Vísir - 20.11.1965, Blaðsíða 7

VÍSItft . Laugardagur 20. nóvember 1965.
--5-^S£2BÐBSHHI
KIRKJAN
mss.
ÞJOÐLIF OG TRU
Gjaldið þá keisaranum það, sem keisarans er, og Guði \bað, sem Guðs er
og
ÞJOÐIN
Þegar dr. Fisher erkibiskup af
Kantaraborg lét af embætti
sagði C.E.N.: Næsti erkibiskup
verður að veita ensku kirkjunni
forustu í harðri baráttu fyrir
kristni Englands. Hann verður
að vera reiðubúinn til gagngjörs
endurmats, rótækra úrlausna og
óvinsællá ákvarðana. Kurteisis
venjurnar, sem embættinu
fylgja mega ekki loka augum
hans fyrir því, að stofnunin, sem
hann stjórnar er'að kalla utan-
gátta við þjóðfélag nútímans.
(Kirkjuritið)
-O—
BYGGJUM BRÚ ... “
Við skulum geyma von og trú
i vorum sálum
til fegri heima byggja brú
úr bænamálum.
Vér erum borgarar tveggja
heima, hins jarðneska og hins
himneska. Vér erum þjóðfélags-
þegnar, en einnig þegnar í Ijóss-
ins ríki Vér höfum störfum og
skyldum að gegna fyrir þjóð vora
hver á sínu takmarkaða starfs
sviði, en berum einnig ábyrgð
gagnvart Guði, eigum honum
skuld að gjalda, eigum að gjalda
Guði það sem hans er.
Á síðustu árum er mikið talað
um skyldur þjóðfélagsins við
þegnana, og í velferðarríki eins
og voru er stöðugt verið að full-
nægja vaxandi kröfum. Ber að
fagna því, sem hér á landi hefur
áunnist til þjóðfélagslegra um-
bóta hin seinni ár, samfara víð-
tækri uppbyggingu, framkvæmd
um og framförum.
Hitt er áhyggjuefni, að nokkur
hætta virðist á því, að viður-
kenndar, þjóðfélagslegar dyggðir
fari dvínandi. ábyrgðarilfinning,
virðingin fyrir sannleikanum,
trúmennska, skyldurækni. Það er
sagt um suma menn, að þeir séu
af „gamla skólanum" og er í
rauninni mikið hrós. Þau orð eru
að jafnaði viðhöfð um menn og
konur, sem ekki mega vamm sitt
vita, vilja í engu bregðast því,
sem þeim er tiltrúað, njóta því
virðingar og trausts allra kunn-
ugra. Það eru góðir þjóðfélags-
þegnar. En munu það ekki oft-*
ast vera þeir sem ekki aðeins
gera sér grein fyrir þjóðfélags-
skyldum sínum, heldur kapp-
kosta að vera þegnar í Ijóssins
ríki, eru þess minnugir, að þeir
bera ábyrgð gagnvart Guði, eru
hans og vilja vera hans, gjalda
honum það, sem hans er.
Ef menn glejrma Guði, rjúfa
samband sitt og samfélag við
hann, er næsta sporið það, að
hætta að taka tillit til þess, sem
Matteus. 22.15
22.
Skattpeningurinn er guð-
spjallið á morgun. Sr_ Jón Þor
varðarson prestur f Háteigs-
prestakalli ritar í dag hugleið-
ingu út af því.
Hann vígðist aðstoðarprestur
til föður síns Vík í Mýrdai árið
1932 og tók við brauðinu eftir
hann. Var síðan prestur Mýr-
dælinga og prófastur Vestur-
Skaftfellinga til 1952. Sr. Jón
á sæti f kirkjuráði og stjóm
Prestafélags íslands.
„Þegar samhringt er“
Bókaforlag Æskunnar hefur
gefið út 21 predikun eftir séra
Björn Magnússon, prófessor. Þær
fjalla um ýms höfuðviðfangsefni
trúarinnar i m.a. boðskaþinn á
stórhátíðum öllum. í fyrstu ræð-
unni, á 13. sunnudag e. Trin, er
lagt út af guðspjalli dagsins,
Miskunnsama Samverjanum (Lúk
as 10). Hún hefst með þessum
orðum:
„Það er sjálfur grundvallar-
hljómur kristindómsins, sem óm-
ar mót oss í þessum orðum.
Hann er settur saman af tveim
tónum, eins og hljómur kirkju-
klukknanna, þegar samhringt er
til heilagra tíða: Elska skalt þú
drottin, Guð þinn, af öllu hjarta,
og náunga þinn eins og sjálfan
Þig-“
Bæn undir vörðubrofi
1 nóvember 1965 fóru tveir menn af Ingjaldssandi til Þing-
eyrar að sækja lækni til konu í barnsnauð. Annar þeirra var
19 ára piltur, Ágúst Guðmundsson. Lýsir hann ferð þeirra fé-
laga í Ársriti sögufélags Isfirðinga 1960. Telur hann þetta erf-
iðustu ferð ævi sinnar enda var botnlaus ófærð og öskubylur:
„Við hvíldum okkur undir vörðubroti á nyrðri heiðarbrún-
inni (Sandsheiði), og hafi ég nokkurn tíma munað eftir því,
sem móðir mín kenndi mér í æsku, að biðja til Guðs, þá gerði
ég það nú. Það var hans handleiðslu að þakka að þessi ferð
tókst."
