Alþýðublaðið - 13.04.1966, Blaðsíða 16

Alþýðublaðið - 13.04.1966, Blaðsíða 16
Pistill eftir páska Hvernig myndi hin íslenzka teska taka bjórnum Hún mundi atf sjálfsögðu segja: „Komdu fagnandi — enginn verður full ur af einum bjór“, og liggja svo í |»vi það sem eftir væri ævinn ary. . . Þjóðviljinn. Hjá þeim ágæta vitringi, sem veit grein I Þjóðviljann nývef tð og vinur minn hér fyrir of an vitnar í stóð líka þetta: „Einn er sá líkamlegi lýtir sem fylgir bjórneyzlu og er algeng ur I þeiin nágrannalöndum okk ar sem bjór hafa. Það er hin svokallaða bjórvömb. Þetta fyr ttbrigði myndi brátt skreyta margan íslendinginn og yrði með tímanum dæmigert tákn fyrir islendinga.“ — Ég vil bæta því við þessa speki, að tnér virðist, að við þurfum ekki bjór til þess að fá væna keis t blessuðu velferðarríkinu okk Wi • • • Grey kellingin er svaka bold ang og tekst ekki að grenna tdg. Djöfull var hún spæld, þeg ar hún fékk þennan málshátt i páskaegginu sínu: Oft er lít- 4ð innan í miklum umbúðum. ÞAÐ eru gömul og ný sannindi að á mánudögum hertekur hvers dagsleikinn sálina. Þá er heil vika á herðum vorum og ekki að undra þótt bakið bogni und an byrðinni. Það er ekki fyrr en komið er fram yfir miðja vikuna sem örlítið tekur aftur að hýrna yfir sálartetrinu. Hver þekkir ekki hú'ganginn, sem fjallar um áhrif vikudaganna á líðan manna: Fimmtudagur er í dag( föstudagur á morgun, laugardagur læðist að litlum meður sorgum. Páskarnir eru liðnir, lengsta frí ársins. Hugurinn hafði daðrað við tilhlökkunina um langt skeið. Hver hafði ekki séð í hillingum heila viku af frídögum, saman lagt 120 klukkustundir?. Ó, hvílík dýrð: Éta, sofa, lesa. . . En einhver óljós grunur um vonbrigði frá fyrra ári læddist á tánum um hugann. Kjúklingarn ir mundu þó ekki hafa reynzt svo góðir að ekki hafi verið viðlit ann að en eta af þeim meðan eitthvað var til? Ánægjan af þeim mundi þó ekki liafa breytzt í þembing, vindgang og höfuðverk? Svefninn mundi þó ekki hafa verið sætur og unaðslegur fyrsta sólarhringinn en eftir það engu líkara en heils an hefði farið veg allrar verald ar? Gat það verið rétt minni( að maður hafði geispað og gapað og orðið því syfjaðri því meir sem sofið var? Bóklesturinn hlaut þó að hafa verið til yndisauka, svona í fyrstunni að minnsta kosti. En þegar á leið, tók þá kannski lík- aminn að gefa sig? Ef maður lá uppíloft, leið þá ekki á löngu þar til gigtarófétið hljóp. í hrygginn og náladofi í berandann? Ef mað ur .studdi hönd undir kinn, var þá höndin orðin dofin eftir ör fáar mínútur? Voru þannig líkamlegar þreng ingar sýknt og heilagt að trufla þann andlega unað, sem bókar menntin veitti? Eða var þetta mis minni? Að sjálfsögðu var liugrenning um af þessu tagi umsvifalaust vísað í yztu myrkur. Og fyrr en varði opnaðist himnaríkið: Pásk arnir gengu í garð. Lengsta frí ársins var hafið. En hvað var hægt að gera? Á föstudaginn langa var ég stað ráðinn í að n.ióta útiveru í faðmi blárra fjalla. Ég lagði af stað til Þingvalla til þess að „teyga him insins sólfagra brunn“ á helgasta bletti landsins. En, æ: Ég var ekkj kominn nema rétt upp fyrir Gliúfrasteininn hans Laxness, r ljómandi skapi og þuldi spakmæli: Vegur var undir, vegur var yf ir, vegur á alla vegu. . . í sama bili komst ég að þeirri óþægilegu staðreynd, að þarna var enginn. vegur. Hann lét bókstaflega und an og vagninn minn sökk upp að mitti í foraðið. Jeppi kom á vett vang og björgunarstarfsemi var liafin, kaðalspotta brugðið utan ura stuðarann og þetta virtist ætla að lagast. En það var ekki kaðal- spottinn sem brást eins og ég ótt aðist heldur fór stuðarinn af. Þetta sannar ótvírætt, hversu íslenzkir vegir eru gerðir úr þéttu og var anlegu efni. Það hefur bara láðst að reikna með ýmsum leiðinlegum fyrirbærum, eins og óstöðugu veð urfari og öðru þvílíku. Einungis virðist það ekki hafa verið haft nægilega hugfast, að vegir eru til annars en að merkja þá inn á kort. Það þarf nefnilega stund um að aka eftir þeim líka. Ég tók þessar hrakfarir sem bendingu æðri máttarvalda. Mann eskjan átti auðvitað ekki að vera að þeysast um fjöll og fimindi á helgum dögum, heldur hlýða á guðsorð. Þess vegna lagði ég af stað . til Jcirigu . á páskadaginn, klæddur fegursta skrúða og orð inn heilagur þegar af tilhugsun inni einni s.aman. En, æ! þegar ég kom að kirkjudyrunum, var þar fyrir stór. hópur manna, rétt eins og fyrir utan Hótel Sögu á laugardagskvöldum. Kirkjan var orðin troðfull og fiöldi manna varð frá að hverfa. Svo er verið að hundskamma þióðina fyrir of litla trúrækni og óguðlegan þanka gang! Eftir þessa mi-heonnuðu kirkju för var mér öllum lokið. Ég komst í. DÓlit.ískan kosningaham og bölv aði bióðfélaginu { sand og ösku: Og mujj ég svo ljúka þessum eft irpáskapistli með svohljóðandi til lögu og greinargerð til forráða manna þjóðarinnar: Það hlýtur að teljast með öllu óviðunandi að gefa þegnum þjóð félagsins frí í heila viku án þess að gera nokkrar ráðstafanir til þess að þeir geti drepið þessa 120 klukkutima á einhvern huggu legan máta. Hið opinbera verður að grípa í taumana og skipa tíu manna nefnd til þess að rannsaka málið mjög ýtarlega. Eftir tíu til tuttugu ár skal hún skila greinar gerð, sem ekki má vera minna en hundrað síður í fólíóbroti. Eftir nokkurra ára umþenkingu ráða- manna skal samið frumvarp upp úr greinargerðinni og lagt fýrir Alþingi. Þar ber að venju að rífast um frumvarpið í nokkur ár. Úr þessu er allt í lagi. Þá er vanda málið nefnilega ekki lengur aðkall andi, því að þá verða allir lands menn dauðir úr páskasyfju og o£ áti. . . spauQ Segið nú dómaranum hve heitt þér elskið konuna yðar!

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.