Vísir - 10.06.1965, Blaðsíða 15

V í S IR . Fimmtudagur 10. júní 1965.
RACHEL LINDSAY:
?5
EManaawtmaaaEag
ÁSTÍ
PJVE
hafið fyrir neðan og tók þakksam-
lega við tímf» tum, sem flugfreyjan
rétti. Og henni fannst ekki smá-
stund liðin frá því lagt var af
stað og var þó flugvélin allt i einu
komin yfir Suður-Frakkland. Flug-
freyjan kom með hressingu. Og
brátt var lent í Nizza.
Undir eins og Rose kom út úr
flugvélinni hneppti hún frá sér káp
unni. Það var heitt af sólu og him
inninn blár.
Hafi henni þótt flugsttöðin svipuð
flugstöðvum á Bretlandi og
hvarf sú tilfinning á leiðinni, er
ekið var inn í Cannes. Og nú var
hún sannast að segja dálítið
smeyk, svo smeyk að hún lagði
aftur augun sem snöggvast, því að
svo hratt var ekið, að þgð mundi
alls ekki leyft á Englandi, en bíl-
stjórinn var kæruleysislegur á svip,
með húfuna aftur í hnakka, og
blístraði hvert lagið af' öðru.
Það var ekki fyrr en komið var
inn í Cannes, sem hún áræddi að
fara að líta í kringum sig að ráði.
Þetta var enn snemma sumars en
meðfram strandvegmum stóðu bíl-
arnir hvarvetna þétt hiið við hlið.
I fjörunni vorú marglituð tjöld og
sólhlífar og hvarvetna gat að líta
fólk á öllum aldri. Hún veitti at-
hygli gistihúsanöfnum sem hún
kannaðist við úr blöðum og ferða-
pésum. Það var eitt með turni.
Það var Carlton-gistihúsið, og
þarna við skrautlegasta af öllum
Hotel la Plage.
Bifreiðin nam staðar við aðal-
innganginn og það var búið að
kippa töskunum hennar úr bílnum
áður en hún vissi af.
- Ég er ekki gestur hér, sagði
hún til skýringar ungum manni,
sem var henni hjálplegur með tösk
urnar. Ég á að vinna hérna — í
blómaverzluninni. Getið þér ekki
vísað mér til herra Ferriers?
Ungi maðurinn brosti út undir
eyru og sagði á ensku með sterk-
um amerískum hreim:
— Allt í lagi, ungfrú, þessa leið.
Hún fylgdi honum eftir, nánast
með öndina í hálsinum. Henni varð
litið á allt blómaskraútið í forsaln
um og varð kvíðin, — ef starfið
væri nú svona vandasamt, að hún
yrði vegin og léttvæg fundin? En
svo stappaði hún í sig stálinu, það
mundi allt ganga vel.
Hún gat ekki nugsað lengur um
þetta því að ungi maðurinn nam
nú staðar og barði á dyr við end-
ann á löngum göngum.
Og nú stóð hún augliti til aug-
liti við monsjör Ferrier. Henni
fannst hann líkari leynilögreglu-
manni í einni af sögum Agötu
Christie en yfirmanni blómaverzl-
unar. Hún heilsaði honum og sagði
tll nafns síns og á næsta augnar-
bliki var hann búinn að gefa fyrir
skipanir varðandi farangur hennar,
og svo bað hann hana að koma
með sér til þess að líta á blóma-
deildina, en í gistihúsinu voru
margar verzlunardeildir, hver ann-
ari skrautlegri.
— Frú Rogers er margbúin að
hringja, sagði Ferrier. Hún gaf
yður beztu meðmæli sín og það
nægir mér. Gestir okkar eru hinir
auðugustu og vandlátustu í heimi,
er mér óh^tt að segja, — margar
ungar stúlkur mundu grípa tæki-
færi eins og það, sem þér hafið
fengið, bara til þess að fá tæki-
færi til þess að kynnast gestum
okkar . . .
Hann yppti öxlum og horfði á
hana.
— Stundum finnst mér, að þær
líti á þennan stað eins og hjúskap-
armiðlunarstöð.
— Þér þurfið ekkert að óttast,
sagði Rose hæversklega, ég el ena
ar slíkar hugmyndir;
Henni veittist erfitt áð skella
ekki upp úr, er hún sá áhyggju-
svipinri á Ferrier.
— Væna mín . . ég ber engan
kvíðboga varðandi yður. Frú Rog-
ers . . .
— Þekkið þér frú Rogers?, greip
Rose fram í fyrir honum.
