Alþýðublaðið - 24.04.1966, Blaðsíða 16

rAiíKVöiíi b rae m
SAGAN UM HJALLINN
Krónan hækkuð. Ekki frétt
frá Seðlabanka eða apríl-
gabb, aðeins staðreynd. Ljós
myndarafélag íslands aug-
lýsti nýja verðskrá er gekk I
gildi 1. apr. ’66. Að gefnu
tilefni viljum við vekja at-
hygli á þvi, að undirritaður
fylgir ekki þessum taxta. —■
Allt verðlag hjá okkur er
frá 20—100% undir skala
Ijósmyndarafélagsins.
Augl. í Mogga.
Auðvitað er ég allur í menn-
ingunni, það er nú líkast til.
Les enn gleraugnalaust allan
þann litteratúr sem ég hef
ráð á að kaupa. Hins vegar
hefur mig lengi grunað að
velgengni margra rithöfunda
byggist fyrst og fremst á því
að maður verður að kaupa
bækur þeirra áður en maður
les þær . . .

Þetta tíví hjá þeim í Kefla-
vík er orðið svo lummó, að
maður geispar yfir því — og
dregur jafnvel niður tjöld-
in. Halda þeir að maður hafi
gaman af að sjá dúkkur
plaffaðar og kildar. Ef þeir
þyrðu nú að sýna manni
nettó og næs skvísur . . .
ÉG HEITI Jón Jónsson og bý
á Fagrafirði. Það er ágætispláss
Fagrifjörður, þegar vel veiðist, og
yfirleitt höfum við það gott þar.
Þótt við séum kannski dálítið ut
anveltu við menninguna fyrir sunn
an, þá kunnum við okkur á ýms
um sviðum. Við kjósum til dæmis
hreppsnefndina okkar eftir íistum
og bókstöfum, eins og gert er
annars staðar, en ekki eftir mönn
um eins og gert var í gamla
daga. En af því að aðstæðurnar
eru dálítið sérstæðar hjá okkur
höfum við okkar eigin fiokka-
skiptingu í hreppsmálum, sem ekk
ert á skylt við alþingismannaflokk
ana. Oddvitinn okkar og meiri-
hluti hreppsnefndarinnar eru af
lista sjálfstæðra sjávarbænda, en
minni hlutinn er kosinn af lista
frjálslyndra framfarasinna.
í fyrra ætlaði ég að byggja
mér hjall bak við húsið mitt, en
þá kom oddvitinn og bannaði mér
það. Ég hef alltaf kosið oddvit
ann, svo að mér þótti þetta dálítið
skrýtið og spurði, hvers vegna ég
mætti ekki byggja hjall á minni
eigin lóð. Hann sagði, að hrepps
nefndin væri búin að panta skipu
lag að sunnan, og í skipulaginu
stæði, að bak við húsið mitt ætti
að vera bílskúr, en ekki hjallur.
Ég sagði honum, að ég hefði ekk
ert við bílskúr að gera, því að eng
an ætti ég bílinn; hins vegar vant
aði mig hjall, svo að ég gæti
Iiengt upp nokkrar spyrður, þeg
ar vel fÞkaðist. Hann sagði, að
það kæmi málinu ekkert við, nú
væri komið skipulag og þegar
skipulag væri komið bvddi eng
um að ætla sér a8 bvggia hjall
þar sem bílskúr ætti að vera:
bað vrðu allir að bevgia sig fyr
ir skioulaginu. Og svo bætti hann
bví við, að ef mér isárlægi á hiall
tSÍássi. þá gæti ég fengið leigðan
hluta af 'tóra hiallinum hans, sem
hann notaði aldrel alian sjálfur.
