Vísir - 22.05.1965, Blaðsíða 8

8
VI S í R . Laugardagur 22. maí 1965.
VISIR
Otgefandi: Blaðaútgáfan VISIR
RitstjórL* Gunnar G. Schram
Aðstoðarritstjóri: Axe) Thorsteinson
Fréttastjóran Jónas Kristjánsson
Þorsteinn Ó. Thorarensen
Ritstjórnarskrifstofur Laugavegi 178
Auglýsingar og afgreiðsla Ingólfsstræti 3
Askriftargjaid er 80 kr. á mánuði
I lausasölu 7 kr. eint. — Sími 11660 (5 línur)
Prentsmiðja Vísis - Edda h.f
'mmmmmmmmm^mmmmmmmtmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmgf
Öfgarnar gegn sjónvarpinu
Forystugreinar Þjóðviljans hafa um langt skeið
einkum snúizt um tvö mál: stóriðjuna og sjónvarpið,
og í ofanálag fjalla Austra-pistlarnir oftast um sama
efni. Mennimir eru greinilega búnir að fá þetta tvennt
á heilann, eins og kallað er. Að þessu sinni skal
ekki rætt hér um stóriðjuna, aðeins á það minnt, að
kommúnistar hafa þar engin rök borið fram á and-
róðri sínum, sem gild geti talizt. Vitaskuld má deila
um flesta hluti, og það er óspart gert hér á íslandi,
eins og allir vita. En að dómi þeirra, sem ekki láta
einhver annarleg sjónarmið ráða skrifum sínum, hlýt-
ur miklu fleira að mæla með stóriðju en gegn henni.
En hvað um sjónvarpið? Þar gegnir auðvitað
sama máli, að um það má deila, og þá m. a. hvort
rétt hafi verið að leyfa stækkun sjónvarpsstöðvar-
innar á Keflavíkurflugvelli. Margir mætir íslending-
ar lýstu sig andvíga þeirri ráðstöfun, og sumir þeirra
virðast jafnvel andvígir öllu sjónvarpi, eins þótt ís-
lenzkt væri. En flestir þeirra hafa lýst yfir andstöðu
sinni með þeim hætti, sem siðuðum mönnum sæmir.
Aðeins ritstjórar Þjóðviljans og fáeinir öfgamenn aðr-
ír hafa notað málið til öfgafullra árása og svívirðinga
á stjórnarvöld landsins, í von um að hafa af því póli-
tískan ávinning.
Sjónvarpsstöðin á flugvellinum er stundarfyrir-
brigði, eða getur a. m. k. orðið það, ef íslenzkri sjón-
varpsstöð verður komið upp eftir eitt eða tvö ár.
En ósköp hugsa þessir menn skammt, ef þeir halda,
að með lokun eða jafngildi lokunar varnarliðsstöðv-
arinnar fyrir íslendingum, væri komið í veg fyrir að
þeir gætu horft á erlent sjónvarp. Hin þjóðernislega
hætta, sem okkur á að stafa af því að horfa á send-
ingar frá þessari stöð fremur en einhverjum öðrum
erlendum, er fásinna, sem tæpast er svaraverð.
Andstæðingar sjónvarps verða að gera sér grein
fyrir því, að tækninni á þessu sviði mun fleygja svo
fram næstu árin, að við munum geta horft á sjón-
varp frá ýmsum löndum heims án milligöngu nokk-
urrar stöðvar hér á íslandi. Þess vegna virðist, að
eina ráðið væri að beita sér fyrir algeru banni við
innflutningi sjónvarpstækja!
Þá eru fullyrðingar Þjóðviljans um að efni sjón-
varpsins á flugvellinum sé sérstaklega ómerkilegt og
skaðlegt fyrir íslenzka æsku, tóm fjarstæða. Þarna
er hægt að horfa á úrvalsþætti ýmiss konar, sem
jafngilda því bezta, sem sýnt er, og eru sýndir, ann-
ars staðar, ágætar kvikmyndir með úrvalsleikurum
og aðra skemmtikrafta, sem fengur þykir að sjá víða
um heim. Auðvitað er svo léttmeti með, en ætli það
sé ekki til alls staðar í sjónvarpi? Og mikið efamál
er, að jafnvel það lakasta, sem þarna er sýnt, sé verra
en það, sem böm og unglingar geta hindrunarlaust
horft á hér í kvikmyndahúsunum eins oft ®g þau vilja.
OUK VIDHORF 06
Tacqueline var listræn í sér,
" mjög vlðkvæm og dálítið
innhverf. Henni leið bezt í litl-
um hópi fólks með sömu áhuga-
málin, með fólki sem hafði á-
huga á fegurð, listum, bók-
menntum. Jack kunni bezt við
sig f miklum mannsöfnuði og
hafði ekkert á móti því að vera
aðalmaðurinn sem allir tóku
eftir. Jacqueline leið hins vegar
illa í miklum mannfjölda, þá
var alltaf eins og hún drægi sig
inn í skel.
Þessi ungu hjón voru ólík að
mörgu ððru leyti. Jacqueline
reykti mikið á þeim dögum,
hverja sfgarettuna á fætur ann-
arrii. Jack var alveg laus við
þann löst. Hún las bækur um
listir og ljóðabækur, hann las
bækur um stjórnmál og sögu.
Skoðanir þeirra hvernig skyldi
taka á móti gestum til kvöld-
verða eða kvöldboðs voru líka
mjög ólíkar. Hún gat ekki hugs-
að sér annað en að undirbúa
það vel, hafa alla matargerð,
framleiðslu og borðskreytingar
sem vandaðastar og fegurstar.
Honum fannst það alger óþarfi,
það mætti finna eitthvað í snar-
hasti handa gestunum til að
snarla.
Eitt sinn bauð hann t. d. 40
manns að koma i kvöldboð eða
nokkurs konar „party“ heima,
en lét konu sína ekki vita um
það fyrr en kl. 7 um kvöldið,
aðeins 2 klst. áður en fólkið
kom. Starfsstúlka í húsinu segir
að Jacqueline hafi orðið alveg
miður sfn og hafi komið til á-
reksturs milli þeirra vegna
þessa atviks.
Tgor Cassini segir, að þegar
* Jack var heima og vildi
bjóða einhverjum til þeirra, hafi
Jacqueline hafið umræður um
það hverjum skyldi bjóða,
hvernig ætti að velja gesti sam-
an og hvernig ætti að skipu-
leggja kvöldið. Jack hafði lítinn
áhuga á þessu og skyldi ekki á-
hyggjur hennar, hvað ætli það
stæði ekki á sama hverjum væri
boðið, það var hægt að ákveða
það tilviljanakennt og í hvelli.
Og honum fannst að gestirnir
gætu séð um að skemmta sér
sjálfir. Enda myndu þeir hvort
eð er ekki hafa áhuga á neinni
annarri skemmtun en að ræða
um stjórnmál.
Þannig bauð Jack oft heim
kunningjum sínum úr hópi
stjómmálamanna. En Jacque-
line gat sjaldan boðið sínum
Jacqueline lærði bandaríska sögu
til þess oð geta stutt eiginmann sinn
í stjórnmálabaráttunni