Vísir - 04.01.1968, Blaðsíða 4

Lítil mús
ókunn lönd
Þar kom að þvl, sem margir
voru bútvr að spá að upp úr
mundi slitna milli Maurizio Ar-
ena og Maríu Beatrice prinsessu,
dóttur Umbertos fyrrum Ítalíu-
konungs. Umberto hefur að und-
anförnu átt við bága heilsu að
stríöa, en það leiddi til þess að
dóttir hans heimsótti hann. eft-
ir að hafa vikum saman verið
á flótta undan honum.
Hún harðneitaði því fyrir
blaðamönnum, að hún hygðist
slíta samvistum við Arena, en þeg
ar hún kom af síðasta fundi með
'öður sínum tilkvnnti hún, að
þeirra tilhugalíf væri á enda.
Ætlaði hún að fara í langt ferða
lag. Hún kom tii New York í
síðustu viku og stuttu á eftir
henni Arena sem revndi að fá
hana ofan aí ákvörðun sinni. Er
óvíst um Arangur af tilraun
hans.
— Æ, æ! Þessi verald! Hvaö
hún er stór!
Mínní Mús er gersamlega átta-
villt. Líklega er hún búin að fara
yfir sama staðinn mörgum sinn-
um siðustu tvær mínútumar, en
það er langur tími í augum jafn
litillar veru og Minni er. Tími,
sem annars væri hægt að verja
til ostaveiða.
Þetta eru þær furðulegustu
slóðir, sem hún hefur ferðazt
um, og henni gengur erfiðlega
að átta sig á umhverfinu.
Hvar er hún eiginlega stödd?
Ekki er betta gólfteppi? Né held-
ur hagi veniulegur eða mosi. —
Skyldi hetta vera dauður tré-
drumbur?
Aha! Nú er hún orðin heit.
Iléma kemur svo trébolurinn.
Auðvitað — þetta var fíll! —
En hver getur svo sem láð lít-
illi mús það, þótt hún hafi ekki
getað á svipstundu áttað sig á
þessum aðstæðum. Það er alveg
óvíst, að hún hafi nokkurn tíma
séð slíkan fyrr.
— En afsakið! Megum við
kynna? Þetta er Minní litla mús,
brezk að þjóðerni, sém býr í
-----------------------------------<8>.
CIMilli PRINS VILL
FÁ EIGIN BÍL
Charles prins hefur nú pantað
sér fyrsta bílinn sinn, en hann e'r
af gerðinni M.G.C. — nokkurs
konar sportbíll. Unnt er að aka
bíinum 127 mílur á klukkustund,
eða minnsta kosti leyfir kraftur-
inn þaö og hraðamælirinn gerir
ráð fyrir því^
Charles Bretaprins er nú orð-
inn 19 ára gamall, en hann byrj-
aði að aka bifreið 10 ára gam-
all, eða það fullyrða ensk blöð,
sem hafa alla tíð fylgzt vel með
honum. Fyrstu reynslu sína öðl-
aðist hann á einkavegunum um-
hverfis Balmoral, Sandringham
og Windsor,
Fyrstu kennarar hans voru
drottningin og Filippus prins og
síðar einkabílstjórar þeirra há-
tigna.
Hann fullkomnaði lærdóminn í
ökuskóla lögregiunnar í Hendon
og lauk prófi í apríl s.l. Síðan
hefur hann ávallt ekið lánuðum
bíl úr bílaflota drottningarinnar,
en vill nú fá sinn eigin bíl til
afnota.
Meö bíipöntuninni fylgdi beiðni
um að bíllinn yrði hafður í blá-
um lit með teinahjólum og sam-
hæfðum gangskiptingum, en slík-
ur mundi kosta £ 1,249 og líta
út svipað þeim á myndinni hér.
gæludýrahorninu í Llannerch
Park — dýragarðinum í St. As-
aph í Norður-Wales. Úr þessu
horni er gestum dýragarðsins
seld ýmis gæludýr, kjölturakkar,
hvítar mýs, skjaldbökur og sitt-
hvað fleira. Þarna eru á boðstól-
um eiginlega flestar þær tegund-
ir, sem Nói hafði með sér um
borð í Örkina foröum daga.
Hann? Fíllinn?
Hann er Indverji. Heitir Hanni-
bal og á heima í hinum hluta
dýragarðsins.
Forstöðumaður dýragarðsins,
herra Douglas Petrie, kom þeim
í kynni hvort við annað, ef ske
kynni, að þeirra fundur myndi
afsanna gamla hjátrú.
„í mörg ár hafa ferðamenn,
sem heimsótt hafa garðinn, sagt
mér, að fílar væru hræddir við
mýs“, segir hann.
„Það er ekki nokkur fótur fyr-
ir því! Því er frekar á hinn veg-
inn variö!“
Til þess að sanna þetta. lagði
Minní land undir föt og hélt í
rannsóknarleiðangur um Hanni-
bals land.
