Dagur - 07.02.1998, Blaðsíða 7

LAUGARDAGUR 7. FEBRÚAR 1998- 23

LIFIÐ I LANDINU
Los Klikkos
Áhugamál í hófi!
A Igjör söfnunarfíkíll
eru orð sem hann notar
til að lýsa sjálfum sér,
segir sig Los Klikkos.
Haraldur Sigurðsson,
fyrrverandi bankofull-
trúi áAkureyri, erfé-
lagsmálatröll sem
sofnarfróðleik.
Söfnunaráráttan og félagsmála-
áráttan er nánast samtvinnuð
hjá honum. Hvoru tveggja er
eitthvað sem hann sökkvir sér í.
I öllum þeim félögum sem hann
hefur starfað þá hefur hann ver-
ið settur ritari eða formaður og
orðið þannig ritari eða formaður
sem tekur til, heldur til haga
ýmsu því sem enginn annar ger-
ir eða nennir. Eftir ritarastörf
hjá Leikfélagi Akureyrar og
Knattspyrnufélagi Akureyrar
settist hann t.d. niður og skrif-
aði merkar bækur þessara fé-
Iaga. Við þær skriftir, og margar
aðrar, hefur kjallarinn góði und-
ir heimili hans reynst vel enda
fullur af fróðleik sem Haraldur
hefur viðað að sér í gegnum
árin.
„Eg tek ekki eftir því að hafa
límt mig við félagsstörf í 40 eða
50 ár,“ segir Haraldur, en hann
var 16 ára þegar þetta félags-
málavafstur byrjaði. „Eg var
snemma settur í stjórn Tónlist-
arfélagsins og Leikfélagsins. Eg
var einn af stofnendum Lions-
klúbbsins Hugins 1959 og ég
hef starfað í Oddfellows frá
1960. Það er bara brot af þessu.
Núna er ég í aegilega fínum fé-
lagsskap sem heitir Karl II. Það
eru karlar yfir 65 ára aldur sem
nenna að sitja tvo eða þrjá tíma
yfir kaffibolla, spjalla og hlusta á
góðar vísur og ýmsan gamlan
fróðleik.“
Var „svaka leikari“
Fyrir nokkrum vikum var Har-
aldur sæmdur fálkaorðunni af
forseta Islands fyrir störf að fé-
lags- og menningarmálum. „Ég
vil ekki vera að veifa þessari
medalíu á bringunni. Ég held að
ég hafi aðallega fengið hana fyr-
ir þessar íjórar bækur sem ég
hef komið frá mér. Skíðakappar
fyrr og nú, 1981, Saga leiklistar
á Akureyri, 1992, Haukur list-
málari, 1995, og Saga KA,
1997.“
Þegar hann er spurður að því
hvort hann sé ekki stoltur af
þessari viðurkenningu segist
hann í fljótu bragði ekki vita
það. „Jú, jú, ætli ég geti ekki
sagt það. Það var geysilegt verk
að skrifa þessar bækur, sérstak-
lega Sögu leiklistar á Akureyri.
Ég var fjöldamörg ár með hana,
sat á Aintsbókasafninu, fletti
blöðum og leitaði. Eg fór t.d.
tvær yfirferðir í gegnum elstu
Akureyrarblöðin og svo Dag og
Islending einungis til að athuga
hvort ég fyndi ekki eitthvað um
það hvað var leikið og hvenaer."
Haraldur starfaði í mörg ár
með Leikfélagi Akureyrar. Byrj-
aði í leiklistarstússinu, eins og
hann orðar það, 1954 þegar
hann lék skrítinn þjón í Meyjar-
skemmunní. Stússið leiddi hann
síðar í stjórn LA og það stjórnar-
starf hafði það upp úr sér að
hann fór að gera skrá yfir verk
félagsins frá upphafi. Að lokum
skrifaði hann sögu leiklistarinn-
ar á Akureyri. „Eg var svaka leik-
ari. Það var nú ekkert smáræði,"
segir hann og glottir. „Eg lék frá
1954 til 1967. Þetta voru um 10
til 12 hlutverk. Ég hætti því
vegna þess að ég nennti ekki að
læra texta. Ég þurfti að hafa
hvíslara sitt hvoru megin við mig
og svo ráfaði ég á milli þeirra til
að vita hvað ég ætti að segja
næst. Það var gaman að vera í
þessu leiklistarstússi og ég er
nokkuð ánægður með þessa
leikhúsbók mína.“
Verð alltaf ritari
„I öllum þeim félögum sem ég
hef starfað með þá hef ég lent í
því að verða ritari eða formaður.
Eg sökkvd mér niður í allt sem
ég geri. Sem ritari þessara félaga
þá hef ég alltaf teldð það saman
hvenær félögin voru stofnuð,
hverjir voru upphafsmenn,
hverjir hafa verið í stjórn frá
upphafi. Þetta er árátta og ekk-
ert annað. Að taka saman smá
fróðleik um tilgang félaganna,
hvaða gagn þau hafi gert og til
hvers þau hafi verið að þessu.
Það er nú það.“
Af hverju varð hann alltaf rit-
ari?
„Maður er alltaf eitthvað að
steita sig, þykjast vita hlutina
betur en aðrir, alltaf að rífa
kjaft. Eg vildi hafa hlutina
skipulagða, skrifa þá niður,
þannig að allt lægi klárt fyrir.
Það vantaði oft reglusemi og
mátti laga til í mörgum félögun-
um. Eg gat ekki þagað.“ Sem rit-
ari þá hefur Haraldur mikið
haldið því til haga sem gerst hef-
ur í félögunum. Hann er því

