Vísir - 14.10.1965, Blaðsíða 15

VISIR . Miðvikudagur 13. október 1965.
OW,OH...HERE'S OME
PA.NATIC WHO HAS
ENOUSH STEENSTH
[ TO VO ME IM AWEA7
OF SCHE7ULE!.. ,
iTHE POOR PEVILS AKE '
'WOKW OUT FROM FEVER-
LTHEy COULPkl'T EVEN
írEWJOy SEEIWS ME J
\SACRIFICEE!.. *1
CSUMC

1. Veslingarnir eru máttvana vegna hitans, 2. Hó, hérna er einn ofstækismaður, sem 3. Kaanu! Halló, Tarzan, nú er komið að
teir gætu ekki einu sinni haft gaman af nefur nógan mátt til þess að gera út af við mér a5 bjarga lífi þínu.
oví að sjá mér fórnað mig á undán áætluninni.
þá afstöðu, hefði mig grunað að j tekna gilda, var hann hinn vingjam
einhver væri að reyna að komast legasti. „Við skulum gæta hennar,
eftir hvort að ég væri sekur um verið þér viss“.
morð.
Engu að síður hafði ég sama for
mála, heimsókn mín væri einungis
formsatriði og ég vildi koma í veg
fyrir að þau yrðu fyrir meiri óþæg
indum en nauðsyn bæri til með því
að koma sjálfur í stað þess að
Hardahger færi að yfirheyra þau.
Hvað hefðu þau haft fyrir stafni
Ég ók spottakor í bílnum, nam
staðar, tók vasaljós úr hanzkahólf
inu og hélt fótgangandi heim að
húsj dr. Hartnells. Leit sem snöggv
ast inn um gluggann til að fullvissa
mig um að ég hefði ekkert að ótt-
ast, hvað það snerti. Hartnell var
að skenkja í glösin og þau virtust
hafa hugann budinn við eitthvert
„Þv£ miður er ég hræddur um
að það sé alvarlegt', svaraði ég.
„Mjög alvarlegt fyrir yður, dr.
Hartnell. Þér eruð £ slæmri klípu.
Munduð þér ekki vilja segja mér
satt og rétt frá öllu?“
„Klípu?“ Svipurinn varð hörku-
legur, en það vottaði fyrir hræðslu
í augnatillitinu. „Um hvem fjand-
ann eruð þér eiginlega að tala,
Cavell?“
Gætið að yður, dr. Hartnell“,
sagði ég. „Þó að þér eigið kannsui
þetta umrædda kvöld, annað væri ^emmtilegt umræðuefni, öll þrjú.
það ekki, sem ég hefði áhuga á að j Vlssl að fS 1 re^SR 5VI’ —------------------- — i— —o— ---------------—
vita. Þa4 urðu vel við. Klukkan iað MaiJ ^®11 J^ldl8 samraeðunum ekki annríkt| þá hef ég naUmast
hálftíu kváðust þau hafa horft á j frangfn51 tú jtíma’ og þess vegna kýs ég að nofa
s-'ónvarnið af sérstöku tilefni kæm:' Eg velttl *>vt athygli, ao frú I annag orðalag, en fólk gerir i sam
Sjonvarpiö at sérstoku tilefm, l Hartnell sat kyrr j sama stólnum ; kvæmislífinu í fáum orðum saet —
þvi að þa var fluttur þar sjónleikur, „„ . „ Wo. oxoum sagi
sem áður hafði lenai verið svndur ' °” ‘3a sem hun “ í íeg3r. .0m, j þér eruð erkilygari, dr. Hartnell“.
; sem aður hatöi íengi venð syndur ,jm _ Mn hafgi ekkl einu sinm - caneia 0f lanet herra
Lða lma Um °g ^ ® j gert sér það ómak að risa í fætur c^ell<. fIaifnðvar orðiní náföíur
8 [ til að heilsa okkur. Kannski voru og kreppti hnefana, ég sá að hann
Mary kvaðst líka hafa séð það I það fæturnir . . . teygjusokkamir var kominn 4 fremsta hlunn með
atriði í sjónvarpinu umrætt. kvöld. j eru ekki eins ósýnilegir og fram- ag rágast á mig enda þ6tt hann
„Perre var ekki heima, svo að ég j leiðendur vildu að þeir væm. mætti vitaj ag þa6 væri óhygg'legt
hafði ekki annað betra við að vera. j Sterkur lás var fyrir dyrum bil! þar eg hann var mun léttari og
Ég skemmti mér prýðilega.“ Svo I skúrsins, en lásasnillingurinn, sem i kraftminnj en ég. „Þetta líð ég ekki
ræddu þau þetta stundarkorn. Mér ! mér hafði kennt og mörgum öðmm j neinum“, sagði hann.
