Alþýðublaðið - 08.01.1966, Side 16

Hér er tækifæri fyrir þá
sem unna karlmannlegum í
þróttum að reyna getu sína
í skemmtilegri keppni, jafnt
! fyrir byrjendur og þá sem
' lengra eru komnir.
Þjóðviljinn í frétt um
sexþrautarkeppni KR,
Hneyksli í Þjóðleikhúsinu,
segja blessaðir englarnir hjá
Frjálsri þjóð og skrifa um
það tæpar fjórar síður, Rétt
eins og það séu einhver tíð-
indi ....
Orð eru hnífar sem geta
' skorið jafnvel hin sterkustu
I bönd, sagði kallinn með gasa
i legum spekingssvip. — Já,
í til dæmis hjónabönd, hreytti
\ kellingin út úr sér ....
ÆSKA lands vors lætur ekki að
sér hæða, Hún er ekki aðeins vel
alin og bráðþroska líkamlega.
lienni er sýniiega ekki alis varnað
á andlega sviðinu heldur. Þess
er skemmst að minnast, að fyrir
nokkrum árum hlupu illir árar
í æskulýðinn á hverju gamlárs
kveldi. Kvað svo rammt að þessu
að fullorðna fólkið gat ekki feng
ið sér neðan í því í friði fyrir
sprengingum og iraíáiri. Blöðin
byrjuðu nýja árið í þanntíð ævin
lega með því að býsnast yfir skrils '
látum unga fólksins Æskan (sem
átti að erfa landið) var heillum
horfin og heimur á heljarþröm. I
Nú er æskulýðurinn löngu hætt
ur að ólátast á gamlárskvöldi,
Hann hætti því þegar hann upp
götvaði hve ógleymanlegt er að
horfa á fullorðna fólkið, sem á
að vera fyrirmyndin, hoppa og
hía og hegða sér eins og fífl. Eng
inn skyldi þó ætla að æskan sé '
hætt að ótátast; að hún hafi skift
á ólátunum og fíflalátum hinna
fullorðnu. Nei, nú á dögum hinn
ar miskunnarlausu kjarabaráttu
láta menn ekki snuða sig um
neitt, hvorki ungir né gamlir.
Skrílslátunum var frestað frá gaml
árskvöldi til þrettándans.
Og í heiðursskyni við Hafnar
fjörð, borgina, þar sem enn þá
gerast ævintýri, hefur æskulýður
inn kjörið þann ágæta stað fyrir
leikvang lystisemdanna.
Þeir sem voru svo ólánssamir
að álpast í fjörðinn í fyrrakvöld j
t.d. fara í bíó, en eins og alþjóð j
veit eru góðar kvikmyndir hvergi
sýndar á landinu, nema þar, —
þeir áttu vissulega fótum sínum
fjör að launa, og máttu þakka fyr
ir að vera ekki sprengdir í loft
upp. Strandgatan var eins og víg
völlur í Vietnam. Sprengingar
drundu með fárra mínútna milli
bili og kveikt var í benzíni á flösk
um úti á miðri götunni.
Sá sem þessar línur hamrar á
ritvélina, komst við illan leik í
Hafnarfjarðarvagninn og lofaði há
stöfum Landleiðir hf. fyrir líf-
gjöfina. En enginn veit hvar hann
dansar næstu jól, og ekki hafði
ég fyrr setzt og andvarpað fegin
samlega þegar heii tylft af tán
ingum ryðst inn í vagninn með
brauki og bramli. Þeir settust og
létu ófriðlega og miðpunkturinn
í hópnum reykti sígarettu með
James Bond-tiiburðum. Slíku er
maður að sjálfsögðu löngu farinn
að venjast á tímum hinnar trylltu
aklar. En þegar „hetjan“ dregur
upp kínverja og byrjar að kveikja
í honum með sígarettunni, varð
mér ekkj um sel.
Það skifti engum togum: í vagn
inum kvað við ferleg sprenging
og ekki laust við, að enn sé ofur
lítil hella fyrir eyrunum. Vagn
stjórinn brá skjótt við og vatt
sér karlmannlega aftur í vagninn
við næ“tu stoppistöð og heimtaði
að fá að vita hver væ>-i hinn seki
Og því er nú einu sinni þannig var
ið með gamla jálka, sem trúa á
heiðarleilca og réttlæti, að þeir
hafa ekki lesið nógu rnikið af
leynilögreglusögum til þess að
vita hvernig menn haga sér nú á
tímum undir kringumstæðum sem
þessum. Ég benti sem sagt á
sökudólginn og honum var sam
stundis fleygt á dyr. Það var lítið
eftir af karhnennskunni í svip
hans, meðan á því stóð.
Ekkert fleira -bar til tíðinda í
ferð þessari, nema hvað táningarn
ir sem eftir sátu sendu mér augna
ráð, sem seint mun gleymast. Og
það væri synd að segja, að kveðj
urnar sem ég fékk hafi verið vand
aðar. Ein skvísan spurði tii að
mynda gæjann sinn.
— Hvur var það sem kjaftaði
frá?
Gæinn tók út úr sér togleðrið
gretti sig af fyrirlitningu, benti
á mig og hreytti út úr sér:
— Það var þessi þarna, þessi
rauðhærði, ógeðslegi. . .
Síðan púaði hann á mig, eins
og maður lieyrir stundum gert
á íþróttavellinum.
oooooooooooooooooooooooo-oooooooooooooooooooooooo*
-oooooooooooooooooooooooo-oooooooooooooooooooooooo: