Vísir - 12.09.1968, Blaðsíða 4

Flótti nj ósnasnillingsins BLAKE
Menn mun ráma í fréttirnar af
Blakemálinu í Bretlandi og flótta
hins stórvirka njósnara George
Blakes úr brezku fangelsi. Þetta
gerðist haustið 1966. Hann komst
undan refsivendi Iaganna og flýði
til Sovétrikjanna, þar sem honum
var tekið opnum örmum og hann
gerðist einn yfirstéttarinnar. -
Sagan um, með hverjum hætti
hann komst undan spurðist fyrst
fyrir fáum dögum, þegar félagi
Blakes, Sean Bourke, sagði sögu
sína um flótta þeirra tveggja.
George Blake var dæmdur í
fjörutíu og tveggja ára fangelsi
'fyrir landráð og sat í prísund i
Wormwood Scrubs Prison. Eftir
flóttann sátu þeir félagar og biðu
átekta í íbúð rétt hjá fangelsinu.
Þeir reiknuðu með þvi, aö lög-
reglan leitaði þeirra fjær fangels-
inu og teldi „fugiinn floginn".
Bourke einn hætti sér 'út. „Ég
var alveg óhultur," segir hann.
„Ljósmyndir þær, sem lögreglan
hafði af mér, voru svo lélegar, að
varla nokkur maður hefoi getaö
þekkt mig eftir þeim“. 1 öryggis-
skyni lét hann sér þó vaxa yfir-
skegg.
Vörður lögreglunnar um flug-
Konungur skiptir
um skoðun?
Óhugnaður. áfengisbölsins.
Bandarísk blöð segja Ólaf V.
Noregskonung hafa tekið sinna-
skiptum. Föðurleg þrjózka hafi í
nærri áratug staðiö ástum Sonju
og Haralds erfðaprins fyrir þrif-
um. Hafi konungur skipt um
skoðun nýverið, hefur hann gert
það, svo að um munar. Svo sem
alþjóö veit hefur hann veitt þeim
hjónum blessun sína. Hann átti
drjúgan þátt í brúðkaupi þeirra.
Ólafur leiddi brúðina við hönd
sér upp að altarinu. Þegar brúö-
rfWWVWWWWWWWW
hjónin veifuðu til mannfjöldans
bað Sonja tengdafööur sinn
aö ganga fram á svalirnar með
þeim. Ólafur stóð þá fvrir mestu
fagnaðarlátum dagsins. Síðan
flutti hann við veizluhöldin lof-
gjörð um tengdadótturina. Hann
sagði: „Ég hefi kynnzt þér, Sonja,
sgm viturri, yiðpiótsþýðri og heið
arlegri' stúlku". Un’a menri nú
glaðir við sitt í Noregi.
Eigi að lækna áfengissjúkling
— sýnið honum hann sjálfan
Maður sá, er myndirnar sýna, er
algerlega ósjáifbjarga á valdi
áfengisins. Franskur sálfræðingur,
dr. Jean Carrére, tók þessar mynd
ir til þess beinlínis að hræða sjúkl-
inginn nægilega, svo að hann sjái
að sér. Án vitundar sjúklingsins
eru kvikmyndir teknar af hegðun
hans, skömmu eftir að hann er
lagður inn á sjúkrahús til með-
ferðar. Eftir nokkrar vikur hvíld-
ar, er honum hafa verið gefin
bætiefni og sérstakt fæði, eru
honum sýndar myndirnar. Reynsl
an verður áfengissjúklingnum
nánast ofviða. Carrére hefur kom-
izt að raun um, að hann verður
oft að láta skýringar fylgja meö
kvikmyndasýningunni, svo að
sjúklingurinn skelfist ekki meira
en hann hefur „gott“ af. Jafn-
vel þótt svo sé gert, verður sjúkl
ingur oft aö vera undir eftir-
liti í nokkra daga, eftir sýning-
una. Á brottfarardegi sínum, fær
hann venjulegast filmuna í hend-
ur. Á táknrænan hátt brenna
sjúklingar þær í viðurvist lækn-
is.
Sonja og Harald, nýgift og
hamingjusöm.
Hin duldu verðmæti
Eitt af því sem menn eru ekki
á eitt sáttir um eru hreindýra-
veiðarnar. En hreindýraveiöar
voru ieyfðar nú í haust eftir
nokkurra ára hvíld og heimil-
að að skjóta nokkur hundruö
dýr. Mörgum finnst að ekki eigi
að drepa þessi föngulegu dýr,
enda séu þau ekki eins mörg
og haldlð hefur verið fram. Aðr-
ir segja að nauðsynlegt sé aö
fækka törfunum, þvi ef þeir
verði of margir, þá berjist þeir
um kýrnar og gangi hverjir af
öðrum dauðum eða þá að kýrnar
geldist og stofninn haldist alls
ekki í horfinu. Ennfremur er
þvi haldið fram, að afréttarlönd-
in þoli ails ekki of stórar hjarðir
vegna hættu á ofbeit. Þess
vegna er talið rétt að heimila
veiði á nokkrum hluta íslenzku
hreindýrahjarðarinnar.