svolít-
ið fróðari en margir aðrir, eins
og hann segir, og út frá ritara-
starfinu fór hann að skrifa meira
og meira. En hann hefur ekki
eingöngu haldið þeim fróðleik
til haga. Hann segist safna öli-
um fróðleik, eins og sjá má í
kjallaranum á heimili hans, sem
er fullur af blöðum. Heilu stafl-
arnir þekja gólfin.
Ekkert annað en inania
Er hann haldinn söfnunarúráttu?
„Já, ég er vægast sagt algjör
söfnunarfikill. Kannski sá al-
v'ersti. Ég safna mynt og frí-
merkjum, seðlum og aðalblaði
hverrar þjóðar. Eg hef ekkert
pláss fyrir þetta og konan fölnar
í hvert skipti sem hún fer niður
að hengja upp þvottinn. Núna
er ég að safna saman öllu sem
ég finn um söngvara á Islandi.
Ég hef safnað þessu jafnhliða
öðru. Ég geymi mikið úr blöð-
um, heilu síðurnar. Fyrir utan
allt annað sem ég safna úr blöð-
unum. Það er bara örlítið brot af
því sem ég held til haga. Ég
safna líka öllu um það „hver er
mað-
urinn“. Það eru afmælis-, dánar-
og viðtalsgreinar við fólk. Ég á
upplýsingar um 60 til 70 þús-
und manns.“
Þetta er ólæknandi söfnunar-
manía hjá honum. „Þetta er eins
og sumir geta ekki hætt að
reykja. Aðrir safna og geta ekki
hætt því. Finnst það eðlilegt og
sjálfsagt. Maður heldur alltaf að
maður sé að bjarga einhverjum
verðmætum með þessu. Hirða
það sem aðrir fley'gja. Til hvers
að vera birta grein ef hún hefur
ekkert gildi? Al’ hverju að Ieggja
vinnu í grein sem er svo ómerki-
leg að henni er fleygt í rusla-
tunnuna daginn eftir?
Þetta er elja og bilun," segir
hann. „Öfgar líka. Eins og hjá
þeim sem setjast við græna
borðið og spila bridge alveg frá
því dimmir í september og fram
yfir páska og hafa ekki hugmynd
hvað tímanum líður. En er ekki
hverjum manni nauðsyn að hafa
eitthvert áhugamál, svona innan
hæfilegra marka? Þetta kalla ég
allt Los Klikkos." HBG
í kjallaranum, innan um allan fróðleikinn. Haraldur hefur i huga að gefa Amtsbókasafninu blaðasafnið sitt en hann kemur fljótlega til
með að þurfa að fara i gegnum það. Hann og eiginkona hans, Elisabet Kemp Guðmundsdóttir, eru nefnilega farin að hugsa sér til
hreyfings og ætla að minnka við sig. „Ég kvíði því ekkert að fara ígegnum þetta. Það er eitt afþví skemmtilegasta sem ég geri.“