Vísir - 19.05.1967, Blaðsíða 12

THE CRISIS
ISOVEP.,
N6ÖRA/..
JANIE,
TARZAM
> AND I
CAN LEAVE
. NOW/
/ HIS FEVEP '
X IS DOWN, •*
RMIIER JOSEPH/
NGURA, MY
SON, X BEG
YOU TO
STAV/
ÞVOIÍASTÖDIIM
SUDURLÁNDSBR'AUT
SIMI 38123 ÖPÍÐ 8 -22,30.
SUNNUD :9 - 22.30 ‘

I AM HAPPY WE SAVED
HIS LIFE... I WILL
RETURN TO THE
MISSIOM WITH YOU/
lesa alli
Maðurinn sem annars
aldrei les auglýsingar
VISIR . Föstudagui 19. maí 1967.
Morgunirm eftin
„Sótthitinn hefur lækkað." „Hann er kom-
ina yfir það hættuiegasta". „Þá hef ég ekk-
«** ftér aö gera lengur, Ég for með y-kktrr til
baka til trúboösstöðvarinnar“. „Ngura!“ kall-
ar veiki maöurinn. „Farðu ekki frá mér, son-
ur minn. Ég bið þig. Vertu kyrr“.
„Ég héf hagað mér eins og gamall asni.
Bjóddu vinum þínum að vera. Viö eigum
margt vantalaö".
ég skyldi vera kyrr heima; ég gæti
sótt með sér námskeið í knattleik
og teppavefnaði.
Ég gekk hratt. Regnskýin háöu
kappsiglingu um himmhvoTfið yf-
ir höfði mér. Endrum og eins sá í
blámann á milli dimmra jaöra
þeirra. ,
Vera kyrr heima! Hvers vegna
stakk ekki elnhver upp á því aö
ég gengi í klaustur! Öll þessi hjón
sem beðið höföu skipbrot í hjúskap
sínum vildu umfram allt, að ég yrði
kyrr heima svo ég lenti þar í sömu
ógæfunni.
Maura fábjáninn stóð í leyni
bak við vegg og fylgdist með ferð
um mínum, og ég var ekki í vafa
um, að frænka hefði keypt hana
til þess fyrir nokkra aura.
Annað gerðist ekki markvert
þann daginn, nema hvað móðursyst
ir mín kallaði mig á eintal og
spurði hvort eitthvað alvarlegt
amaöi að mér. Hvíslaði og virtist
ekki vilja taka mig trúanlega,
þegar ég þvertók fyrir það.
„Nei, þýí fer fjarri!" svaraði ég
og hafði skömm og gáman af
hnýsni hennar. Og mig langaöi
mest til að hlæja, þegar mér kom
í hug, hvemig ég hafði bragðizt
vonum hans á milli rekkjuvoöanna
og hve kaldhæðnisleg forvitni faenn
ar var, einmitt af þeim sökum.
Seinna um daginn hjólaði ég inn
í þorpið til að kaupa matvörar. Fað
ir minn gleymdi alltaf aö láta
frænku hafa peninga fyrir heimilis
nauösynjum, þegar hann var í
drykkjukasti svo ég var tilneydd
aö eyöa af þessum þrem pundum
sem ég hafði hnuplað úr vasa
hans í anddyrinu heima hjá Jó-
hönnu.
Skúrinni hafði stytt upp og kvöld
sólin roöaði regndropana á lim-
geröunum, eins og þau væru gim
steinum stráð.
Ég keypti te, kjúklinga, flesk,
rækjur og ávaxtamauk. Og allt í
einu fékk ég þá hugdettu að kaupa
hunangsköku, í von um að það
mundi hressa skapsmuni okkar
heima.
Fólk, sem ég mætti í þorpinu,
nam staðar og starði á eftír mér og
nokkrir krakkar á skólaaldri gerðu
hróp að mér, þegar ég var komin
fram hjá þeim. Hafði faöir minn
gengið á milli þorpsbúa og sýnt
þeim bréfið.
„Hjónaskilnaður er verri glæp-
ur en morð“,var orðtak móö-
ursystur minnar. Það rifjaöist upp
fyrir mér nú. Og fordæmingin
í svip hennar þegar hún mælti orð
in.
Ég keypti 2 póstkort, svo ég gæti
sent þeim línu, Böbu og Eugene,
og hraðaði mér svo á fund Jacks
Halland, því að ég var staöráðin
í að biðja hann aðstoöar. Knæpan
hans var lokuð og hlerar fyrir
gluggun. Á dyrunum gat að líta
hvítt lítiö pappaspjald, og á það
hafði Halland skrifaö:
„Skrapp í fomminjaleiðangur.
Kem aftur klukkan átta“.
Ég varð að fara heim, þvi að
móöursystir min beiö eftir temu.
