Vísir - 14.08.1965, Síða 15

V t SIR. Laugardagur 14. ágúst 1965.
JENNIFER AMES:
/3

Mannrán
og
ástir
SAGA FRÁ BERLÍN
Segðu œér eitthvað frá því hvað
þú hefur fyrir stafni, David, sagði
hún. Þú ert eins frægur um Aust
ur-Þýzkaland og Hrói höttur á sín
um tíma. Ég heyrði talað um „Ridd
arann“ fyrsta daginn, sem ég var
í Vestur-Berlin. Ég sat fyrir utan
gistihúsið, þá bar þar að bil og út
úr honum var studdur maður, sem
var máttvana og bugaður að sjá.
Aðstoðar-gistihússtjórinn sagði
mér, að hann hefði flutt frá Aust-
ur-Berlin, og að „Riddarinn" hefði
hjálpað honum. Varst það þú, sem
hjálpaðir honum, David?
Hann yppti öxlum.
— Ég gat bjargað honum úr
fangelsinu daginn, sem átti að
taka hann af lífi. Hann var leyni-
legur erindreki brezku stjómarinn
ar. Ég.hvpíkb gat né máttl bregð-
ast honum. Eins og þú kannski
veizt hreyfir brezka stjórnin hvorki
hönd né fót til þess að bjarga er-
indrekum sínum, þegar þeir hafa
verið teknir höndum.
— Ég hef heyrt frá því sagt. Og
mér finnst það ákaflega ósann-
gjamt. Þessir menn hætta þó lífi
sínu — eru dag hvem, hverja
stund í hættu. Og samt fá þeir
enga viðurkenningu.
— Nei, viðurkenningu fá þeir
ekki.
— En þú ert ekki í þeirra
flokki, David?
— Nei, nei, ég hef hvorki gáfur ]
né þolinmæði til þess að takast j
slíkt á hendur. Ég mundi aldrei ]
standast þau próf, sem krafizt er j
til þess að verða stjórnmálalegur j
erindreki.
— Ekki gáfur til þess — því á j
ág bágt með að trúa.
— Ástin mín, þú ert ekki hlut i
laus dómari. Og þar að auki — j
mig langar ekkert til þess að vera j
slíkur erindreki. Það á ekki við j
skaplyndi mitt. Mig skortir þolin-!
mæði til þess eins og ég áður j
sagði. Þegar ég lauk skólaprófi !
langaði mig til þess að verða leik- j
ari og sannast að segja fékk ég j
smá hlutverk í ýmsum leikhúsum f
Lundúnaborgar. En svo komst ég:
að því, að bróðir minn — hann i
var eldri en ég — hafði verið
myrtur í fangabúðum kommúnista.
Honum hafði verið falið hlutverk
í Rússlandi. Og ég heitstrengdi að j
gera allt sem ég gæti til þess að |
hefna hans ... með þeim hætti j
að bjarga eins mörgum og ég
gæti frá sams konar örlögum og
urðu örlög hans. Og ég hef haft
heppnina með mér. Og heppnin hef
ur stundum gert mig smeykan —
sú stund getur komið, að ég hafi
ekki heppnina með mér.
Hún hallaði sér fram og hvíslaði:
— En 1 þetta skipti hefurðu
heppnina með þér — þér tekst að
koma föður mínum til Vestur-Ber-
línar.
— Ég get ekki treyst á heppn-
ina, Linda, en við höfum talað nóg
um þetta. Þökk fyrir matinn, Linda
Hann bragðaðist vel. ,Nú tek ég
stöngina mína og fer að dorga j
og ég vona að ég verði einhvers
vísari um það, sem gerzt hefur.
Kannski fer ég til býlis Götz —
þau kunna að hafa frétt eitthvað
Mundu mig uiii það, Linda, að fara
ekki undir neinum kringumstæð-
um út úr þessu herbergi. Og ef ein-
hver kemur verðurðu að fela þig.
Hún leit í kringum sig.
— En hvar get ég falizt?
— í búrinu. Það er lás að inn- j
anverðu. Þú getur lokað þig þar
inni. Lofaðu mér því, Linda ,að \
hætta ekki á neitt.
— Gott og vel, ég lofa því ,en ég :
vona að ekki komi til þess, að ég |
verði að loka mig inni.
— Og nú verð ég að fara, elsk- j
an mín.
— Ó, David, farðu varlega,
sagði hún og hjúfraði sig við barm j
hans. :
Hann tók utanum hana og brosti j
kankvíslega.
