Vísir - 12.09.1968, Síða 12

12
VI SIR . Fimmtudagur 12. september 1968.
4-
Þegar hún heyrði fótatak þeirra
fjarlægjast, fór hún fram úr og
klæddi sig í slopp, opnaði dymar
og hélt inn ganginn og upp þrönga
stigann, þar sem hún hafði séð
manninn koma niður fyrir stundu,
og upp á þriðju hæð. Aðalstiginn
var frammi á ganginum, skammt
frá bókasafnsherberginu.
Hún heyrði raddir uppi, og þegar
hún kom inn á ganginn, þar sem
ekki var um að ræða aðra birtu
'en frá vasaljósi, greindi hún menn
þar á hreyfingu. Þar bar hún kennsl
á Merriday, sem var á náttfötun-
um og baðslopp utan yfir, einnig
ungu stúlkuna, sem var í fylgd
með hertoganum, hún var berfætt
og hafði brugðið yfir sig svartri
regnkápu. Gail Kerr lá á gólfábreið
unni á ganginum úti fyrir dvrunum
á herbergi sínu og einhver hafði
brugðið svæfli undir höfuð henni.
Dr. Hawkins læknir kraup við hlið
henni.
• „Parker skrapp eftir ljósaöryggj-
um“, sagði hr. Bean við lækninn.
„Viö getum kveikt eftir andartak."
Um leið og hann talaði gekk hann
yfir að málmkassanum á veggn-
um úti við stigann, opnaði hann,
kveikti síðan á eldspýtu, og í sömu
andrá að kalla varð albjart á gang-
inum. I
Parker kom upp stigann I sömu
svifum. „Öryggin hafa ekki sprung-
ið“, sagði hr. Bean harla undrandi
við hann. „Þau hafa aöeins verið
losuð.“
Gail Kerr opnaði augun. „Hvaö
kom fyrir yður?“ spuröi læknir-
inn.
„Ég lá uppi í rúmi og var að
lesa“, sagöi hún. „Þá slokknaði
á lampanum á náttborðinu. Ég hélt
að ljóskúlan hefði brunniö út, ->g
þar sem ég vissi að það eru geymd
ar ljþskúlur í lfnskápnum hérna
frammi á ganginum, fór ég fram
úr í myrkrinu og ætlaöi þangað.
iJm leið og ég Kom tram úr dyr
unum . .. steig ég á ... þetta, gang-
kerruna, sem ræstingarkonan not-
ar. Hún var fyrir framan þröskuld-
inn hjá mér og þaut af stað, svo ég
missti jafnvægið og skall aftur fvr-
ir mig.“ Hún leit í andlit læknisins.
„Ég býst við, að ég hafi rekið upp
hljóð . ..“
Það var Parker, sem kinkaði
kolli. „Já, þér geröuð það“, sagði
hann.
Öllum varö samstundis litiö þang
að sem lága, flata gangkerran stóð,
nú við þær dyr, sem gegnt voru
dyrunum aö herbergi Gail Kerr, hin
um megin viö ganginn.
„Kerran stóð þarna ekki, þegar
þér fóruð inn í herbergi yðar?“
spurði hr. Bean.
„Áreiðanlega ekki.“
Læknirinn tók vasaljósið upp af
gólfinu og beindi geislanum í augu
hennar brot úr andrá, og slökkti
síðan á því. „Finnið þér til sársauka
einhvers staðar?" spurði hann.
„Hjálpið mér að setjast upp, svo
ég geti komizt að raun um það“,
sagði Gail Kerr.
• -ffl) • J i
Hún reis oipp með aðstoð læknis
ins, og þreifaði með hendinni um
hnakka sér, „Það er allmyndarleg
kúla, sem ég hef fengið", sagði hún.
Læknirinn studdi hana á fætur.
Hún var á náttfötum og slopp ut-
an yfir og hafði misst annan ilskó-
inn. Hr. Bean tók hann upp og
fór á éftir lækninum og henni inn í
herbergi hennar.
Og nú var þaö stúlkan á regn-
kápunni sem sneri sér að Lauru.
„Ég veit hver þér eruö“, sagði
hún. „Ég heiti Winifred Pell .. Sjá
ið þér til“, og hún lækkaði rödd-
ina, „það er eitthvað undarlegt hér
á seyöi. Augnatillit hennar var ekki
lengur óvingjarnlegt, heldur bjart
6g spyrjandi.
Merriday, sem hafði kveikt sér í
sígarettu. heyrði hvað hún sagði.
enda pótt hún lækkaði róminn.
„Hvað eigiö þér við?“ spuröi hann.
„Hvernig undarlegt?‘‘
„Undarlegt eins og þegar maöur
heyrir vein að næturþeli, það er
allt og sumt, sem ég á við“, svar-
aöi Winifred Pell, um leið og hún
sneri sér að Parker, sem stóð þarna
meö svæfilinn í höndunum. „Til
dæmis þetta.... hvernig stóð á
kerrunni þarna við dyrnar? Og hver
losaöi ljósaöryggin?"
„Það hef ég ekki hugmynd um“,
svaraði Parker. Að svo mæltu
hvarf hann inn í herbergi Gail
Kerr með svæfilinn.
„Hún hefði eins getað hálsbrotn-
aö“, mælti stúlkan enn. „Hún hefði
getað beðið bana.“
Hvorki Laura né Merriday virt-
ust hafa löngun til að rökræöa það.
Laura bjóst til að halda á brótt, en
hafði ekki gengið nema nokkur
skref, þegar Winifred kom á eftir
henni, og stöðvaði hana.
