Vísir - 27.03.1965, Blaðsíða 8

V i S . R . Laugardagur 27. marz 1965.
i
m
VÍSIR
Otgefandi: Blaðaútgáfan VÍSIR
Ritstjóri: Gunnar G. Schram
Aðstoðarritstjóri: Axel Thorsteinson
Fréttastjórar: Jónas Kristjánsson
Þorsteinn Ó. Thorarensen
Ritstjómarskrifstofur Laugavegi 178
Auglýsingar og afgreiðsla Ingólfsstræti 3
Áskriftargjald er 80 kr. á mánuði
I lausasölu 5 kr. eint. — Sími 11660 (5 línur)
• Prentsmiðja Vísis — Edda h.f.
Hvað varðar jbd um
þjóðarhag ?
Xpmmúnistar eru ævir út í stóriðjuna. Langa hríð
fur varla komið svo út tölublað af Þjóðviljanum,
að þar væri ekki ráðizt með fúkyrðum gegn ríkis-
stjóminni og öðrum, sem eru þeirrar skoðunar, að
nauðsynlegt sé fyrir íslendinga að hefja stóriðjufram-
kvæmdir og stórvirkjanir í samvinnu við erlenda
aðila.
Vel má vera, að með slíkum áróðursskrifum sé
hægt að blekkja einhverjar auðtrúa sálir, einkanlega
vegna þess, að ástæðulaus ótti við erlent fjármagn
hefur lengi legið hér í landi. Við höfum, í sannleika
sagt, fram undir það síðasta verið ótrúlega skamm-
sýnir í þeim efnum, ella hefði þjóðin fyrir löngu ver-
ið búin að hagnýta sér þá möguleika, sem fólgnir eru
í samvinnu við erlenda fjármagnseigendur. En nú er
þessi ótti óðum að hverfa, enda hlýtur hver vitibor-
inn maður að geta séð, að okkur þarf ekki að stafa
minnsta hætta af slfkri samvinnu.
Kommúnistar halda því fram, að við þurfum ekk-
ert á samvinnu við erlenda aðila áð halda, við getum
sjálfir byggt alumíníumverksmiðju fyrir 15 hundruð
milljónir, ef okkur þyki rétt að reisa slíka verksmiðju,
og virkjað Þjórsá fyrir um þúsund milljónir. Þeir
halda þó varla að við getum þetta án þess að taka
erlent lán, en telja þá leið miklu áhættuminni. Aðrir
telja hins vegar, að með því að reisa sjálfir orkuverið,
en láta útlendinga byggja verksmiðjuna og selja þeim
svo raforkuna, sé áhættan á okkar hlið lítil sem eng-
in. Hefur verið á það bent m. a., að breytt tækni í
alumíníumvinnslu gæti orðið þess valdandi, að við
sætum uppi með úrelta verksmiðju eftir nokkur ár.
Það yrði fjárhagslegt áfall, sem við mundum varla
rísa undir, og því í æði mikið ráðizt, að taka á sig
slíka áhættu. Það getur því varla verið nokkurt álita
mál, hvor kosturinn sé betri, og því hlýtur sjónarm^ð
kommúnista að vera rangt, enda varla miðað við þjóð-
arhag, fremur en fyrri daginn.
Réttlætanlegar njósnir!
Eirin af spámönnum Þjóðviljans ritaði fyrir nokkru
í blaðið grein um „fyrirmyndarnjósnara“. Var þar
rakin nokkuð saga þeirra Wennerströms hins sænska,
Georges Paques hins franska og George Blake hins
enska. Niðurstaða greinarhöfundar er sú, að Wenn-
erström hafi verið óþokki meðan hann njósnaði fyrir
aðra en Rússa, en eftir að hann fór að njósna fyrir
þá voru verk hans góð. Og allir þessir menn kváðu'
hafa verið að vinna fyrir heimsfriðinn með því að
njósna fyrir Rússa, því þeir segjast hafa séð, að Rúss-
ar væru aðeins að byggja upp varnarkerfi, en Banda-
ríkjamenn árásarkerfi!
Þeir geta nú stundum verið skemmtilegir í Þjóð-
viljanum!
Stutt blaðasamtal
B)* U'jM by íssiResstn*, U« Scn-
tic in 'sessica tiny sXUtt ö»y «s:
Uwí óo. ;
Sea. Jchr, P. Kmíwkíj- iÐ> c’ j
W*n*íh«s<ttv l've
ihougM ih»t;
Ut; cour.tr?;
roígíii 5». teettær
afí 'J ve í»-;
icr& »acl ih*;
‘fhím Uaíteój
:^?Ziiobs. -U sttíhj
’ mm j ítegi slatkvn isí
„ erer er.t-c'.e.i H!
cver h e rettvs ■
ier.*- Ir. tiic
meaRti rae, I:
, fcsr.Ji fce tRiíffct oe ;.aja tfee fcl-,
W'Ui' feelp Bve siiBiífeteíí obí:
Jerf? H*c*itrnl Qhio: öeaatar
Kerjsetíy fclways briugs hi» ittBCb
ía * htoem ptr
fea*. I $8**$
fc: -v j. fci his
oífice. I *ee him
mcsrnÍRE vfcea
Sfctí CB th* öíe.
-f '-ille’« S.J-
vzyt btíag stitf
t £, i: f; » fOT *
rrv.'. fey töe
for.i ..'c.j-ujsí fee
ioete. wiouas.