- Ég þori ekki að kyssa þig j
með alian þennan farða á andlitinu.!
— En þér hefur tekizt svo vel,;
að furðulegt er.
—Já, ég þykist vera all slyngur
í þessu — ef svo væri ekki væri
ég ekki í lifenda tölu nú.
Her.r.i fannst alit tómlegt og ann
arlegt, þegar hann var farinn. Og
hún var kvíðin. Hún reyndi að
stytta biðina rneð að taka til í
kofanum ,en gat ekki um annað
hugsað ,en hættuna, sem David var
í — og hvort þeim mundi heppnast
að komast til Vestur-Berlínar. Hún
gerði sér grein fyrir ,að hér var líf
þeirra ekki mikils virði.
Það var komið undir sólarlag og
byrjað að húma. Og enn var Dav-
id ókominn.
Allt í einu heyrði hún fótatak
fyrir utan kofann. Hún var í þann
veginn að rjúka fram í dyrnar, því
hún hugði David vera að koma, en
svo lagðist í hana ,að einhver hætta
væri á ferðum. Hún gægðist var j
lega út um gluggann og það lá við, j
að hún ræki upp hræðsluóp. Það |
var Hans Sell, sem var að koma.;
Hún minntist aðvörunar Davids og
rauk inn í búrið og læsti að inn-
anverðu.
Það var barið á dyrnar.
— Er nokkur þama? kallaði
Hans.
Þegar enginn svaraði opnaði
hann dyrnar.
— Er nokkur hérna? hrópaði
hann aftur. Svarið mér, ég veit að
hér er einhver í felum og ég fer
nærri um hver það er. Nú er komið
að leikslokum, Holden.
Hún hallaði baki að hurðinni,
þorði vart að draga andann. Hún
heyrði, að hann gekk að búrdyrun-
um. Hann barði á þær.
— Opnið, ég veit, að einhver er
þarna. Sýnið þann manndóm, Hold-
en, að opna. Ég er óvopnaður og
við getum barizt til úrslita. Er
hin frægi „Riddari" hræddur —
felur fjandmaður okkar sig bak við
læstar dyr? Ef mannsblóð rennur
í æðum yðar — opnið! ,
Og hann tók til að lemja með
hnefunum á hurðina.
Hann lagðist á dyrnar með öll-
um sínum þunga og Linda var
hrædd um að hurðin mundi brotna
en það var góður viður í henni og
lásinn bilaði ekki. Hún varð grip-
in skelfingu. Hvað mundi Hans
gera við hana, er hann fyndi hana
þarna? Nú mur.di hann sannfærast
um, að hún væri samherji Davids.
Henni fannst kaldar krumlur læs-
ast um hjarta sitt. En alit f einu
heyrði hún rödd, sem henni var
kær.
— Hvað gengur á? — er ekki
sjálfur yfirhershöfðinginn að reyna
að sprengja upp búrdyrnar mínar?
„Fiskimaðurinn” var kominn og
mælti furðu rólegri röddu.
Hans sneri sér snöggt við. Hann
starði á gamla manninn um stund
á þess að koma upp orði. Holden
og þessi gamli karl gátu ekki verið
sami maðurinn .. . en ef svo væri
— ef svo væri?
Allt í einu gekk hann fram eld-
ingarsnöggt og reif hárkolluna af1
höfði fiskimannsins og hvíta skegg
ið fór sömu leið. Hans rak upp fagn
aðarkennt öskur.
— Svo það eruð þá þér, Holden.
Ágætt gervi. það verð ég að játa.
Hver er inni f búrinu?
— Enginn.
— Ég trúi því ekki. Þér hafið
falið Lindu þar. En Linda er mín
Holden. Hún hefur lofað að giftast
mér.
— Það var snjallt af henni að
nota sér það hve heitar tilfinningar
geta vaknað jafnvel í brjósti hers-
höfðingja — til þess að blekkja
yður.
— Marindjöfull.
Og nú var ekki um það að vill-
ast, að þeir höfðu rokið saman
og börðust með hnúum og hnefum.
Hún gat ekki stillt sig — henni
fannst hún verða að vera vitni að
þessu einvígi, opnaði dyrnar og
leit fram.
Þeir börðust upp á líf og dauða.
David hafði greinilega fengið þungt
högg á vinstra auga, en nú kom
hann svo þungu höggi á Hans, að
hann riðaði við.
— Þetta högg var fyrir Frankie
Dixie, sem þér létuð myrða, hvæsti
hann.
