Vísir - 05.07.1965, Side 15

V1SIR • Mánudagur 5. júlí 1965.
/5
JENNIFER AMES:
Mannrán
og
ástir
SAGA FRÁ BERLÍN
i.
— Hvílík endaleysa, sagði Ree-
fern kjarnorkuvísindamaður og há-
skólakennari og sló pípuhausnum
sínum við borðröndina. Hvaða á-
stæðu gæti nokkur haft til þess
að fara að ræna mér?
Linda hrærði hugsi á svip í
kaffibollanum sínum og ekki bros-
andi og hlýlega, eins og ávallt, þeg
ar hann talaði við hana. Hún var
mjög áhyggjufull og vottaði fyrir
uppgjafarsvip á andliti hennar.
Margir hinna ungu manna, er
gengu fram hjá gistihúsinu, veittu
henni athygli, og sumir litu um öxl
til þess að virða hana betur fyrir
sér. Hún var fríð sýnum, grönn,
með hrokkið jarpt hár og stór grá-
leit augu. Augnsvipurinn bar því
vitni, að hún var vökul og áhuga-
söm.
Þetta. var snemma sumars og ó-
vanalega hlýtt í veðri. Hún var
klædd ljósum rósóttum baðmullar-
kjól. Hún leit á föður sinn:
— En þú veizt það, pabbi, að
hér getur hvað sem er gerzt, —
mannrán hafa átt sér stað. Blöðin
segja frá slíku við og við og það
getur ekki hafa farið fram hjá þér.
Ég vildi, að þú værir ekki eins
mikið á ferli og þú ert án þess
að hafa mig með. Og þú veizt að
ég lofaði vinum þínum heima á Eng
landi, að hafa vakandi auga á þér.
Faðir hennar þuklaði um anann
eyrnasnepilinn og reyndi að leyna
brosi. Hann var fremur lágvaxinn
maður, gáfulegur, ennið hátt og
hvelft, hárið næstum grátt, og
augun grá eins og augu Lindu og
þó nokkru dekkri. Þótt hann brosti
bar svipur hans vitni seiglu —
og þráa — og að þetta tal dóttur-
innar hafði farið í taugarnar á hon
um.
— Ha, næstum hvæsti hann, þú
hefir verið að hugsa um allt þetta
mas náungans úr utanríkisráðu-
neytinu. Ég gæti nú bezt trúað, að
allt sem hann sagði hefði farið inn
um annað eyrað þitt og út um hitt,
ef hann væri ekki fjári laglegur
strákur.
Og nú hló Redfern dátt.
— En ég segi, dóttir góð, þeir
eru búnir að fá það á heilann að
kjarnorkuvísindamenn séu stöðugt
í Iífshættu ef þeir voga sér í nánd
vig þetta svp kallaða járntjald —
jafnvel að þeim verðf rænt. Af
hverju slapparðu ekki af og lítur
á þetta sem skemmtilegt sumar-
leyfi eins og það er.
— Skemmtilegt sumarleyfi, end-
urtók hún og brosti, en það var
hæðnisvottur í brosi hennar. Já,
það hefði átt að geta verið það.
Og hún hafði sannarlega haldið,
að það mundi verða það. Að vísu
voru tildrögin þau, að faðir hennar
var hvattur til þess að fara einmitt
til Berlínar, vegna þess að þar
var læknir, frægur sérfræðingur,
er framar öðrum mundi geta lækn
að hann af þvl, sem þjáði hann,
en er hún hafði rætt við „mann-
inn í utanríkisþjónustunni“ hafði
henni skilizt, að það gæti verið
viss áhætta fyrir föður hennar því
samfara, að fara einmitt til Vestur
Berlínar. Þess vegna reyndi hún
þegar í upphafi að fá föður sinn of
an af því að fara þangað, — hann
gæti alveg eins leitað til sérfræð
inga í London eða I París. En faðir
hennar var búinn að taka sína á-
kvörðun, og tæki hann ákvörðun,
var gersamlega tilgangslaust að fá
hann til þess að hvika frá henni.
i Og svo fór hún með honum til
i Vestur-Berlínar og síðan þau komu
j til Vestur-Berlínar hafði henni
ekki tekizt að slappa af eina ein-
ustu sekúndu.
Hún hafði nefnilega þegar orðið
þess vör, að í þessari miklu borg.
sem var skipt i tvo hluta, var loft
allt Iævi blandið. Þau höfðu nú
verið þarna þrjá daga og hún hafði
orðið þess vör, að í þessari borg
jgerðist margt dularfullt, annarlegt,
á yfirborðinu og undir því. Stund-
um vaknaði hún með andfælum um
miðja nótt við fótatak á götunni
og þá fór eins og hrollur um
hana, eða við það að klukka sló í
kirkjuturni — vitanlega þurfti ekk-
ert annarlegt að vera við það, þótt
hún vaknaði við fótatak eða ann-
an hávaða, en áhrifin voru svona
á hana.
Redfern prófessor lauk við að
drekka kaffið sitt, þurrkaði sér um
munninn og reis á fætur.