Mér þútti þetta vægast sagt
hart, en ég varð að beygja mig
því að oddvitinn hótaði að senda
svslumanninn á mig. ef ég byggði
hjallinn í óleyfi. En ég hugsaði
oddvitanum þegjandi þörfina og
sagði við isjálfan mig, að fjand
inn mætti kjósa hann í minn stað
í næstu kosningum. Ég náði tali
af hreppstjóranum, sem var for
ingi minni hlutans í hrepp=nefnd
inni, og þreifaði fyrir mér um
bað. hvort ekk; væri liugsanlegt
að ég fengi að byggia hiallinn. ef
ég stvddi hann í næstu kosningum
og hann fengi meiri hluta. Hrepp
stiórinn sagði að hann hefði fulla
samúð með mér og hann skyldi
gera það, sem hann gætj fyrir
mig, en skipulaeinu væri ekki
hægt. að breyta; betta væri ágætfc
skipulag, sem hefði verið einróma
samþykkt í hreppsnefndinni og
báðir flokkar bæru þess vegna á
byrgð á. Hann sagði, að það væri
leiðinlegt; að þetta hefði bitnað
svona á mér, en við þvx væri því
miður ekkert að gera.
Þegar þeir höfðu báðir brugð
izt mér á þennan hátt, vissi ég
naumast mitt rjúkandi ráð. Ég
gat ekki látið eitthvert bölvað
pappírsplagg að sunnan koma í
veg fyrir, að ég eignaðist hjall
á minni eigin lóð. En hvernig átti
ég að bera mig að? í mínum aug
um voru öll sund lokuð. Þá sagð
ist konan mín allt í einu sjá á
gætt ráð til að sigrast á skipulag
inu.
— Hvað ætli þú sjáir nokkur
ráð, kona, þegar ég sé engin ráð,
sagði ég stuttlega.
— Jú, ég veit, hvað þú átt að
gera, sagði liún. — Þú býður þig
bara fram í næstu hreppsnefndar
kosningum.
— Býð ég mig fram? Ég ætti
nú ekki annað eftir. Ég hef aldrei
verið í framboði, sagði ég og var
alls ekki viss um, að henni væri
alvara.
En henni var alvara, og innan
tíðar sannfærði hún mig.
Auðvitað átti ég að bjóða mig
fram og komast í hreppsnefnd til
að klekkja á oddvitanum. Ef ég
felldi meirihluta oddvitans og yrði
lóðið á metaskáiinni milli hans og
hreppstjórans yrðu þeir herrar að
taka tillit til mín, og þá væri hjall
inum borgið. Og það átti ekki að
vei’a svo erfitt að ná kosningu.
Ef ég fengi tíu menn á fullskipað
an lista og þeir kysu allir listann
og konur þeirra og annað atkvæð
isbært heimilisfólk, þá þyrfti ekki
svo mörg atkvæði til viðbótar. Og
einhverjar elliærar kerlingar
hlyti ég að geta dregið upp.
Ég ákvað að gera þetta. í fyrstu
fór ég mér þó hægt, svo að menn
héldu ekki, að þetta stæði í ein
hverju sambandi við hjallinn. Ég
vildi sannfæra fólk um, að hjá
mér væri um tóma hugsjóna-
mennsku að ræða. En þegar fór
að vora, færði ég það í tal við
skóarann, að það væri tími til kom
inn til að skipta um menn í hrepps
nefndinni. Það veitti ekkert af ný
iu blóði í sveitarstjórnina. Skóar
inn kvaðst vera sammála og per
sónuleea hefði hann ekkert, á móti
bví að komast í hreppsnefnd. þótt
okki væri til annars en svna þeim
háu herrum, oddvitanum og lians
nótum. hvernlg æt.ti að ‘djórna.
Læknirinn tók í likan streng, þeg
ar á málirtu var'ymorað við hann.
Hann sagðist nú raunar alltaf
hafa fvlgt hrennsstióranum, því
hann værí friálslvndur framfara
sinni. en <ær fyndist. bað samt hart
að komast áldrei hærra en í
fimmta sætl á íistannm: eiginlega
væri það svívirðing við eina mennt
aða manninn í plássinu — hann
teldi prestinn ekki með.
