Vísir - 20.02.1968, Blaðsíða 12

12
V1SIR y Þriðjudagur 20. febrúar 1968.
KVTKKYNDASAGA EFTIR
A- £>- QOTHRIE 3r.
„Hvar er Dick?“ spurði Rebecca.
„Hann er ekki væntanlegur fyrr
en i morgunmálið".
„Ekki ætlar hann þó að liggja úti
í nótt, maðurinn, matarlaus dg alls-
Iaus?“
„Hann Dick munar nú ekki mikiö
um þess háttar smámuni“, svaraöi
Evans glaðlega. „Ekki hann Dick
Summers ...
Hún bar þeim matinn. Lije var í
sólskinsskapi. „Hann Dick ...“ end
urtók hann með aðdáunarhreim og
tók til við steikta fiskinn. „Kann
ráð viö öllu, kemur öllu í kring.
Við leggjurö af staö niður fljótið á
morgun ...“
Hann þagnaði við af ásettu ráði.
Naut þess að sjá undrunina og
spurninguna í svip þeirra.
„Ég hélt að það væri ekki neinn
farkost að fá“, sagði Rebecca.
,Það er lika hárrétt".
„Nú, en hvað þá?“
„Þú manst að Dick lét flá vís-
undana, sem við felldum, og geyma
húðirnar?"
„Svona pabbi vertu ekki að
draga okkur á þessu“, mælti Brown
ie. „Ekki siglum viö á húðunum
niður fijótið ....“
„Ekki beinlínis, lcannski, en að
vissu leyti. Indíánar eiga nóg af
barkarbátum, en ekki skinn í sþjör
utan á skrokkinn á sér. Og vetur
eru hér of kaldir til þess að gott sé
að ganga klæðlaus ... Þeir vilja allt
til vinna að fá vísundahúðirnar".
„Þú ætiar þó ekki að láta okkur
fara um borö i slíkar fleytur."
spurði Rebecca óttaslegin.
Hann hristi höfuöið, drýginda-
legur á svipinn. „Hann Dick Summ
ers .... hann lagði áherzlu á að viö
tækjum til hhndinni, svo allt væri
búið undir siglinguna niður fljót-
ið ...“
„Þú ert að gabba okkur, Lije ...
svei mér þá ...“
„Við gerum eins konar bátfleka".
sagði Lije. „Tökum sundur vagn-
ana og leggjum botn og hliðar á
mil'li tveggja barkarbáta, og berum
allt okkar hafurtask um borð. —
Kannski getum við líka sett upp
segl. Þá kemur nú skriður á skút-
una...“
En hvað um þau hin?“
„Hin ... hver?“
„Fairmann og Byrd?“
„Það er þeirra vegna, að Dick
kemur ekki heim fyrr en undir
morgun. Hann er að kaupa barkar
báta handa þeim líka. Það verður
glæsilegur floti þegar við leggjum
öll af stað ...“
„Heldurðu að þetta gangi,Lije?"
„Vitaniega. Vildi að ég ætti
mér aila hluti eins vísa. En þetta
eigum við Dick einum allt að
þakka. Búpeninginn verður að
sjálfsögðu að reka niður með
fijótinu. Vitið þið nokkuð hvað
þau Mackshjónin ætlast fyrir?“
„Þau eru aö tala um að halda
suður fyrir Hattarhöfða. Það hefur
víst einhver vísað þeim á þann
stað“, svaraði Rebecca.
Þannig var skipzt á fréttum,
og á meðan snæddu þeir feögar
af beztu lyst. Rebecca reis á fætur
til þess að ná í meira brauð, sætti
lagi að verða Mercy fyrri til.
Rebeccu var það alltaf sérstök á-
nægja að sjá karlmenn taka hraust
lega til matar síns. Þeir voru óð-
ara búnir af diskunum, og hafði
Mercy þó ekki skorið skammtinn
við nögl sér. Að því búnu tróð
Evans tóbaki í plpu sína, kveikti
í með glóandi smáspreki, og blés
ánægjulega frá sér bláum reykn-
um.
Lije brosti til Mercyar. „Þið eruð
fátöluð 1 kvöld, ungu hjónin",
mælti hann glettnislega.
Mtrcy brosti eilítið, en Brownie
sagði: „Maður fréttir ekki margt
hjá beljunum ...“
Lije reis úr sæti. „Jæja, piltur
minn, ég geri ráð fyrir að þér
sé liðugra um hendumar en mál-
'beinið. Við ættum að fara að taka
í sundur vagnana meðan enn er
verkljóst".
Þeir unnu af kappi fram í myrk-
ur. Kváðust svo ætla að líta inn
hjá nágrönnunum, en yrðu ekki
lengi í burtu. Og nú, þegar Reb-
ecca haföi lokið öllum störfum
fyrir nóttina, settist hún við
eldinn, starði I glæðumar, rifjaði
upp atburði dagsins og naut hvíld
arinnar.
Að stundarkorni liðnu kom
Mercy og settist hjá henni. Báðar
þögðu ög nutu hvíldarinnar. Þann-
ig leið drykklöng stund.
Rebecca hafði aldrei fundið það
eins glöggt og nú, hvað henni leið
vel, þegar Mercy var návistum
við hana. Verðandi móöir... ein-
hvern veginn fann Rebecca það á
þessari stundu, að hún þurfti ekki
að spyrja til að vita vissu sína
um það. Lije mundi fagna því,
hann hafði svo mikið yndi af böm-
um. „Jæja það fer að styttast til
Oregon", sagði hún til að rjúfa
þögnina, sem henni þótti helzt til
löng orðin.
Það varð nokkur þögn.
„Mamma ...“ mælti Mercv lágt.
