Vísir - 14.10.1965, Blaðsíða 11

zs
SÍÐAN
ANETTE
Þegar allt lék í lyndi Roger og Anette.
ein í heiminum
☆
Það er ekki hin glað-
lynda Kaupmannahafn-
arstúlka, Anette Ströy-
berg, Ijóshærð, fjörug og
síbrosandi, sem þessa
dagana gengur milli
kvikmyndaframleiðenda
í París með áætlanir um
endurkomu til kvik-
myndanna í huga
Það er ný Anette Ströyberg
Vadim, sem hvarf frá París
með brostnar vonir og bitrar
minningar í huga, eftir að hafa
leikið hlutverk „kátu ekkjunn-
ar“ og ekið um í rauðum Alfa
Romeo sportbíl, glæsileg í út-
liti og glæsileg í klæðaburði.
Franska kvikmyndablaðið
„Cinemonde" flytur þær frétt-
ir, að Anette Ströyberg Vadim
sé í fjárhagskröggum og sé að
leita að atvinnu til að sjá sér
og dóttur sinni (frá hjónabandi
hennar með Roger Vadim), Nat
halie, farborða. Og „Cine-
monde" hefur eftirfarandi orð
eftir henni:
— Ég verð að byrja upp á
nýtt, alveg frá byrjun. Ég hef
ekki lengur nokkuð nafn, né
nokkuð heimili.
— Vadim vildi skapa mig í
sinni draumamynd. Brigitte
Bardot vildi láta skapa sig þann-
ig, en það vildi ég hins vegar
ekki.
Anette heldur því fram að
það muni falla henni betur að
leika hlutverk ástmeyjar en í
gamanmynd, og hana virðist
skorta þá seiglu og þann kjark,
er þarf. til að halda sér á toppn-
um sem kvikmyndastjama.
— Það var nauðsynlegt að
lifa í skugga karlmanns, í
skjóli hans, sagði Anette. En
einn dag var hún svo allt í
einu horfin úr þessu skjóli, og
stóð einmana eftir. „Meira ein-
mana en alein manneskja get-
ur verið. Gleðisnauð og þrótt-
laus“, sagði hún.
Á árunum eftir að hún hafði
verið saman með Vittorio Gass
man lék hún hlutverk í lítilli
franskri mynd, ekki einni af
þeim stóru, eins og hún hafði
gert áður, þegar hún hafði að
mótleikurum fræga ieikara
eins og Jeanne Moreau og Ger-
ard Philippe.
Nú er Anette komin hátt upp
undir þrítugsaldur. Vadim, sem
hingað til hefur haft stjóm á
konum sínum, lætur nú að
stjóm Jeanne (Jane) Fonda,
nýjustu konunnar sinnar, dótt-
ur Henry Fonda.
Sjálf þekkir Anette Ströy-
berg ekki viljakraft sinn, —
hún hefur ekki þurft að beita
honum til þessa, En hún hefur
einu sinni verið svo framarlega
í sviðsljósinu, að hún ætlar að
freista gæfunnar á nýjan leik,
og vona að vel takist til.
Sem Ijósmyndafyrir-
sæta, sem leikkona f
aukahlutverki, falleg
eða ljót? Hver veit?
Ennþá getur það gerzt
að karlmaður komi á
nýjan leik inn í líf henn-
ar með það skjól og að-
hald, sem hún þarfnast
og þá framtíð, sem hún
þráir.
Hún bíður.
Ætlar að byrja upp á nýtt
inslð/ia mur
Nú er Anette alein — næstum Hún hefur dóttur sína og Vadims,
Nathalie, með sér hvert sem hún fer.
fimm • aura • kúlur
í heiminum eru að meðaltali
13 útvarpstæki fyrir hverja 100
íbúa, Norður Ameríka er í
broddi fylkingar með 72 tæki á
hverja 100 íbúa, 23 í V.Evrópu,
21 í Sovétríkjunum og Austur-
Evrópu, og 2 í Afríku og Asíu.
Sjónvarpstækin eru frá 0,05 á
íbúa í Afríku upp í 24.5 á 100
íbúa í Norður-Ameríku,
í Frakklandi ku 40% hjóna
nota sama tannburstann, sam-
kvæmt síðustu skýrslum. í Bret
landi vilja menn heldur geta
horft á sjónvarpið en baðað sig.
Það hefur komið í ijós að á
14.640.000 heimilum voru sjón-
vörp á 13.358.003, en á 3.221.
000 vantaði baðherbergi.
Eftir miklar umræður og
vangaveltur var loks ráðizt út
í geysidýra byggingu heilsu-
stöðve.r við heita uppsprettu í
nágrenni Beauchamp í Frakk-
landi.
Daginn eftir að stöðin var
vígð hvarf uppsprettan.
Kári skrifar:
m<ijU
tbciB'IÉl
J-
„Sveitakarl “ ræðir í eftir-
farandi bréfi ómenningarlega
meðferð ljóða. Bendir hann
réttilega á, að kveðskapurinn
hafi frá upphafi Islandsbyggð-
ar verið „lífæð þjóðarinnar“,
en nú horfi óvænlega um þessa
þjóðariþrótt. En eigum við
ekki að halda í þá von, að á
komandi tímum eins og á iiðn-
um tíma verði orkt margt, sem
„stendur alla daga“?
Vísnagaman.
Um ellefu alda skeið i hefir
kveðskapurinn verið þjóðar-
íþrótt og þjóðarskemmtun ís-
lendinga. Meira en þetta, hún
hefir verið lífæð þjóðarinnar.
