Vísir - 24.02.1967, Blaðsíða 4

GRÆNLAND. Stjóm græn-
lenzku bókaútgáfunnar hefur á-
kveðið á fundi. áð stofna til græn
lenzkra rithöfunda- og þýðenda-
verðlauna. Fyrst um sinn verður
verðlaunaupphæðin um 6.500 kr.
og verður verðlaununum úthlut-
að í fyrsta sinn í lok ársins og
falla þau þeim rithöfundi eða þýð
anda í skaut, sem að dómi nefnd
arinnar hefur komið með eftir-
tektarverðasta innleggið fyrir
grænlenzka tungu.
MONICA vrrn ítalska leikkon
an, ér gift leikstjóránum Michél-
angelo Antonioni, sem héfur
stjórnað mörgum kvikmyndanna,
sem hún hefur leikið í.
Var skýrt frá þessu nýlega í
Róm. Blaðið Momenta Sera hefur
sagt frá því f fréttum, að þau
hafi gengið í hiónabandið þegar
á fyrra ári, og átti hjónavígslan
sér stað í Englandi.
*
Villtu englarnir, bandarísk
kvikmynd þefur vérið bönnuð af
kvikmyndaeftirlitinu f eftirtöld-
um löndum: Danmörku, Noregi,
Englandi. Kanada og nú síða£t
f Svíþjóð þótt Svíar láti sér
ekki allt fyrir brjósti brenna í
þessum efnum.
Kvikmyndin 'fjallar um hóp
vandræðaunglinga, sem ekur á
mótorhjólum sínum á vestur-
strönd Bandarikjanna. I kvik-
myndinni kemur fram lögreglu-
eltingarleikur og helgibrot í
útfararkapellu. en annars þykir
kvikmyndin hafa nazistísk og
andþjóðfélagsleg einkenni.
,, Við lágum í jarðhelli og
önduðum í gegniim bambusrör“
Franska blaðakonan Michelle Rey léttist um 5 kíló
í fangavistinni hjá víetcongmönnum, á hinum þreytandí
göngum í 3 vikur. Hér segir hún frá fangavistinni
það vakti mikla athygli, þegar
franski stríðsfréttaritarinn og
jósmynda-fyrirsætan Michelle
Ray var tekin til fanga af Viet-
cong og ekki síður, þegar hún
kom aftur til baka úr varðhald-
inu.. Fer hér á eftir frásögn henn
ar af fangavistinni.
— Ég hafði hugsað mér að
keyra 1 bílnum mínum frá Suöur-
Víetnam til landamæra Norður-
Víetnam. Fyrir norðan Bong Song
hafði vegurinn rofnað á 100 km.
kafla og þar áttu bæði ég og bfll-
inn að fá far með 1. bandarísku
herdeildinni.
Samt keyrði ég spottakorn norð
ur á bóginn eftir veginum eyði-
lagöa. Ég mætti herdeildarflokki,
sem sagði að það væri áhætta
í því fólgin að halda áfram. Ég
gæti orðið fyrir skotum skæru-
liða.
— Ég ek aðeins smáspotta f
viðbót, sagði ég. Skömmu síðar
sprakk hjá mér.
Það tók mig fimmtán mínútur
að skipta um dekk. Ein f frum-
skóginum. Svo varð ég dálítið
hrædd og ákvað að snúa við.
Þegar ég hafði ekið 300 metra
birtust þrír Víetconghermenn. —
Þeir höfðu kínverska riffla. Þeir
gáfu mér merki um að stíga út úr
bílnum. Þeir bundu hendur min-
ar fyrir aftan bak.
Ég sá að þeir vissu eiginl. ekki
hvað ætti aö gera við mig. Ég
var hrædd um að þeir myndu
skjóta, ef ég væri ekki varkár.
Svo ýttu þeir mér upp í bílinn
og bundu vinstri hendi mína.
Einn þeirra hélt f kaðalinn og
hljóp við hliöina í bílnusn meðan
ég keyröi. Það hlýtur að hafa lit-
ið einkennilega út. Fótur minn
titraði á benzíngjafanum. Ég var
hrædd um að keyra annað hvort
of hratt eða of hægt.
Fyrstu dagamir í fangavfetmrri
vom óþægöegir.
Við vomm stödd á miðju bard-
agasvæði 1. herdeildarinnar. 1 tvo
daga urðum við að leita skióls
átta tfma daglega fyrir bandarfsku
skothríðunum í eins konar vam-
arbyrgi í jarðhelli, sem var 2 m.
sinnum 80 cm„ einn metra í
jörðu niðri.
Maður varð aö skríða í litla
jarðhellinn í gegnum göng. Það
var erfitt vegna þess að ég var
miklu hærri en Víetcong-hermenn
imir.
