Vísir - 05.07.1966, Side 15

V1SIR . Þriðjudagur 5, júlí 1966.
i/j' <Hcnmaam
CATHERINE ARLEY:
TÁLBEITAN
KVIKMYND ASAGA
TÚNABIÚ
bílstjórans hvíla á sér á meðan,
en hann leit þó strax undan og
starði fram á götuna, er hann varö
þess var að hún horfði á hann.
Svo hagræddi hún sér aftur á
bekknum, horfði stöðugt fram
gegnum rúðuna til þess aö koma.í
veg fyrir tortryggnislegt gláp bíl-
stjórans.
Hann stöðvaði bílinn sem
snöggvast þegar leiðin lá gegnum
toilbúðimar. Hún heyrði hann
ræða eitthvað við tollþjón, sem
kom á vettvang, en hann kvaddi
án þess að líta aftur í og bíllinn
rann enn af stað.
Myrkt var orðið, svo að Hilda
gat ekki greint neitt af borginni
þar sem þau óku um, nema skær-
glampandi Ijósaauglýsingamar og
útlínur háhýsanna báðum megin
við strætið.
Þegar ekið hafði verið um hrið,
gerðist lengra á milli húsa og
Ijósaauglýsipgarnar ekki eins áber-
andi. Hilda þóttist mega ráða af
því að nú væru þau að nálgast
íbúðahverfin. Svo myrkt var aftur
í bflnum, þegar bjarminn af neon-
ljósunum lýsti ekki lengur inn, að
hún sá líkið af manni sínum og
hjólastólinn aðeins sem myrkan
skugga. Hún laut fram og kveikti
sér í nýrri sígarettu.
Þegar ekið hafði verið enn um
hríð nam bíllinn loks staðar. Þeg-
ar Hilda laut út að hliðarrúðunni,
sá hún blasa við augum sér víða
grasflöt, breið marmaraþrep og
anddyrissúlur í fomgrískum stíl í
skærum bjarma af Ijóskösturum,
sem lcomið var fyrir í runnunum
við veggina, þannig að þeir lýstu
upp framhlið hússins. Röð þjóna
beið komu húsbóndans frammi á
efsta dyraþrepinu. Enn einu sinni
fann Hilda skelfinguna ná tökum
á sér.
Yfirþjónninn, virðulegur eldri
maður og gráhærður, klæddur
kjólfötum, gekk fram úr röðinni
að bflnum. Bílstjórinn hafði þegar
opnað afturdymar, svo að Hilda
tók sér stöðu á milli þeirra og
hjólastólsins.
„Er herbergi mannsins míns til
reiðu?“ spurði hún.
„Auðvitað, frú, ég hef kynnt eld
á ami“, svaraði yfirþjónninn hæ-
.. brigim j
SEMCMNEW
fwsnnws* ;
gnwrr • f -

versklega.
„Ég þakka yður hugulsemina",
svaraði Hilda og neyddi sig til að
brosa.
Bílstjórinn stóð hlutlaus í sömu
spomm. Hilda hlaut að taka eitt-
hvað til bragðs og það tafarlaust.
Henni varð litið þangað sem þjón-
amir stóðu í röð. Nú varð ekki
hjá því komizt að farið væri með
líkið framhjá þeim. Og þeir þekktu
gamla manninn mun betur en hún
sjálf. í fyrsta skipti fann hún aö
kjarkur sinn mundi ekki standast
raunina.
Yfirþjónninn og bílstjórinn biðu
fyrirskipana hennar.
Það var með naumindum aö hún
bar kennsl á sína eigin rödd ró-
lega og vingjamlega, þegar hún
mælti eins látlaust og ekkert væri
um að vera: „Mér sýnist maður-
inn minn hafa fallið í blund. Hann
er bæði lasinn og ákaflega þreytt-
ur eftir sjóferðina, svo að það er
í sjálfu 'sér ekki óeðlilegt. Haldið,
þið að þið getið komið stólnum svo
gætilega inn að hann vakni ekki.