— Hvort Hannibal (sem er
35,846 sinnum stærri en Minní)
hafi orðið hræddur?
O ekki! Hann veitti því varla
eftirtekt, að hún væri í nánd.
En Minní hafði auka máltíð
upp úr krafsinu, því einhvers
staðar í hrukkunum fann hún leif-
ar af hveiti frá því Hannibal
borðaði' síðast. — Hann fer svo
illa með mat, hann Hannibal!
Svarið: „Á fílnum, honum Hannibal!“
Undarlegt umhverfi fyrir mús. — Er ég á tunglinu? Eða hvar er ég eiginlega?
Vertíðin og
grundvöllurinn.
Þegar þetta er ritað, er ekki
enn ákveðið um fiskverð á kom-
andi vertíð, en vonandi mun
ekki lengi standa á ákvöröun
flskverðs, og kannski hefur það
þegar komið i dagsljóslð, þegar
þessar línur koma á þrykk, von-
andi. Nokkur óvissa og uggur er
í mörgum, sem að sjávarútvegi
vinna vegna þess, að hinn marg-
umtalaöa grundvöll vanti.
Grundvöllur er víötækt orð, því
bæði sjómenn og útgerðarmenn
nota hann í öðru orðinu, þegar
um hag þeirra og hlutdeild i
afiaverðmætlnu er rætt. En stað
reyndin er sú, að verðfall á sjáv
arafuröum hefur komið hart nið-
ur á útgerðarmönnum og sjó-
mönnum, þó að nokkrar líkur
séu á, að á því sviði /séu ein-
hverjar breytingar að verða, að
minnsta kosti að því er varðar
sumar tegundir af framleiðslu
i
vörum okkar í nokkrum lönd-
um. Mest óvissan ríkir að því
er varðar skreiðina til Nígeríu,
en þar er háð blóðug styrjöld,
og vafaiaust tekur það langan
tíma fyrir hinar frumstæðu og
fátæku þjóðir að finna grund-
völl sinn eftir að þeirra blóðuga
hildarleik lýkur en hætt er við
að fjárhagskerfi og kaupgeta,
sem tekið hefur hinar svörtu
: þjóöir Afríku mörg ár að byggja
upp, hafi þarna hrunið á nokkr-
um vikum.
Nigería hefur veríð eins
konar ruslakista hjá okkur,
það er að segja þangað höfum
viö getaö selt allan fisk af lak-
ari gæðaflokki fyrir tiltölulega
gott vcrð, .miðað við marga aðra
markaði. Það hefur því ekki allt
af verið nauðsynlegt að vanda
framleiðsluvöruna, því að ef aðr
ir markaðjr hafa brugðizt, eöa
ef gæöin hafa fallið á fiski sem
á land berst þá hefur Nigeríu-
markaðurinn verið eins konar
flotholt eða þrautalending, sem
leyst hefur allan vandann. Nú
er þetta ástand breytt og við
verðum að leggja áherzluna á
vandaðri vöru á markaði sem
krefjast mikilla gæða. Þetta hef
ur það í för með sér, að það má
ekki eingöngu einblína á afla
magnið, heldur og á gæði þess
fisks, sem á land berst. Þetta
þýðir' jafnvel það, að við verð-
um að minnka hina gegndar-
lausu netaveiði kannski að ein-
hverju Ieyti, en leggja meiri á-
herzlu á linuveiði, en linufiskur
inn er beztur að gæðum, því
hann kemur í öllum tilfellum
lifandi um borð í fiskiskipin, og
þvi er hægt að blóðga feann eftir
ströngustu gæðareglum.
Ert hitl er alvarlegt mál, aö
of margir sjómenn vilja síður
fara á þorskveiðar vegna hinnar
miklu vinnu, sem þorskveiðam-
ar, að vísu bæöi netja- og línu-
veiðamar, krefjast um fram það,
sem menn verða að leggja aö
sér við nótaveiðamar, sem er
í rauninni miög létt vinna, þó
hinar Iöngu útilegur séu orðnar
mörgum hvimleiðar.
Vonandi bera framleiðslu-
stéttimar við sjávarsíðuna gæfu
til að aölaga sig þeim breyting-
um, sem nauösynlegar eru til
að áfram verði haldið að sjá
þjóðarbúinu fyrir nægilegum
gjaldeyri. Við getum haldiö á-
fram að deila um arðskipting-
una fyrir því, í hófi þó, svo
að ekki fari svo fyrir okkur,
sem hinum svörtu vlðskiptavin-
um í Afríku, að við verðum
sjálfir þess valdir, að grafa und-
an grundvellinum. Það þarf
ekki alltaf blóðuga styrjöld til
þess. Innanlandsdeilur hafa þeg-
ar valdið okkur of miklu tjón! á
undanfömum árum, sem aldrei
mun vinnast aftur.
Þrándur í Götu.
..............................

0