Vísir - 18.06.1965, Blaðsíða 15

V1 SIR . Föstudagur 18. júní 19S5.
(S
RflCHEL LINDSAY
ÁSTI
RIVERIUNNI
— Ég veit að ég var ósvífin
flýtti Enid sér að segja, en ég varð
viti mínu fjær...
— Það skil ég vel, sagði Rose
þurrlega, vafð'i þéttar að sér káp
unni og gekk út.
— Nókkuð að?, spurði Alan.
— Nei ér bara svolítið þreytt.
Hún var því fegin, að Alan yrði
að haaf hugann við aksturinn. Hún
var ekki í neinu skap'i til við-
ræðna. Að minnsta kosti ekki um
Hammondfjölskylduna, eða Enid
Walters. Henni fannst hún vera
búin að fá meira en nóg af þeim
í b’ili.
6. kapituli.
1 blöðunum var tíðum sagt frá
undirbúningur að brúðkaupi Enid
Walters og Lance Hammonds, sem
fram átti að fara í september.
Alan kinkaði kolli, er Rose að
lokum tók í sig kjark og spurði
hann um hvort þetta væri rétt.
— Enid vildj víst gjarnan, að
þetta verði ekki dregið þangað til,
en Lance vill blða þar til frú Rog
ers er komin frá Japan.
— Furðulegt, sagði Rose, að
fresta brullaupi vegna annarar
konu.
.— En s.vona ,er Lance, fer alltaf
sínar götur. Ég held varia, að hann
hafi frestað brullaupinu vegna
móður sinnar... Enid var súr
máttu trúa.
Þótt enn væri langt þar til hinn
mikli dagur rynni upp var Alan
þegar önnum kafinn Við undirbún
inginn. Hann gat því ekki gefið
sig að Rose sem áður og hún
saknaði hans meira en hún vildi
kannast Við með sjálfri sér. Ætti
hún frístund og hann líka voru
þau saman. Hún hafði uppgötvað,
að hún átti I rauninni engan vin
nema Alan.
Kvöld nokkurt er þau voru sam
an sagði Alan:
— Þeir segja, að þetta verði
engin „smáveizla". Drottinn minn
dýri, listinn með nöfnum boðsgest
anna er orðinn handleggslengd
mín eða vel það.
— Hvar ætla þau að búa — hér
í Cannes? spurði Rose.
— Lance á stórt hús f London.
— Föðurbróðir hans hefir stjórn
viðskiptanna á hendi. Ég vona, að
... Rose greip fram f fyrir hon
um:
— Vertu ekki um of bjartsýnn.
Heldurðu kannski að hann breytist
þótt hann kvongist. O, nei, hann
heldur gamla strikinu, — ég held
á meðan hann tórir.
Alan svaraði engu. Hann sat
kyrr, þögull, og Rose varð að
umhugsunarefni hve þreytulegur
hann var — og áhyggjufullur.
— Langar þig að vera með í sigl
ingu á snekkjunni á sunnudaginn?,
spurði hann allt f einu. Lance
sagði, að ég gæti tekið þig með.
Rose varð svo hissa. að hún gat
engu svarað fyrst í stað, en Alan
tók þögn hennar sem samþykki og
sagði um leið og hann klappaði á
öxl hennar:
— Ég sæki þig klukkan 10.
Taktu nú ekki neina aðra ákvörð-
un, sem breytir þessu. Við verðum
allan daginn.
Það var stöðugt mikið að gera í
blómasölubúðinni, jafnvel enn
meira en vanalega, og Rose fór
næstum á hverjum degi á blóma-
sölutorgið til innkaupa.
Næsta laugardagsmorgun fór
hún á torgið fyrr en venjulega.
Bros lék um varir hennar, er hún
gekk um meðal blómanna og dáðist
að litadýrðinni. Hún ætlaði líka á
grænmetis-sölutorgið.
Á leiðinni var straumur skínandi
fagurrra bfla inn f borgina. í þeim
var fólk búið samkvæmisklæðnaði
— hefði verið úti að skemmta sér
alla nóttina, ög var nú áð fara f
háttinn, og mundi flest sofa til
hádegis — eða lengur.
Þegar hún hafði lokið erindum
sínum á torgunum og var að leggja
af stað til gistihússins varð hún að
víkja til hliðar fyrir kerru sem í
voru fegurri rósir en hún nokkurn
tíma hafði séð. Hún nam staðar til
þess að virða þær fyrir sér, og eig
andinn, gömul kona, sem hún hafði
ekki séð fyrr, kom til hennar.
— Ég hefi aldrei séð svona mik-
ið af fallegum rósum. sagði Rose.
— Já, þær eru snotrar . . . ég
hefi aldrei farið f bæinn fyrr með
rósirnar - ekki ég sjálf. Sonur
minn er vanur að fara með það,
sem við viljum selja. En hann er
fjarverandi nú. Við eigum heima f
nokkurri fjarlægð. Ég var næstum
3 klókkustundir á leiðinni.
— Þrjár stundir sagði Rose hugs
andi, þá. hefir hún farið fyrr á
fætur en ég. Og auk þess þurfti að
tína rósirnar og koma þeim fyrir
í kerrunni.
-— Þér viljið kannski kaupa,
sagði konan.
Hún hrisfi höfuðið.
— Því miður, ég er búin að gera
innkaup. Ég er smeyk um, að þér
hafið komið nokkuð seint.
Þegar hún kom að hliðinu á heim
leið, eftir að hafa rekið erindi í
bænum, var konan þar enn með
kerruna, án þess að hafa selt nokk
uð.
— Þér höfðuð rétt fyrir yður,
stundi gamla konan, ég kom of
seint.
— Það var leitt, sagði Rose sem
fann til mikillar samúðar með
henni. Hún horfði í augu gömlu,
raunamæddu konunnar sneri sér
svo undan og var nærri dottin,
en einhver greip f handlegg hennar
til stuðnings, og svo var spurt
dálítið stríðnisiega:
— Eruð þér að kaupa rósir, ung-
frú Tiverton?
Rose leit upp. Það var Lance
Hammond samkvæmisklæddur, all
syfjaður á svip.
— Ég hefi lokið innkaupum mín
um, sagði Rose. Eruð þér að leita
að einhverjum, herra Hammond?
— Ég er sem stendur að leita að
rúminu mínu, — hefi ekki áhuga
á öðru þessa stundina. Enid og
fólkið sem með okkur var vildi
endilega fara inn í matstofu og fá
sér lauksúpu — svei!
Rose leit á konuna með rós-
irnar. Gamla konan hafði víst álykt
að skakkt. Hún rétti Lance hálf-
útsprungna rós. ............ . .
Hann hristi höfuðið, en svo
brosti hann og keypti rósina:
— Ég er víst blautgeðja svona
snemma morguns, sagði hann.
Veslings konan var 3 klukku-
stundir á leiðinni með rósirnar sín
ar og kam of seint . . .
— Af hverju kaupið þér þær
ekki?
— Ég hafði þvf miður lokið inn-
kaupum mínum, ég er ábyrg gagn
vart vinnuveitanda mínum. Ég get
ekki keypt meira en ég get selt.
Tár vættu hvahna hennar.
Það fór ekki fram hjá gömlu kon
unni og hún hvíslaði eins og við
sjálfa sig.
— Að hugsa sér, — tárfelldi mín
vegna.
Rose beit á vörina, sneri sér
snöggt við:
— Ég verð að fara, bíllinn bíð-
ur.
Þegar hún nokkru sfðar eftir
að hún var komin aftur í gistihús-
ið, skrapp upp f herbergi sitt, rak
hana f rogastans, því að þar var
allt fullt af rósum, á borðinu,
stólunum, rúminu og jafnvel á gólf
inu. Rose fór að hlæja. Það skipti
engu þótt Lance eyddi peningum í
rósir — hann hafði nóg af þeim,
— aðalatriðið var, að gamla konan
hafði fengið peninga fyrir rósirnar
sínar. Hún gróf andlitið milli rós-
anna og andaði að sér. Hún von-
aði að hann hefði borgað vel fyrir
þær.
Á sunnudagsmorgun kl. 10 var
Alan kominn með bílinn, eins og
um hafði verið talað. Hann horfði
á hana kankvíslega og dálítið
stríðnislega, þegar hún steig út í
vélbátinn, sem átti að flytja þau út
í snekkjuna.
— Þú óttast vonandi ekki, að
verða sjóveik, sagði Alan.
— Ég veit ekki hvernig mér fell
ur að vera á sjó, sagði Rose hugs
andi og horfði á freyðandi báru-
faldana. Ég hefi aldrei komið á sjó
fyrr.
— Þú verður ekki vör við þenn
an smávelting úti f snekkjunni,
sagði Alan.
Lance stóð á þilfarinu sólbrennd
ur, brosandi og bauð þau velkomin.
Rose leit í kringum sig eftir Enid,
en varð hennar hvergi vör.
— Hún hefir megnustu óbeit á
að vera á sjó, hvíslaði Alan að
henni. Hún leit á sólbrennda, karl
manninn við hlið sér. Líklega þótt
ist Enid alveg örugg um hann.
