Vísir - 15.05.1968, Blaðsíða 12

12
V _ SIR . Miðvikudagui' 15. maí 1968.
CAROL GAINE: :/%Z
□
Lr
\ÍT w
m biU
J T\ 11 m
11 M JU JU íli
15
Þegar hann hafði faert sig að
næsta borði sagði Peter: — Ég er
svo fenginn að þú skyldir afráða að
fara með flugvélinni á þriöjudag-
inn.
— Þú mundir hafa hitt mig þó
ég hefði ekki gert það, því að
vitanlega hefðir þú heimsótt Marc-
iu meðan þú ert hér í Malaga.
Hann yppti öxlum. — Ef til vill.
Hann þrýsti að hendinni á mér und
ir borðinu. — Augun I þér er
grænni en nokkurn tíma áður.
Og hans urðu blárri en áður,
hugsaöi ég með mér í sæluvímu.
Ég sagði hikandi: — Er þetta
ekki talsvert hættulegt?
— Það getur vel verið, en skipt-
ir það nokkru máli? Þekkiröu lífs-
regluna mína? Lifðu á líðandi
stund! Það er. heimska að hafa á-
hyggjur af framtíðinni.
Ég var ekki viss um aö mér lík-
aði þetta orðtak. Það gat falið í
sér, að frá hans sjónarmiði væri
þetta ekki annað en skemmtikvöld.
Ég reyndi að kippa að mér hend-
inni, en hann sleppti henni ekki.
— Hvað er að?
— Ekki neitt.
■— Jú, eitthvað er að. Hann
hristi höfuðiö. — Joyce, enga vit-
leysu. Ég skal segja þetta meö öðr
um orðum: Láttu framtíðina felast
i augna'blikinu.
Hann stóð upp og rétti mér
höndina um leið og sigaunahljóm-
sveitin fór að spila.
— Við skuium dansa, sagði
hann. — Og vertu ekki svona
vandræðaleg.
Ég vísaði á bug öllum efa og
kvíða um leið og hann tók utan
um mig. Ég vildi líka lifa í augna
blikinu. Við dönsuðum án þess að
tala saman og þegar hljómsveitin
loksins þagnaði, gengum við þegj-
andi að borðinu. Mér fannst sem
það mundi eyðileggja töfrana, ef
við segðum eitthvað.
G L A P S Ý N.
Ég leit í kringum mig. Þegar við
komum höfðu ekki verið nema fáir
gestir í gildaskálanum, en nú komu
fleiri og fleiri. Allt í einu kom ég
auga á Marciu. Ég sá andlitið á
henni sem snöggvast £ birtunni frá
lampanum við dymar, en svo kom
fólk fram fyrir hana og skyggði á
hana. Ég varö forviða. Marcia
hafði sagt mér að hún ætlaði aö
heimsækja kunningja skammt frá
„Loretta" í kvöld. ,
Ég var að þv£ komin að segja
Peter að ég hefði séð hana, en
hvarf frá þvi. Ef hún hefði farið
fram i fatageymsluna og kæmi inn
aftur, mundi hann taka eftir henni
sjálfur.
Þjónn kom að borðinu til okkar
og sagöi eitthvaö á spönsku við Pet
er. Hann talaði svo lágt að ég
heyrði ekki hvað hann sagði, en
ég tók eftir að Peter hnyklaði brún
irnar.
— Viltu afsaka mig augnablik,
Joyce? sagöi hann?. — Það er
sfmi til mín.
- Já.
Ég horfði á eftir honum þegar
hann hvarf inn f fatageymsluna,
og var hissa á að fólk skyldi ónáða
hann héma. Mér gramdist við þessa
ókunnu persónu, sem hafði tekiö
hann frá mér, jafnvel þó að það
yrði ekki nema stutta stund.
Mér létti þegar hann kom aftur.
En sá léttir hvarf þegar hann sett-
ist, benti þjóninum og bað um
reikninginn. Hann sneri sér að mér
og sagði afsakandi: — Joyce, mér
þykir það leitt, en ég kemst ekki
hjá því að fara núna, svona fljótt.
Ég gat varla trúað að honum
væri alvara — en tókst nokkum
veginn að leyna vonbrigðunum.
— Það gerir ekkert til, sagði
ég.
— Mér þykir þetta afar leiðin-
legt.
— Þessi símahringing mun vera
ástæðan gizka ég á?
— Já. Kunningi minn er alvar-
lega veikur. Ég lét hann vita að
ég væri héma, ef honum kynni að
versna.
Mér var svolitil huggun að þessu.
Þá var ástæðan þó ekki sú að hon-
um leiddist að vera með mér.
— Við förum eitthvaö út saman
bráðum aftur, hélt hann áfram. —
Jæja ef þú ert tilbúin þá...
Mér fannst honum liggja of mik-
ið á að komast út. Þessi vinur hlaut
að vera sérstaklega góður vinur
hans, hugsaði ég með mér.
Ég varð fyrir nýju áfalli er ég
komst að raun um, að Peter hafði
þegar samið við leigubíl um að
flytja mig til Torremolinos. Ég
hafði ekki búizt við því. Það var
nógu slæmt að kvöldinu skyldi
ljúka svona fijótt, þó að hitt bætt-
ist ekki ofaná, að hann gaf sér ekki
tíma til að fylgja mér heim ...
Hann hjálpaöi mér inn £ bílinn.
— Vertu sæl, Joyce. Ég síma til
þín á morgun.
Og um leið og bíllinn lokaðist
var hann horfinn í mannfjöldann á
gangstéttinni.
Ég hallaöi mér aftur I sætinu
og reyndi að berjast við tárin. Hann
hafði sagt að hann ætlaði að síma
til mín á morgun, sagði ég við
sjálfa mig. Og þessi vinur hans
hlaut að vera alvarlega veikur, ann-
ars hefði Peter ekki sagt honum
hvar sig væri að finna. Ég þóttist
viss um, að það var ekki að hans
vilja að hann var truflaður í kvöld.
Eða — var ég það? Mary sagði
alltaf að maður ætti, aldrei aö
treysta karlmönnunum. Hafði hún
á réttu að standa? Ég þreifaði í
töskunni eftir farðadósinni minni
en fann hana ekki. Og nú mundi
ég allt í einu að ég hafði tekið hana
upp meðan Peter var í símanum.
Ég hlaut að hafa gleymt henni á
boröinu.
Ég hallaði mér fram og barði á
rúðuna og bað bílstjórann um um
snúa við að gildaskálanum.
Þegar ég kom inn í dymar brá
mér illa í brún. Peter sat við borð-
ið, sem ég var nýfarin frá — með
Marciu! Það var ekki spönn milli
andlitanna á þeim og þau voru
svo hugfangin hvort af öðru, aö
hvorugt þeirra tók eftir mér.
NÝR GESTUR?
Ég flýtti mér að snúa við og
hljóp út í bílinn. Ég brann af af-
brýði. Símahringingin hafði verið
tilbúningur. Það var Marcia sem
hafði gert honum orð um að hún
væri þarna og biði eftir honum.
Og hann vildi heldur vera með
henni en mér.
Eða gat skýringin verið nokkur
önnur? Ég reyndi að hugsa mér ein-
hverja aðra ástæðu, en gat það
ekki.
Hvers vegna hafði Peter boðiö
mér í miðdegisverð en ekki Marciu?
Svarið var einfalt — af því aö
Marcia var gift kona og gat ekki
farið til Malaga og borðaö miðdeg-
isverð meö öörum manni, jafnvel
þó hann væri góður vinur. Konum-
ar á Spáni urðu að haga.sér miklu
gætilegar en konur gera í Englandi.
Ég reyndi að læðast upp í her-
bergið mitt svo enginn heyrði, en
þegar ég kom inn í ársalinn var
Carlos að koma út úr stofunni.