Th* 'oHm <S*y,
fc« vutixQ tae tfe* «pecVat
Pfconev *-fcá tfcey tc!-i feiœ,
“fccrn. !7ijhtJ" h..í r>.***■ ar* r*. I
sa.
Stutta blaðasamtalið við Kennedy og Hoobler þingsvein sem varð
upphafið að ástum og hjónabandi þeirra Jack og Jackie.
J>að gerðist haustið 1952
þegar Jacqueline var
blaðakona á Times Her-
ald með 8 þúsund króna
laun á mánuði og skrif-
aði sinn fasta spurninga-
þátt „Inquiring Camera
Girl“.
Þá var henni falið dag nokk-
urn að fara í þinghúsið og leita
til nokkurra ungra þingmanna
og þingsveina og leggja spum-
ingar fyrir þá.
Spurningin, sem hún skyldi
leggja fyrir þingmennina, hljóð-
aði svo: „Hvernig likar yður
við þingsveinana?1, og þing-
sveina spurði hún: „Hvernig lík-
ar yður við þingmennina?“
Jginn þingsveinninn, Jerry
Hoobler, svaraði: „Kennedy
öldungadeildarþingmaður kemur
alltaf með brauðpakka í þing-
húsið og borðar bitann í skrif-
stofu sinni. Ég sé hann á hverj-
um degi í lyftunni. Lögreglu-
verðirnir eru alltaf að villast á
honum, hann er svo unglegur,
að þeir halda að hann sé
skemmtiferðamaður að skoða
þinghúsið. Fyrir nokkrum dög-
um ætlaði hann að hringja í
JJinn ungi öldungadeildarþing-
maður svaraði spurningu
JacqueHne svo: „Ég hef oft hugs
að það, að þjóðin væri betur
sett ef þingmenn og þingsvein-
ar hefðu hlutverkaskipti. Ef lög
þaraðlútandi væru samin þá
myndi ég með glöðu geði af-
henda Hoobler þingsveini emb-
ætti mitt. Það er einmitt hann,
sem oftast hefur komið mér að
liði, að úskýra það fyrir lög-
regluvörðunum að ég sé þing-
maður. Áður en ég kynntist
Hoobler þingsveini hélt ég að
Herald, að Jacqueline og John
Kennedy væru farin að vera
saman.
J^eorge Kalek ljósmyndari seg-
ir: — Jacqueline talaði
aldrei sjálf um þetta. En svo
var sérstaklega farið að skrifa
um kynni þeirra £ slúðurdálki
Walter Winchells. Eftir að þetta
birtist þar, kom Jacqueline á
skrifstofuna og nokkrir starfs-
menn hópuðust í kringum hana
og sögðu: „Halló, Jackie, hef-
urðu séð að þú ert orðin blaða-
matur?“
Ritstjórinn kallaði Jacqueline inn
til sín og varaði hana við kvenna
gullinu JOHN F. KENNEDY
einn síma þinghússins. Þá kom
vörður að honum og sagði við
hann: — Má ég benda yður á
það, að þessi s£mi er aðeins
ætlaður fyrir öldungadeildar-
þingmennina". (Það má taka það
fram í þessu sambandi, að Kenn-
edy hélt unggæðingslegu útliti
sínu mjög lengi. Eftir að hann
hafði verið kosinn forseti Banda
ríkjanna, viðurkenndi Young
öldungadeildarþingmaður frá
Ohio, að hann hefði alltaf verið
á móti Kennedy, vegna þess að
hann hefði einu sinni verið með
honum í steypubaði og undrazt
það hvað hann hefði verið strákl
ingslegur og grannur, gersneydd
ur þeim virðuleik, sem menn
ætlast til að forsetinn hafi til
að bera.
hann væri öldungadeildarþing-
maður vegna þess, hve virðuleg-
ur hann er“.
þetta samtal við Kennedy hafði
örlagarík áhrif fyrir Jacqe-
line. Þetta var ekki í fyrsta
skipti, sem Jackie hitti Jack. En
samtalið varð samt upphaf nán
ari kynna. Þau áttu eftir að
kynnast betur og í sambandi
þeirra, kynnum og ást, áttu eftir
að vera hæðir og lægðir, þar
skiptust á ánægja, afskiptaleysi,
þrá og andúð. En á hverju sem
gekk fóru þau nú að hittast æ
oftar, unz leið þeirra lá saman
að altarinu.
Nokkrum dögum eftir að þetta
stutta samtal við Kennedy birt-
ist, fór fyrsti orðrómurinn að
berast út um skrifstofur Times
Hún roðnaði og svaraði: —
Hvað eigið þið við?
Og samstarfsmennirnir svör-
uðu: — Lestu dálkinn hans
Winchells og sjáðu það sjálf.
Jacqueline sótti blaðið og las.
Svo hrópaði hún: — Nei, nei,
þetta er ekki satt. Við erum
aðeins kunningjar. Það er ekk-
ert á milli okkar.
— gn skömmu síðar kom hún
til mín, heldur George
Kalek áfram, og bað mig um að
finna í myntiasafninu og lána
sér nokkrar fallegar ljósmyndir
af börnum. — Hvað ætlarðu að
gera við þær? spurði ég. Hún
sagði að sér hefði verið boðið
í veizlu með John Kennedy og
hana langaði til að hafa eitt-
hvað til tilbreytingar að sýna.