—Er hún hjá frú Hammond?,
spurði hún Alan nokkru seinna, er
þau sátu á þilfari, en þar voru lfka
aðrir gestir en ekki voru þeir marg
ir, aðeins fjórir til, fyrir utan A1
an, hana og Lance.
— Já, hún vill heldur' vera f
sundlauginni, svaraði Alan hlæj-
andi.
— Er Tino Barri þar líka? spurði
hún.
Alan horfði undrandi á hana.
— Af hverju spyrðu að því?
— O, — ekki svo sem af neinu,
sagði Rose og yppti öxlum. Þetta
var yndislegasti dagur og Rose
Að hádegísverði lokniim stakk
Lance upp á, að hún færi með
hönum í hraðbátnum hans. Rose
féllst á það hlæjandi og veifaði til
Atlans um leið og hún fór niður
í bátinn. ’
— Kemurðu aftur um borð,
spurð’i Alan.
Lance hrissti höfuðið.
— Ég leg gað við hafnargarðinn
framundan húsinu. Það hvessti hjá
okkur Enid í gærkvöldi. Ég verð
sem þessa.
Að hádegisverði loknum stakk
Lance upp á, að hún færi með hon-
um f hraðbátnum hans. Rose féllst
á það hlæjandi og veifaði til Alans
um leið og hún fór niður í bátinn.
— Kemurðu aftur um borð,
Lance, spurði Alan.
Lance hristi höfuðið.
— Ég legg að hjá viðhafnar-
garðinum framundan húsinu. Það
hvessti hjá okkur Enid f gærkvöldi.
Ég verð að sjá hvort útlitið hefir
ekki batnað.
— Ég hefi ekki haft tækifæri til
að þakka fyrir rósimar, sagði
Rose, þegar þau voru búin að
koma sér fyrir í bátnum. Ég var
nú ekki viss um hver tilgangurinn
var — hált kannski, að þetta væri
gert í hálfgerðri strfðni.
— Nú eruð þér eins og Susan?
— Hver er Susan, ein af fyrr-
verandi vinkonum yðar?
— Susan er ekki „fyrrverandi"
eitt eða neitt — ég lft sannast að
segja, á hana sem systur mína —
við uxum saman úr grasi.
Hann brosti til hennar.
T
A
R
N
PEK.IMT METO HEL? YOU PERSUAPE
THE TKA.7ER, AH7 HIS COMPAMIONS, >
TO RETUKW TO HIS TRA7INS -POST, h
FR.IEMP AMTI-WITHOUT SL007SHE7.' )
HE COMESjNOWl MY WAKR10RS WILL ^ HI7E, SO TRAPEK'S MEN WITH SUNS J THIMK YOU ANV X are-alone! WE i TALR FIRST! THEM WE RILLTHEMly
WM r? k
l%ljKa^ítASIi 1
Ururulandið byrjar hérna Tarz
an. Fyrfr löngu sfðan ákváðum
við að Ururulandið væri bann-
svæði fyrir vonda menn. Lög
okkar fyrir þá menn sem fara
inn í þennan skóg eru velþekkt.
Leyfðu mér að hjálpa þér að
telja um fyrir verzlunarmannin-
um og félögum hans Miti vinur
án blóðsúthellinga. Hann kem-
ur núna. Stríðsmenn mfnir munu
fela sig svo að menn verzlunar-
mannsins munu halda að við sé-
um einir. Við tölum fyrst og
sfðan drepum við þá.
VÍSIR
| flytur daglega m. a.:
- nýjustu fréttir í máli og
myndum
sérstakt efni fyrir unga
fólkið
íþróttafréttir
myndsjá
rabb um mannlífið, séð
í spegilbroti
bréf frá lesendum
stjömuspá
myndasögur
framhaldssögu
þjóðmálafréttir
og greinar
dagbók
VÍSIR
er ódýrasta dagblaðið
til fastra kaupenda.
— áskriftarsími í
Reykjavík er:
116 6 1
AKRANES
Afgreiðslu VlSIS á Akranesi
iannast Ingvar Gunnarsson,
sfmi 1753.
- Afgreiðslan skráir nýja
kaupendur og þangað
ber að snúa sér, ef um
kvartanir er að ræða.
AKUREYRI
Afgreiðslu VÍSIS á Akureyri
annast Jóhann Egilsson,
sími 11840.
— Afgreiðslan skráir nýja
kaupendur, og þangað
ber að snúa sér, ef um
kvartnir er að ræða.

VÍSIR
síminn er
ASKRIFENDAÞJONUSTA
Áskriftar-
Kvartana-
11661
virka daga kl. 9 — 20, nema
laugardaga kl. 9—13.