Alþýðublaðið - 15.04.1966, Blaðsíða 6

Gauti Hannesson:
ERKI OG DÝRAVERNDUN
NÚNA á laugardaginn fyrir
páska gaf póststjórn Bandaríkj-
anna út nýtt 5 centa frímerki, í
minningu þess, að þann dag voru
liðin 100 ár frá stofnun fyrsta
dýraverndunarfélagsins í USA. Á
rauð-brúnum bakgrunni vinstra
megin á merkinu, er mynd af
hundi. Frímerkið er teiknað af
listamanninum Norman Todhunt-
er, sem liefur einnig gert sum af
þeim frímerkjum, er út hafa kom-
ið í Bandaríkjunum sl. 5 ár. „Mod-
el” hans var að þessu sinni hund-
urinn „Babe,” 4 ára gamall. Út-
gáfustaður var New York, um
upplag er ekki vitað. Fjölmörg
dýravina- og dýraverndunarfélög
eru nú starfandi í USA, en kunn-
ast af þeim mun þó vera: „The
American Soeiety for the Preven-
tion of Cruelty to Animals,” sem
venjulega er skammstafað „A.S.
P.C.A.”. — Upphafsmann að stofn-
un dýraverndunarfélags í Ameríku
Fermingar-
gjðfir
Hárþorrkur
Með hitastilli
Kr. 1.115.—
Án hitastillis
Kr. 870.—
EVA Hárliðunariárn
Kr. 760.—
Gólfstatif fyrir hár-
þurkur. Kr. 365.—
—Z3R.JHx-foJn-CL.
V/Óð instorg.
má hiklaust telja Herry Bergh, en
hann var uppi í N. Y. fyrir 100 ár-
um síðan. Hann varð eitt sinn sjón-
arvottur að hroðalegri misþyrm-
ingu á vagnhesti á götu í New
York. Þá stóðst hann ekki mátið
og lét hendur skipta við ekilinn,
eiganda hestsins. Fólk safnaðist
brátt að, og Bergh heyrði fljótt, að
hann hafði fulla samúð þess við
sinn málstað. Og skömmu síðar
stofnaði hann fyrsta dýravernd-
unarfélagið, eða eins og fyrr seg-
ir 9. apríl 1866. Mikið vatn hefur
síðan til sjávar runnið og fjölmörg
eru þau nú orðin félögin vestur
þar, sem vinna að verndun dýra.
Mörg dýrasjúkrahús hafa verið
reist fyrir þeirra tilverknað, svo
og dýra-dvalarstaðir, þar sem fólk
getur fengið dýr sín geymd, meðan
það fer í ferðalög. Aflífunarstöðv-
ar fyrir dýr þykja og sjálfsagðar
stofnanir i öllum stærri borgunum.
DÝRAVERNDUN Á ÍSLANDI.
Eru þessi mál í góðu lagi hjá
okkur hér á landi? „Já,” mun vafa-
laust margur svara. „Hér á landi
fara engir illa með skepnur leng-
ur, núna fella engir úr hor.” En
svona einfalt er málið ekki, þótt
horfellir að vori sé orðinn fátíð-
ur. Við skulum hugsa okkar, að
við séum stödd á þingi Sambands
Dýraverndunarf°Iags íslands, sem
síðast var haldið í árslok 1964.
Fulltrúar félaeanna í Reykjavík
og utan af landi flvtja þar skýrsl-
ur sínar, og kennir þar margra
grasa. Skulum við í huganum
fylgja þeim í smá-hringferð um
landið og slepoa þó öllum staða-
og sýslu-nöfnum, enda skipta þau
ekki máli í þessu sambandi, held-
ur hitt, að þessir atburðir hafa
raunverulega gerzt fyrir stuttu
síðan.
HEYLAUS AÐ HAUSTNÓTTUM.
Við höldum af stað út úr borg-
inni. Þetta er á haustdegi og við
hittum bónda einu að máli. Hann
á allmargt fé, nokkur hross en fá-
ar kýr, enda er jörð hans fjárjörð
fyrst og fremst. En er við gætum
inn í hlöður hans, reynast þær
tómar. Það hafði gleymzt að heyja
um sumarið. Þegar við spyrjum
bóndann, hvernig hann ætli að sjá
fyrir bústofni sínum, er svarið á
þá leið, að hann sé nú vanur því,
að kaupa bara hevið að vetrinum
og flytja það heim eftir hendinni.
Setjum nú svo, að þessi bóndi búi
á jörð, þar sem snjóþyngslin voru
mest í vetur. Hvernig fer hann að
því að aka heim heyi „eftir hend-
inni,” þegár allir vegir eru ófærir
vegna snjöa?
TRYPPIÐ í JEPPAKERRUNNI.
Við ökum áfram og mætum
jeppabil með kerru festa aftan í
bg er strigi breiddur yfir. Hvað
er í kerrunni? Er við lyftum strig-
anum og lítum á, sjáum við tryppi
liggjandi i kerrunni, bundið á
fram- og afturfótum og kaðli
brugðið á milli. Hvað sögðu þessi
dökku áugu, sem störðu á okkur
þarna úr járnkerrunni? Og við ök-
um áfram eins og leið liggur og
komum í kauptún eða er það kann-
ski orðið kaupstaður. Það skiptir
ekki máli, en við rekum augun í
eitt af þessum rúllu-hliðum og
þetta hlið var á vegi eða götu, sem
lá heim að einni aðalbyggingu
staðarins. Þessi rúlluhlið eru
þannig, að láréttar pípur liggja
hlið við hlið, fastar í báða enda,
en geta þó snúizt, ef út á þær er
farið. En því stöldrum við við
þetta hlið, að okkur finnst milli-
bilið milli járnpípanna nokkuð
breitt, eða einir níu sentimetrar!