Það var komið rökkur, og á leið-
inni var ég öll með hugann hjá
Eugene. Mér fannst sem ég sæi
hann Ijóslifandi fyrir hugskots-
sjónum mínum. Ég sá kafloðinn
t^rminn. í sömu svifum varö ég
Kvikmyndasaga
samin af Edrtu O'Brien
eftir skáldsögu hennar
„The Lonely Girl"
Nr.
24
X HAVE
BEEN AN
OLD FOOL /
INVITE VOUR TZ
FRIENDS TO
STAV.. .WE HAVE
MUCH TO TALK
ABOUT/
ÖlAMO
| ÞH) TAKIÐ
MYNDINA VIÐ
^ FRAMKÖLLUM.
Sími 23843. — Laugav. 53.
BÍLVIRKINN,
Síðumúla 19 . Sími 35553
að hjóla yzt úti við vegarbrúnina,
vegna þess að hópur af kúm lagði
undir sig akbrautina.
Bílskrjóöur úr þorpinu kom á
eftir mér og ég varð að stíga af
hjólinu á meðan hann fór fram úr
mér og fram hjá kúnum. Hafði
svo ekki fyrir því að fara á bak
aftur, því að nú var stuttur spölur
heim. Gekk og leidtli reiðhjólið og
lét mér á sama standa þött móðpr-
systir mín biöi eftir teinUí Futour
máni skein úr skýjarofi, svo nóg
var birtan.
„Hvað hefur tafið þig svona
lengi?“ spurði móðursystir mín úti
fyrir dyrum.
„Ekkert", svaraði ég stutt í
spuna.
„Það er ekki til telauf heima“,
nöldraði hún. „Mér datt ekki í hug
að þú yrðir svona Iengi“.
Ég hallaði reiðhjólínu upp við
húsvegginn.
Móðursystir mín hitaöi te. Pabbi
var ekki kominn hehn aftur og
hvorug okkar var í sérlega léttu
skapi.
TÍUNDI KAFLI
Þannig liðu þrír leiðindadagar.
Ekkert bar til tíðinda, nema að
faðir minn hvarf að heiman
snemma á morgnana og kom ekki
aftur fyrr en seint á kvöldin. Við
gerðum ráð fyrir aö hann hefði
fengig peninga til áfengiskaupa að
láni hjá einhverju frændfólki sfnu.
Ég braut heilann stöðugt um eitt
og hið sama — hvernig mér mætti
takast að flýja. Og ég óttaðist það
eitt, að faðir minn munÖi veita
mér eftirför.
Æ, þessi táradalur“, andvarpaði
móðursystir mín. „Sorg og dauði,
sorg og dauði“, stundi hún. Hugs-
aði öllum stundum um dauðann.
Dauðinn var svo mikilvægt atriði
á þessum slóöum. Hingáð og þang-
að meðfram veginum gat að líta
litla, hvíta krossa, á þeim stöðum,
þar sem einhver hafði fallið fyrir
írland. Ekki leið svo dagur að kalla.
aö ekki fréttist að gamalmenni
heföi látizt úr elli eöa innflúensu.
Hins vegar þótti ekki fréttnæmt,
þótt bam fæddist, þess var því að-
eins getið að það væru tvíburar,
eða þá aö ljósmóðirin hefði veriö
viöbundin aðra fæðingu og dýra-
læknirinn því orðið að taka á móti
barninu.
„Nú fer að lengja daginn“, sagði
ég og reyndi að hressa móðursystur
mína svolítiö við, en hún gerði ein-
ungis að andvarpa og stynja.
Við snæddum kvöldverð í eldhús-
NÝTT:
Ósætt tekex
Einstætt í sinm röð
— enda er það
vinsælt.
Önnumsf viðgerðir
á flestum tegundum bifreiða. Vanir menn.
Fljót og góð afgreiðsla.
inu, steinþegjandi að vanda, þegar
bíll nam staðar úti fyrir. Móður-
systur minni varð litið út um glugg-
ann og gerði krossmark fyrir sér,
þegar hún sá einhvem ókunnugan
mann hjálpa föður mfnum út úr
bílnum.
i „Gott kvöld“, hrópaði faðir minn
þegar hann staulaðist inn úr dyr-
unum. Hann hélt á nýju kjötstykfci,
vöfðu inn í brúnan pappír, undir
hendinni, og drap blóöið í gegn.
Það var auðséð áð hinn ókunnugi
fylgdarmaður hafði líka sopið á
flöskunni, en hann slagaði þó eklri
„Þú verður hér um kyrrt“, hrón-
aði faðir minn til mxn, en ég reyndi
að láta sem ég hvorki heyrði hann
né sæi
haffi ,
LAUGAVEG 178 J