var Ijóst hvað Mary var að fara — | á undan mér, mundi hafa hlegið I
hún hafði séð þetta atriði sjálf, eins j að slíku viðfangsefni. Ég hló að i ..Þér munuð verða að þola dóm
og hún sagði, og nú vildi hún kom j vísu ekki, mér hafði aldrei auðn- j urunum að Old Baily það, þegar
ast að raun um hvort þau hjónin j azt að tileinka mér alla snilli kenn-: þar að kemur, svo að ekki ætti að
segðu satt, að þau hefðu líka séð j arans, en mér tókst von bráðar að j saka þó að þér venduð yður við
Ég skýrði henni frá því. Hún
mælti enn: „Ég heyrði að þú sagðir
leynilögregluforingjanum, að þér
væri í mun að tala við Chessing-
• ham í því skyni, að þú kynnir að
verða einhvers vísari hjá honum,
varðandi dr. Hartnell — hvemig
gekk það?“
„Það gekk ekki neitt’, svaraði
ég. „Ég spurði hann ekki neins í
þá átt, þegar til kom“.
„Og hvers vegna ekki?“
Ég skýrði henni frá því.
Dr. Hartnell og kona hans voru
heima. Þau áttu engin börn. Þau
þekktu Mary bæði — hún hafði
kynnzt þeim í samkvæmi, einhvern
tíma eftir að við giftumst og á
meðan ég var enn starfandi að Mor
don, en það levndi sér ekki að hvor
ugt þeirra hjóna tók heimsókn okk
ar þannig, að hún stæði í sambandi
við þau kynni fyrst og fremst. Þau
voru eins og aðrir, sem maður tal-
aði við um málið — kviðandi svo
á bar og vör um sig. Ekki láði ég
þeim það. Ég mundi líka hafa tekið
það í raun og veru. Ég spurði hven
ær atriðinu hefði lokið.
„Um ellefuleytið".
„Og hvað þá...?
„Fengum okkur smákvöldbita og
fórum í rúmið“, sagði dr. Hartnell.
„Um ellefu þrjátíu?"
„Ég geri ráð fyrir þvi. Ekki
seinna..
Þetta er fullnóg skýring", heyrði
ég Mary segja. Um leið ræskti
hún sig og leit á mig, eins og fyrir
hendingu. Ég vissi strax hvað hún
átti við — Hartnell laug. Ég fékk
, ekki skilið hvernig hún hafði kom
, izt að því. en þóttist vita að ég
! mætti treysta dómgreind hennar.
níu nú var hún á mínútunni. Það
kom líka heim ... Hartnell svaraði
og rétti mér síðan talnemann. „Lög
reglan, held ég.“
Wylie lögreglustjóri var maður
I sterkraddaður og auk þess hafði
ég beðið hann áð leýfa ekki af
röddinni, enda hélt ég talnemanum
ekki alveg upp að eyranu, svo að
orð hans, eða að minnsta kosti
hljómurinn af þeim, mætti heyrast
út í stofuna. „Cavell“, sagði hann.
„Ég hef verið að reyna að hafa upp
á yður. Það voru að gerast dálitið
óhugnanlegir atburðir á Hailem-
vegamótunum. Hræddur um að þau
standi í einhverju sambandi við
Mordonmálið. Geturðu komið taf-
arlaust?"
„Hvar eru þessi vegamót?"
| „Það er um það bil hálf míla
jþangað þaðan, sem þú ert nú. Til
j hægri handar við krána...“
Ég lagði talnemann á „Þetta var
Wylie lögreglustjóri", sagði ég.
Slys eða eitthvað þessháttar á
Hailem-vegamótunum. Vist mætti
Mary ekki vera hér um kyrrt stund
arkom?“
„Vitanlega!" Nú, þegar dr. Hart-
nell hugði fjarvistarsönnun sína
opna lásinn engu að síður.
Ef þér hafið horft á umrætt leikrh
i sjónvarpinu í kvöld er leið, hljót
Fyrir allt sitt misheppnaða verð! jg þér að hafa komið tækinu fyrir
bréfabrask hafði dr. Hartnell séð j á stýrinu á skottunni yðar, enda
sig tilneyddan að selja bílinn sinn j þétt lögregluþjónninn, sem sá þá
og átti nú ekki annað farartæki en j til ferða yðar, minntist ekki neitt á
hreyfilskottu. Venjulega fór hann sjónvarpsviðtæki í skýrslu sinm“
þó með áætlunarbílnum til Mordon
og frá. Skottan var i bezta ásig-
komulagi og svo var að sjá sem
hún hefði verið þvegin og hreins-
uð ekki alls fyrir löngu — en ég
hafði ekki neinn áhuga á því, sem
þvegið hafði verið, heldur hinu,
sem láðst hafði að þvo og hreinsa.