Ég veit að það verður erfitt, en ég
býst við að þið þekkið það betur
en ég við hverju má búast ef hann
vaknar ónotalega ...“
Og Hilda brosti til yfirþjónsins,
sem endurgalt bros hennar með
skilningsríku augnatilliti — jú,
hann þekkti á gamla manninn, það
leyndi sér ekki.
Hann kallaði á tvo þjóna sér til
aðstoðar með þögulli bendingu, en
Hilda leit til bílstjórans. „Þér meg-
ið fara“, sagði hún. „En verið
því viðbúinn að ég þurfi á aðstoð
yðar aö halda snemma í fyrramál-
ið“.
Hinn virðulegi gráhærði yfir-
þjónn fylgdi hjólastólnum, sem
ungu þjónamir bára upp þrepin,
fast eftir og var það bersýnilega
allteins mikið áhugamál og Hildu
sjálfri, að þeir færa eins gætilega
og unnt reyndist, í þeirir von að
gamli maðurinn hrykki ekki upp
af svefninum.
„Er ekki vissara að slökkva á
ljósakrónunni í anddyrinu?" sagði
hún. „Það er ekki að vita nema
birtan vekji hann“.
Hún sá gamla yfirþjóninn hverfa
inn í hið vfða og háa anddyri,
sem nú blasti við augum með öll
um sínum íburði og skrauti. En
þó að hann hraðaði sér eins og
virðuleiki hans frekast leyfði, sá
hún fram á að hann mundi verða
of seinn, þjónarnir tveir voru komn
ir það nálægt dyrunum með stólinn
að birtan innan frá hlaut aö falla
á andlit gamla mannsins. Hún lét
því sem hún hrasaði — og öll fylk
ingin nam samstundis staðar.
Hilda brosti vandræðalega, laut
og neri ökklann.
Gráhærði yfirþjónninn hafði
slökkt á ljósakrónunni. Hann hrað
aði sér til Hildu, og gleymdi í svip
inn að kjólklæddum, virðulegum
yfirþjóni fer heldur illa að hlaupa.
* „Má ég ekki bjóða yður arm-
inn?“ spurði hann Hildu og laut
henni hæverskur sem riddari.
Hún hristi höfuðið, brosti ástúð-
lega, kvaðst halda að þess gerðist
ekki þörf.
Það var rökkur í anddyrinu. Að
eins dauf glæta frá útiljósunum,
sem barst inn.
„Þetta er mun betra“, sagði
Hilda af einlægni.
Og skrúðgangan hélt áfram, með
Carl Rochmond, hinn volduga auð-
kyfing, dauðan í fararbroddi.
„Það er herbergið þarna við
stigapallinn", mælti sá gráhærði
og hafði nú endurheimt allan sinn
virðuleik. „Á ég að láta fram-
reiða kvöldverð?“ spurði hann.
- „Gerið yöur ekkert ómak. Maður
inn minn fer beint í rúmið ,og
sjálf er ég líka þreytt", svaraði
Hilda. Hún mátti ekki til þess
hugsa eins og á stóð að eiga að
innbyrða tveggja manna kvöldmat
arskammt.
„Ég sendi tvo af þjónunum til
að koma honum í rúmið", sagöi
yfirþjónninn.
Þaö munaði minnstu að hún
kæmi upp um allt. Hún vissi ekki
sjálf hvemig henni kom í hug ein-
mitt hið eina sennilega, sem um
var að ræða til afsökunar.
„Hafið enga fyrirhö£n“, sagði
hún. Og þegar yfirþjónninn leit
spyrjandi á hana bætti hún við.
„Hann hefur sofið svo lítið aö
undanförnu. Ég ætla því ekki að
vekja hann eins og er. En ég geri
yður viövart strax þegar hann
vaknar, verið þér viss. Hver veit
líka nema að hann langi þá í eitt-
hvað að borða“.
Friðarhöfnin var örskammt und-
an. Yfirþjónninn var svo hugul-
samur, að hann hraðaði sér á und-
an inn í herbergið, sem þeim hafði
verið búið og slökkti ljósið. Þó
að eldur skíðlogaði á arni, var
birtan frá honum svo tiauf og
flöktandi, að Hildu stóð ekki neinn
ótti af henni.
„Þakka yöur innilega fyrir“,
mælti hún við yfirþjóninn og
brosti.