Fullorðnir hestar mundu kannski
sleppa við að missa fót niður á
milli þessara járnsívalninga, en
Guð hjálpi litlu folöldunum, sem
ef til vill álpuðust út á þessa
gildru mannanna.
FÓTALAUSIR FUGLAR.
Áfram höldum við og leiðin
liggur um sendna fjöru við sjóinn.
Það er vor í lofti, „vell” í spóa
og „bí” í lóu blandast saman við
klið sjófuglanna. Þetta er vorsin-
fónían íslenzka, öllum sinfóníum
yndislegri, En hvað er það, sem
liggur þarna í fjöruborðinu? —
Dauðir svartfuglar og þar að
auki fótalausir. Hvað hefur skeð
hér? Jú, einnig þetta er okkur
mönnunum að kenna. Þessir dauðu
og fótalausu svartfuglar tala
þegjandi sínu máli. Það voru þeir,
sem grunlausir skriðu upp á fleka
veiðimannanna og festu fætur sína
í egndum nælonsnörum. Áður
fyrr var hrosshár notað í snörur
þessar og var þó veiðiaðferð þessi
alltaf frekar illræmd. Svo kom
nælongarnið til sögunnar. Það er
kannski veiðnara en lirosshárið, en
hefur þann ókost, að stundum
skera þessar nælonsnörur hrein-
lega fæturna af fuglunum. Síðan
þegar dauðinn hefur miskunnað
sig yfir þessa fótalausu vesalinga,
rekur þá hér upp á sandinn, Við
höldum áfram, en einhvern veginn
hljómar vorsinfónían ekki eins
vel í eyrum og áður.
KÖTTURINN í SKURÐINUM.
Við erum að koma heim. Það er
hrimgrár haustmorgun og kulda-
legt yfir að líta. Heima er bezt.
Ekkert svona Iagað getur gerzt hér
hjá okkur — og þó, hvað eru
verkamennirnir og lögreglan að
bisa við þarna niðri í skurðinum?
Eftir skurði þessum rann vatn,
grunnt að vísu sums staðar en
dýpra á öðrum stöðum. Lögreglu-
þjónarnir tóku eitthvað, vafið
innan í poka, upp úr skurðinum,
en í pokanum reyndist vera köttur
nær dauða en lífi af kulda og
þrevtu. — Verkamennirnir höfðu
ho’-fið frá vinnu þarna kl. 7
kvöldið áður. Einhverntíma kvöld-
ið eftir eða um nóttina hafði kett-
inum verið kastað í skurðinn. En
eins og áður er sagt, var vatnið
grunnt og með því að sveigja
hálsinn, tókst kettinum að halda
liöfðinu upp úr vatninu, þar til
hjálpin barst. Hve marga klukku-
tíma barðist þetta harðgerða dýr
fyrir lífi sínu þarna niðri í skurð-
inum? Það vitum við ekki. Þá sváf-
um við á okkur græna eyra í hlýj-
um rúmum okkar í þeirri sælu trú
m. a. að dýraverndunarmálin séu
í ágætu lagi hjá okkur. — Fleiri
sögur af þessu tagi mætti tína til
— því miður. Víða er pottur brot-
inn í þessum málum.
Dýraverndunarfélag Reykjavík-
ur er ekki stórt félag og lætur e.
t v. of sjaldan fró sér heyra, en
geta má þess, að eitt af áhugamál-
um félagsins í dag er það, — að
byggja dýraspítala og þá einnig
aflífunarstöð fyrir þau dýr, sem
fólk óskar eftir að fá deydd. — En
félagið er félítið og getur því lít-
ið aðhafzt í þessum málum, nema
allmikil fjáröflun kæmi'til.
FRÍMERKIN GÆTU HJÁLPAÐ.
Póststjórnin íslenzka liefur oft
hlaupið undir bagga með líknar-
félögum og hjálpað þeim með út-
gáfu líknarmnrkja, en það eru fri-
merki með aukagjaldi. Þau eru ein
fimm eða sex, sem fengið hafa
stuðning með frímerkjaútgáfun*
núna á síðustu árum. Má þar nefna
til dæmis: Barnaheimili, Elliheim-
ili, Slysavarnir, Reykjalundur,
Rauði krossinn og Líknarsjóður Is-
lands. — Engin goðgá væri því að
hugsa sér þann möguleika, að póst
stjórnin hlypi hér undir bagga
með dýraverndunarfélögum þeim,
sem starfandi eru og hjálpaði þeim
með frímerkiaútgáfu til þess að
byggja dýrasbítala og aflífunar-
stöð. Þessari hugmynd er hér með
skotið til réttra aðila og vafalaust
er það, að ýmsir mundu rétta
hjálparhönd, ef af framkvæmdum
yrði, því að dýraverndunarmálin
eru góð mál, sem margir vilja
styðja.
SKARPAR
FILMUR
GEFA
BEZTAR
MYNDIR
NOTIfl
_ FILMUR
AGFA-CEVAERT
0 15. apríl 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