Vísir - 26.05.1966, Blaðsíða 15

15

THERE1T1S-UJÁU7A.
My OySTEK!..AW?
'ííx.mme \ts
STRESTS AKE TWO.
MEMSEUTOU ^
EU71HS UiV Já
, CARESK!.. 3
KOW SHE \S UKE A 7RUG1. I KKOW SHE 1S 5A7
>■ FOK ME - SUT 1 CAKKOT STAV AWAy FKOM HEK!
X MUST GO TEU. HEK OF THE ESCAPE OF
IL, PETER CKISF’ AK7 THAT JUKSUE-MAW CKUSAPEK!
konu og annað þess háttar. Tals-
verð upphæð í frönkum lá á nátt-
borðinu, ásamt viðtökukvittun.
Karlmannsröddin, djúp og þægi-
leg, óskaði henni síöan góörar
skemmtunar, og Hilda lagði á, engu
nær um þaö hvort þetta væri í raun
inni rödd þess manns, sem
hún var komin til fundar við, eöa
einhvers aðstoöarmanns hans.
Hilda heimsótti hárgreiðslu- og
snyrtistofu gistihússins, keypti sér
sokka og sögubók.
Tveim dögum síðar hringdi ritari,
spuröi hana hæversklega hvemig
hún heföi skemmt sér og boðaði
hana síðan til viötals klukkan fjög
ur þann sama dag, í gistiíbúð 306.
Hún beið i anddyrinu sjö til tíu
mínútur. Þá voru dymar inn £ setu-
stofuna opnaöar og ung stúlka —
sennilega sú hin sama og rætt
heföi við hana i simanum — gekk
til móts við hana og mælti bros-
andi:
„Hilda Meissner, býst ég við“.
Hilda' kinkaði kolli og roönaði
við.
„Þér voruð boöuð hingað klukk-
an fjögur til viötals, var ekki svo?
Hilda kínkaði kolli öðru sinni.
„Gerið svo vel að ganga inn . . . “
Stúlkan blnti inn um dyrnar með
mjúkri handahreyfingu.
Hilda stóð upp, en hún var svo
taugaóstyrk, að hún missti töskuna.
Þær beygðu sig báðar eftir henni
í senn og lá viö að þær rækjust
á. Þá gekk Hilda inn í setustofuna,
og dyrnar lokuðust á eftir henni.
Glæsiiega klæddur maóur, varla
cldri en fertugur, beinvaxinn og
dökkur í andliti af sól, gekk til
móts við hana og heilsaði henni
með handabandi. Hilda brosti óaf-
vitandi, það var eitthvað, ómót-
stæöilegt í fari þessa manns, þó að
hún gæti ekki gert sér grein fyrir
því i hverju þaö væri fólgið.
„Ég býð yður velkomna til Frakk
lands, ungfrú Meissner", mælti
fífenn og Hilda bar þegar kennsl á
hina djúpu, þægilegu karlmanns-
rödd úr símanum. „En fyrirgefiö —
þér talið ef til vill ekki frönsku".
„Jú, leikandi ..."
„Ágætt. Gerið svo vel og fáið
yður sæti . . “
Hann benti henni á stól. Gekk
síðan að stóru skrifboröi, hlöönu
skjöJum og skjalabindum, þar stóðu
og nokkrir símar og innanhússsími,
sem hann færöi nær sér, þrýsti
á rofa og mælti: „Ég vil ekki láta
trufla mig fyrir nokkurn mun . . .
Gleymið ekki að hafa tilbúnar allar
upplýsingar varðandi Bremermáliö
fyrir kvöldið". Hann þrýsti á ann
an rofa á tækinu og ýtti því fjær
sér. „Hvernig fellur yður í Frakk-
landi, ungfrú Meissner?“ spurði
hann. „Hafið þér verið þar áður?“
„Nei, ég hef aldrei komið út fyrir
Þýzkaland fyrr. 1 rauninni hef ég
aldrei komið út fyrir Hamborg".
„Þaö er dásamleg borg. Þær eru
voöalegar, þessar styrjaldir“.
Hilda lét því ósvarað.
„Misstuð þér alla fjölskyldu yðar
í loftárásunum?"
„Já, foreldra mína, systur og
barn hennar".
„Ég skil og votta yður samúð
mína. En hvað um mág yöar —
slapp hann?“
„Já“, svaraði Hilda og brosti kalt.
