Alþýðublaðið - 15.02.1966, Blaðsíða 16

JÁRNHAUSINN
Éeld þeir þurfi ekki að
vera að þessu pípi. þessir at
ómlistamenn á íslandi, þeg
ar þeip fá liarða ritdóma i
blöðunum. í Rússlandi fá
þeir fangelsisdóma. . . »

Ifvað skaðar það, þött ekki
sé hægt að fá íbuðir á leigu
í henni stór-Reykjavík, þegar
maður getur keypt sér lóðir
á eyjum hins eilífa vors. . .
H
i
Tel ég mig engu minni sós-
íalista en þann ágæta mann
i Björn Jónsson alþingismann
íi í Norðurlandskjördæmi
eystria, eða sjálfan forseta
íslands, HannibaL Valdimars
| son. . .
AM. á Akureyri.
Vilhjálmur hinn þýzki er
liinsvegar tilvalið viðfaogs
og úrskurðarefni fyrir at-
vinnusálfræðinga. Hann er
nefnilega „hinseigin“.
Kvikmyndagagnrýni i
Mogga.
Sú var tiðin að menn þurftu
raunverulega á járnhausum að
halda. þá voru Svíar líka stórveldi.
Bölvandisk og berjandisk óðu þeir
um Þýzkaland í þrjá tigu ára og
kanniski víðar þó ég viti ekki,
með hausa úr skotheldu, sænsku
járni.
Nú er eiginlega ekkert eftir af
járnhausum i heiminum, eiginlega
ekki nema einn í Þjóðieikhúsi
útskers þess er ísland heitir. en
þar er Alþýðublaðið gefið út.
Baksíðan hefur fyrir satt að
sænskir hafi pantað þennan járn
haus í sýningarferðalag um það
land, sem Gústaf Adolf eitt sinn
ríkti yfir, þó hann héldi sig lítið
heima við. Einnig er þess getið
í heimildum að þeir hafi fullan
hug á að sýna einnig vorum nor
rænum frændum öðrum járnhaus'
inn ofan af íslandi. Kannski rétt
til að sanna Dönum í eitt skipti fyr
ir öll, að þeir séu grautarhausar
og Norðmönnum að þeir séu og
hafi alltaf verið þverhausar, að
vilja ekki sama kóng og Svíar og
svo er ekki að vita nema þeir
dubbi þann íslenzka járnhaus til
kanslara og sýni hann í Þýzkalandi
við mikinn fögnuC.
Allavega er gott að vera ein-
stakur og sér á parti, járnhaus
á íslandi hvort sem úr ferðalagi
verður eða ekki. Hitt verðum við
að vona, að ekkert illt hendi og
járnhausinn hafí góða ferð, ef
hann fer. Má og hugga sig við þau
ummæli, sem höfð eru eftir Guð
laugi Rósinkranz í Tímanum, að
hann sé skotheldur.
Sagt er að íslendingar hafi le'k
ið sér til hita, þegar þeir bökuðu
Pólverjana í Laugardalshöllinni á
sunnudaginn. Pólverjar fengu á
baukinn svo um munaði og það í
bókstaflegri merkingu og er lík-
legt að þeir segi heima fyrin að
þrjátíu ára bamingur við sænska
járnhausa og prússneska riddara
hafi ekki verið nærri eins bölvað
ur og útreiðin á íslandi.
En mega þeir ekki sjálfum sér
um kenna? Er nokkuð eins auð-
vakið til reiði og íslendingur, sem
fær ekki nóg að éta og drekka
þegar hann er í útlöndum? Haft er
eftir íslenzkum leikmönnumt þeim
er sóttu Pólverja heim, að ósigur
inn : landsleiknum hafi verið létt
bær í samanburði við meðferðina
sem þeir urðu að sæta á hótelinu
þar ytra. Þeir eru líklega þegar
búnir að gera sér þetta ljóst, því
gert hafa þeir iðrun og yfirbót
og lofað að slíkt muni aldrei henda
framari. Meira að segja má búast
við, að næst þegar íslenzkir vík
ingar gera strandhögg £ Póllandi
með handbolta að vopni, verði
dedúað svo við líkamlegar þarfir
þeirra, að engan vinni þeir leik
inn — og láti sér raunar á sama
standa.
Þetta er orðin nokkuð svo þung
baksíða enda næstum öll úr
járni hingað til. Til að létta á
henni þykir okkur rétt að endun
segja söguna hans Páls Bergþórs
sonar um hjónin, sem komu of
seint í Háskólabíó að hlusta á 9.
sinfóníuna. Þeim var vitanlega
ekki hleypt inn ,en maðurinn snéri
sér að dyraverðinum og spurði
hvað verið væri að spila núna.
— Þá níundu, svarar dyravörð
urinn.
— Vissi ég ekki, segir þá mað
urinn og hnippiii í kellu sína.
— Þeir eru búnir með átta.
.SWE
— En elskan, ætluðum við ekki
fyrst í kirkjuna?
b'