— Þú kemur snemma.
— Ég fékk slæman höfuðverk.
Liklega hef ég verið of mikið úti
í sólskininu þessa tvo daga.
Hann horfði vorkennandi á mig.
Mér varð litið á mig í speglinum
og sá að ég var náföl. Þaö var
auðséð á mér, að ég var ekki að
koma af skemmtilegum mannfagn- i
aði. !
— Það var leiðinlegt, sagði hann. j
— Má ekki bjóða þér neitt? Held- 1
BÍLAKAUP - BÍLASKIPTI
... ' ’
11 ............. .......- 1
Skoðið bíiana, gerið góð kaup — Óveniu glæsilegt úrval
Vel með farnir bílar
í rúmgóðum sýningarsal.
Umboðssala
Við iökum velútlíiandi
bíla í umboðssölu.
Höfum bílana tryggða
gegn þjófnaði og bruna.
SYNINCARSALURIHH
SVEINN EGILSSON H.F.
LAUGAVEG 105 SÍMI 22466
GÍSLI
JÓNSSON
Akurgerði 31
Sími 35199
Fjölhæf jarðvinnsluvél, annast
lóöastandsetningar, gref hús-
grunna. holræsi o. fl.
, , 'tHK.UR ALLS KÖNAR KLŒÐNINÓAR.
. . V-. PLJÖT ÓG yö'NDUp VINNA .
úrvAl ,\r. Aklæðum
. LAUGAVE6 62 - SlMI 10825 HEIMASlMI 8363Í
BOLSTRUN
iy EDGAR RlCF.
Burroughs
Tue MOCM/TA/NS
OF OPAR BCHO
TO SAVAGE
GROiNCS FROM
BSA5T ANP MAN
AUHE AS
TARZAN. OANE,
ANP QUEEN LA
BATTLE
EEROC/OUS
WARAHESSET
ON THE/R !,
TKAILBYTHE ([{
BEASTME/V-
T
A
11
Z
A
?! ________________
Stríðsaparnir hafa rekið slóð þeirra
Tarzans, Jane og La drottningar upp í
fjöll Opar, og öskur apanna bergmála um
fjöllin, þegar þeir ráðast til atlögu.
„Tarzan — La drottning — hjálpið
mér!“ — „Nú hefur einn apanna náð taki
á konu Tarzans, og hann getur ekki hjálp-
að henni.“
YOU CALLTO
LA IN YOUR
5TRANGE
TONGL/E,
PALE-HAIR...
BUT EVEN
IF I
COULD
SAVE YOU
I WOULP
NOT!
YOU MUST
GO ...THAT
TARZAN
MAY LEARN
TO LOVE
LA!
„Þú hrópar til mín á þinu undarlega
tungumáli, ljóshærða kona, en jafnvel
þótt ég gæti hjálpað þér, þá myndi ég
ekki gera það. Þú skalt úr veginum, og
þá mun Tarzan eiska La.
Rtl
urðu að þú hafir ekki gott af einu
glasi af koníaki?
— Nei, þökk fyrir ég á asperín-
töflur uppi. Þetta batnar bráðum.
Ég gat ekki staðizt freistinguna
og spurði hvort Marcia væri komin
heim.
Nei. En hún kemur alltaf seint
þegar hún hefur verið hjá Fuengril-
os.
“
FliRiffl
f~r--'B/UU£Jt>AM
RAUDARÁRSTÍG 31 SÍMI .22022
Maðurinn sem annars
aldrei les auglýsingar
BELTAHLUTIR
á BELTAVÉLAR
Keðjur Spyrnur Framhjól
Bofnrúllur Topprúlíur
Drifhjól Boltar og Rær
jafnan fyrirliggjandi
BERCO
er úrvals gæðavara /
á hagstæðu verði
EINKAUMBOÐ
ALMENNA
VERZLUNARFÉLAGIÐf
SKIPHOLT 15 —SÍMI 10199
3
•-cgewran