Alþýðublaðið - 30.10.1966, Blaðsíða 6

6
Sunnudags ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 30. október 1966
„Málinu er þannig háttað“, sagði O’
Malley, „að náungirín hefur verið tæld
ur upp í bíi. Hann hefur setið í fram-
sætinu í bílnum og einhver í aftursæt-
inu skaut hann í hnakkann, og síðan
fleygðu þeir honum út í Momingside
Park. Við vitum ekki hver hann var,
og við vitum ekki hverjir þeir voru,
og við erum ekkert nálægt því að kom
ast að því, en Iiins vegar verðum við
að líta á staðinn þar sem þeir fundu
hann. Hérna er það.“
Við gengum út og litum á staðinn.
„Það þekkir enginn náungann", sagði
O’Malley, „svo að hann er kannski að-
komumaður. Allt hefur verið tekið úr
vösum hans og það er ekki einu sinni
eftir merkispjald eða þvottahússmiði til
að fara eftir. Hvernig færir þú að því
að leysa svona gátu?‘!
Hann tók litaðan pappír upp úr gras
inu, síðan annan eins og þá hinn þriðja
og hinn fjórða. Á miðunum stóð torg,
40 C, og þeir voru númeraðir í röð.
„Þetta eykur enn á vandann“, sagði
hann.
„Hvers vegna?“ spurði ég. „Þetta er
bara sá hluti bíómiða, sem gesturinn
heldur eftir. Það getur hver sem er
hafa fleygt þeim“.
„Alveg rétt. Og það getur vel legið
þannig 1 því. En þetta er allt sem við
höfuiíi í höndunum. Ef ég væri að skoða
í vasa einhvers mundi ég trúlega líka
fleygja þeim, því að þeir hefðu enga
þýðingu. Það eru hundruð af torgum til
hér í borginni og við öll þeirra standa
kvikmyndahús sem bera sama nafn og
þdu. Og við vitum ekki einu sinni, hvort
mlðarnir eru úr þessari borg. Það eru
til: margar aðrar borgir. En við verðum
samt að spyrja okkur áfram. Hann
fannst á Manhattan, svo að við byrjum
í Brooklyn. Hefði hann fundizt í Brook-
lyn, hefðum við byrjað á hinum end-
anum.“
Við fórum til Brooklyn. í sjötta kvik-
myndahúsinu þekktust miðarnir.
„Þér munið víst ekki hver keypti
þessa miða, ljúfan?" spurði O’Malley.
„Alveg útilokað”, svaraði miðasölu-
stúlkan.
„En getið þér sagt mér hvenær þeir
voru notaðir?"
„Já, það veit ég með vissu," svaraði
stúlkan. „í gærkvöldi. Það sést á núm-
erunum.
„Ekki kom mikið út úr þessu“, sagði
O’Malley, þegar við ókum á brott.
„Þetta kom okkur ekkert áleiðis. Nú
erum við aftur í sömu sporum og þeg
ar við byrjuðum, og við verðum að
reyna eitthvað annað. Ég ætla að hringja
á stöðina."
Hann fór inn í símaklefa og ég beið,
þar til hann kom út aftur.
„Þeir eru búnir að þekkja hann“,
sagði liann. ,Hann kom frá Buffalo.
Hann var með mikið af peningum á sér
og ætlaði til Parísar. Farangurinn hans
stóð á hafnarbakkanum, en hann skilacji.
sér ekki. Hann þekkti engan í New York
svo að þetta hefur trúlega viljað til á
þessa leið: Hann hefur hitt einhverja
náunga, sem hann hefur aldrei séð áð-
ur, og þeir hafa komið auga á pening-
ana hans og sagt: Við skulum fara á
þennan stað og skemmta okkur svolítið.
Hann hefur samþykkt það. En hann fór
aldrei lengra en í Morningside Park.
Hvernig færir þú að því að komast að
því hverjir þetta voru? Þú gætir það
ekki? — Jæja, en nú verð ég að hlaupa
og koma auglýsingu í blaðið".
Við stönzuðum við auglýsingaskrif-
stofu og O’Malley skrifaði auglýsinguna.
Hún var á þessa leið: „Fundið. Verðmæt
ur demantshringur með áletrun fannst
á fimmtudagskvöld í kvikmyndahúsi við
I-torg. Eigandi er beðinn að hringja í
Bryant 0001“.
Það var símanúmerið mitt.
„Hvaða hringur er þetta?“ spurði ég.