Svo endar Ágúst frásögnina um þessa verstu ferð ævi sinnar
á þessa leið: ,,En mikil er sú Guðs varðveizla, að vísa okkur
veginn í öllum þessum ósköpum, sem á gengu, og verst af öllu
hafi maður gleymt að lofa Guð fyrir handleiðsluna, en ég held
að mér sé óhætt að segja. að við höfum hlotið að gera það.“
inn 1 hinni góðu baráttu, styrk
ir veikan vilja, helgar og bless-
ar, göfgar og fegrar hugarfar og
breytni sérhvers manns, sem
kappkostar að gefa Guði það
sem Guðs er í bæn og beiðni, á-
samt þakkargjörð. Hann meðtek
ur þann frið, sem er æðri öll-
um skilningi, þær gjafir, sem
menn þrá en heimurinn getur al-
drei gefið
Þetta er túlkað £ kunnum sálmi:
„Gef þú, maður, Guði þínum
gjörvallt það, sem honum ber
Þá með æskugnóttum sínum
gefast vill hann sjálfum þér.
Ekkert skorta þig mun þá,
því að hver, sem ráð hans á,
hann á líka himnaríki,
helgra engla verði líki.
Sérhver þegn hefur skyldum
að gegna við þjóð sína og sam-
ferðamenn. En það má ekki
gleymast, að borgarréttur vor er
á himni. För vorri er stefnt til
æðri tilveru. En á jarðlífsvegferð
vorri er oss veitt hin fullkomna
leiðsögn hans, sem er vor drott-
inn og frelsari Jesús Kristur. Gúð
gefi þjóð vorri náð til þess að
hlíta hans leiðsögn — helgast
honum.
er hans vilji, hans heilögu boð.
Þá vilja menn sjálfir ráða og
hætta að spyrja, hvað sé „leyft
eða bannað“. Þá er sú hætta á-
vallt fyrir hendi, að menn lendi
á villuleiðum. Hitt er svo annað
að margur getur sagt með
skáldinu: „En viljinn er í veiku
gildi, mig vantar kraftinn, Drott-
inn minn.“ En trúin gefur kraft
Frækorn
Það er enginn galli á hugsjón,
að hún er langt fyrir ofan veru
Ieika líðandi stundar. Hugsjónir
eru til þess að stýra eftir þeim
og enginn hefur fundið það að
leiðarstjömunni, að hafskipin
geta ekki rekið stefnin í hana.
(G. F.)
Ævin er týnd við töf og kák
tækifærin að baki,
síðustu leikir í lífsins skák
leiknir £ tfmahraki.
—O—
Eins og nú era haldnar sjó-
mannamessur fyrir vertiðir, eins
héldu sumir prestar þá messur
fyrir grasafólk, áður en það fór
á fjall á vorin, eða minntust þess
f ræðum sfnum. Úr einni slikri
ræðu sr. Jóns £ Möðrufelli) hafa
þessi orð varðveizt: ■— Troðið
vel £ homin, svo að ekki verði
svik fundin.
-O—
Góðir sunnudagar
Góða sunnudaga getum við
ekki átt alveg fyrirhafnarlaust,
fremur en t. d. falleg blóm og
ávexti. IHgresi vex sjálfkrafa og
án þess að um það sé skeytt.
En blóm fást ekki nema til þeirra
sé sáð, né heldur ávextir séu
þeir ekki ræktaðir. Það er enginn
svo fákænn að hann fmyndi sér
Leyfið börnunum...
Allir þekkja frásögn Markús-
arguðspjalls um Jesú og börn-
in. Lærisveinamir vildu ekki að
mennimir væm að ónáða Jesú
með bömunum. En það var
mesti misskiiningur. Bömin
gátu, að dómi Jesú, orðið
mönnunum til fyrirmyndar —
„því að slikra er Guðswki.
Sannlega segi ég yðun Hver
sem ekki tekur á móti Guðsríki
eins og bam mun alls eigi inn
í það koma. Og hann tók þau
sér í fang, lagði hendur yfir
þau og blessaði þau.“
Nú vill kirkjan leiða bömin
til Jesú með því að kynna þehn
boðskap hans í sérstökum
bamaguðsþjðnustum. Þær em
haldnar í öllum kaupstöðum og
þorpum og sums staðar í sveit-
unum lika. Á sl. ári vom 1126
bamaguðsþjónustur. Hafði þeim
fjölgað um 374 síðan 1959.
Meðfylgjandi mynd er af
börnum í Mosfellssveit. Hún er
tekin á kirkjutröppunum á
Lágafelli að lokinni bamaguðs-
þjónustu.
það. En svo fávfsir eru þó marg
ir £ trúarefnum, að þeir gera sér
von um að geta safnað fágætum
perlum, án þess að kafa eftir
þeim ... — Ónei góðir súnnu-
dagu. koma ekki sjálfkrafa eða
án þess að nokkuð sé gert. Við
verðu:., hvert um sig að gera
eitthvað til þess.
(Kristilegt smárit)
—O—
Enginn fæðist hamingjusamur.
Hamingjan er ekki gjöf guðanna.
Hana verða menn að ávinna sér
á ýmsa lund. Sinnulaus og áhuga
laust fólk, sem engum getur
fó.nað neinu og skortir sjálfs-
virðirigu er óhamingjan sjálf.
Það telur sjaldan sjálft sig eiga
sök á óhamingju sinni, held-
ur eitthvað annað, hjónabandið,
foreldrana'eða ill örlög.
Eining).
—o—
Andlátsbæn sr. Jóns í Mörðufelli
Lffsins fyrir liðnar sturidir
lofaður vertu, Drottinn minn.
Verndar þinna vængja undir
verið hef ég æ hvert sinn.
Þfnum eftir þrá’ ég fundi ,
þú mig leið í hiriiininri.