Alþýðublaðið - 30.12.1966, Síða 13

Leðurblakan
Spáný dönsk litkvikmynd. íburð
armesta danska kvikmyndin í
mörg ár. Hafnarfirski listdansar
inn JÓN VALGEIR kemur fram
í myndinni.
PALLADIUM præsentcrcr:
Lliy BROBERG POUL REICHHARDT . GHITA NBREY
HOLGER JLIÚL HANSEN GRETHE MOGENSEN: DARIO CAMPEOTTO
BIRGiTSAODUN POUL HAGEN KARLStEGGER OVE SPROGDE
lnstnjk!ÍDn:Anne!ise Meineche
Sýnd kl. 7 og 9.
Ein sfúlka og
39 sjémeeisi
eew pBiRe^
3H S0iiiflend
* iscEnesat af ANNElise reenberq
' BIRQIT SADOLIN • MORTEN GRUNWALD
AXEL STR0BYE- POUL BUNDGAARD
farver: EASTMAHCOLOfZ
Bráðskemmtileg ný dönsk lit-
mynd um ævintýralegt ferða-
lag til Austurlanda.
Sýnd kl. 6.45 og 9.
Trúloffunarfaringar
ISenduin ffegn póstkröfm.
Hjót afgreiðsla.
Guðm. Þorsteiiisstwa
sntllsmiður
Bankasíræt! 18.
FRAMHALDSSAGA
eftir Dorofky SaviEle
HYLDU TÁR ÞÍN
.
við. Faðir hans hafði séð um allt
og á morgun færi Miles aftur til
Suður-Frakklands. Hún átti aldr
ei eftir að sjá liann aftur og hana
langaði til að gráta en engin tár
komu. Einhvern tímann myndi
önnur mannvera þarfnast henn
ar — barnið hennar. Ástin, sem
liana hafði dreymt um var ímynd
un ein og ráunveruleikinn var
allur annar.
19. kafli.
Christine Forrester kom inn af
skrifstofunni að baki forngripa
verzlunarinnar og sagði glaðlega:
— Þá fer ég á uppboð. Ertu viss
um að þú getir séð um allt fá
eina tíma Heather?
— Já ég vona að þú finnir
eitthvað.
— Það er ósennilegt, en það
er gott aö mega fara án þess að
hafa áhyggjur af búðinni. Ég
veit ekki, hvernig ég fór að áð-
ur en þú komst.
Hún fór og skildi Heather eina
eftir. Hún hafði komið til þorps-
ins St. Kays fyrir ihálfum mán-
uði. St. Kays lá við sjóinn og
þangað kom mikið af ferðamönn
um 'Sumarmánuðina. Hún var
ekki enn búin að ná sér eftir
kvöldið í Firlands þegar hún
skildi að ástin var blekking.
Þetta gekk allt svo fljótt fyrir
sig. Gilbert Tennant hafði tekið
málið í sínar hendur o'g orð hans
virtust vera lög.
Þegar foreldrar hennar komu
með hana nam ihún staðar við
hlið Chrstine og sagði: — Mér
finnst mér vera hent hér af eins
og hverjum öðrum böggli.
Christine hafði litið á hana og
svaraði: — Ég skil við hvað þú
átt, en böggullinn er þá kominn
á ákvörðunarstað. Komdu inn og
fáðu þér hita.
Húsið var hjart og vinalegt og
það voru blóm í öllum vösum.
Maturinn var fábrotinn en hragð
igóður. Meðan þær þvoðu upp
sagði Christine: — Hr. Tennant
sagði að þú ætlaðir að ‘heita frú
Winters og maðurinn þinn væri
erlendis. Ætlarðu ekki að halda
skírnarnafni þínu?
—Jú, ég á víst ekkert annað
eftir. Hr. Tennant hefur séð um
allt annað.
— Þú tókst nú eitthvað af á-
kvörðunum sjálf, t.d. að halda
barninu og hætta við Miles.
