Vísir - 17.08.1966, Qupperneq 15

viaiiv. mioviKuaagur rz. agust tuoo.
15
CATHERINE FROY:
>
f
'
?

HÚS
GÁTUNNAR
— Nú er bezt, að þú segir okkur
frá þessu, frá upphafi, sagði Phil-
ip. — Hvað þurftir þú að tala við
mig um?
— Ég þarf að ráðfæra mig við
þig viðvíkjandi okkur Julian, byrj
aöi Hilda hægt. — Ég þarf að fá
að vita hvað ég á að gera. Ég
þorði ekki aö láta Julian vita,
hvers vegna ég vildi tala við þig,
og þess vegna kom ég svona seint
inn í borgina. Ég varð að bíða eft-
ir hentugum tíma til að sleppa.
Ég þorði ekki að hringja á bíl, því
að þá hefði ég verið spurð hvert
ég ætlaði að fara, svo að ég tók
bíl Julians. Ef hann tekur eftir
að hann er horfinn, heldur hann að
ég hafi ekið eitthvað þarna um ná-
grennið, mér til dægrastyttingár.
Ég er vön að gera það á kvöldin.
En þaö var eitthvað að stýrinu á
bílnum og þegar ég kom til Hamm
ersmith fór illa. Ég ók beint á
ljósastaur. Þaö var hræðilegt. Ég
hélt aö ég myndi deyja. Það fór
hrollur um hana.
— Qg svo? spurði Philip.
— Einhver sem kom þarna að
dró mig út úr bflnum og einhver
annar hringdi á verkstæðið. Fólkið
var hugulsamt við mig og þama
var líka lögregluþjónn. Og, Philip
... hún ' studdi hendinni á hand-
legginn á honum. — Maðurinn á
verkstæðinu sagði að skrúfa eða ró
hefði veriö lau- í stýrisumbúnaðin-
um. En bíllinn er alveg nýr. —
Julian hefur ekki átt hann nema
í nokkra mánuði. Svona gæti ekki
komið fyrir af sjálfu sér, skilurðu
það?
— Veiztu nafnið á verkstæðinu?
— Þeir gáfu mér nafnspjald. Ég
hef þaö héma einhvers staðar. Hún
leitaði í töskunni sinni. — Hérna er
það.
Philip leit á spjaldið og stakk
því í vasann. — Það kemur oft
fyrir að einhverjir gallar em á bfl-
um, þó þeir séu nýir sagði hann
góölátlega. — Það var óheppilegt
að þaö skyldi einmitt vera þú, sem
varst við stýriö, en ...
— Æ, þú skilur þetta ekki. Hún
sneri sér að Leonie. — Þú trúir
mér, Leonie, er það ekki? Augun
í henni tútnuðu allt í einu af
hræðslu. — Leonie, einhver hlýtur
að hafa heyrt það sem ég sagði
við þig í eldhúsinu f gærkvöldi.
Einhver hefur staöið á hleri.
— Hilda, þú verður að segja
Philip það sem þú sagði mér í gær-
kvöldi. sagði Leonie innilega. —
Ef þú gerir þaö ekki þá geri ég það.
— Nei! Hilda spratt upp af stóln
um. — Nei, Leonie! Þú mátt ekki
— Einhver verður að segja mér
það, sagði philip.
— Ég talaði eintóma vitleysu í
gærkvöldi, ýmislegt sem ekki var
... satt, sagði Hilda. — Hugmynda
flugið hljóp með mig í gönur —
þessir heimskulegu höfuðórar.
Philip lyfti brúnum og leit spyrj
andi á Leonie. Hún hristi höfuðið.
Vissi ekki hverju hún átti að trúa.
— Mér finnst þetta dálítið fjar-
stæðukennt, sagöi Philip rólega. —
Fyrst segir þú að einhver muni
hafa hleráö það sem þú sagðir við
Leonie í gærkvöldi og gefur í skyn
að þaö sé ástæðan til að einhver
hafi brenglað bílinn þinn í þeim til
gangi að þú dræpir þig. Svo segir
þú að þaö sem þú sagðir við Leonie
hafi allt verið uppspuni og þá ætti
það ekki að geta veriö ástæöa til
þess að einhver vildi þér illt.
Hverju á ég aö trúa?
Hilda grét. —Ég veit ekki mitt
rjúkandi ráð Philip. Þú mátt ekki
skamma mig.
Philip leit vandræðalega á Leonie
og klappaöi Hildu á handarbakið.
— Jæja, viö skulum þá ekki tala
meira um þetta fyrst um sinn.
