Vísir - 10.09.1965, Blaðsíða 15

VISIR. Föstudagur 10. septemner isöö.
EDWARD S. ARONS: —..
Spæjarar
—— Saga um njósnir og ástir á Ítalíu
— Ég gekk yfir fjallið frá klaustr
inu, til þess að komast hjá að fara
um Montecapolli. Menn halda, að
ég sé að vinna uppi í klaustrinu.
Og þú ferð beint heim til Apollio.
Við megum ekki sjást saman.
— Ég veit ekkert hvað þú hyggst
fyrir næst.
— Hafðu engar áhyggjur við
hittumst í kvöld eins og vanalega.
Það verður seinasta nóttin í klaustr
inu.
— Er það ekki of hættulegt.
Apollio vill að við förum í bátn-
um . . .
—Það er áhætta. Það er líka
meiningin að gera út um allt á
ejmni. Ég hefi breytt um áform.
Við felum ekki málverkin í klaustr-
inu. Ég fer sjálfur með þau til eyj
arinnar í bát mínum. Ég verð á-
reiðanlega kominn þangað á undan
þér.
— Þá er líklega hyggilegast, að
við hittumst í kvöld.
— Gamlir refir láta ekki rekja
slóð sína. Við hittumst eins og
ekkert hafi breytzt um það að við
ætlum að fela hólkana í klaustrinu.
Þeir, sem eru að reyna að ná frá
okkur málverkunum, Francesca, eru
ekki neinir aular. Vig gætum orðið
föst í kviksyndi ef við gætum okk.
ar ekki. Og við verðum að komast
að því hve duglegir þessir menn
eru.
— Ég er hrædd við Jack Talbot.
—Við „göngum frá“ honum í
kvöld. Við getum ekki látið hann
leika lausum hala lengur. Ég hafði
vonað, að bandarísku snáparnir
næðu honum í Genf, en hann var-
aði sig.
— Ætlarðu að veiða hann í gildru
í klaustrinu í kvöld?, spurði hún.
Hún var fljót að átta sig stundum
... við megum ekki... drepa hann
Hvers vegna ekki? Einu morði
fleira eða færra ...
— f upphafi var það ekki mein
ingin.
— Frannie Smith lætur sér ekki
neitt fyrir brjósti brenna.
— Ég er ekki lengur Frannie
Smith.
— Auðvitað ekki. Afsakaðu.
Við hittumst í klaustrinu. Þú verð
ur að koma.
— Til þess að vera tálbeita?
— Sú lystilegasta tálbeita sem
hugsazt getur.
Hún reiddi sig á Cesare. Hann
mundi sjá um, að ekkert kæmi fyr
ir hana, og það var róandi tilhugs-
un, að losna við Talbot. Henni
hafði þegar i byrjun fundizt eitt-
hvað vera í fari hans. sem skefldi
hana, en það var þegar Cesare hafði
fengið hana til að daðra við hann.
Hann hafði valið hann til þess að
stela málverkunum. En Talbot
hafði verið auðveldur viðfangs —
hún hafði vafið honum um fingur
sér eins og öðrum karlmönnum,
þegar hún vildi svo við hafa. Nú
var hann gerbreyttur.
Hún stóð í tröppunni. Hvar var
Cesare? Henni fannst ekki fallegt
af honum að nota hana sem tál-
beitu, en hún varð að treysta á
hann, það var ekki aftur snúið.
Þegar hún gekk framhjá klefan-
um, þar sem þeir höfðu falið sig
Durell og Si, heyrði hún allt í einu
fótatak fyrir aftan sig, og var í
þann veginn að reka upp vein, er
gripið var fyrir munn henni. Hún
varð dauðskelkuð og beitti þegar
öllum þeim götudrósarbrögðum,
sem hún kunni til þess að losa sig.
— Taktu það rólega, Fran. Við
gerum þér ekki neitt.
Durell mælti svo lágt, að það
heyrðist vart, en ekki eitt orð fór
framhjá Francescu greifafrú.
— Hvar er Cesare? hvíslaði hann
Er hann ekki kominn?
Hún reyndi að reka upp óp, en
hann þrýsti lófanum fastar að
munni hennar. Hún reyndi að bíta
hann.
— Veiztu ekki, að Talbot bíður
hérna eftir þér?
Hún stirðnaði af hræðslu. Hún
starði á hið ljósa hár Si Hansons,
sem hún þekkti ekki. Þótt hún væri
hrædd við Durell, var hún þó epn
hræddari við Talbot. Hljóð þau,
sem hún reyndi að gefa frá sér
virtust nú benda til uppgjafar.
— Rektu ekki upp óp, það kem-
ur þér sjálfri f koll, hvíslaði Durell.
