Vísir - 08.08.1968, Blaðsíða 12

72
V1SIR . Fimmtudagur 8. ágúst 1968.
ANNE LORRAINE
Hún strunsaði út. Hann starði á
eftir henni, og augnaráöið var xmd-
arlegt.
Þegar Mary var á leiðinni á
deildina, fann hún, að hún hafði
ferigiö ákafan skjálfta og gat varla
gengið. Hvemig dirfðist hann að
tala til hennar í þessum tön? Hvers
vegna þurfti hann aö setja ofan
í við hana? Það var mái til komið
að hann fengi að heyra, að það
næði ekki neinni átt að haga sér
svona.
Mary var svo annars hugar, að
hún tók ekki eftir, að Toný kom
á móti henni. Hann var fölur,
og augun þreytuleg.
Þegar hann var kominn alveg
að henni, leit hún upp og hrökk
við. — Tony — góði! Þú vonast
varla til, að ég geti talað við þig
núna? Svona snemma. Ég verð að
fara að vinna.
— Nei, ég bjöst ekki við því,
sagði hann. — Vel á minnzt, —
Mary.... það er viðvíkjandi Anne?
Faðir minn var kallaður til henn-
ar fyrir hálftíma og bað mig um
að koma strax. Er hún — er hún
lakari?
— Ég hef ekkert heyrt um
það, sagði Mary áhyggjufull. —
Hún er ekki minn sjúklingur. En
ef föður þínum hefur verið gert
orð, hlýtur henni að hafa versn-
að. En þú skalt ekki vera hrædd-
ur góöi. Viltu, að ég komi meö
þér? Ég á tfu mínútur eftir. 1
Hann horfði á hana einkenni-
lega sljór í augunum. — Þarna
sérðu, sagöi hann. — Þú átt tíu
mínútur afgangs. Anne er góö vin-
stúlka mín, og ' þú ert unnusta
mín. Þú veizt aö hún liggur kann-
ski fyrir dauðanum, og þú átt „tíu
mínútur afgangs" af tímanum þín-
um. Þetta heföi hann faðir minn
getað sagt. Kannski hefur hann
sagt það nóttina sem hún móöir
mín dó — en hann átti ekki einu
Mustang 7966
til sölu í dag. Fæst fyrir skuldabréf.
(

LAUGAVEGI 90-92
sinni tfu mínútur afgangs þá. —
Hann hafði of mikið að gera...
Hann þurfti að vitja um mann-
eskju sem hann þekkti ekki neitt
— en konan hans varð að deyja
ein. Ert þú svona sköpuð líka,
Mary? Finnst þér það nokkuð ein-
kennilegt, þó ég biðji þig um að
hætta við þetta og giftast mér?
Ég get gert þig að virðulegri konu
— ekki tilfinningalausum og út-
sjónarsömum lækni, i sem lætur
sjúklingana vega salt til þess að
sjá, hver þeirra sé mikilvægast-
ur.
— Þegi þú!
Hann þagnaði.
Hún studdi á handlegginn á hon-
ttm. — Þú skilur ekkert, Tony,
sagði hún. — Þú hefur aldrei skilið
föður þinn, og þú skilur ekki mig.
Hvers vegna áttu svona erfitt með
að skilja að læknir getur aldrei
fómað sér fyrir eina manneskju
eingöngu Okkur hefur veriö gefin
sérstök gáfa — hæfni til að stunda
hvem sem er, en ekki aðeins þá,
sem eru okkur kærastir. Faðir
þinn lærði það, og ég lærði það,
þegar ég valdi þetta starf. Við
gáfum okkur sjálf öllum, en ekki
eingöngu einni manneskju. Föður
þínum hefur liðið hræöilega nótt-
ina, sem móðir þín dó, þú hlýtur
að skilja það — maður, sem er
jafnreyndur iæknir og hann, hlaut
að vita, aö þar var ekkert hægt
að gera. Hann var kallaður til
sjúklings, sem hann gat gert eitt-
hvaö fyrir, ef hann kæmi undir-
eins. Hann varð að velja um, hvort
hann yrði hjá deyjandi konunni
sinni eða sjúklingi, sem hann gat
bjargaö frá dauða. Dirfist þú að
áfellast hann fvrir, að hann kaus
síðari kostinn? Tony skilur þú
ekki að það var hann, sem þú
áttir að vorkenna? Ekki móöur
þinni. .. ekki sjálfum þér ... en
honum, föður þfnum. Þú mátt ekki
halda, að þetta sé auðvelt fyrir
læknana! Stundum verðum við að
láta okkar nánustu líða, af þvf að
við verðum að hugsa um fólk, sem
við þekkjum alls ekki. En þú mátt
ekki biðja okkur um að gera ekki
það, sem viö gerum. Ef við geröum
það, ef viö létum tilfinningar okk-
ar ráða hjarta okkar og heila —
hvernig mundi þá fara? Við verð-
um að láta sjúklinginn ganga fyrir.
Alltaf!