Leonie verður _ aö fara innan
skamms. Við förum út og finnum
Passamyndir
Teknar í dag — Tilbúnar á morgun.
Sér tímar eftir samkomulagi.
Ljósmyndast. Péturs Thomsens
Ingólfsstræti 4. Sími 10297, eftir kl.
7 sími 24410.
okkur einhvern staö, þar sem við
getum borðað. Og' svo getum við
kannski sótt Leonie eftir sýning-
una og ekið heim til Richmond.
— Þökk fyrir, Philip. Leonie
brosti til hans, klappaöi Hildu á
öxlina og fór inn f svefnherbergið
til þess að feröbúa sig.
Það gat ekki verið rétt að nokk
ur manneskja vildi Hildu illt —
nema því aðeins aö hún segði það
satt, að hún vissi hver heföi myrt
Marcus?
Ég verð að segja Philip það,
hugsaði Leonie með sér. Hann get-
ur kannski veitt samanhangandi
skýringu upp úr Hildu ...
Leonie lagöi kápuna yfir herð-
ar sér, tók töskuna og hanzkana
og fór aftur inn í stofuna, en þar
sat Hilda og beið.
Hún virtist vera orðin alveg ró-
leg. — Ég veit varla hvað ég hef
sagt í dag, sagði hún. — Ég varö
svo hrædd þama f bílnum og þess
vegna hef ég látið alla þessa vit-
leysu út úr mér. Þú mátt ómöigu-
lega segja Philip það sem ég sagði
um Marcus. Það var ekki satt og
ég vil helzt gleyma að ég hafi sagt
það.
Leonie vissi ekki hvað hún átti
að halda. Fyrst sagði Hilda eitt
og sór og sárt við lagði að það
væri satt — á næsta augnabliki
þvemeitaöi hún þvi og vildi
gleyma því. Þaö var áreiðanlegt að
hún hefði þverneitað hverju orði,
ef Leonie hefði sagt Philip eitt-
hvað. — Þá það, sagöi Leonie. —
Ég skal ekki segja neitt.
Philip kom aftur inn í stofuna
og þau gengu saman út að bíln-
um hans, Sem snöggvast tók hann
í höndina á Leonie og þrýsti hana
eins og hann vildi segja: „Ég get
ekki sagt það upphátt, en þú mátt
ekki gleyma því: Ég elska þig.“
Handtakið og yndisleg vissan
um að þau mundu ekki missa hvort
annað í þetta sinn, hlýjaði Leonie
næstu mínútumar áður en hún
gekk fram fyrir sjónvarpsmynda-
vélamar.
Þegar hún kom úr sjónvarpinu
tveimur tímum seinna biðu Philip
og Hilda hennar fyrir utan.
Hilda var þögul á leiðinni út til
Richmond. En þegar þau nálguðust
Heron House sagði hún altt f einu:
— Enginn má vita að ég fór til
London í þeim erindum að tala
við Philip!
— En ekki geturðu sagt aö þú
hafir hitt Philip af tilviljun, sagöi
Leonie.
— Ég skal gefa skýringu á þessu
öllu þegar við komum inn, gagði
Hilda.
Claire var komin heim skömmu
á undan þeim. Bíllinn hennar stóð
á hlaðinu og hún var að loka dyr-
unum þegar þau óku heim að hús-
inu.
Hún kom til þeirra er þau fóru
út úr bílnum. — Halló! Hvar hafiö
þið rekizt á?
— Inni í borginni, sagöi Philip
stutt. — Komdu upp með mér —
þá skal ég segja þér frá því.
Hilda togaði í handlegginn á Leon
ie. — Hann má það ekki! Hann má
það ekki, hvíslaði hún. — Ég vil
segja þaö með mínu lagi.
Venetia var að tefla skák við
Julian í stóru stofunni uppi á lofti.
Þau litu bæði upp þegar fólkið
kom inn.
> Julian stóð þegar upp. — Herra
minn trúr. Þarna er þá týnda kon
an mín. Hvar í ósköpunum....
Hann þagnaði allt í einu ogjiorfði
á þau á víxl. — Hvað er að?
— Það varð slys, sagði Philip.
— Enginn meiddist en Hilda hefur
fengið taugalost og bíllinn er þvf
miði# stórskemmdur.
— En hvernig atvikaðist þetta?
— Á ég að segja honum það,
Hilda? spurði Philip.
— Nei, sagði hún. Ég skal gera
það.
