Alþýðublaðið - 14.01.1967, Blaðsíða 13

Leðurblakan
Spáný dönsk litkvikmynd. tburð
armesta danska kvikmyndin í
mörg ár. Listdansararnir Jón
Valgeir og Margrét Brandsdótt
ir koma fram í myndinni.
UIYBROBERG POUL REICHHARDT GHITAN0RBY
HOLGFR JUUL HANSEN GRETHE MDGENSEN DARIO CANIPEOTTO
BIRGlTSADOLIN POIIL HAGEN KARLSTEGGER OVE SPROG0E
InstioktiiiniAÁnelise
o&o
PALLADIUM præsenterer:
- árets festl/gste farvefilm
Sýnd kl_ 7 og 9.
Blaðaummæli:
Leðurblakan í Bæjarbíó er kvik-
mynd sem óhætt er að mæla
með.
Mbl. Ó. Sigurösson.
Smyglaraeyjan
Spennandi amerísk litmynd.
Jeff Cliandler
Ein stúlka og
39 sjómenn
iscenesat af ANNEUSE reemberq
BIRGIT SADOLIN • MORTEH GRUHWALD
AXEL STR0BYE- POUL BUNDGAARD
farver: VASTMAUCOLOfí.
Bráðskemmtileg ný dönsk lit-
mynd um ævintýralegt ferða-
lag til Austurlanda.
Sýnd kl. 5 og 9.
ÁugEýsið í áiþýSublaðinu
Aug!vr.ingas(mÍRn 14906
SHEILA MUR-RAY
HANDAN KLAUSTURSINS
og það var kalt svo árla morguns
og regnið gegnvætti hana meðan
hún beið og beið.
Loks kom bíll akandi og nam
staðar fyrir framan dansstaðinn.
Nokkrir nienn komu út og gengu
inn um hliðardyr. Fleiri menn
bættust í hópinn. Auglýsinga-
spjald kom í gluggann — „Dun
can Hurst og hljómsveit hans“
og þar sá Gilly aftur myndina
af unga ákveðna manninum með
sprotann í liendinni, sem liún
hafði séð á myndinni sem Russ
gaf henni.
— Dunean Hurst? Já, en
hann er á æfingu — hann er ’
rétt að byrja, sagði dyravörð
urinn, sem ekki var sá sami og
síðast. Hann virti Gillv fyrir
sér. — Hvað viljið þér honum?
— Það er viðvíkjandi... var
ir Gilly voru þurrar og hún
átti erfitt með að komn orðun
um upp. —- Það er viðvíkjandi
RusseTl Hurst bróður lians. Ég
verð að fá að tala við hann.
Þá fór maðurinn með hana
inn gang opnaði dyr og Jeit inn
fyrir
— Það er ung stúlka hérna,
sem þarf að tala við yður hr.
Hurst, sagði hann.
Þegar hann kom til hennar
greip hún andann á' lofti því
hann var líkur Russell og rödd
in var' lík rödd lians og þó ó-
lík.
Hann virti hana fyrir sér og
brosti. — Þér minntust á bróð-
ur ■ minn ungfrú . .. sagði liann.
— Já, gætuð þér ekki sagt
mér, hvar ég get fundið hann.
— Ég hugsa að hann hafi
farið til Skotlands til að leita
að mér — ég er svo hrædd um
það að ég sé alls ekki þar. . .
— Augnablik. Gillv þagnaði.
— Ég er hræddur um að ég
skilji yður ekki! Bróðir minn
fór ekki til Skotlands! Hann er
á brúðkaupsferð í Ítalíu.
— Á . . . ? Gilly þagnaði, hún
skildi ekki vel, hvað hafði verið
sagt við hana. Fólk fór í brúð
kaupsferð eftir að það gifti sig.
Ekki eitt heldur með maka sín
um.
— Nei, það getur ekki verið,
sagði hLin ákveðin. — Því hann..
— Ég fullvissa yður um að
svo er! sagði Dunean Hurst —■
Hann giftist Eve Harlev fyrir
viku — það stóð í blöðunum.
Lásuð þér þau ekki? Og nú er
hann á brúðkaupsferð á Ítalíu.
Giftur? Hvei’nig gat hann
gifzt? Hann var giftur fyrir —
giftur henni.
— Segið mér hvað er að,
sagði Duncan Hurst blíðlega en
um leið dálítið vonleysislega. —•
Hváð heitið þér?