— Auðvitað þekki ég frú Rogers,
sagði Ferrier og var á svipinn, eins
og það hefði gengið alveg fram af
honum, að hún slcyldi hafa varp-
að fram slíkri spurningu. Það var
enginn annar en maðurinn hennar,
sem byggði þetta gistihús. Og ég
væri ekkert hissa á, að hún væri
enn stærsti hluthafinn.
Þannig var þá í pottinn búið,
hugsaði Rose. Það var engin furða,
að hún hafði fengið starfið.
Ferrier fyledi henni upp til þess
að sýna henni herbergi hennar.
Hún nam staðar í dyrunum furðu I
lostin.
— Mér datt ekki í hug, að ég i
ætti að húa svona í skrautlegu
herbergi, hvíslaði hún.
— Það er einfaldari búnaður í
herbergium hins starfsfólksins,
sagði Ferrier, en frú Rogers mælti
svo fyrir, að þér skylduð fá þefta
herbergi.
Rose leit betur um sig í svefn-
herberginu, sem var mun stærra en
stofan heima hjá henni í Devon.
— Ef þér gætuð byrjað á föstu-
dag, sagði Ferrjer ....
— Ég vil gjartian byrja þegaf í
fyrramálið, svaraði Rose.
Hann horfði á hana svo undr-
andi, að það var eins og hann
hefði misst málið.
— Það var ákaflega vinsælt af
frú Rogers að útvega mér þetta
J starf, sagði Rose, en ég vona, að
; þér Iítið ekki svo á, að þér séuð
■ skuldbundinn til þess að hafa mig
afram, ef yður fellur ekki við mig.
Og enn óx undrunin í svip Ferr-
i ier, og hann gat fátt sagt, nema
fullvissað hana um, að húri mundi
reynast hið bezta í starfinu — og
| frú Rogers hefði sagt honum o. s.
| frv
Rose geðjaðist vel að honum og
var hin vonbezta og þegar hann
1 var farinn hneig hún niður í stól
og fann fyrst nú hvé þreytt hún
, var. — og svöng. Ferrier hafði ekki
| sagt neitt um hvar hún ætti að
| neyta miðdegisverðar. Það hlaut
| að vera kominn sá tími, er fólk
’ gengi til máltíðar, hún yrði að hafa
hraðan á og hafa fataskipti. Og
að þyí ; .)pknu fór hún niður.
y’iypniicriiii; nn«"— ,spm þafði.
'venS 'henni hiálplegur, vísaði h.enni ;
inn í matsal starfsfólksins, og gat!
bess, að maturinn væri ágætur, 1
bað mundi hún komast að raun
um.
Húsgögn voru ekki eins skraut-
leg þarna og annars staðar, blátt
I áfram en snotur, og engin blóm
; á borðum. en samt viðkunnanlegt.
! Og pilturinn hafði engu logið um
; matinn. Hið eina, sem henni þótti
J miður var, að hún var eina kon-
an þarna, en henni var sagt, að
flestar konur sem ynnu á gistihús-
inu borðuðu miðdegisverð heima
hjá sér. Annars hefði pilturinn
sagt, að hún gæti sern bezt látið
‘enda sér matinn upp ; herbergi
hennar.
Þegar hún hafði lokið máltíð
sinni fór hún út að ganga og
gekk veginn með ströndinni. Það
var dimmt og hlýtt. Niður sjávar
barzt að eyrum hennar, angan
blóma og sjávarseltu barst að vit-
um hennar — margmenpi var hvar
vetna og það fór ekki fram hjá
henni, að margur ungur maðurinn
leit hana hýru auga og með eins
og dálítilli undrun í svipnum yfir,
að hún skyldi vera hér „alein úti
að ganga“.
Klukkan var ekki nema tíu, þeg
ar hún kom aftur.
?:ssísrscv«aB"
•- Þú ættir að vera kominn í
háttinn, sagði hún ertnisleaa við
lyftudrenginn.
— Ég verð nú samt að vera hér
til miðnættis, ég. er-eiginlega fyrir
' "no. Hann er að gifta sig í dag.
Hann opnaði dyrnar fvrir henni.
— Á ég að bíða eftir yður?.
spurði hann.
— Nei, þökk sagði húh, ég fer
ekki niður aftur.
Hann horfði á hana alveg undr-
andi.
— Ætlið þér ekki niður aftur?
Klukkan er ekki nema 10 — og
það er ekki fyrr en nú sem „ballið
byrjar“.
— Mér er sama, — ég á að fara
snemma á fætur í fyrramálið.
Hún brosti enn er hún lokaði dyr
unum á svefnherbergi sínu. Ég má
ekki láta skrautlegt umhverfi og
það aþt hafa áhrif á mig.
Svo fór hún inn í baöherbergið
og lét renna í kerið.
