Vísir - 28.07.1967, Blaðsíða 3

VÍSIR
****ii^—ii_r~
Föstudagur 28. júlí 1967.
\S S.V S V N .. «W\ WWW«SW^S.«™.VV vv

TPími sumarleyfanna stendur
hvað hæst. Menn reyna, hver
sem betur má að komast eitt-
hvað úr þéttbýlinu, út í kyrrð-
ina. Um þjóðvegina þjóta þús-
undir bíla. Þar fer fólk, sem er
að skoða landið sitt og leita
uppi sóiskinsbletti í heiði.
Oft einkennast þessar ferðir
af eirðarleysi. Mestan tímann
hossast fólk um holótta vegina
á farskjótum sínum og ánægjan
verður oft rykfallin orðin á leið
arenda.
„Maður lít þér nær“, segir
gamalt máltæki. Ferðalög geta
orðið jafn þreytandi og þau
verða skemmtileg hins vegar.
Fólki sést oft yfir það sem
markvert er að sjá hér i ná-
grenni borgarinnar. — Það er
til dæmis hægt að dvelja dag-
langt í Árbæ án þess að láta
sér leiöast og kynnast þar horf-
inni tíð í gömlum munum, á-
höldum og húsum, drekka kaffi
í Dillonshúsi þar sem íturvaxn-
ar stúlkur ganga um beina á
íslenzkum þjóðbúningum.
Tíu ára
í erlendum borgum, sem eiga
sér ja,fn gamla sögu og Reykja
vík er að finna vegleg byggða-
söfn. Slík söfn eru segulmögn-
uð gagnvart ferðamönnum og
eru því oftast arðvænleg, þegar
allt er reiknað. Norömenn gætu
til dæmis orðið okkar fyrirmynd
í þessum efnum. Má þar til dæm
is minna á byggðasafnið í Osló,
sem er einstakt í sinni röð og
flestir þekkja, sem komið hafa
til borgarinnar. Björgvinjarbúar
hafa ekki síður haldið til haga
gömlum minjum og hika ekki
við að friða gömul borgarhverfi.
Þessi ræktarsemi viö allt hið
gamla virðist einmitt vera að
ágerast í hinum siðmenntaða
heimi, nú í seinni tíð og gengur
kannski út í öfgar á stundum.

Traðimar heim að Árbæ. Sitt hvorum megin þeirra eru Silfrastaða kirkja og skrúðhúsið, sem er smíðað eftir fyrirmynd frá Arnarbæli
í Ölfusi.
— Að vísu er ástin til hins
gamla ekkert nýtt fyrirbrigði
og má í fyrsta áfanga rekja
hana til rómantísku stefnunnar
eins og menn vita. En með allri
nýsköpun tuttugustu aldarinn-
ar verður margt, sem áður þóttu
hversdagslegir hlutir að safngrip
un
íslendingum hefur löngum ver
ið tamara að varðveita sögu
sína á skrifuðum blöðum en á
þennan máta og það er ekki
vonum fyrr að byggðasáfn
Reykjavíkur sér dagsins ljós.
Það eru aðeins tíu ár síðan borg
arráð tók ákvörðun um að koma
því á fót. Síðan hefur safnið
verið að mótast, smáum skref-
um. Þangað hafa verið flutt eitt
til tvö gömul hús á ári og er
þó helzt til þröngt um áhöld
og smærri muni safnsins.
Það hlýtur jafnan að vera á-
litamál hvað heima á á slíku
ekki nóg að gert. — Það er eng-
in goðgá aö hugsa til þess að
hús eins og Iðnó gamla og önn
ur slík, sem verða óhjákvæmi-
lega að víkja fyrir nýrri byggð,
verði fiutt þangað upp eftir.
Iðnó yrði þá að sjálfsögðu gert
að leikminjasafni, en sú hug-
mynd er ofarlega á baugi hjá
leikhúsfólki.
Það er fádæma margt sögu-
legra verðmæta, sem horfið hef-
ur í súginn hér á landi selnustu
ár, margt sem vel hefði sómt
sér á byggðasafni höfuðborgar-
innar. Slíkt safn rís aldrei und-
ir nafni, ef ekki kemur til rækt
arsemi fólks og óeigingirni.
Og við verðum líka að kunna
að umgangast siíkan stað og
sýna honum ekki minni virðingu
en erlendir ferðamenn gera.

Uppi á lofti í Dillonshúsi er lítil setustofa undir skarsúð. Þar hanga fornfálegir lampar í lofti. Þar
getur ag líta gamlar kistur kiæddar brekánum oginn af er herbergi Jónasar Ilallgrímssonar.
Stúlkur ganga þar um beina á íslenzkum þjóðbúningi — upphhit
i