— Ég ...? Ég heiti Gilly. Hún
leit tómlátlega á hann_
— Sæl Gilly, sagði hann og
brosti til hennar svo hana sveið
í hjartastað.
— Þér eruð mjög líkur bróð
ur yðar, sagði hún en sá ekki
þurrlega hæðnisbrosið, sem lék
augnablik um varir Duncan
Hursts.
— Svo er mér sagt.
Hún var svo föl, að hann
bjóst við því að liði yfir hana
á hverri stundu.
— Ég er á miðri æfingu,
sagði Duncan Hurst blíðlega. —
Strákarnir verða óþolinmóðir.
Vilduð þér ekki fá yður sæti,
ég skal koma og taLa við yður,
þegar æfingunni er lokið.
Hann talaði svo róandi til
hennar, að Gilly ieið betur. Sag
an um giftingu Russels og ann
arrar stúlku var svo hlægileg
að hún var sannfærð um að
þar væri um miskilning að
ræða, sem senn yrði leiðréttur.
Hún brosti til hans.
— Russell sagði að ég gæti
fengið vinnu sem söngkona með
ihljómsveitinni. Mér þætti afar
skemmtilegt að fá að hlusta á
æfinguna.
— Nú. . honum létti sýnilega
og hann brosti vingjarnlega til
iiennar eins og þau væru félagar.
— Þá skil ég. Ég veit, hver þér
eruð. Russell talaði um yður þeg
ar hann kom frá Skotlandi. Hann
vildi að ég hlustaði á yður syngja
vitanlega. Komið bara inn. Við
skulum gera þetta snöggvast.
Duncan Iiurst hafði ekki allt
of mikla trú á hæfileikum stúlk
unnar. Hún var lagleg en barna
leg og einkennilega búin — en
vitanlega minntist hann ekki á
það um leið og hann bauð 'henni
inn fyrir.
En hvað hann er góður, hugs
aði hún þakklát. Alveg eins og
Russell. . . En svo fann hún að
þeir voru ólíkir þrátt fyrir líkt
útlit. Dunean bauð af sér traust
og góðan þokka.
— Þér eruð afar vingjarnleg
ur sagði hún hikandi. — Eruð
þér viss um að ég sé ekki að
ónáða?
— Auðvitað. Komið þér nú.
Hljófhsveitin spilaði svo þau
gátu ekki talað saman. Duncan
Hurst tók um hönd Gilly.
— Hætti — Hættið að spila
drengir , sagði harin. — Hérna
er Gilly . . Hann þa'gnaði og
leit spyrjandi á hana.
— Gilly. . . Hún hét Gilly
Hurst, en þetta var hvorki stað
ur né stund til að segja það. —
Gilly Anscombe, svaraði ihún.
— Þetta er hún Gilly Ans-
eombe, og hún ætlar að syngja
fyrir okkur. Hvað viljið þér
syngja Gilly Anscombe?
Aftur fann Gilly til svíðandi
sársauka rneðan hún nefndi nafn
ið á laginu sem Russell hafði
kennt henni en Duncan lyfti tón
sprotanum og hljómsveitin hóf
að spila.
Duncan Hurst benti henni að
byrja að syngja en um leið og
hún hóf sönginn leit hann á hana
hann virti fyrir sér mjúkan lang
an hálsinn og ferskleika barnsins
sem gerði hana ólíka öllum öðr
um stúlkum, sem hann minntist
að trafa séð: Um leið greip 'hann
andann á lofti af undrun og
hlýddi á rödd hennar . . . und
arlegt sambland af eðlileika nátt
úrubarnsins og þjálfaðri fegurð.
Rödd hennar dó út með síð
ustu tónum lagsins. — Hún er
stórkostleg húsbóndi, sagði hás
rödd og liinir meðlimir liljóm
sveitarinnar tóku undir.
— Já Duncan leit aftur á
hana. í þetta skipti sagði
Russell satt, sagði hann hrærð
ur. — Hann sagði að þér syngjuð
óvenjulega vel og. . .
Hann þagnaði og Gilly stóð
þegjandi fyrir framan hann. Hún
virti hann fyrir sér með opnar
varir og ákefð í svipnum eins
og hún biði þess eins að vita
hvað honum hafði fundizt um
söng hennar.