— Ég bað hana ekki um að
drepa hana. Hún átti að gefa henni
nægilegt til þess að hún sofnaði,
en þessi bjálfi gaf henni of sterk-
an skammt. Hún ein ber ábyrgðina
á dauða hennar.
— Þér einn berið ábyrgðina,
sagði David og greiddi honum ann
að þungt högg.
í sömu svifum kom hann auga
á Lindu.
— Farðu aftur inn í búrið, Linda
Flýttu þér inn og læstu að þér.
Ó Svo að Linda var þar, sagði
Hans og reyndi að ná andanum.
Og svo rak hann hnefann framan f
David, en hann riðaði ekki og
greiddi honum svo þungt högg
fyrir bringspalirnar að hann hneig
niður sem dauður væri.
— Drapstu hann? spurði Linda
hrædd.
— Nei, sagði. David og hristi
höfuðið. Við þurfum ekki að hafa
áhyggjur af honum rétt i bili, en
við verðum að koma okkur undan.
— Fréttirðu nokkuð um föður
minn? flýtti hún sér að segja.
— Ekkert, og það getur merkt,
að allt sé í bezta lagi. Hann er að
minnsta kostj ekki kominn aftur
í höllina. Og á býlinu hafði ekk-
ert frétzt, hvorki til Gerhardts né
Heinrichs. Kannski hefur Hein-
richs komið honum yfir landamær-
in. Hann er óvanalegur slvngur ná-
ungi, sem hefur margsinnis hjálpað
mér að koma fólki yfir mörkin.
Það var hann, sem útvegaði gamla
sjúkrabílinn — með litlum fyrir-
vara.
— En hvað getum við gert við
Hans Sell? spurði hún og horfði á
hann eins og henni væri óglatt,
þar sem hann Iá meðvitundarlaus
á gólfinu. Hún kenndi þó ekki í
brjósti um hann. Það var David,
sem var henni allt. Það blæddi úr
skrámu yfir auga hans og hún
tók vasaklút og þerraði það.
— Við verðum að binda hann,
sem bezt við getum, sagði David.
Hann má ekki sleppa strax. Við
þurfum að geta verið áhyggjulaus
um það f nokkrar klukkustundir,
að okkur verði ekki veitt eftirför
— og við verðum að treysta á hand
leiðslu guðs.
— En hvernig getum við kom-
izt... ?
— Um það verðum við að ræða
á eftir. Hjálpaðu mér að binda
hann og svo verðum við að draga
hann inn f búrið. Við verðum að
hafa hraðan á. Hver mfnútan ar
dyrmæt.
SNYRTJStOFA
STELLA ÞORKELSSON
Snyrtisérfræðingur
Hlégerði 14. Kópavogi
Simi40613
W iVe f'ROÓP-Ttíír T^HSE ^
AFKICkK) 'MÉ-fi/cm JiSV NAVE
MAFE Flf.cOVEKlES-ÁBWT :YH'S
HEALTU.OP OUR ÞOPíES--pUR.
SCEUtISTE? haveyetætóveakn.
1.,
„Jr-j
ClWtO
Þyrlan hefur komið til þess
að flytja Tarzan til læknis. Ég
get farið með þig til sjúkrahúss
ins okkar við Mombuzziflugvöll
inn og það á eins skömmum
tíma og til þorps töfralæknanna,
sem þú vilt fara tii. Ég skil kvíða
þinn Yeats hershöfðingi en eng
inn maður myndi reyna eins að
gefa mér máttinn í fæturna og
vinur minn Medu. Og ég hef
sannanir fyrir því að þessir af-
ríkönsku töfralæknar hafa gert
uppgötvanir um heilsufar okkar
sem vísindamenn okkar eiga enn
eftir að uppgötva.
VISIR
ÁSKRIFENDAÞJONUSTA
Askriftar-
Kvartana-
simmn er
11661
virka daga kl 9 - 20, nema
taugardaga Ki. 9- 13.
AUGLÝSING
I VÍSI
eykur viðskiptin
1X811
KOPAVOGUR
Afgreiðslu VÍSIS í Kópa
vogi annast frú Birna
Karlsdóttir, sími 41168.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.
HAFNARFJÖRÐUR
Afgreiðslu VÍSIS i
díafnarfirði annast frú
Guðrún Ásgeirsdóttií,
sími 50641.
Afgreiðslan skráis
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða
KEFLAVÍK
Afgreiðslu VlSIS i Kefla
tdk annast Georg Orms-
son, sími iS49.
Afgreiðslan skráír
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartann
er að ræða.