Við vorum níu alls í hellinum.
Við vorum eins ög síldar í tunnu
þar sem við sátum í nokkrar
Það sem Mlchelle þráði mest var almennilegt rúm — í þrjár vikur hafði hún sofið á tréflekum eða í
hengikojum f skóginum. Og hrúgur af bréfum víðs vegar úr heiminum bSðu eftir að verða lesnar.
klukkustundir. Þá fóru menn út.
Við önduðum í gegnum tvö bamb
usrör, sem voru falin í gangopinu.
Þetta var hræðilegt. Það var
ausið yfir okkur sprengjum frá
stórskotaliði og sprengjuvörpum.
Og svo hófu orustuþotumar árás.
Verst var ýlið frá eldflaugunum,
sem bandarísku þyrlumar
hleyptu af.
Eftir fyrstu fjórar klukku-
stundirnar i jarðhellinum vildi ég
út. Ef ég átti eftir að deyja ,vildi
ég deyja úti í tæru lofti en ekki
í refagreni. En hermennimir héldu
mér. Það leið yfir mig og ég lá
meðvitundarlaus i tvær klukku-
stundir.
Við vorum tvo daga í jarðhell-
inum. Þegar ég slapp út logaði í
tveim húsum og jarðvegurinn i
kringum vamarbyrgið var plægð-
ur af sprengjuvarpi.
Allir íbúar þorpsins, Víetcong-
hermenn, konur og böm, sem
ég hafði ekki átt ,von á að sjá
aftur, sném heil á húfi til baka
eftir sprengjuárásirnar. Stundar-
fjórðungi á eftir var allt sem fyrr.
Þau hlógu og voru glöð. Það kom
mér mest á óvart.
Framh. á bls 10
Dægurmálin
Hvað er á dagskrá þessa dag-
ana ? Jú, það standa yfir mikl-
ar umræður um kirkjumál, enda
vart seinna vænna hiá svo sann
kristinni þjóft, sem Islendingum.
Auðvitaft leggja þeir mest til
mála, sem aldrei fara í kirkju.
Umræftur um kirkjumálin hafa
verift aðallega i blöftum, en einn
ig í sjónvarpinu. Þar hélt Austri
því fram að starfssvift prest-
anna hefði minnkað um Ieift og
þelrra veraldlega svift dróst sam
an. Tók hann sem dæmi, að áð-
ur fyrr heföu margir prestar
setið á þingi, en i staft þeirra
væru komnir bankastjórar á
þing or væri útlit fyrir, aft þeir
myndu verða margir á næsta
þingi. Likl. hefur Austri þama
rétt fyrir sér og sannar með því
gömul kerlinga-vísindi, að oft
ratast kjöftugum satt á munn.
Vaid bankastjóranna er talið
mikift, enda skrifta menn meir
fyrir bankastjórum nú orftið en
prestum. Kannski blóta menn þá
líka á laun, i stað þess aö Iesa
bænir sínar, eins og þeir lærftu í
æsku. Kannski viö séum að
veröa ásatrúar ööru sinni á
þennan hátt, enda verður maö-
ur kannski bæheyrður fljótar,
meft bví að blóta hina nýju æsi
á laun, en bó maður fari í kirkj-
ur og kyrji grallarasöngva eða
kaupi bréf í Haligrímskirkju.
Svo er snjallað manna á meft-
al, svo að ekki sé von, að guðs-
hús séu troðfull, nema þegar
merkismönnum er „ýtt“ til ann-
ars heims með fallegum eftir-
mála.
Auk þess að ræða trúmálin,
bölv„ menn yfir holóttum göt-
um, hneykslast yfir ærslafull-
um unglingum, sem neyftast til
að hafa frammi óspektir og ærsl
á almannafæri, af þvi að þeir
geta hvergi dansað, — greyin.
Ef þeir hefðu bara gott dans-
hús meö nægri bitlamúsikk og
mjólkurbar, þá mvndi líklega
allt falla i ljúfa löð af sjálfu sér,
og þessir annars ágætu ungling-
ar yröu bara góð böm, eins og
vera ber.
Og til tilbreytingar frá öllu
hinu skammast ment» yfir hægri
handarakstri, sem var sam-
þykktur á bingi i fyrra, en menn
viröast fyrst hafa byriað aö
hugsa um nú. Það er vafaiaust
of seint að gera neitt meft þetta
núna, en hafa skyldu menn í
huga, að betra er að hugsa fyrst
og framkvæma svo. Þaft er þvi
ekki út í bláinn, þegar stórar
framkvæmdir eru lengi i deigl-
unni. Þrándur i Götu.