Vísir - 06.06.1968, Page 12

12
3!
V í S I R . Fimmtudagur 6. júní 1968.
CAROL GAINE: ^
□
§[ ám
IIÁ Mí
Ég ókyrrðist og loksins greip
mig ofboðs hræðsla. Það lagðist í
mig að hér væri einhver hætta á
ferð.
Ég leit á John og sagði biðjandi:
— Þú verður að stöðva hann, John!
— Ég hef reynt það, Joyce. Þú
verður að reyna aftur. Þú kannt
málið.
Ég barði á gluggann og hrópaði
á ensku og spönsku en angistin
gagntók mig og kaldur sviti spratt ^
fram á enninu á mér. En bilstjór-1
inn lét sem hann heyrði mig ekki.
Ég fór að hugsa'um það sem ég
hafði lesið um skemmtiferðamenn,
sem hefðu verið drepnir í ferða-
lögum á Spáni. Nú sá ég í anda
fyrirsagnimar í ensku blöðunum
og skelfingarsvipinn á Mary þegar
hún læsi: „Tveim enskum túristum
rænt í Torremolinos!"
Ég sneri mér að John og sá að
honum leið ekki vel.
— Hefurðu mikla peninga á þér?
spurði ég skálfrödduð.
— Nei, ég geng aldrei með mikla
peninga. En ég hef ferðatékka.
— Gefðu honum allt þegar hann
stanzar!
John hnyklaði brúnirnar. — Nei,
það dettur mér ekki í hug.
— Þú verður að gera það, John.
— Enga vitleysu, sagði John i
felmtraður og hræddur. — Ég ætla
mér ekki að láta þennan dólg
hræða mig.
Ég var sannfærð um að það vit-
lausasta sem við gátum gert, var
að sýna þessum mannræningja —
eða hvað hann nú var — mót-
spyrnu. En kannski voru það ekki
peningarnir okkar, sem hann var
að sækjast eftir, datt mér f hug
og varð enn hræddari.
John klappaði mér á handarbak-
ið til þess að róa mig.
— Vertu ekki hrædd, góöa, sagöi
hann huggandi, — Hann hlýtur
að stanza bráðum. Hann verður
bensínlaus von bráðar.
— Ég leit yfir skóglaus fjöllin.
Við höfðum ekið marpa kílómetra
án þess að sjá nokkurt þorp. Þarna
var enga mannabyggð að sjá.
Ég færði mig nær John og hann
tók handleggnum um mig.
— Þú ert ekki alvarlega hrædd?
spurði hann blítt.
— Jú, það er ég. Ert þú ekki
hræddur?
— Nei, ég skal ná niér niðri á
þessum Spanjóla.
Ég vonaði hann yrði sannspár, I
og datt í hug, að ef ég hefði veritð11
með Peter, mundi ég hafa veriö
öruggari. Ég þráði hann allt i einu
svo ósegjanlega mikið og fór aö
ÝMISLEGT ÝMISLEGT
Tökum að okkut hvers kon&j rnúrbr>>-
og sprengivinnu 1 núsgrunnum og ræs
um. Leigjum út ioftpressur og víbré
sleða Vélaleiga Steindórs Sighvats
aonai AifabrekkL við Suðurlands
braut. slmi 10435
GÍSLl
JÓNSSON
Akurgerði 31
Simi 35199
Fjölhæf jarðvinnsluvél, annast
tóðastandsetningar. gref bús-
grunna. holræsi o. 0.
T KKUR ALT^K'ONÁR KLÆÐNINGAR
. Fl.JÓT OG VÖNDÚÐ, VINNA
, IJRVAL AF ÁKLÆÐUM
LAUGAVEG 62 - SlMI 10825 HEIMAStMI 83634
BOLSTRUN
velta fyrir mér hvort ég mundi
nokkurn tíma sjá hann aftur.