„Hann var svo heppinn, en hann
lifði ekki lengi til að njóta þeirrar
heppni. Hann dó hetjudauða á Vest
urvígstöðvunum, eins og þaö er orð-
að í tilkynningunum til aðstand-
enda“, svaraöi hún.
„Hörö örlög það. Þér eruð þá al-
gerlega einmana, ef svo mætti að
orði komast?“
„Eins og frekast getur oröið“.
„Og þér eigið engan náinn vin
£ hópi karlmanna?"
„Nei“.
Samtalið hafði tekið dálitið und
arlega stefnu, en þó hafði hún vitað
hverja spurningu hans fyrir. Hinu
hafði hún ekki gert ráð fyrir, að
hún sæti öðrum megin við skrif-
borð, gegnt honum, eins og hún
væri umsækjandi vegna einhverrar
auglýstrar skrifstofustööu og veriö
væri að kanna hæfni hennar til
starfans.
„Reykiö þér, ungfrú Meissner?"
„Þakka yður fyrir“.
Hann rétti aö henni sígarettu-
hylki úr gr.Ili, kveikti í hjá henni
meö kveikjara úr gulli, en hún varö
fyrir nokkrum vonbrigðum, þegar
hann fékk sér ekki sígarettu henni
til samlætis.
„Kunniö þér vel við yður hérna?“
„Mjög vel, þakka yður fyrir".
„Mér þykir ákaflaga leitt, aö ég
skyldi ekki geta staöið 'við þaö
að herbergi yðar vissi út aö sjón
„Það gerir engan mismun. Ég
um“, mælti hann.
kann því vel aö horfa út yfir garö
inn“,. svaraöi Hilda.
„Þaö gleöur mig að heyra. Var
feröin þreytandi?"
Hilda hristi höfuöið.
„Ég geri ráö fyrir að þaö hafi
verið í fyrsta skiptið, sem þér ferð
uðust með flugvél“.
í þetta skipti kinkaði Hilda kolli
aðeins lítiö eitt. Hún spurði sjálfa
sig hvort hann hefði kallað hana á
sinn fund og kostað ferð hennar
alla leiö frá Hamborg, einungis til
þess að spyrja hana svo einskis-
verðra spurninga. Auðvitaö var það
skiljanlegt, að hann þreifaði fyrir
sér með nokkurri varúð,. á meðan
hann væri aö mynda sér einhverja
skoðun á henni. Hilda hafði sjálf
þegar tekið ákvörðun. Eftir að hafa
kviöið hinu versta, hitti hún fyrir
þann mann, sem hún mundi öllum
fremur kjósa, sem hreif hana viö
fyrstu sýn, jafnvel umfram það,
sem henni fannst' æskilegt eins og
allt var í pottinn búið. Hún hafði
mesta löngun til að spretta á fætur
og segja, jæja, við skulum koma
okkur aö málinu og ganga frá þessu
án frekari málalenginga, skreppa
svo út i'borgina og skemmta okkur
saman svo um muni til að bæta
upp þann tíma, sem farið hefur
forgörðum.
Sprlnsa negluryðar
i^otio
ffVIKMYNDASAGA
TÖNABÍÓ
„Má ég spyrja yöur, ungr'rú
Meissner, af hverju þér hafið haft
lífsviðurværi? Ég verð að biðja yður
að afsaka, að ég skuli hnýsast þann
ig í einkamál yðar, en mér þykir
ákaflega mikilvægt að fá að vita
þetta. I sjálfu sér er það merkilegt
aö kona, sem fengiö hefur að reyna
slíkt sem þér, skuli hafa getaö var
izt þvi aö sogast á kaf í hringiö-
una“.
„Ég vinn við þýöingar“.
„Og nægir þaö yöur til lífsviður-
væris?“
„Það er hægt að svelta meö ýmsu
móti, eins og þér vitið. Það starf
forðar mér aö minnsta kosti frá
því aö þurfa aö selja mig á nokkum
hátt“.
„Ágætt, ágætt . . . “
„Jú, það má eflaust líta þannig
á þaö“.
„Fyrirgefið, ég leit einungis á þaö
frá minni hlið“.
Þau brostu bæði vingjamlega.
„Hvort má heldur bjóða yöur te
eða glas af léttu víni?“
„Hvort sem þér viljið heldur“.
