Dagur - 17.10.1997, Qupperneq 1

Mitt í öllu búttrós
búttrósgali heimsins
er logn. Og búð sem er
bensínstöð og kaffihús
með einu borði. Og
ung kona sem erfjár-
bóndi og afgreiðir.
Hildur Magnúsdóttir stendur
innan við borðið og litrík sælgæt-
isbréfin og lollipopsar endur-
kasta síðustu tónum síðdegissól-
ar sem gægist inn um gluggann
milli bensíntanka. Hún er fjár-
bóndi. Bensínafgreiðslumaður.
Kaffisali. A tvo hunda, son, einn
mann, gamlan bíl og er að byggja
upp afkomu.
Þetta er lítil búð með nafn sem
vísar bæði á stórt og smátt:
Minniborg. Er við þjóðveginn í
Grímsnesi. En það gagnast lítið
því rúturnar keyra á fullu fram-
hjá, hlaðnar túristum sem vilja
skoða Gullfoss og Geysi sama
hvaða reginskyssa er í árstíðun-
um; það gagnast Iíka lítið að
versla við þjóðveg sem innan-
sveitarmenn nota einum of mikið
til að aka til Selfoss. I stóru búð-
irnar. Um háveturinn koma
kannski 10 viðskiptavinir í þessa
búð. Á dag. Á sumrin bjarga
sumarhúsaeigendur því að veltan
fer á flug, opið frameftir og um
helgar. Öl, gos, ís, sælgæti, sam-
lokur, túnfiskur, kaffi, skinka í
bréfi, kex: þetta venjulega. Og
meira: við hinn veginn, í hurðar-
króknum undir hillustæðum af
smurolíu og rúðupissi er kaffisal-
ur hússins. Eitt tveggja manna
borð.
Byggja «PP
Hildur og maður hennar, sonur
og tveir hundar búa ásamt 300
fjár þarna í grennd við Sólheima.
Búðarkonan segir að fé komi
vænt af fjalli í ár, síðustu leitir
séu eftir, en fyrstu slátrun lokið,
og allt tiltölulega gott. Mýraroll-
urnar heldur lakari en þær sem
koma af fjalli. Beitin hefur batn-
að mjög hin síðari ár, með fækk-
andi fé. Maður Iætur dreymin
augu reika um hillur fullar af
smurningsolíu og vinnuvettling-
um og þessu sem enginn skilur
sem ekki hefur vit á bílum. Olís á
búðina en þau reka hana, eru að
byggja upp verlsun í sveitinni eft-
ir nokkurra ára hlé. „Það tekur
tíma“ þegar grennslast er fyrir
um afkomu. Þau skrimta á göml-
um bíl, hlær hún.
Kaffihús.
Bensínstöðin er kaffihús, kaffi-
húsið nýlenduvöruverslun, versl-
unin bensínstöð. Eina kaffiborð-
ið stendur við hinn gluggann,
þennan sem er ekki frátekinn við
sælgætisbillur og búðarkassa.
Hjördís Ólafsdóttir, ung stúlka á
öflugri úlpu og þessari líka lopa-
peysu, maular samloku eða borg-
ara og með henni á appelsínugul-
um algalla er Halldór Jónsson.
Fjarri heimsins glaumi á svip.
Hvfla lúin girðingavinnubein.
Standa daglangt og girða með-
fram þjóðveginum sem skilar
ferðafólki framhjá kaffiveiting-
unum og sveitafólkinu framhjá
kexpökkunum hennar Hildar
fjárbónda. Þau voru við Hval-
Ijarðargangaveginn í sumar út-
skýra þau og maður er ekki frá
þvf að Halldóri finnist það ílott-
ara en þessi vegarollugirðing sem
nú hefur kallað hann í Grímsnes-
ið. Klæða bara af sér kuldann
segja þau spurð um aðbúnað á
vinnustað. Er rökrætt daglangt
um þjóðþrifamál í þögn sveitar-
innar? Onei. Ef þau eru ekki að
puða við staura í mikilli fjarlægð
frá hvoru öðru þá heyrist ekki
mannsins mál fyrir vélum. Ein-
hverjum girðingavélum. Síðdeg-
issólin er sæmilega hlý inn um
gluggann og þau láta líða úr
beinum. Hún á þessari líka lopa-
peysu. Hann í fráhnepptum app-
elsínugulum algalla.
Knrinn
Olís má svo sem alveg fara að
huga að því að grafa niður
díseltankinn sem gnæfir utan við
lög og reglugerðir á hlaðinu. Til-
búinn að springa í Ioft upp þegar
næsta rúta hittir hann óvart. Og
Olís mætti svo sem alveg malbika
bjá þeim planið úr því að þeir
þurftu að snurfusa í Grímsnes-
inu á 70 ára afmælinu. Það kem-
ur á daginn, sem engan undrar,
að kórinn, kirkjukórinn, er burð-
arstoð menningarlífs í sveitinni.
Og kvenfélagið. En hún of ung
fyrir það. Og Minniborg of smá
fyrir rútur. Hjördís og Halldór
eru farin að girða meðan lýst er.
Kaffikrókurinn, móarnir, vegur-
inn og díseltankurinn þagna.
-SJH
Hvíld og kaffi frá girðingarvinnunni. Hjördís Ólafsdóttir og Halldór Jónsson.