Vísir - 06.11.1968, Blaðsíða 4

lilfíjí
llPOÍiSMIl

- * ;
.... .

uiú:.i:iilii!!;'i!iii

ÆkOBM
HHHKHHHMHHHHHIHB
Ef
aðeins
einn...
Kímnigáfu Dana er oft við-
brugðið og hér er eitt sýnishorn.
Einn fréttamanna danska blaðs-
ins, POLITIKEN, skrifaði blaði
sínu frá Mexikó, en þar var hann
viöstaddur Óiympíuleikana:
„Ef aðeins einn Ameríkani enn
verður sendur heim vegna ósæmi
legrar hegðunar, og einn Afríku-
búinn sviptur rétti til þátttöku
fyrir pilluát, og aðeins einn Þjóð
verji sviptur verðlaunum fyrir
hrindingar, og aðeins einn Mexi-
kani þjófstartar, og einum Asíu-
búa meinuð þátttaka fyrir ölvun,
og ef aðeins einn Rússinn spring-
ur af maeði .......... já, kæru
vinir ... þá ætti Danmörk bara
töluverða möguleika á því að
krækja sér í bronsverðlaun. Auð
vitað að þyi tilskildu að danski
þátttakandinn missi ekki af stræt
isvagninum."
Simon Spotlight.
Simon Spotlight, fréttamaður
Politiken, á leiö i mark með efni
í blaö sitt.
Komdu með 'ann! Ég á ann!
Paul Owen (10 mánaða) og eitt
helzta aðdráttamúmerið í sirk-
usnum hans Billy Smarts í Lond-
on, fíllinn Birma, gátu ómögu-
lega komið sér saman um það,
hvort þeirra ætti að fá að halda
pelanum. Paul varð ekki af því
skekinn, að hann ætti pelann,
og brast í grát, en Birma stóð
á því fastar en fótunum (og hún
er vel stöðug á þeim), að það
væri hún, sem ætti að hafa pel-
ann.. Einnig hún fór að hrína.
Rifrildið fór ekki fram hjá
neinum • sirkusnum. Slíkur var
gauragangurinn, enda bæði radd-
styrk í betra lagi.
Bar þá að gæzlumanninn hennar
Birmu, og leiddi hann henni
fyrir sjónir, að pelinn væri rétt-
mæt eign Pauls, og skyldi hún
umsvifalaust skila honum pelan-
um aftur. Sem hún þá gerði.
En það varö ekki fyrr en þessi
mynd hafði verið tekin, svo það
er önnur saga að segja frá þvf,
hvemig samkomulagiö var eftir
það.
Lengri en hæð
Eiffelturnsins
nemur!
Hér sjáið þið lengsta skip ver-
aldar, „Universe Ireland“, sem í
allri sinni lengd — 380 metrar
— er rúmum 50 metrum lengra
en nemur hæð Eiffeltumsins í
París.
Skipið var nýlega statt í
Bantry-olíuhreinsunarstöðinni i
írlandi, þar sem það losaði 312.
000 tonn af hráolíu frá Kuwait.
Þegar búiö er að hreinsa ben-
sínið úr einum skipsfarmi, nægir
það til þess að fyila geymana
á 10 milljónum einkabíla.
Hvaö eigum við lengi
„að vera með“
Einhvern veginn finnst manni
eftir Olympiuleikana í Mexikó-
borg í haust, að mestur dýrðar-
ljóminn sé farinn af þessum
fomfrægu leikum. Metaregnið
sannar hverslags stefnu iþrótta-
mál stórþjóðanna hafa tekið.
Slíkum árangri er ekki náð
nema með þrotlausri þjálfun og
hárfínni visindalegri tækni. /
íþróttafólkið verður bókstaflega
að helga lif sitt íþróttinni, eigi
það að vera samkeppnisfært.
Stórþjóðirnar verja ógnarlegum
fjárhæðum til þess að ná sem
beztu út úr þessu fólki, svo
að það megi vitna um mátt
og auðæfi lands síns. — Þetta
eru" ekki lengur frjálsir leikar
æskunnar, heldur æðislegt meta
kapphlaup hinna stærri þjóða,
og á einna helzt skylt við geim