Hún þagði, — augun voru hvarfl-
andi. Þarna stóð hún og dæmdi
sjálfa sig — til hvers? Til ein-
; veru-ævi — eða fyrsta ósigurs-
I ins f læknisstarfinu? Hún hafði ver-
i ið f þann veginn að stytta Anne
j aldur með því að segja „já" við
Tony —hún, sem nú stóð þarna
og pi ■'dikaði, hve nauðsynlegt
lækninum væri alltaf að láta sjúkl-
inginn sitja fyrir, öllu öðru, hvefsu
mikla fórn, sem það kostaði. Það
var Anne, en ekki Mary, sem þurfti
á Tony að halda! Síðarmeir mundi
Anne kannski komast að raun um,
að Tony elskaði hana ekki, en
ekki núna. Henni var huggun í
að vita, að Tony væri nærri, og
hún gat ekki barizt fyrir lífinu
nema hún héldi í höndina á hon-
um.
— Farðu til Anne, sagði hún
hægt. Hún þarfnast þín, góði —
mfklu meir en ég geri. Einhvern
tfma finnum við kannski hamingj-
una saman, en ekki núna — ekki
ennþá. Farðu til Anne!
Hann starði á hana án þess að
skilja. — Ég var á leiðinni til
hennar, sagði hann lágt. — En
þú meinar meira en það, gerirðu
það ekki, Mary? Þú ert að segja
mér, að starf þitt sé þér mikils
verðara en ég er. Er það ekki
sannleikurinn, þegar öll kurl koma
til grafar? Baráttan hefur alltaf
snúizt um þetta — starfið þitt
og mig — og starfið hefur sigr-
að!
— Nei, það er ekki þannig, Tony.
Ég get átt hvort tveggja starfiö
og þig, ég sver þér, að ég get
það. Ég mundi alltaf láta þig sitja
fyrir — en þú verður að reyna aö
líta á málið frá minu sjónarmiði.
Ég mundi aldrei geta fyrirgefiö
mér, ef ég legði læknisstarfið alveg
á hilluna.
— Og þú mundir aldrei geta
fyrirgefið mér, ef þú hættir við
það vegna þess, að þú værir ást-
fangin af mér, sagði hann Þú veizt
það, er það ekki, Mary? Nei, Mary
afsakaðu. Annað hvort allt eöa
ekkert! Annað hvort giftist þú mér,
eða heldur starfi þínu áfram. Þú
getur ekki hvort tveggja.
Hann sneri- frá henni og gekk
upp að dejldinni, ■ sem Anne lá í.
Mary stóð J. sömu sporum og
horfði á eftir honum. Hún hafði
sent Tony til Anne..,.
TAPAR, MEÐ BROTI tlR
SEKÚNDU.
— Þú ert ekki komin lengra
en þetta, doktor, þrátt fyrir allan
asann, sem á þér var áðan! Þú
hefur verið lengi þessa stuttu leið
hingað á deildina!
Það var Simon Carey, sem tal-
aði.
m
T
A
R
Z
A
n
I íy.SDGAH RlC£ BURROUGHS
HE IS PKINKING TKE JUICE OF Yr'HOgL-
BERRIES! LET ITS STKANSE POWER
MAKE HIM THtNK TOU ARE HIS MAJE!
NOW... AWAIT MY SIöNAL! —
í/ I K/VOW.
í FATHER!
' TUCK MV
TAIL WITHIN
MV GARMENT,
ANP OO NOT
GET NEAR THE
NAKED-SKIN
V. WARRIOR!
Mundu Jar-Za. Já ég veit pabbi,
stingdu halanum á mér inn undir fötin
mín og komdu ekki nálægt hinú nakta
holdi stríðsmaður.
Hann er að drekka bláberjasaft. Við
skulum láta hið undarlega vald þess fá
hann til að HALDA að þú sért maki
hans. Jæja bíðið eftir merid mínu.
Mennirnir eru að koma með maka þinn
stríðsmaður. Hlún kemur fljótlega.
Mary snerist í hálfhring. Hún
var sótrauð í framan, og augun
skutu gneistum. Hún leit á Carey
með sárum andúðarsvip — svo
sneri hún sér frá honum og struCs-
aði áfram á undan honum.
Nú var mælirinn fullur, hugssði
hún með sér, um leið og hún
hratt upp hurðinni í lágu, löngu
byggingunni. Simon Carey hafði
móðgað hana einu sinni of oft,
og það var mál til komið, að
hann fengi að vita það. Var það
fyrir þetta, sem hún ætlaði að
fórna lífsgleði sinni? Var það þetta
hlutskipti, sem faðir hennar vildi
láta hana hljóta, var það þetta,
sem hún vildi kjósa sér sjálf? Að
láta Simon Carey eða aðra hon-
um líka nota hana sem skotskífu
fyrir háðglósur og spott? Átti hún
að halda áfram að hjálpa og hugga
aðra, er hún sjálf þurfti fremur
hjálpar og huggunar við en flestir
aðrir.
Hún sneri sér á móti honum er
hann kom inn I skrifstofuna.
LÁTIÐ OKKUR INNHEIMTA...
boð sparar yður t'ima og óþægindi
INNHEIMT USKRÍFST OFAN
Tjarnargötu 10 — 111 hæð — Vonarstrætismegin — Simi 13175 (3Tmur)