Við ókum krappa beygju en svo
stanzaði bíllinn og John varð eins
og líkneski. Hann var ekki nærri
eins öruggur og hann vildi láta
mig haida.
— Farðu ekki aö pexa viö hann,
John, sagði ég meðan ég var að
kafa í töskunni minni eftir budd-
unni. I sömu svlfum var bíllinn
opnaður og tveim mönnum skaut
upp — eins og þerir hefðu komið
upp úr jörðinni — og drógu John
út úr bílnum. Ég ætlaði út á eftir
honum, en hurðinni var skellt aft-
ur. Bíllinn þaut áfram, svo að ég
tók bakföll í sætinu. Ég leit út um
afturgluggann. John barðist við
mennina tvo á veginum, en von
bráðar höfðu þeir yfirbugað hann.
Tárin runnu niðyr kinnarnar á
mér, og innan skamms sá ég ekki
John né bófana tvo. Ég lá eins og
drusla í horninu á >aftursætinu og
skalf eins og hrísa.
Nú var ég viss vnn að ég hafði
rétt fyrir mér. Þetta var þáttur úr
áformi, sem á einhvem hátt snerti
Rocha prófessor og mennina tvo,
sem komið höfðu til „Loretta."
Við John höfðum orðið fyrir æva
gömlu vélbragði: bíll hafði ekið
okkur, bílstjóri boðizt til að aka
okkur þangað, sem við ætluðum að
fara. Við höfðum gengið í giidruna
án þess að depla augunum.
En svo .. .? Ég reyndi iað gera
mér heildarmynd úr þeissu. Einhver
hlaut að hafa skyggt okkur og
símað til mannanna tveggja, sem
drógu John út úr bílnum. Það var
augljóst að það vau ekki John,
sem þeir girntust að nsá ; — heldur
ég. En hvers vegna?
Ég fór að hugsa um hvernig John
mundi reiða af. Ósléttmr kerruveg-
urinn lá áfram upp í fjtallið. Hvern-
iö mundi John komast til Torre-
molinos aftur? Hann mundi örmacn
ast af ofreynslu og Vvggja ósjálf-
bjarga í sólarhitanum og enginn
skeyta um hann.
Ég leit á klukkuna. Hún var
nærri því eitt. Við hölfðum fariö
úr gistihúsinu um klukkan ellefu,
og hún mun hafa verið um hálf-
tólf þegar bílstjórinn hjrti okkur
Með þeim hraða sem við ókum
mundum við hafa farið kringum
siö mílna vegalengd.
Ég lagði aftur augun-.og revndi
að hugsa mér aö þetta. væri mar-
tröö, sem ég mundi losna við vcn
bráðar. Svo fór ég að hugsa um,
hve langt mundi verða þangað til
Peter færi að undrast um okkur.
Og hve langt yrði þangað til hann
yrði svo hræddur um okkur, að
hann færi að leita?
Allt í einu sveigði bíllinn gegnum
hliðið og ók bugðóttan veg upp að
hvítu húsi með grænum hlerum
fyrir gluggunum. Ég sat álút í sæt
inu agndofa af hræðslu og kreppti
hnefana svo að hnúarnir hvítnuöu. I
Dyrnar opnuðust um leið og bíii
inn nam staðar. Ég þekkti strax
manninn, sem stóð í dyrunum. Það
var^annar þeirra. sem hafði kom-
ið til ,,Loretta.“ Hann kom út og
opnaði bílinn.
— Viljið þér koma út, senorita?
spurði hann.
Fyrst datt mér í hug aö neita,
og heimta að mér yrði ekiö til baka
til Torremolinos, en ég skildi að
það yrði þýðingarlaust.
— Þér afsakið að ég hef gert
yður óþægindi, sagði maðurinn hæ
versklega þegar ég hlýddi. — En
þetta sem ég hef gert, var alveg
óhjákvæmilegt. Viljiö þér gera svo
vel að koma hérna ...
