með karl-
manni, gætti ég þess, að sitja ávallt
þannig, að birtan félli á mig þann
ig, að ég nyti mín sem bezt. Og
ég kom því svo fyrir, að við sátum
þar, sem ég gat svo lítið bar á
horft á sjálfa mig í spegli. Og vist
er um það, að enginn sem bauð
mér út þurfti að kvarta yfir, að ég
væri ekki vel búin og snyrtileg.
En ég hafði ekki náð tilætluðum
árangri með öllu þessu umstangi
Nágranni okkar, Sven Bakke, var
að aka bílnum sínum inn í bílskúr
inn, þegar ég kom að hliðinu heima.
Hann veifaði til mín og brosti. Ég
man í hverja hugaræsingu mamma
komst, þegar hann fyrir nokkrum
mánuðum keypti húsið við hliðina
á okkar húsi. og það liðu ekki marg
ir dagar þar til mamma og hann
voru farin að tala saman yfir girð-
inguna milli garðanna eins og
gamlir kunúingjar, og eftir hálfan
mánuð bauð hún honum að líta
inn á laugardagskvöld til þess að
„horfa á sjónvarpið".
— Hann er ekkjumaður, sagði
hún við mig, en hann er ekki gam-
all — ég held, að hann sé ekki
nema 28 ára. Hann á dreng, ljóm-
T
A
R
Z
A
Ráðagerðir Tarzans varðandi
hjúkrunarstöðina við Dru ána eru
rofnar af mikilvægu skilaboði.
Tshulu kemur inn um dyrnar og
segir: Tarzan hérna eru slæmar
fféttir, sem við fengum frá út-
THE 0MM5S SEKtT THEWIWTO THE JUMSLE,
BEFOKE WE A.RKIVE7, 7IS&UISEÞ AS
C0/A AAEN, TO OKGAWIZE HAN7-
CHOPPINS KAIPS OH UKU-URU VILuAGES!j
varpinu. Þegar Mombuzzi spurði
fangana sem hann náði í flug-
leiðis þá kom það í ljös að fjórir
glæpamannanna, sem við vissum
ekki af komust undan. Þeir féllu
ékki í gildru okkar. Omarbræð-
urn'ir sendu þá inn í frumskóg-
inn áður en við komum, dulbúna
eins og Obia-menn til þess að
undirbúa áhlaup á Uru-Uru þorp
in og taka við herfangi þéirra.
Yeats, hershöfðingi, hefur sent
út flugleiðangur til þess að kom
ast að felustað þeirra, en hann
varar okkur við og segir okkur
að vera á verði éf þeir skyldu
koma hingað í bakaleiðinni.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU og DÓDÓ
Laugaveg 18 3. hæð flyfta)
Sími 24616
Hárgreiðslustofan PERMA
Garðsenda 21, simi 33968
Hárgreiðslustofa Ólafar Bjöms
dóttur.
HATÚNl 6, simi 15493.
Hárgreiðslustofan
PIROL
Grettisgötu 31 simi 14787.
Hárgreiðslustofa
VESTURBÆJAR
Grenimei 9. slmi 19218.
Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
(Marla Guðmundsdóttir)
i Laugaveg 13, slmi 14656.
Nuddstofa ð sama stað
Dömuhárgreiðsla við allra hæf'
TIARNARSTOFAN
Tjarnargöfu 11 Vonarstrætis-
megin. slmi 14662
Hárgreiðslustofan Asgarði 22.
Slmi 35610.
HARGREIÐSLU
STOFAN
ÁSTHILDUR KÆRNESTED}
GUÐLEIF SVEINSDÓTTIR
SIMI 12614
HÁALEITISBRAUT 20
VENIf S
Grundarstlg 2a
Sími 21777.
Hárgreiðsiustofan
Sw,va!lagötu '.‘i
Sími 18615
.V.V.V.V.V.V.V.V.V.VV.V.
-.
SÆNCUR

i
REST-BEZT-koddar
Endumýjum gömlu
sængurnar, eigum
dún- og fiðurheld ver
Selium æðardúns- og
gæsadúnssængur —
og kodda af ýmsum
stærðum.
DUN og
FIÐURHREINSUN
Vatnsstig 3 Sími 18740.
■.V.V.V.V.V.V.VAW.V