Heather minntist ekki á bréf
Miles en hann hlaut að vita, að
hún hafði fengið það.
— Þekktir þú Miles? spurði
Heather, sem réð ekki við for-
vitni sína.
— Dá:lítið. Ég vann hjá Gii-
bert Tennant áður en ég giftist
og ég hitti Miles oft. Ég kynnt-
ist manni mínum á skrifstofunni.
Hann var sölumaður fyrir Tenn-
ant og ferðaðist mikið erlendis.
Þegar við giftum okkur, hélt ég
áfram að vinna en ári síðar fórst
David í bílslysi í Suður-Frakk-
landi. Ég átti von á barni en
missti það og var lengi veik.
Foreldrar Davids voru ekki vel
stæðir og foreldrar mínir eru
látnir en Gilbert Tennant að-
stoðaði mig.
— Hvernig? Heather gat ekki
skilið að þessi hávaxna, rólega
kona með hlíðlegu röddina hefði
lent í svo miklum hörmungum.
— Hr. Tennant álítur að fyrir-
tækið sé ábyrgt þar sem David
varð í verzlunarferð. Hann hafði
keypt húsið hér nokkrum árum
áður en þetta var og áetlaði að
nota það í sumarleyfum en svo
reyndist húkið • ekki nægilega
stórt fyrir frú Tennant. Hann
seldi mér það fyrir svo lítið verð
að það var fremur gjöf en gjald.
Svo keypti hann fornmunaverzl-
unina og setti mig yfir til að ég
hefði eitthvað að gera. Eftir upp
þvottinn gengu þær út í garðinn
og Christine sagðh — Ef þig
langar til getur þú unnið í búð-
inni. Ég borga þér auðvitað fyrir
það og þá leiðist þér ef til vill
ekki eins mikið.
— Þakka þér kærlega fyrir.
Heather varð afar fegin. Nú
hefði hún minna næði til að
hugsa.
— Halló Chris! Þá er ég kom-
inn aftur, var sagt rétt hjá þeim.
Hún leit við og ókunni maðu!*-
inn sagði afsakandi: — Ó, fyrir-
gefið, ég hélt þetta væri frú For-
rester.
Hann var stór maður, andlit
hans veðurbitið og hláturhrukk-
ur umhverfis augun. — Hvar er
Christine? spurði hann lákafur.
— Ilún er 'þó ekki farin héðan?
— Farin? Nei, nei. Hún er á
uppboði. Ég á heima hjá henni.
— Það er gott að einhver býr
lijá henni frú? Hann hafði litið
á giftingarhring hennar, sem hún
hataði en sem var nauðsynlegur
til að hún gæti leikið hlutverk
sitt vel.
— Winter, sagði hún. — Helen
Winter.
— Góðan daiginn frú Winter'-
Hann brosti og hún sá að hann
var eldri en hún hafði fyrst á-
litið — ðreiðanlega yfir þrítugt.
— Ég heiti Bruce Frome og við
erum nágrannar. Ég veit ekki
hvort Christine hefur minnzt a
mig.
— Jú, hún hefur gert það. Er-
uð þér ekki rithöfundurinn?
Chris sagði að þér væruð hér
hluta ársins en annars í London.
— Rétt! Ég var rétt að konia
heim úr þriggja mánaða ferða-
lagi og ég er með mikið af hand-
riti með mér. Nú fer ég að vinna.
Ég kom degi fyrr en ég ætlaði
mér og hreingerningarkonan er
ekki búin að laga til og henti
mér út. Svo mig langaði að líta
inn til Christine. Ég vonaðist til
að hún byði mér í mat.
— Ég er viss um . . . Heather
þagði augnablik. — Ég skal segja
henni að þér hafið komið.
— Takk fyrir. Hann stóð kyrr
um stund o|g tók upp postulíns-
disk. — Er maðurinn yðar hér
einnig?