„Ég finn að mér verður ekki
nokkur leið að sofna núna“, sagði
hún. „Ég var i þann veginn að festa
svefninn, þegar ég heyrði veinið og
hrökk upp við það. Þér vilduð'.nú
víst ekki spjalla við mig svolitla
stund. Ég bókstaflega verð að tala
við einhvern, mér til hugarléttis. Ég
á yiskíflösku inni í herberginu
mínu, ef þér kæriö yður um hress-
ingu.“
„Ég ...“ Laura hikaði við þegar
henni vr 5 hugsað til þess að setjast
aftur að inni f tunglsljósinu i her-
bergi sínu. Eflaust gæti hún ekki
heldur fest blund.
„Þér gerið það . . . .“
„Þá það.“
Þegar Laura og Winifred Pell
komu að aðalstiganum, hafði lyftan
staönæmzt þar. Hún stóö opin, en
lágvaxii. og grönn mannvera á kín-
verskum slopp og með hvítan vefj-
arhött á höfði var á leið þar inn.
Þetta Var kona, andlitið hrukkótt og
FRAMLEIÐENDUR:
TIELSA, VESTUR-ÞÝZK
GÆÐAVARA OG
JÓN PÉTURSSON
HÚSGAGNA '
FRAMLEIÐANO!
EíllsEaíalalstliIalalaíaíaEáESalaíatsBEi
Eeldhús- I
ISEIaEatalátalaEaíáHístÉiEiIli
% KAUPIÐ Á FÖSTU VERÐI
Jfc STAÐLAÐAR
ELDHÚSINNRÉTTINGAR
ERU ÓDÝRARI, FALLEGRI
OG ÖLL TÆKI FYLGJA
% HAGKVÆMIR
GREIÐSLUSKILMÁLAR
ODDUR HR
UMBOÐS-
OG HEILDVERZLUN
KIRKJUHVOLI
SÍMI 21718 og 42137
FULLKOMIÐ SÝNINGARELDHÚS í KIRKJUHVOLI
ellilegt, en augun dökk og skær,
og þrátt fyrir allt var eitthvað
barnslegt við hana, aö Lauru þótti.
Hún hélt á skál f höndunum, hálf-
fullri af berjabúöingi.
- „Gott kvöld, frú Bean“, sagði
j Winifred.
1 Brot úr andrá pírði gamla konan
j á hana dökk augun. „Eruð það þér,
; Winifred?“ Röddin minnti líka á
i barn. „Hvað kom fyrir?“
| ,,‘Það varð slys“, svaraði Wini-
; fred. „Ungfrú Kerr datt illilega ...“
I „Ungfrú Kerr?“
j „Hún er ein af gestunum. En hún
er ekki mikið meidd, held ég. Það
er læknir að athuga hana.“
„Það er gott.“ Frú Bean gekk
inn í lyftuna. „Góða nótt“, sagði
hún og dró hurðina aö stöfum.
„Hún skreppur alltaf niður um
miðnættið og fær sér að boröa“,
varð Winifred að orði, þegar lyftan
'j hélt af stað. Þær héldu fram gang-
| inn unz Winifred staðnæmdist við
; dyr. „Þetta er grepiö mitt“, sagði
i hún um leið og hún opnaöi dyrnar
j og bauð Lauru að ganga inn.
| Herbergið var mjög lítið. Þar inni
i var mjótt rúm, stóll, fornfálegur
I klæðaskápur og lítil dragkista. „Ger
I ið svo vel að fá yður sæti á stóln-
um“, sagði Winifred. „Ég tylli mér
á rekkjustokkinn."
Laura fékk sér sæti. „Ég stanza
ekki nema andartak", sagði hún.
„Hvers vegna ekki?“ Winifred
gekk aö klæðaskápnum og dró þar
fram viskíflösku. „Ég er viss um
að þér eruð ekki fremur syfjuð
en ég“, sagði hún.
Hún tók tvö glös ofan af hillu
fyrir ofan þvottaskálina og hellti
slurk af vískíi í bæði. „Vatn?“
spurði hún.
Laura kinkaði kolli. Þetta minnti
hana á heimavistarskóla, þegar
námsmeyjarnar stálust tH að fá
sér einhverja hressingu undir mið
nættiö og hvísluðust á svo ekki
heyrðist í næsta herbergi.
„Ég hef veitt yður athygli í borð
salnum“, mælti Winifred, „og ég
þykist hafa komizt að þeirri niður-
stöðu, að þér séuð viðlíka óham-
ingjusöm og ég, enda þótt þér sem
leikkona eigið hægara með að leyna
því. Engu að síður kemur það fram
öðru hverju.“ Hún lyfti glasinu.
„Skál, þrátt fyrir það“, sagði hún.
Laura bergði á drykknum.
„Hvers vegna eruð þér óhamingju
söm?“ sþúrði hún.
OF COURSE NOTI ] HANS ON, THEN! X'VE
ONLYMEN KNOW ) ONLY SEEN THIS
THAT! ----1 DONE ONCE SEFORE!
--- - <50, £T£M-f<0/
T
A
R
Z
A
N ......-....
Veit önnur ykkar hvemig á að fá skepn- Auðvitað ekki. Aðeins karlmenn vita Við höfum fundið halalausa hermann-
una til að hlýða? það! Haldið ykkur. Ég hef aðeins einu inn. Þessa Ieið.
sinni séð þetta gert áður. Af stað, Ben-
Ko!
I
RAUÐARÁRSTtó 31 StUll 22022
Auglýsið í VÍSI
VnEIDDIR
REliíNINGAR*
LÁTIÐ OKKUR INNHEIMTA...
Coð sparar ydur t'ima og ójbæg/nc/i
INNHEIMT USKRIFST OFAN
Tjarnargötu 10 — III hæö —Vonarstrætismegin — Sími 13375 (31ínur)