Það skipti hana líka óhemju
miklu m’áli að bróður Russells
fyndist hún syngja vel.
— Þér dragið fólk að, sagði
hann hugsandi því hver hugsun
in á fætur annarri sótti á hu'g
'I^ns. iVilji'ð þér syngja með
hljómsveitinni?
Hljómlistarmaðurinn sem fyrst
ur hafði tekið til máls kallaði:
— Hún verður að fá alveg sér
stök lög ihúsbóndi.
— Já, Duncan Hurst vissi, að
hann hafði á réttu að standa.
Það var ekki til neins að láta
Gilly syngja venjuleg dægurlög
Það gæti 'hún aldrei og þar voru
hundruð stúlkna um boðið. Nei
ihún varð að fá sérkennileg lög
söngva sem hentuðu ósnertri
æsku og sakleysi, sem var skjöld
ur hennar og einkenni.
Samt 'gat Duncan Hurst ekki
losað sig við andúð á að láta
þessa stúlku syngja fyrir hvern
sem var.
— Hvar náði Russ í yður,
spurði hann ákafur. — Hann hef
ur aldrei fyrr. . .
En einmitt í þessu kom eigandi
staðarins inn til að tala við Dunc
an Hurst og hann leit á Gilly og
sagði í flýti:
— Þér fáið starfið Gilly Ans
combe. Við gerum svo samning
seinna ef það hentar yður? .
Það hentaði Gilly vel og nú
settist hún í dimman salinn og
hlustaði 'á æfinguna án þess að
nokkur byði henni það eða bæði
hana um það.
Hún horfði á Duncan Hurst
meðan hann fór yfir lögin, sem
þeir ætluðu að spila um kvöldið
Horfði á stúlku, sem kom og
söng, dökkhærða stúlku með stór
brjóst og daufan au'gnasvip — sú
stúlka söng annarleg lög og rugg
aði sér í mjöðmunum meðan hún
söng og ranghvolfdi í sér aug
unum. . .
Þegar hún var búin að syngja
gekk hún og settist hjá Gilly og
bauð henni sígarettu.
— Nei takk ég reyki ekki.
Reyklyktin minnti hana á Russ
eil og hún ki-eppti hnefana með
an stúlkan við 'hlið hennar leit
á hana út undan sér.
— Nei, þér lítið ekki út fyr
ir að gera það. Hvar náði. Russ
ell eiginiega í yður? Spurði
stúlkan sem reyndist heita Car-
men. — Þér eruð ekkert lík
þessum, sem hann er vanur að
verða hrifinn af, þó það sé svo
sem ekki heldur háegt að segja
það um hana, sem hann giftist.
Að hugsa sér að Russ skuli vera
giftur. Það er blátt áfram hlægi
legt — O'g. það þessum gullfisk.
— Hann . . . þó orðin væru í
•hálsi ihennar þagði hún. Hún
várð að komast að öllu, sem
Jtægt var að vita um Russell.
— Það er eitt gott í þessu,
sagði Carmen illgirnislega. —
Nú er Russ ei lengur í vasanum
á Duncan hvað peningum viðkem
ur. En mér þætti gaman að hyra
söguna um ferðalag lians og A1
Rentfords til Skotlands. Það lief
ur víst gerzt þar sitt af hverju.
Um leið var kallað á Carmen
og dökkhærða stúlkan reis á fæt
ur o'g gleymdi að Gilly væri til
því að umboðsmaður hennar
vildi tala við hana. Því gat Gilly
setið kyrr og hugsað í friði án
þess að vekja á sér athygli.
Hún gat ekki um annað hugs-
að en Russel Hurst og hvers
vegna þessi .stúlka hafði sagt
þetta. Af hverju talaði hún svona
um Russell? Það leit út fyrir að
hana langaði til að særa einhvern
en hvern — hvers vegna?
Hún sat kyrr og föl, þegar æf-
ingunni var lokið og hljómsveit-
in fór, en Duncan Hurst kom til
hennar.
— Þa'ð var gott að þér gátuð
beðið — nú skulum við tala um
launin. Eruð þér búnar að borða?
Skósólningar
LEÐUR . NÆLON og
RÍFFLAÐ GUMMÍ.
Allar sólningar og aðrar
viðgerðir afgreiddar með
stuttum fyrirvara.
Skóvinnustofan
Skipholti 70.
(inngangur frá bakhliB).
14. janúar 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ 13