Durell tók hönd sína frá munni
hennar og hún opnaði munninn
til þess að fá loft og hallaði sér
að veggnum. Það var dauðakyrrt
í klausturrústunum.
— Hvar er Jack Talbot? hvfsl-
aði hún.
— Niðri í kapellunni. Ertu öllu
kunn þar?
- Já.
— Hann bíður þar til þess að
drepa þig. Gerirðu þér það ljóst?
— Það lítur út fyrir, að þú vitir
allt. Þá veiztu það líka.
— Hefur hann enn málverkin?
— Ég veit ekki hvað þú ert að
tala um.
Hún hafði hækkað röddina
skyndilega og hann lyfti hönd sinni
í viðvörunarskyni.
Hún varð allt f einu óttaslegin
af tilhugsuninni um Cesare, en
formælti honum í hljóði fyrir að
láta hana lenda í þessu. Þessir
menn voru miklu kænni en Cesare
hafði haldið. Honum hafði aldrei
dottið í hug að Durell kæmi þarna
í kvöld. Nú gæti allt farið út um
þúfur, ef . ..
— Silas, farðu niður og taktu
hann höndum.
Hún sá ljóshærða manninn
brosa út undir eyru og taka upp
skammbyssu sfna.
— Dreptu hann ekki, þú átt að
handtaka hann.
— Með mestu ánægju.
Hann hvarf hljóðlaust. Durell
sá votta fyrir brosi á andliti kon-
unnar fögru eins og hún hlakk-
aði yfir einhverju.
— Hvað gerir vinur þinn?
I — Sér um, að koma Talbot úr
leiknum.
— Eruð þið í rauninni að ná f
Cesare?
— Við erum að reyna að ná í
málverkin — ekki í elskhuga þinn.
— Það fær einhvern andstyggð-
arblæ þetta sem er milli okkar Ces
are, þegar þú talar svona. Er nokk
ur ástæða til að halda mér hér?
— Þú verður hér og heldur þér
saman.
Og hún hélt sér saman, þótt
furðulegt væri, enda fengið ærið
umhugsunarefni. Durell lagði við
hlustimar en gat ekki heyrt neitt.
Franceca stóð þarna, brosandi með
ögrunarsvip. í tunglskininu var eins
og allir drættir í andliti hennar
milduðust ,hún var fögur, lokkandi
— Hvenær kemur Cesare? hvísl-
aði Durell.
— Það veit ég ekki. Þú ert býsna
skrýtinn, þó stúlka daðri dálftið
þarf það ekki að hafa neinar hættu
legar afleiðingar.
— Tvær manneskjur hafa þegar
beðið bana ...
Veikt hljóð barst að eyrum hans
Hann var ekki viss — einhver gat
hafa hlustað og heyrt hvísl þeirra.
Hann hafði góða heyrn og það
hafði hljómað eins og steinvala
hefði hrapað. Hann reyndi að gera
sér grein fyrir hvaðan hljóðið kom
Hann tók upp skammbyssu sína og
gaf Fran merki um að koma með
sér. Hún fylgdi honum fúslega. Hún
hafði enga löngun til þess að bfða
ein þarna eins og komið var. Hann
fór niður og Fráneesca á hælum
hans. Hann heyrði svipað hljóð aft
ur, svo dimmt hljóð eins og stunu.
— Hvað var þetta? spurði hún.
— Kannski Cesare? sagði hann
— Hann átti ekki að vera kom-
inn og hann kemur baka til . . .
þú ert slóttugur. Mér býður við þér.
— Vertu hjá mér, þótt þér þyki
ekki gaman að þvf, hvíslaði hann.
Annars áttu á hættu að verða drep
in.
— Ég er ekki hrædd.
Hann fikraði sig áfram og hún
kom hikandi á eftir. Breið göng
lágu inn í klausturkirkjuna, en
hjálmþak hennar var hrunið og
miklar steinahrúgur á gólfinu þar
fyrir neðan höfðu orðið þar eftir,
steinar þeir sem voru of þungir
fyrir fiskimennina, sem annars
höfðu sótt þangað steina í kofa-
veggi sína. Durell tók sér vamar-
stöðu bak við tvær marmarasúlur.
Þaðan gat hann séð til dyranna
á hliðarkapellunni.
Og svo var eins og allt kæmist
í uppnám. Einhver hljóp þvert yf-
ir kapellugólfið. Durell kallaði: —
Nemið staöar og hleypti af varnar
skoti. Það bergmálaði um allt í
rústunum. Einhver rak upp óp og
Durell sleppti Francescu og hljóp
fram. Einhver rakst á hann og
hann náði ekki andanum í bili.