Hann stóö upp og opnaði skáp,
sem breytt hafði verið í eins kon-
ar kokteilskenk. Það sló bliki á
kristalglös og silfurbrúsa þar inni.
Hann hellti í tvö glös úr skornum
kristal, svo falleg að Hilda hafði
gjarna viljað geyma þau £ skáp
með glerhurð heima, rétti henni
annaö, leit í augu hennar og brosti.
Það fór um hana heitur straumur,
hún þorði ekki að bera glasiö aö
vörum sér, því að hún fann það
á sér aö hann mundi mæla fyrir
skálinni. Hvað hann og gerði, en
án þess að gefa nokkurt færi á
sér. „Skál fyrir framtíðinni.... “
mælti hann. Ekki, skál fyrir fram-
tíð okkar. En hún drakk í botn
engu að síður.
„Vitið þér hvers vegna ég valdi
bréf yöar úr öllum þeim sæg, sem
barst?“ spurði hann. o
„Kannski fyrir hendingu . .. “
„Vissulega ekki... í þessu ...
þessu máli, skulum við segja, læt-
ur maður ekkert undir hendingu
komið. Ég vel þvi þetta orö, að
mér finnst helzt til opinskátt aö
kalla það ævintýri... “
Hilda gat ekki að þvi gert, að
spyrja sjálfa sig hvort hann væri
aö fara í kringum það, að hann
hefði annaöhvort glatað, eða aldrei
haft náttúru til kvenna. Eitthvaö
hlaut að gera.
„Þaö var fyrst og fremst hin
merkilega hreinskilni yöar“, mælti
hann enn. „Auöur, einkum auðæfi
á heimsmælikvarða, þroska meö
manninum eins konar sjötta skiln-
ingarvit, sem gerir það að hann
veit á augabr-gði ef einhver ætl-
ar sér að hafa af honum fé eða
svíkja hann“.
Hilda hreyföi sig eilítiö í sætinu.
„I þessum aragrúa bréfa voru
mörg frá hversdagslegum stúlkum,
sem ég var svo hæverskur að lesa
ekki til enda, en flestar héldu þær
sig með afbrigðum kænar, er þær
minntust ekki einu orði á auð-
æfin, sem þó réttlættu auglýsing-
una. Ég veit að þér eruð mér sam
TÍEIF. . Fiiaatudagur 2£. mzí It&S.
Sfálfgipetndi
gólfbón
Húsmæöur hafiö þiö athugað:
aö komið er á markaöinn frá
hinum heimsþekktu SIMONIZ
verksmiöjum
LINO-GLOSS
sjálfgljáandi gólfbón.
LINO-GLOSS gerir dúkinn
ekki gulan
LINO-GLOSS gefur gömlum
dúkum nýtt útlit.
LINO-GLOSS heldur nýjum
dúkum nýjum.
LINO-GLOSS ver dúka óhrein-
indum og rispum.
LINO-GLOSS gerir mikið slit-
þol og gljáa.
Biðjið kaupmanninn um þessa
heimsþekktu úrvalsvöru.
Einkaumboð:
ÓLAFUR SVEINSSON & CO.
umboös- og heildverzlun
P.O. Box 718 Rvík, simi 30738. j
SI.WOMIZ
LINO-GLOSS
T
A
R
Z
A
13
Héma
samt eru
og hafa í
L JU7GE SKAHKWA/ JUST A LOVESICK 0L7,
FOOL WHOSE CAKEEKEK7E7 WHEK HE
SET EYES OKl A 5EAUT1FUL 7EM0M '
j»D>I
CuAhf?

Tm. R»b. U. S. fot Off,—AII rwH'* r«»*rv*d
Copr. 1942 by Unitad foetur* Syndlcoto, Inc.
er Luanda, eins og skelin min, en
tveir menn á ferli á götum hennar
hyggju aö binda endi á starf mitt.
Brand dómari. Aðeins ástsjúkt gamalt fífl,
sem valt út úr starfi vegna þess að hann
varð ástfanginn af fögrum djöfli.
Núna er hún e.ins og eiturlyf. Ég veit að
hún er slæm fyrir mig en ég get ekki
veriö fjarri henni, ég verð aö segja .henni
frá flótta Peter Crisp og þessa frumskógar-
TÁLBEITAN
/
/