Þetta var efnileg byrjun, og eft
ir nokkrar umræður ákváðum við
þrír, ég, skóarinn og læknirinn að
bjóða fram þriðja listann við
hreppsnefndarkosningarnar, lista
óháðra athafnlamanna. Að ví|>,u
höfðum við enn ekki náð samkomu
lagi um það, hver okkar ætti að
vera í efsta sætinu. Læknirinn
sagðist vera sjálfkjörinn í það
því að hann væri eini menntaði
maðurinn i pláscinu — hann teldi
prestinn ekkj með. Skóarinn taldi
sig jafnsjálfsagðan, því að hann
væri okkar vitrastur, og ég liafði
mínar ástæður til að vilja ekki
gefa efsta sætið eftir. En okkur
kom þó saman um að skjóta þessu
deilumáli á frest, þar tii við hefð
um fengið menn í hin sætin á list
anum.
En þá leystist málið á óvæntan
hátt. Einn daginn, þegar ég var
niðri í fjöru að dvtta að bátnum
mínum kom oddvitinn arkandi nið
ur yfir kambinn. Hann heilsaði
mér og bauð mér í nefið.
— Þú fiskar Jón. sagði hann.
— Já, það reytist dálítið saeði
1 ég. — En bað er hart að seta ekki
hengt neitt upp. Hrenr)*tióriun
inni í sveitinni bað mig um dag
inn að selia sér harðfisk. en hvern
ig á ég að verka harðfisk hjall
laus maðurinn.
— Mannanna verk eru aidrei
svo fullkomin, að ekki megi betr
umbæta þau. sagði oddvitinn og
ók sér. — Og maður gerír nú
stnndum sitthvað fvrir flokk1-
menn sína, sem maður gerir ekki
fyrir aðra.
— Er þá einhver von til bess,
að ég fái að byggia hiailinn?
oddvitinn og snýitti sétr..
— Maður gerir nú stundum lftil
ræði fyrir sína menn. En ég hef
hevrt að bú ætlir að snúast gegn
okkur í vor.
— Mér er alveg ómögulegt að
vera hjalllaus, sagði ég. — Ea
þeim verður víst ekki breytt þess
um skipulögum? '
— Það var þetta með hjallinn,
spurði ég áfjáður.
— Ja, það er nú undir atvik
um komið. í sjálfu sér væri vel
hægt að flytja bílskúrinn, sem &
að koma á lóðina lijá þér, yfir £
prestslóðina og leyfa þér að byggja
hjall í staðinn. Skipulagið þyldi
nú alveg þá breytingu, og maðuf
gerir stundum sitt af hverju fyr
ir sína menn. En ég hef heyrt að
þú ætlir að vera á mótl okkur,
og þá náttúrlega. . .
— Ef ég fæ lijallinn, verð ég
auðvitað með þér eins og áðuf
greip ég fram í fyrir honum. — En
það má heldur ekki bregðast. Ann
ars býð ég fram á móti þér raeW
skóaranum og iækninum.
—Þú getur byrjað á hjallinum
strax, Jón, sagði oddvitinn. — Og
skóarinn býður ekkj fram einn,
þegar þú ert frá líka. Læknirinn
er jþegar genginn úr skaftinu,
Hann verður númer tvö á hrepp
stjóralistanum. enda var til þess
leikurinn gerður með be^su makkl
við ykkur. Honum datt. aldrel f
hug að fara í sérframboð, ekkl
frekar en þér.
Mér sárnaði dálítið bessi slðustu
orð, því að ég var alveg til í að
láta verða af framboðinu. hefði ég
ekki fengið að bvggia hjallinn.
En nú þurfti bess ekki með. Hins
vegar var ég að bví kominn að
biggia bað begar oddvitinn bauðst
til að skrifa unn á vixil fvrir mlg
ef ég yrfti að fá lán í hiallbygg
inguna. Mér dat.t. í hug sem snöggv
ast að taka hann á orðinu og láta
víxilinn svo falla á hann. En ég
hætti við bað því liiallurinn yrði
áreiðanlega löngu horfinn upp £
skuldina áður en ég fengi aftur
tækifæri til að bióða fram gegn
oddvitanum. Því miður eru hrepps
nefndarkosningar ekki nema
fjórða hvert ár.