Ég athugaði farartækið gaumgæfi-
lega og fann loks dájitið af þurrum
leir eða mold undir aurbrettinu að
framan. Moldina skóf ég af og setti
f plastpoka, sem ég batt síðan vand
lega fyrir. Þegar ég hafði dvalizt
nokkrar mínútur enn við athuganir
1 bilskúmum, lokaði ég honum og
hélt til baka, sömu leið og ég
hafði komið.
híér varð enn litið sem snögg-
vast inn um stofugluggann; þau
sátu þar enn sem fyrr við eldinn og
ræddust við. Þá sneri ég við og
athugaði áhaldageymsluna bak við
bflskúrinn. Þar var og lás fyrir
dyram, en nú var ég I hvarfi frá
íbúðarhúsinu, svo að ég gat farið
mér rólega. Þegar ég hafði opnað
lásinn, gekk ég inn f skýlið og
svipaðist um. Það tók mig ekki
langa stund að finna það, sem ég
var að leita að — það hafði ekki
verið reynt að fela neitt, sem þar
var inni, svo mikið var vfst. Ég
dró upp annan plastpoka og hafði
sömu aðferð og áður, hélt sfðan á
brott, læsti dyrunum með sömu
ummerkjum og hélt í þetta skiptið
þangað, sem bíllinn beið. Andar-
taki síðar ók ég heim að húsinu og
hringdi dyrabjöllunni.
„Þetta hefur ekki tekið langa
stund“, sagði dr. Hartnell glað-
lega, þegar hann opnaöi. „Hvað
var . . . “ Bros hans hvarf, þegar
honum varð litið á mig. „Var þetta
eitthvað alvarlegt?" spurði hann.
Ég get fullvissað yður um það,
Cavell, að ég hef ekki minnstu hug
mynd um hvað þér emð að fara“.
„Þér valdið mér vonbrigðum",
svaraði ég. „Lygi get ég fyrirgefið,
innan vissra takmarka — heimsku
ekki, sfzt þegar um er að ræða
mann eins og yður'. Mér varð litið
á Mary. „Hvað um þetta sjónvarps
leikrit, sem við vorum að t*la
um?“ spurði ég.
Hún yppti öxlum, óþægilega
snortin. „Allar sjónvarpssendingar
á Suður-Englandi tmfluðust illiiega
f kvöld er leið vegna rafmagnsbil
tmar. Sjónvarpið stöðvaðist þrí-
vegis, og fyrir það lauk leikritinu
ekki fyrr en komið var fram yfir
miðnætti".
„Viðtækið yðar hlýtur að vera
sérlega gott“, sagði ég og hvessti
augun á dr. Hartnell.
„Þér þurfið ekki að athuga þetta
nánar“, varð konu hans að orði.
„Segðu eins og er, Hartnell; ann-
ars kemurðu þér í enn verri sjálf
heldur . . . “
Hann leit á hana, vesældarlegur
á svipinn, sneri sér frá henni, lét
fallast niður í stól og tæmdi glas
sitt í nokkram teygum. Ekki ba ið
hann mér í glas, en ég reiknaði hon
um ekki þann hæverskuskort til
syndar eins og á stóð. „Ég var að
heiman í kvöld er leið“, sagði hann
lágt. „Lagði af stað um hálfellefu.
Það hringdi til mfn maður og bað
mig að hitta sig að Alfringham“.
„Hver var sá maður?"
„Það má einu gilda. Ég hitti
hann ekki . . hann var ekki við,
þegar ég kom“.
,Það hefur þó ekki verið kunn-
ingi yðar, Tuffinell lögfræðiráðu-
nautur?"
auglýsing i
VISI
kemur viba vib
VISIR
auglýsingablað
almennings
auglýsingamóttaka
er sem hér segir:
smáauglýs-
i n g a r berist fyrir
kl. 18 daginn
1 áður en þær eiga að
birtast, nema í
mánudagsblöð fyrir
kl. 9.30 sama dag.
s t æ r r i
auglýsingar
berist fyrir kl. 10
sama dag og þær
eiga að birtast.
AUGLYSINGA-
STOFA VISIS
INGÓLFSSTRÆTI 3
SIMI 1-16-60
VÍSíR
ÁSKRIFENDAÞJÖNUSTA
Áskriftar-
Kvartana- s'mnn er
116 61
virka daga kl. 9-19 nema
laugardaga kl. 9-13.

AUGLYSING
! VISI
eykur viðsksptin