— Ég fer upp í herbergið mitt,
sagði hann, og dunda við að lesa
prófarkir af nýju bókinni minni.
Sfðan getum við farið í skemmti-
göngu til Pherdhofstrasse. Mig lang
ar til að sýna þér litlu forngripa-
verzlunina, sem þar er, og ég þeg-
ar hefi sagt þér frá. Eigandinn,
Hans Lehmann, hefir þar vissulega
góða hluti og eftirsóknarverða á
boðstólum.
Linda sat alein við borðið eftir
að hann var farinn upp. Hún bað
um meira kaffi og reyndi að bægja
burt öllum óttahugsunum, en til-
finningin um, að einhver hætta
vofði yfir föður hennar, hafði far- |
ið vaxandi með hverjum degi, með ;
hverri stund. Hún óskaði sér þess
innilega, að hún væri komin heim
í litla syfjulega bæinn Camvell í
Dorset, þar sem faðir hennar vann
að kjarnorkurannsóknum sínum.
Oft hafði henni Ieiðzt þar og hún
hafði óskað sér þess, að hún gæti
komizt eitthvað burt, ferðazt, séð
önnur lönd, en nú þegar hún hafði
fengið sllka ósk uppfyllta langaði
hana mest af öllu til þess að vera
komin heim aftur. Að minnsta kosti
burt frá þessari dularfullu stórborg
— Berlín.
Allt í einu lyfti hún höfði og leit
til aðaldyra þaðan, sem hún sat
utan gistihússins. Aðstoðar-gisti-
hússstjórinn, herra Schmidt var að
ganga út á tröppurnar. Hann var ,
| ungur maður, ljós yfirlitum, og |
’ hún hafði talað við hann nokkrum 1
! sinnum. Schmidt hraðaði sér nú á- i
| samt burðarmanni að bíl, sem num j
| ið hafði staðar á innkeyrslunni. j
! Út úr bílnum kom einkennilegt
mannsafn, tveir óbreyttir enskir
: hermenn, herlögreglumaður og
j kapteinn úr hernum, og I miðjum
: hópnum hár, veiklulegur maður,
j sem þeir studdu milli sín. Andlit
j hans var þjáningarfullt og það var
| sem~augun, væru hálfsokkin innj í.
j augnatóttirnar. Hann gat varla .stað.'
i ið á fótunum og þeir urðu næstum
! að bera hann upp tröppurnar. Þeg-
; ar þeir voru komnir inn reis Linda
| snöggt á fætur.
Herra Schmidt varð hennar var
! — hann hafði ekki farið inn með
j hinum, gekk á móti henni. Linda
j var ein gesta í gistihúsinu þama
! — hinir allir farnir eftir að hafa
jdrukkið kaffi að hádegisverði lokn
! um, annað hvort til herbergja
j sinna til þess að fá sér lúr, eða
: eitthvað út í bæ til þess að skoða
j sig um.
: — Hafið engar áhyggjur af því,
: sem þér sáuð sagði Schmidt. Hann
jbrosti til hennar en virtist óstyrk
iur nokkuð á taugum. Ég get full-
ivissað yður um það, ungfrú Red-
fern, að þetta þarf ekki að valda
: neinum áhyggjum.
— En veslings maðurinn,
hann leit hræðilegt út, sagði
j Linda af mikilli samúð. Hann hlýt-
j ur að vera mikið veikur. Eða kom
, eitthvað fyrir hann?
| Herra Schmidt var hikandi á svip.
: Svo dró hann fram stól.
— Með yðar leyfi — eigum við
að setjast snöggvast?
Linda kinkaði kolli.
— Ef ég segi yður nánar frá
þessu, sagði hann, verðið þér að
lofa mér að láta það liggja í þagn-
argildi? Yður skilst vafalaust, að
ég hefi mínar ástæður til þess að
fara fram á þetta.
— Vitanlega, herra Schmidt. Það
fór ekki fram hjá Lindu, að honum
var mikið niðri fyrir, þótt hann
væri rólegur á yfirborðinu.
— Ég hefi ekki leyfi til þess að
segja yður hver hann er, en það
kunnið þér að frétta frá einhverj-
um ensku gestanna, sem hér eru.
Og sjálfsagt eitt og annað og er
varlegast að trúa ekki öllu, en þessi
maður er nýsloppínn frá sovézka
hernámssvæðinu. Brezku hernáms-
yfirvöldin hafa beðið okkur fyrir
hann. Vig höfum gert þeim slíkan
greiða fyrr og þeir vita, að þeir
geta treyst okkur
— Slapp hann frá sovézka her-
námssvæðinu? Eigið þér kannski
við að það hafi verið farið með
hann þangað gegn vilja hans?
Þag lá við, að hún tæki and-
köf áður en hún gat stunið þessu
upp.
Og svo sagði hún af sömu sam
úðarhlýju og áður:
— Veslings maðurinn. Hann leit
alveg hræðilega út
— Það er alveg satt, sagði herra
Schmidt hægt, en sem betur fer
er hann nú hingað kominn og við
skulum sjá um, ag hann verði ekki
tekinn aftur.
— Tókst honum að flýja af eiginn
rammleik? Hann leit ekki út fyrir
að geta bjargazt án aðstoðar ann-
arra?
Herra Schmidt hikaði enn, áður
en hann svaraði.
— Nei, hann naut aðstoðar ann-
arra, annars væri hann ekki hingað
kominn. „Riddarinn" bjargaði hon
um og vann þar enn eitt afrek
sömu tegundar.
„Riddarinn", endurtók hún undr
andi.
— Já, svaraði hann. Allir Berlín-
artor. kalia^hann þyí nafnj. Mig
furfiar á því, að þér, skulið ekki
hafa heyrt hann nefndan, þótt dvöl
yðar hér sé enn skömm, en nafn
hans er á hvers manns vörum, en
enginn veit hans raunverulega
nafn og enginn virðist hafa séð
hann eins og hann lítur út í raun
og veru, en samt er hann alls stað
ar og hefir margoft hjálpað Vest-
urveldunum. Rússar mundu greiða
milljónir, til þess ag hremma hann,
já, kannski bara til að fá að vita
um nafn hans og þjóðerni, eða
einhvers visari, sem gæti leitt
til þess að þeir næðu honum. En
þeir vita ekki enn meira en við —
og ef þeir vissu eitthvað mundu
þeir steinþegja um það. En vegna
þess að enginn veit um hann hefir
hann getað haldið áfram björgunar
starfsemi sinni og hlær að Rúss-
unum. Setjum nú svo, að einhver
hverfi, en Riddarinn veit ekki að-
eins hvar hann er að finna, hann
fer og bjargar honum og kemur
með hann. Þessi veslings maður
fannst liggjandi utan i enskum bíl,
nálægt Potzdam Platz. Enginn veit
hvérnig hann komst þangað, en
hans hafði verið saknað vikum
saman, og allir gizka á — já,
telja víst, að Riddarinn hafi bjarg
að honum.
— Manni dettur helzt I hug ein-
hver ævintýrahetja sagði Linda og
| var vottur aðdáunar og virðingar
í rödd hennar,
I — Það er hann líka I raun og
! veru, játaði herra Schmidt.
Hann reis á fætur.
— Nú verðið þér að afsaka mig,
ungfrú Redfern. Ég verð að fara
og gegna skyldustörfum mínum.
SUSPECTINS THM THE PEAP
'7’/é4éE?'C0ULPN'T SHOW
A PERWT BECAUSE HE WAS
WOT A LICENCEP TRAPEK,
TAEZAW ANP THE URUKUS
HASTEN ACEOSS THE
•. UNINHABITEP VELPC..
A
N
WHEN MY FATHEE'S FATHEK LIVEP, TAK7ANV
URURUS K.1LLEP PLENTY PEOPLE-ANP LAUSHEP.
SUT NOW, WHEN WE K.ILL WEN,WESORRY...EVEN
. WHEN THEY'RE EVIL MEN WHO WOULP KILLUS!
HE SAIP HE'P LEFT HlS TRAPER'S >
PERMIT NAILEP TO HIS TRAPING" .
STATION’S WALL, FRIENP MITI.
I HAVE A 5ET WITH lAYSELF—
yWE WON'T FINP IT '.

.•w
A/i
Tanrzan og Ururumennirnir
flýta sér yfir óbyggða sléttuna þá
grunaði að verzlunarmaðurinn
dauði hafði ekki getað sýnt leyf-
ið vegna þess að hann hafði ekki
leyfi sem verzlunarmaður. Þegar
faðir föður míns var á lffi Tarzan
drápu Ururumenn fjölda fólks og
hlógu af því. En núna, þegar við
drepum menn þykir okkur það
leitt, jafnvel þegar það eru vondir
menn, sem hefðu drepið okkur.
Hann sagði að hann hefði skilið
verzlunarleyfi sitt neglt við vegg
stöðvarinnar Miti vinur ég þori
að veðja um að við finnum það
ekki.
VÍSIR
i flytur daginga m. a.:
nýjustu fréttir í máli Og
myndum
i sérstak, efn< fyrir unga
fólkit
íþróttafréttir
myndsjð
rabb uin mannlífið, séð
í spegilbrot'
bréf fr<> lesendum
stjörrjuspá
myndasögur
framhaldssögu
þjóðmáiafréttir
og greinar
dagbók
VÍSIR
)er ódýrasta dagblaðið
• til fastra kaupendá-
- áskriftarsími í
Reykjavík er:
116 6 1
AKRANES
lAfgreiðslu VISIS á Akranesi
(annast Ingvar Gunnarsson,
isími 1753
- Aígreiðslan skráir nýja
kaupendur og þangað
ber að snúa sér, ef um
kvartanir er að ræða.
AKUREYRI
I Afgreiðsiu VISIS á Akureyri
jannast Jóhann Egilsson,
[simi 11840
Afgreifislan skráir nýja
kaupendur, og þangað
ber at snúa sér, ef um
kvartnir er að ræða.
i
VÍSIR
ASKRIFENDAÞJONUSTA
Áskriftar-
Kvartana-
síminn er
11661
virka daga ki. 9-20, aema
laugardaga kl. 9-13.