ferðakapphlaupið.
oOo
Það hlýtur því að vakna sú
spuming meöal smáþjóðanna,
hvaða erindi fulltrúar þeirra
eigi eiginlega á þessar hátiðir.
— Eigum við að setja á fót vís-
indastofnun til þess að vinna
skipulega að þjálfun iþrótta-
fólks og tæknideild, sem gæti
ef til vill fundið fullkomnari
hlaupaskó, eða ennþá sveigjan-
legri stökkstöng en nú þekkist
eða eitthvert undralyf, sem gæti
allir, er vita vildu að íslending-
arnir höfðu enga möguleika á
að komast í úrslitakeppnina í
einri einustu grein. — Við send
um þessa átta keppendur bara
til þess að vera meö og enginn
efast um að þeir hafi gert eiQS
og þeir gátu, og verið landi sínu
til sóma.
misjöfnum árangri. Allt kostar
þetta skildinginn. — Þessi ferð
íþróttafólksins til Mexíkó hefur
kostað upp undir milljón. Þar
af hefur ríkið orðiö að borga
líklega um sex hundruð þúsund.
— Árlega eru sendir út hópar
íþróttafólks til keppni, til dæm-
is boltalið — jafnvel unglingar
K/ALLARAGREININ
tryggt ísienzkum keppendum
frama á hátíð iþróttanna.
Eða eigum við bara að halda
áfram að senda okkar bezta
fólk, til þess að vera með, láta
það kynná land og þjóð. — Til
þess að láta íslenzka fánann
blakta með fánum annarra
þjóða, sjá hann hylltan og bor-
inn á leikvanglnn ... ?
oOo
Eins og sá ágæti íþróttamað-
ur Guðmundur Hermannsson
benti réttilega á i grein, sem
hann skrifaði eftir leikana vissu
Kostaði 600 þús. að láta
íslenzka fánann blakta í
Mexíkó.
Það má ef til vill líta á það
sem réttláta viðurkenningu við
fólk, sem hefur sýnt elju og
þrautseigju við þjálfun og góðar
framfarir, að senda það á Ol-
ympíuleikana, því ekki það?
Við höfum ekki látið okkur
vanta á vetrarólympíuleika, né
heldur á alþjóðaboltaleiki, þeg
ar þvi er að skipta — með
rétt um fermingu. — Allar
þykja þessar ferðir vist mjög
Iærdómsríkar fyrir iþróttaæsk-
una, og nauðsynlegar til þess
aö viðhalda íþróttaáhuga þjóð-
arinnar — og kynna land og
þjóð. Kannski er það líka sex
h ndruð þúsund króna virði að
fá að draga íslenzka fánann að
hún í Mexikóborg? — Hver
veit?
oOo
En við eigum í fleiri hom að
líta. Ólympíumót skákmanna f
Sviss hefur fallið i skuggann af
íþróttahátíðinni í Mexikó. Þar
eiga íslendingar unga og efni-
lega skákmenn, sem hafa sýnt
og sannaö fyrr og nú aö þeir
eiga í fullu tré við beztu skák-
menn hinna stærri þjóða. —
Mér vitanlega hafa þeir ekki
fengið neinn styrk til þessarar
farar, nema bann, sem samtök
skákmanna hafa siálf aflað til
þess arna með ýmsum fjáröfl.
unarleiðum. Allt framlag ríkis-
ins til Skáksambands fslands á
einu ári nemur aðeins þriðjungi
af framlaginu til Ólympíuferðar
íþróttamanna. — íslenzkir skák
menn hafa borið hróður lands-
ins víða og komizt í fiokk með
sterkustu skákbjóöum heims á
slíku móti. — Væri ekki nær að
fækka þessum íþróttaferðum,
sem farnar eru einungis til þess
að vera með og kosta fremur
fulltrúa í keppni, sem við eig-
um einhverja von í að vinna,
eða að minnsta kosti standast
samkeppni.
Jón íflartarson.
I