Ég þorði ekki annaö en elta
hann inn í stórt anddyri og þaðan
inn í stofu með frönskum dyra-
gluggum, sem vissu út að fallegum
garði. Falleg húsgögn voru í stof-
unni.
Maðurinn benti mér að setjast
í einn stólinn. En ég stóð hnarreist
og bar höfuðið hátt og hvessti
á hann augun. Mér varð litiö á mig
í speglinum og óx hugur við að
sjá svipinn á mér. Ég veit ekki
hvemig á því stóð — en það var
enginn hræðslusvipur á mér.
Viijið þér gera svo vel að
biðja bílstjórann að aka mér til
baka til Torremolinos - strax?
sagöi ég einbeitt
— Þér verðið að afsaka, senor-
ita, — en það er ekki hægt.
— Hvers vegna ekki? Hann ók
mér hingað. Og þá getur hann ekið
til baka.
— Já, síðar — eða það vona ég
að minnsta kosti. En lofið mér nú
að kynna mig. Ég heiti José Roderi
ouez. On þér ungfrú Meadows eruö
mér mjög mikiis virði. Mér liggur
við að seeía að þér séuð virði jafn-
bunga yðar í gulli.
Ég starði á hann. — Hvernig
ætti bað að vera?
— Sem gjaldmiðill.
Ég saup hveljur. Ég hafði ó-
ljósan grun um hvað koma skyldi.
Þessi dimmu augu vom skörp og
kænskan skeið úr þeim. Þó hann
væri kurteis i framgöngu, þessi
maður, þóttist ég viss um, að hann
mundi einskis, svífast, til þess að
koma þvi fram, sem hann vildi.
BIFREIÐAEIGENDUR ATHUGIÐ!
Bónstöð, bifreiðaþjónusta
LAUGAVEGIIU8 (ekið inn frá Rauðarárstíg).
Veitir yður aðsitöðu til að þvo og bóna bif-
reið yðar, einn% tökum við að okkur þvott,
hreinsun á sætram, toppum, hurðarspjöldum
(leðurlíki). Bómnn og ryksugum.
SÍMI 21145.
Ain færir konumar tvæb fjær hvor ar fornu, blóðidrifnu Opar en Jane og rekur niður með ánni í hinu óþekkta
annarri. Hrygg snýr La til baka til hinn- Tarzan, sem enn er meðvitundarlaus, ?r'ndi.
Knattspyrnudeild Víkings.
Æfingatafla frá 20. maí til 30
ísnt. 1968:
! n. og melstaraflokKur:
Mánud og þriðjud. kl. 7,30—9.
Tiiðvikud og fimmtud. 9—10 15.
2. ílokkur:
Mánud. og briðjud. 9—10,15.
Miðvikud og fimmtud. 7.30—9.
3. flokkur:
Mánud. 9,-10.15. þriðjud. 7,30—
9 og fimmtud. 9—10,15.
4. flokkur: i
Mánud. og þriöjud. 7—8. Mið-
vikud. op fimmtud. 8—9.
5. flokkur A. og B.:
Mánud og þriðjud. 6—7. Mið-
vikud. og fimmtud 6.15 — 7,15.
5 flokkur C. og D.:
Þriöjud. og fimmtud. 5,30—6,30
Stjórnin.

Hagstæðustu verð.
Greiðsluskilmiálar.
Verndið verkefni
íslenzkra handa.
FJÖLIÐJAN HF.
Sími 21195
Ægisgötu 7 Kvk.

Wrcö
BELTI og
BELTAHLUTIR
á BELTAVÉLAR
Keðjur Spyrnur Framhjól
Botnrúllur Topprúllur
Drifhjól Boltar og Rær
jafnan fyrirliggjandi
BERCO
er úrvals gæðavara
ó hagsfæðu verði
EINKAUMBOÐ
ALMENNA ,
VERZLUNARFELAGIÐf
SKIPHOLT 15 -SIMI 10199