Hún sagði sögu sína rólega og
skipulega og tæpti ekki á því að
hún héldi að bíllinn hefði verið
í ólagi af mannavöldum. Hún
hafði ekið burt undir xvöldið, eins
og hún var vön en hafði allt f einu
dottið í hug að aka inn f borgina
og skoða lífið. Slysið hafði oröið
f Hammersmith. Og hún fékk
taugaáfall og vildi ekki fara ein
heimleiðis.
— Og þá mundi ég að Leonie var
í borginni í kvöld, hélt hún áfram.
— Ég fann heimilisfapgiö hennar
í símaskránni og náöi í leigubfl
þangað. Og ég var svo heppinn að
hitta hana heima. Og Philip var
þar líka.
Leonie sat úti við gluggann og
fann að Claire gaut hornauga til
hennar. Philip reyndi að taka fram
í fyrir Hildu, en hún lét dæluna
ganga og var hávær til þess að ekki
skyldi heyrast til hans. Leonie fann
að hún hafði hugsað vandlega hvað
hún ætti að segja. Philip var gagns-
laust að reyna að gefa aðra skýr-
ingu.
Hvað svo sem Philip eða Leonie
segðu, þá mundi enginn trúa því.
Öll þrjú. Venetia, Julian og Claire
— mundu halda að þau væru að
reyna að breiða yfir stefnumót sem
Hilda hafði truflaö.
Hún heyrði Julian segja: — Mér
fannst eitthvað vera athugavert við
stýrið á bílnum f dag.
Hilda sneri sér að honum. —
Og það sagðir þú mér ekki!
— Ég fékk ekki tækifæri til
þess. Ég hef verið að vinna í allt
kvöld. Hvers vegna komstu ekki
og lézt mig vita að þú ætlaðir að
nota bílinn? Þú ert vön því. Og þá
hefði ég auðvitað ekki látið þig
fara í honum fyrr en hann hefði
T
A
R
Z
A
fii
0N MV KETURN,! SUPPENLV
CAME FACE TO l=ACE WITH
SABORvTHE.UONESS.,
JWkl
CítAt?!
VICOULP HAVE AVERTEF A FISHT- BUT
THERE WAS AN OLP SCORE TO SETTLE.
BESIPE5JHIS TIME IWAS BETTER.
EOUIFFEF!"
Þegar ég hafði lært aö nota boga minn
voru nokkrar örvar eftir, svo að ég sneri
aftur til þorpsins til þess að „fá lánaöar"
nýjar birgðir.
Þegar ég jsneri við stóð ég allt í einu
andspænis Sabor, ljónynjunni.
Ég hefði getað komizt hjá viðureigninni
— en þaö þurfti að jafna gamlar sakir, auk
þess stóð ég betur að vígi í þetta sinn.
verið athugaður á verkstæöinu.
— Hefðirðu gert það? Heldurðu
aö þú hefðir gert það? sagði Hilda
og þóttist ekki vilja trúa honum.
— Viltu ekki síma á verkstæðið
Julian, og spyrja hvað hafi verið
að bílnum? sagði Philip. — Ég held
varla að Hilda viti muninn á skrúfu
og ró.
— Það væri heillaráð, sagði Vene
tia þyrrkingslega.
Julian fékk spjaldið með nafni
og símanúmeri verkstæðisins og fór
út úr stofunni.
TALAR CLAIRE AF SÉR?
Þögnin, 6em varð í stofunni eftir
að Julian var farinn út var Hildu
um megn.
— Ég hefði getað drepiö mig,
sagði hún. — Getui ekkert ykkar
skilið það? É^ hefði getað rekizt
á annan bíl!
— En þú varst ekki drepin. Þú
ert heil og ósködduð. Venetia hall
aði sér aftur I stólnum og lagði
aftur augun. — .Það er óþarfi að
gera nokkurn harmleik úr þessu.
Enginn sagði meira fyrr eivJul-
ian kom aftur.
— Stýriö var bilað, sagði hann.
— Bíllinn verður endursendur verk
smfðjunni.
— Jæja, þá er ekki meira með
það, sagði Venetia og andvarpaði.
Philip stóö upp sagöist verða að
FRAMKÖLLUM
FILMURNAR
FLJÓTT OG VEL
CEVAFOTO
AUSTURSTRÆTI 6
METZELER hjölbarðarnir þeídctir
fyrir g»ði og endingu*
Aðeins það bezfá cr nögu goff.
BARÐINN#
Armúii 7 simi 30501 '
ALMENNA METZELEK umboÉJS
VERZLUNARFÉLAGIÐ?
SKiPHOLT 15 SIDUMOLI 19
SÍMI 10199 SÍMÍ 35553