■Hann kastaðist aftur að súlunum
en steig fram, og sá óljóst einhvern
sem lá á fjórum fótum. Hann sá
þó, að það var ekki Silas. Rýting-
ur þaut framhjá eyra hans og skall
í súlunni. Francesca rak upp vein.
Durell rak hnefa sinn fyrir
bringspalir mannsins og hann
heyrði hann hvæsa eins og hann
næði ekki andanum og svo for
mæla á ftölsku. Durell sló hann
aftur, að þessu sinni með skamm-
bvssuskeftinu og maðurinn hneig
niður.
Hann vissi ekki hvort það var
Francesca eða einhver annar sem
kom aftan að honum og greiddi
honum höfuðhögg, en þegar hann
hneig niður sparkaði einhver í hann
Hann reyndi að rísa á fætur, en
fann ekki skarnmbyssuna. Hann
reyndi að kalla á Silas, en heyrði
aðeins bergmál sinna eigin orða og
það hljómaði eins og ámátlegt væl
Og svo missti hann alveg meðvit-
undina.
14. KAFLI
Honum fannst að hann hefði
skriðið á fjórum fótum a.m.k. 10
km. yfir kalda, rykuga múrsteina.
Allt í einu fann hann, að hand-
Isggur hans hvfldi á brjósti ein-
hvers og hann heyrði þungan and-
ardrátt og stunur. Hann gat. ekki
áttað sig á því í byrjun hvað þetta
var, en svo rann eins og ljós upp
fyrir honum að þetta mundi vera
Silas.
— Silas, hvfslaði hann, hvað
kom fyrir þig?
FBI-maðurinn hreyfði sig og
það var eins og hann drægi and-
ann léttara. í hári hans var stork
ið blóð og hann var blóðugur um
mittið vinstra megin.
— Gleður mig, að þú ert á lífi,
gamli indáni. Hann rotaði þig með
steini.
— Hver.
— Ég veit það ekki, ég held að
það hafi verið Talbot, en ég er
ekki viss um það.
—Þú náðir honum þannig ekki.
— Ég fann hann ekki og það
kom annar náungi og stakk mig
rýtingi — ekki á hol, sem betur fer
en oddurinn fór milli rifja og
handleggs og skrámaði mig illa,
svo það hefur blætt mikið úr þessu
Ég held að það hafi verið Cesare.
— Án vafa, en höfuðið á þér
er blóðugt líka.
— Nú, er eitthvað að því, ég
hef sjálfsagt stungizt á hausinn.
— Sástu ekki manninn greini-
lega.
— Nei heyrðu hvað varð um
telpuna. Kom eitthvað fyrir hana?
— Greifafrúna? Hún hefur sjálf
sagt flúið af vettvangi fyrir löngu.
— Ætli hún hafi flúið langt.
Sjáðu, hún liggur þama.
T
A
R
2
A
gg
TAKZAN LEAVES THE VILLASE OP THE
ME?IC1WE (AEN BEHIHP’ HIM— NOW S0UN7
OF mv AWf ÍOW AFTER HIS HAKROWIWS
EXPEKIENCE.
JmI
C-.'J-jso
AS HE STANPS SETWEEH THO
VAKlEf LAH7 AREAS-THE PLAIHS
AMP THE JUWSLE- HE PECICES.
UNTIL HE PKOVES HIS KEFLEXESi
IT WOULP' BE BEST TO STAY ■
OW THE OPEH PLAINS.
Tarzan heldur á orott frá Lækningaþorp
inu, vel hraustur andlega og líkamlega, þrátt
fyrir hina miklu raun.
En er hann kemur að frumskógarjaðrin
um, hikar hann . ..
Er hann orðinn nógu heilsuhraustur? 1
frumskóginii ríkir lögmái kraftanna, og
skyldi hann vera orðinn fær um að verja
sjálfan sig?
Og þegar hann stendur á mótum skógar
ins og sléttunnar ákveður hann að halda sig
á siéttunni, unz hapn getux peynt krafta
slna og hreysti.
ÍWntim f
prcntimlfrja * fL—*rifnipfai>i0
ElnholM t — Stw! tHK
VÍSIR
ÁSKRIFENDAÞJÓNUSIA
Áskriftar- , .
Kvartana-s,m,ntt **
11661
virka daga kl. 9—19 nema
laugardaga kl. 9—13.
VÍSIR
er
eina
síðdegisblaðið
kemur
út
allo
virka
daga
☆
Afgreiðslan
Ingólfsstræti 3
skráir
nýja
kaupendur
Simi 11661
auglýsing
r
I
VÍSI
kentur
víða
við
VÍSIR
er
auglýsingablað
alntennings
AFGREIÐSLA
AUGLÝSINGA-
SKRIFST OFUNNAR
ER /
INGQLFSSTR4TI 3
Sfml 11663.
1