„Ég verð svo á fótum í nótt,
frú“, sagði yfirþjónninn.
„Nei, fyrir alla muni“, sagði
Hilda. „Ég geri yður viðvart með
hringingu, ef viö þurfum einhvers
við“.
Ungi þjónninti ók hjólastólnum
inn fyrir þröskuldinn. Sneri sér
síðan að Hildu og beið frekari
fyrirskipana.
„Góða nótt“, mælti hún.
Ungi þjónninn laut henni og
hvarf á brott.
Yfirþjónninn laut henni einnig.
„Góða nótt, frú. Ég vona að þér
sofiö vel. Ég hef víst gleymt að
kvnna mig. Ég heiti Barnes.“.
„Þakka yður fyrir allt í kvöld,
Bames“, sagði Hilda. „Þetta er
nóg eins og er. Annars læt ég
yður vita“.
Hún felldi hurð að stöfum,
kannski helzt til of fljótt — en
nú var þessu lokið. Nú hafði hún
ekkert að óttast framar. Það var
ósennilegt að neinn færi að gera
henni ónæöi. ,
Fyrst nú uppgötvaði hún hve
herbergið var skreytt og íburðar-
mikið. Andartak starði hún frá sér
numin á alla dýrðina — og svo
var því eins og hvíslað að henni,
að allt væri þetta hennar ...
Hún læsti herbergisdyranum, ók
hjólastólnum inn í afkima í her-
berginu, þar sem myrkast var og
tók sér sæti I bakháum, mjúk-
bólstruðum stól við arininn, þar
sem hún féll óðara í væran svefn.
Verksmiðju útsala
Kjólar, kvenpeysur, blússur, peysusett, bama-
peysur, barnasíðbuxur, helanca teygjuefni í
síðbuxur, bútar, stroff o. m. fl. Óvenju hag-
stætt verð. — Opið kl. 1—5 e. h.
Verksiftiðjuútsalan, Skipholti 27.
*What was to
K THE IESINNIN6
QF THE EN7 OF A
UPE THEY WERE
AfJUSTING T0(
HAPPENE7 TO
My PARENTS
ONE PAV
WHILE FATHER
WAS WORRINS
HEAR THE
HOUSE...
A
R
Z
A
N
Einn daginn, þegar pabbi var að vinna við
húsið skeði það sem átti eftir að verða
byrjun endaloka þess lífs, sém þau voru
byrjuð að venjast.
*.„THEN HE SAW THE THING
THAT HA7 APPEARE7 FKOM
TIMETOTIME-A GKEAT
ANTHZOFO!? AFE !.,
"IT ST007 BETWEEN m AN7 THE
CABIN- WHILE HE WAS ARME7 ONLY
WITH AN AXE!"
Faðir minn sá apahóp skunda framhjá
sér um leið og þeir görguöu hryllilega. Svo
sá hann það sem haföi birzt annaö veifið —
geysistóran mannapa.
Hann stóö milli hans og skýlisins og hann
var aðeins vopnaöur öxi.
15
frá Brauðskót-
onunt Lang-
holtsvegi 126
SMURT BRAUÐ
og SNITTUR
BRAUÐSKÁLINN
Sími 37940.
Hörður Ólafsson
hæstaréttarlögmaður
löggiltur dómtúlkur
og skjalaþýðandi.
(enska).
Austurstræti 14
Símar 10332 35673
METZELER hjólbarSarnir eru þekktir
fyrir gæði og endingu,
Aðeins það bezta er nógu gott.
Sölusfaðir: HJÖLBARÐA~
&BENZINSALAN
v/Vitatorg. SlMI 23900
ALMENNA METZEIER umboSiS
verzlunarfElagið “
SKIPHOLT 15
SÍMI 10199
SÍÐUMÚLI 19
SÍMI 35553
MIILDSÖLUSIRCttll
ISLENZK ERLENOAVERZLUNARFÉIAOH) HF
fRAMLIIDSlUKtTTINDI AMANTI Hf
betur
meö
Bianz-
nrlosill
>Hgl nodiScl
friiw
wtfoώt*
glans
hárlagningar-
vökva