Og þvi ekki áð nýta þessi
hlunnindi eins og önnur? Ekki
virðist veita af, enda er hér um
að ræða talsvert magn af kjöti.
Hreindýrin eru mjög misjöfn að
mesta Iostæti, og má nú finna
á matseölum beztu veitingahús-
anna í borginni. Margur veiði-
maðurinn hefur birgt sig upp
af ágætu hreindýrakjöti til vetr
velli og hafnir stöð vikum saman.
Þeir félagar dvöldust innan kíló-
metra frá fangelsinu. Ákafi al-
mennings dvínaði. Jólin árið 1966
liðu, án þess að þeir fyndust,
og nýtt ár gekk í garð. Þeir héldu
það hátíölegt með viskíflösku. Yfir
gefin bifreið þeirra fannst. Blake
stjómaði nú undankomunni. Hann
hafði verið í þjónustu Rússa sem
njósnari i um níu ár og var
hnútum kunnugur. Blake þekkti
"öfn manna, sem gerðu fölsk
vegabréf fyrir smáskilding í ó-
makslaun. Bourke náði I skjölin.
í janúarmánuði 1967 yfirgaf Blake
felustaðinn. „Við hittumst í
Moskvu," voru kveðjuorð hans.
Síðan fékk hann sér flugfar til
Vestur-Þýzkalands og lenti ná-
lægt landamærum Austur-Þýzka-
lands. Hann var hólpinn. Bourke
fylgdi í fótspor hans nokkrum
dögum siðar.
í rúmt ár hefur þessi athafna-
sami njósnari lifað í vellystingum
praktuglega í Moskvu, þar sem
fjölmargir fyrrverandi njösnarar
hafa setzt að, þegar vistin á

George Blake í þjónustu Sovét-
rfkjanna.
Vesturlöndum varð þeim þimg-
hær vegna ólöglegs atferlis
þeirra.
JACQUELINE
KENNEDY SEM
LJÓÐSKÁLD
Það var árið 1943. Ung og
óþekkt stúlka var £ sumarleyfi
i Long Island í Bandarikjunum.
Hún var aðeins fjórtán ára. Þessi
unga stúlka orti ljóðstúf, sem
birtist £ blaðinu „The East Hampt
on Star“ ásamt bréfi frá afa
hennar, þar sem skrifað stóð:
„Ljóðið, er með fylgir, ætti með
öllu óbreytt að verðskulda smá-
rúm í blaðinu.“ Aldarfjórðungi
síðar var talið viðeigandi að endur
birta kvæðið i dálki, er kallast
„Fyrir tuttugu og fimm árum“ og
er reglulega i blaðinu „Star“.
Þetta var fremur gert til skemmt-
unar, en að um væri að ræða
merkilegt framlag til heimsbók-
mennta. Hin unga stúlka hefur
nefnilega vaxið úr grasi og orðið
engin önnur en Jacqueline Kenne
dy, sem allir kannast við.
Jackle á æskuskeiði.
dýrastofnsins á eingöngu að
ráða og síöan á að nýta þessi
hlunnindi eins og önnur, ef
kunnugir menn telja það eðli-
lega. Eina framtak þeirra manna
Jifcid&iGoúí
stærð, allt frá 50 kílóum og
upp i 110 kiló stærstu tarfar.
Ef við reiknum með, að alls séu
ikotin 700 dýr og þau séu að
meðaltall 80 kíló þá er hér um
aö ræða hvorki meira né minna
en 56 tonn af kjöti. Þetta eru
alls ekki lítii verðmæti, og hrein
dýrakjöt þykir mörgum hið
arins, en sumir kjósa heldur aö
selja fcnginn eins og gengur.
Yfirvöid mega alls ekki láta
fámenna hópa manna uppfulla
af fordómum og imyndaðri
gæzkij og áhuga á velferð hrein
dýranna, hafa áhrif á hvort heim
ila eigi hreindýraveiðar á haust-
in. Raunhæft mat á stvrk hrein-
sem vilja banna veiðarnar vegna
umhyggju fyrir dýrunum, er að
fordæma veiðamar, en þeir
nenna alls ekki að hafa for-
göngu um að gera tilraun til að
fóðra dýrin á einhvem hátt,
þegar harðnar á dalnum í
skammdeginu og dýrin leita til
byggða vegna bjargarskorts.
Hins vegar væri það eðlilegt,
að hinir áhugasömu veiðimenn
tækju einnlg þátt i því að bjarga
dýrunum á veturna, þegar skort
ur gengur nærri dýrunum, og
væri eðlilegt að undirbúa slík
mál timanlega á haustin áöur
en samgöngur gerast erfiðari.
Því færra af dýrunum sem
deyr af fæðuskorti því sterkari
veröur auðvitað hreindýrastofn-
inn til aö mæta sjálfsagðri veiði
á haustinÆn hins vegar er hægt
að vera þvi sammála, að ekkl
eigi að heimila öðrum veiðarnar
en þeim, sem nýta kjöt og
skinn af hreindýrunum.
Það á þvi skilyrðislaust að
nýta þessi hlunnindi landsins,
eins og hver önnur, að svo
miklu leyti, sem framast er tal-
ið óhætt, án þess að ganga of
nærri hreindýrastofninum.
Þrándur í Götu.
I