Að því er bezt verður séð, er
þessi fþrótt okkar nú að syngja
síðasta versið. Hún er að
deyja — hvað sem þá kemur í
hennar stað. Nokkrar tilraunir
eru að vísu gerðar til þess að
halda í henni lífinu, en virðast
vonlitlar. Merkastar þessara tíl
rauna hafa verið starfsemi
kvæðamannafélaganna í ára
tugi, og á sl. vetri kveðskapar-
þáttur sá, er Guðmundur Sig-
urðsson hélt uppi f útvarpinu,
en sá þáttur var lagður niður
þegar sumarið kom, og ekki
var honum gefið það þakhjarl,
sem einsætt mátti þó kalla að
láta hann fá. En það var prent
uð útgáfa hans. Með henni, og
áframhaldandj starfsemi, hefði
nokkuð mátt á vinnast.
Fremur til tjóns.
Ekkj er auðvelt að segja,
hvort til þessara tilrauna eiga
að teljast stökur þær, er sum
blaðanna hafa að undanförnu
birt að staðaldri. Hafi sú verið
tilætlunin, má segja að illa hafi
veri^ á haldið. Þessi vísnatín-
ingur og meðferð hans hafa lík
lega fremur orðið til tjóns en
• gagns, og ég vildi gera það að
tillögu minni að blöðin legðu
niður þennan sið, ef þau geta
ekki betur gert en raun hefir á
orðið að svo komnu. Svo ó-
fróðir eru bersýnilega sumir
þeirra, er starfsemina hafa
haft með höndum að þeir
þekkja ekki orðin „vísa“ og
„staka“, en segja í þess stað
„vísukorn", sem er fátæklegt
barnamál og brennimerkir þeg-
ar í stað bæði starfið sjálft og
þá menn ,er, illu heilli, hafa
tekist það á hendur. Þetta ves-
ala orð stendur sem tvöfalt
háðsmerki yfir visunum og
vinnur beint á móti markmið-
inu — ef það var gott.
Bragðlaust orðahröngl,
Svo er vísnavalið. Til þess
þurfti að vanda. Og vísumar
mátti ekki færa svo úr lagi að
þær yrðu fíflska eða meiningar
leysa. En því fer fjarri að þess-
ara reglna hafi verið gætt. Oft,
mjög oft, eru vísurnar bragð-
laust orðahröngl, sem ekki fel-
ur í sér neina hugsun. Slíkt á,
satt að segja, helzt ekki að láta
fara á prent. Og ef vísan var
upprunalega bæði skarplega
hugsuð og snjallt kveðin, var
þráfaldlega þannig með hana
farið í blaðinu að hún varð að
fáránlegri fíflsku Þannig skrifa
ég þetta daginn eftir að prent-
uð var í blaði hin meistaralega
vísa Skarða-Gísla: „Voða bland
in lífs er léið“, og svo með
hana farið að úr verður grátleg
vitleysa. Hugsanlegt er að
þama hafi verið um prentvillu
(r) að ræða. En jafn-ilt var það
fyrir því. Á slíkum snildar-
verkum þarf að vanda prófarka
lesturinn. En annars var þessi
staka svo margprentuð og al-
kunn að þess vegna mátti
ganga fram hjá henni.
Leggið þá niður.
„Þjóðin de»o- ef hverfa ljóð
af tungu“, sagði Matthías.
Sannarlega mun það rétt mælt.
En þessi ómenningarlega með-
ferð ljóða megnar með engu
móti að viðhalda ljóðlist í land-
inu.
Því segi ég aftur: Leggið nið-
ur þessa vísnaþætti ef þið
getið ekki betur með þá farið.
Sveitakarl.
Hlutur neytenda.
„Heimalningur“ tekur undir
með „Þýzkalandsfara", en eftir
hann var pistill í þessum dálki.
„Þýzkalandsfari" ritaði bæði
satt mál og þarflegt í Vísi 5.
þ.m. Hlutur neytenda er mjög
fyrir borð borinn, og samtök
þeirra virðast aðgerðahæg —
harla gagnslítil. Er ekki von að
við spyrjum, í hverju orsökin
liggi? Hún er legíó tala þeirra
félaga á íslandi sem koðna nið
ur og verða gagnslaus sökum
þess að stjórnendurnir sofna á
verðinum. Þegar félag hefur
eitt sinn kosið sér stjóm, er
það tíðkanlegast að sú stjóm
sé látin sitja meðan hún getur
tuggið smérið, og oftlega leng
ur. Undarlegt hve illa mönnum
gengur að skilja.það, að í hverj
um félagslögum þarf að vera
ákvæði sem meini stjórnum að
sitja endalaust. Lögin þurfa að
innihalda reglu um það, að einn
eða fleiri stjómarmanna, sá
(eða þeir) sem lengst hafa setið
skuli árlega ganga úr stjórn og
ekkí vera kjörgengir í hana aft
ur fyrr en hann hefur verið a.
m.k eitt ár utan hennar. Þetta
ákvæði er hér ótrúlega fátítt,
svo nauðsynlegt sem það er.
Fjöldi félaga er og gagnsl. sök
um þess að stjórnina skipa ein
tóm gamalmenni.
En mætti ekki stofna til
nýrra samtaka neytenda, undir
nýjum iögum, ef þau sem nú
eru til reynast dáðlaus?
Heimalningur.