Hann lét mig fá hringinn. Hann var
með stóran hvítan demant, og í gullið
innan á var grafið: „Fide, sed cui vide“.
„Þetta er fínn hringur, sagði ég, og
hann hlýtur að vera mörg þúsund doll-
ara virði. Og þetta er skynsamleg áletr-
un: „Trú, en gá að hverjum”. En hvaða
samband hafði hringurinn við málið?
Átti dauði maðúrinn hann?“
,Hann fannst á honum.“
, „En hvers vegna segir þú, að hann
hafi fundizt í kvikmyndahúsi? Hver
býstu við að svari auglýsingunni?"
„Heyrðu mig nú,“ sagði O’Malley. „Þú
hefur ekkert illt af því, sem þú veizt
ekki. Ef ég segði þér, hver svarar kann-
ske auglýsingunni, er ekki víst að ég
gæti haft eins mikið gagn af þér. Allt
sem þú þarft að gera, ef einhver hring-
ir og spyr um hringinn, er að segja að
þú hafir fundið hann undir sæti í kvik-
myndahúsinu. Fyrst hafir þú ætlað að
skila honum í miðasöluna, en þá sástu
að hann var verðmætur og ákvaðst að
auglýsa hann.
Morguninn eftir birtist auglýsingin í
mörgum blöðum. Síðdegis var hringt og
klukkutíma síðar kom fyrirspyrjandinn
heim til mín. Það reyndist vera lítill,
feitur dökkleitur maður. Hann horfði
fast á mig.
„Eruð þér með hringinn?" spurði hann.
„Já ég er með hann. Getið þér lýst
honum?“
„Já, það stendur inni í honum: Fide,
sed cui vide“.
„Það er rétt“, viðurkenndi ég.
Ég lét hann fá hringinn og hann dró
seðlabunka upp úr vasanum.
„Ég þarf ekki að fá neitt,“ sagði ég.
„Þér eruð heiðarleg sál,“ sagði hann,
„en þótt þér verðið þúsund ára, fáið þér
ekki eyri.“
Hann gekk út og ég fór út að glugg
anum og leit niður. Hann steig upp í
^íl handan við götuna og ók burt. Þá
hringdi ég í O’Malley.
,Varstu sofandi?“ spurði ég hann.
„Hvers vegna hugsaðirðu ekki um að gera
þitt hérna? Það kom hingað maður og
heimtaði hringinn og ég lét hann fá
hann, og nú er hann farinn.“
„Hvað viltu þá gera? Leika spæjara?"
spurði hann.
Daginn eftir hringdi hann í mig. . Ég
fór til fundar við hann og við ókum til
Brooklyn. Þetta var ömurleg gata með
húsum, sem einu sinni höfðu verið virðu
leg. Allt í kring voru menn í borgara-
legum klæðum, en þeir sem ekki gátu
séð að það voru lögreglumenn, liefðu átt
að flytja til tunglsins. Fjórir gengu upp
á þriðju hæð í einu húsinu og opnuðu.
Inni voru þrír menn, einn af þeim mað-
urinn, sem hafði sótt hringinn. Þeir
veittu enga mótspyrnu, því að lögreglu-
mennirnir höfðu yfirhöndina.
„Nú fæstu kannski til að segja mér
hvað þetta allt þýðir?“ sagði ég við O’
Malley, þegar búið var að flytja þá burt.
„Þú hefur auðvitað látið skyggja mann-
inn, sem sótti hringinn, og hann hefur
leitt þig að hinum.“
„Rétt til getið. Það var þannig, sem
ég gat mér til um allt saman. Dauði
maðurinn hitti þessa þrjá náunga. Þeir
sáu seðlana hans og komu sér í mjúk-
inn hjá honum og fengu liann til að fara
með sér.“
„Ég átti ekki við það. Ég átti við
hringinn," sagði ég.
„Hringinn, já. Hann var í handar-
krika dauða mannsins. Þegar einn þeirra
dró hann út úr bílnum og liélt höndun
um undir handleggjum mannsins, rann
hringurinn af og varð eftir. Hringnum
var stolið fyrir fáeinum árum. Ég gerði
ráð fyrir að hann væri nógu mikils virði
til þess, SS maðurinn hætti á að fnra
og leita að lionum ef hann vissi, hvar
hann hefði týnt honum. En hann vissi
greinilega ekki hvar það var, og ef þeir
hefðu farið og í kvikmyndahúsið og
Framhald á 15. síðu.