Nei, hann er erlendis, svar
aði hún stutt í spuna.
Hann horfði hrifinn á hana. —
Sælar frú Winter.
— Ég verð að venjast lyginni,
hugsaði Heather, þegar hann var
farinn. Það var ekki slæmt en
hún vildi ekki Ijúga að Bruce
Fronie. Hún vildi vera hún sjálf!
Hún settist nidur og fór að
hugsa um atburði síðustu mán-
aða^. Sumardansleikinn og Miles,
sem kyssti hana hennar fyrsta
kossi. Þar með hafði það hafizt.
Hún hugsaði um Jill, sem hlaut
að hafa undrazt hví hún fór svo
skyndilega og um Miles, sem
ekki vissi, hvar hún var.
Hve heimsk hafði hún ekki
verið að álíta að Miles elskaði
hana. Hún opnaði augun og lof-
aði sjálfri sér að verða aldrei
ástfangin framar.
Christine kom um hádegið,
henti töskunni á borðið og sagði:
— Þessi ferð var til einskis! Þeir
fáu góðu munir sem þarna voru,
voru alltof dýrir fyrir mig. Seg-
irðu nokkuð?
— Ég seldi dálitið, en ekki
mikið. Svo kom einn vina þinna
hingað.
— Vina minna? spurði Christ-
ine.
— Hr. Frome, Hann vonaðist
til að sér yrði boðið í mat.
— Nú, Bruce! Heather sýndist
Christine roðna. — Auðvitað býð
ég honum, þó hann eigi það ekki
skilið. Hann hefur aðeins sent
mér tvö bréfspjöld allan þenn-
an tíma.
Var Christine hrifin af ná-
granna sínum? Hún var aðeins
vingjarnleg við hann þegar
ihann horðaði með þeim — ckk-
ert meira. Hún bað hann um
að segja frá ferðalögum sínum
og hann gerði það fúsleiga. —
Ég ætla að nota góða veðrið,
sagði kann yfir kaffinu, — þó
ég ætti að vinna. Ég fer í sigl-
ingu um sundið á morgun.
Christine tók fram prjónana
sína. Ljósið féll á gullið hár
hennar og andlit liennar var
friðsæh,. — Þú ert heppinn!
sagði hún. — Ekki get ég leyft
mér þetta.
— Ég veit að það er vonlaust
að bjóða þér nema um helgar,
sagði Bruce. — En hvað um
yður frú Winter?
—En ... sagði Heather og
roðnaði. Christine greip fram í
fyrir henni.
— Þetta lýst mér vel á. Heat-
her verður að vera mikið úti
og þú ættir að fara með hana
í gönguferðir.
— Það vildi ég mjöig gjarn-
an.
Heather virti Christine fyrir
sér. Hún sá að hún kipptist
ögn við þegar Bruce sagði þessi
orð.
— Ég vinn aldrei fyrir mat-
inn. Hreingerningarkonan hefur
svo hátt við vinnuna að ég get
ekkert gert.
— Þá segjum við það, sagði
Christine og virtist slappa af
aftur. — Ég sé um búðina á
morgnana frá og með mánudeg-
inum og þú eldar matinn. Þú
býrð til mjög góðan mat.
Hrósið kom Heather á óvart
því hún hafði nýkomizt að því
að henni þótti afar gaman að
'ma.tseld en hún halfði aldrei
fengið að snerta við henni
heima. Hún sá aftur aðdáun-
ina í augum- Bruce Frome og
leit uudan.
— Þarna er Lucinda, sagði
Brh^fe. þegar svartur köttur
geh^ að stól ihans. — Ertu að
bjóða mig velkominn?
— Cinda er hræðileg, sagði
Christine þegar kötturinn stökk
upp i fang Bruce. — Hún er
nýbúin að eignast kettlinga.
— Hvað- — aftur?
— Ég má víst ekki bjóða þér..
30. desember 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ 13