Það var I fyrsta skipti, sem hún
ávarpaði tengdamóður sína þann-
ig-
„Já . .. Mercy", svaraði Rebecca
innilega.
„Ég mun eiga von á barni".
„Að ■ hugsa sér ... hverjum
mundi geta dottið slíkt I hug“,
sagði Rebecca. „Það kalla ég gleöi-
fréttir".
Rebecca sneri sér að henni I
myrkrinu, og þegar hún sá hana
lúta höfði, sá hvernig ungar axlir
hennar drúptu eins og undir of-
urbyrði, varð henni það ósjálfrátt
að vefja hana örmum og láta höf-
uð hennar hvíia við barm sér. —
„Hafðu ekki neinar áhyggjur, góða
mín. Þetta verður okkur öllum til
ánægju", sagði hún, lágt og blíð-
lega.
„Ég kveið svo fyrir að segja þér
það ..
Rebecca fann heitan andardrátt
hennar leika um háls sér. Og allt
I einu varð hún sjálf gripin kvíða,
ótta við að Mercy mundi ekki
geta stillt sig um að sýna henni
fullan trúnað. Hún afréð að verða
fyrri til og koma I veg fyrir það.
Hún vildi ekki vita neitt. „Þú skil-
ur það, góða mln, að við hljótum
að fagna þvl, bæði gömlu hjónin,
að eignast sonarbarn. Ég er ekki I
neinum vafa um, að barn þitt og
Brownie verður gott barn, og öll-
úm til ánægju“.
Mercy var háttuð, þegar hún
heyrði að þeir feðgar komu heim
að tjöldunum. Hún heyrði Brownie
bjóða föður sínum góða nótt,
heyrði mjúkt fótatak hans að tjald
skörinni, sem hann lyfti eins hljóð-
lega og honum var unnt, svo hún
vaknaði ekki.
Hún fylgdist með hverri hreyf-
ingu hans, þótt rökkurmvrkt væri
I tjaldinu, þegar hann afklæddi sig.
Hún var að því komin að segja:
„Ég er vakandi." Gæti hún einung
is sagt það, mundi hún geta sagt
meira. Þá gæti hún sagt honum
að nú vissi Rebecca móðir hans
leyndarmál þeirra, en þó ekki allt.
Þá gætu þau ef til,vill rætt sam-
an I fullri einlægni og allt yrði I
i.lagi.
I En hún gat það ekki. Hún mundi
aldrei geta það, fannst henni. For-
tfðin munui alltaf skilja þau að eins
og ókleift fjall. Barnið, sem hún
bar undir belti, þau mundu alltaf
líta á það sem barn Macks, og
hvorugt geta átt frumkvæðið að
því að talast við I einlægni.
Hún fann hann lyfta sænginni
og smeygja sér upp I við hlið sér ...
rétta úr sér og spenna hendur
undir hnakka. En návist hans rauf
ekki einmanaleikann. Hann var
henni eins og framandi.
Nóttin var hljóð og dimm. Hún
lagði við hlustir eftir einhverju
hljóði, sem næði eyrum hennar
gegn um myrkrið, þögnina og ein-
manaleikann, Hjartslætti næturinn-
ar, sfnum eigin hjartslætti, andar-
drætti hans ...
Hún vissi að hann lá andvaka.
Ef til vi'll starði hann út f myrkrið
og barðist við sömu áhyggjur og
hún, reyndi að sigrast á einmana-
kennd sinni eins og hún. Hann var
góður drengur, of góður handa
henni, Rebecca var góð, Lije var
góður. Hvað bar þá til, að hún
þurfti að einangra sjálfa sig frá
þeim, gat ekki einu sinni auðsýnt
þeim þakklæti sitt? Hvað knúði
hana til að haga sér eins og hún
væri I rauninni ekki eiginkona
Brownie og tengdadóttir þeirra?
Það var ekki Brownie að kenna.
Og eftir að þau voru gefin sam-
an I hjónabandið, hafði hún ekki
heldur unnið til þess, — að
minnsta kosti vonaði hún að
svo væri ekki. — Það var
einungis það eitt um að saka, sem
hent hafði hana áður en þau gengu
I hjónabandið. Það var vegna bams-
ins, sem hún bar undir belti. Þetta
ófædda barn var þeim báðum yfir-
sterkara I öllu sínu umkomuleysi.
Heilsuvernd
Síðasta námskeið vetrarins 1
tauga- og vöðvaslökun og önd-
unaræfinaum fyrir konur og
karla hefst miðvikud. 28 febr.
Uppl. 1 sfma 12240.
Vlgnir A’ndrésson.
Þér getið
sparað
Með þvl að gera við bílinn sjálf
ur. Rúmgóður og bjartur salur.
Verkfæri á staðnum. Aðstaða til
’ð þvo, bóna og ryksuga bflinn.
Nýja bflaþjónustan
Hafnarbraut 17 — Kópavogi.
THE WHITE MAM OD£S NOT
THREATEN Uíí... HE WlSHES
TO HELP US LEARN OF A
LIFE BEYONÞ THE FOREST/
„Þið eruð fullorðnir, þið eigið að dæma „Hvíti maðurinn vili aðeins hjálpa „Þeir drepa son þinn, og samt ert þú
um, hvort við eigum að lifa í friði eða okkur til að þekkja það sem er fyrir of- að verja þá.“ - Bíðið.“
ótta.“ — „Þetta er misskilningur, Zana.“ an skóginn.“
Eldhúsid, sem allar
húsmœdur dreymir um
Hagkvœmni, stilfegurd
og vönduö vinna á öllu
Skipuleggjum og
gerum yður fast
verðtilboð,.
Leitið upplýsingu
LAUOAVEOI 133 a|iql