3. lcapituli
Nokkur tími var liðinn og Rose
var farin að kynnast öllu og átti
þegar allmarga kunningja.
Hún bylti sér í sanciinum og
lagðist svo á grúfu og andvarpaði
af ánægju. Og hún hugsaöi sem
svo, að ekki væri hann svo vitlaus
þess’i franski siður, að hafa
tveggja klukkustunda hlé til mál-
tíðar og hvíldar. Það var svo á
hverjum degi, að allar hennar áætl
anir um að fara í búðir og til
þess að skoða sig um inni í bæn
um kollvörpuðust, því að sjórinn
og sólsk'inið lokkuðu hana á bað-
fjöruna, — á hillum grasbrekkn-
anna fyrir framan gistihúsið voru
borð við borð og hvarvetna setið
að snæðingi, en hún var ánægð
rneð að fara með nest'ispakkann
sinn niður í fjörúna og njóta ein-
verunnar þar, en þær stundir voru
þær einu, sem þar varð notið ein-
rvéfu '
Það voru talsvert margár skyld
ur lagðar henni á herðar í hinu
nýja starfi. Auk þess sem hún
annaðist afgreiðslu í sjálfri blóma
búðinni var henni falið að sjá um
alla skreýtingu innan veggja gisti
hússins.
Henr.'i heppnaðist allt jafnan vel
og eitt sinn hrósaði monsjör Ferri
er henni í allra áheyrn fyrir skreyt
ingu á borðsalnum. Hún hafði líka
lagt mikla vinnu í þetta — og hún
reynd’i að láta sér detta eitthvað
nýtt í hug dag hvern. Og allt
heppnaðist vel — um það þurfti
hún ekki að vera í vafa.
— Ég réði yður vegna tilmæla
frú Rogers, sagði monsjör Ferrier
við hana eitt sinn, er hann kom til
hennar' þar sem hún var að
skreyta borðin í borðsalnum ... en
ég er fús til þess að ráða yður til
frambúðar sjálfrar yðar vegna.
Og slíkt hrós . hafði aldrei fyrr
komið yfir hans varir.
í byrjun fór hún árla morguns
hvern dag á blómasölutorgið til
þess sjálf að velja þau blóm, sem
hún þurfti á að halda eða til sölu
þann og þann daginn, en brátt tók
hún upp það fyrir komulag að láta
þá senda henni blóm eftir eigin;
vali beint í blómasöluna í gisti-!
húsinu. Gafst það vel, enda var!

þmr.i i.iósf sjálfum, að það borgaSl
SÍO þegt, aS 1 ðta gistihúsin fá
Iwfi iibiits s§m VP) yar á, — þau
gátu bor-að, en myndu þegar
'hætta viðskiptum ef þau fengju
ekk; það bezta sem fáanlegt var.
Flún setti á sig sólgleraugun og
velti sér á bakið, úti á víkinni
vögguðust lystibátar og snekkjur
á sjónum, sem aðeins gáraðist.
Eigendur margra át'tú heima I La
Afgreiðslu VISIS í Vest-}
^ mannaeyjum annast |
Bragi Ólafsson, sími
2009.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir er
að ræða 1
IJtsölusr.aðir VÍSIS á
| Suðurnesjum eru:
Vogar: Klöpp, Pétur
Jónsson.
Grindavík:
Verzl. Aldan
Sandgerði:
Bókabúð Axels.
Gerðar: ..........
Verzlun Sjörns Finn*
öogasonar.
Keflavík og Njarð-
yjkur:
Georg Ormsson.
Keflavjkurfiugvöllur:
Sölu- og veitingavagn
nn.
Aðuilstöðin.
j^Útsölur VISIS í Árnes-1
! j sýslu eru:
Hveragerði: Verzlunin
Iteykjafoss
Seifoss: Kaupfélagið
Höfn. J
Arinbjörn Sigurgeirs-
son. f
Eyrarbakki: Lilian (,
Óskarsdófíir. I
Þoriákshöfn- Hörður *
1 i
SinrauinfiRnn
Köngulóarættbálkurinn, þess-
ar e’inkennilegu verur hafa verið
önnum kafnar og hamingjusam-
ar við að sá fræinu sem Ururu-
menn komu með handa þeim og
að búa til ýmis áhöld og skart-
gripi sem Tarzan kenndi þeim
að búa til, Miti höfðingi gefur
óvænta komu sína til kynna með
merkjum. Tarzan Ururumennirn
ir vinir okkar eru ao koma aftur
Miti höfðingi segir að okkar bíði
mikil hætta.
virka daga kl. 9-20, nema
| laugardaga ki. 9-12.