Dagur - 07.02.1998, Blaðsíða 8

24 - LAUGARDAGUR 7. F E B K Ú A R 199B

LÍFIÐ í LANDINU
Hildur Björk á fullu að Reykjalundi. Endurhæfingin gengur aö óskum. - mynd: hilmar
HildurBjörkHilmarsdóttir, 27 ám kennari og
flugfreyja, greindist með bráðahvítblæði fyrir
þremurog hálfu ári. Á síðasta hausti var Ijóst að
aðeins eittgat bjargað lífi hennar, mergskipti.
Ágústa, náin ogkæryngri systir, 25 ára, reynd-
ist með nánast samskonar merg. Hún hafði
ákveðiðfyrirlöngu aðgera alltsem í hennar
valdi stæði til að bjarga lífi stóru systur sinnar,
efmeðþyrfti. Hildur og Ágústa systirhennar
féllustáað segja lesendumfrá lífsreynslu sinni.
Það var í sept-
ember 1994 að
Hildur Björk
kom heim frá
Saudi-Arabíu.
Þar sem hún
hafði unnið
sem flugfreyja í
þrjár vikur í
pílagrímaflugi
hjá Atlanta. Hjá
því félagi hafa
þær systur báðar unnið, og Hild-
ur éinnig hjá Flugleiðum. Sum-
arið hafði verið gott. Framtíðin
var björt hjá ungri og glæsilegri
stúlku sem var að ljúka við
Kennaraháskólann. Hildur hafði
unnið um sumarið sem leiðbein-
andi í Nauthólsvík við að kenna
krökkum að róa og sigla, brjáluð
vinna, en verulega við hæfi
Hildar sem hefur gaman af
kennslunni.
Síðan þá, reyndar með hléi,
hefur hún barist við illvígan
sjúkdóm, bráðahvítblæði. Allt
bendir til að henni hafi tekist að
vinna sigur á meininu. Hún er
komin heim frá Svíþjóð eftir
mikla meðferð, mergskipti, sem
greinílega hafa heppnast vel.
Með bættri tækni í mergskiptum
hafa fjölmargir eignast nýtt líf á
síðari árum.
Þungur dómur, - hvítblæði
„Veikindin komu skyndilega í
september. Eg var nýbyTjuð á
þriðja ári í Kennaraháskólanum
og hlakkaði mikið til. Eg tók
eftir því um þetta leyti að ég var
alltaf svo þreytt. Eg reyndi að
halda mér í formi og hjólaði því
í skólann á fjallahjólinu mínu. A
leiðinni sá ég bara stjörnur. Mig
langaði mest til að leggja mig á
næstu umferðareyju og hvíla
mig. Þegar ég var komin í skól-
ann var púlsinn kominn upp úr
öllu valdi. Ég var búin að vera í
skólanum í svona rúmlega viku
og var í sundi. Stelpurnar störðu
á mig í sturtunni og spurðu
hvað hefði eiginlega komið fyrir.
Ég var öll útsteypt í marblettum,
alveg eins og ég hefði verið
lúbarin. Þannig var það náttúr-
Iega ekki og ekki hafði ég heldur
dottið," sagði Hildur Björk
Hilmarsdóttir í samtali ríð Dag.
Hildur sneri sér til móður
sinnar, Sigríðar Kristinsdóttur
hjúkrunarfræðings. Og hún
ræddi Iíka við kennara sína.
Fyrst töldu margir að hugsan-
lega væri um járnskort að ræða,
eða að næringin hefði verið svo
léleg úti í Jeddah að um væri að
ræða vannæringu. En jafnframt
var henni bent á að fara strax í
blóðprufu, og það gerði hún.
Þar fékk hún fréttir, fyrsta áfall-
ið af mörgum. Hún var kölluð í
nýja blóðprufu kortéri eftir þá
fyrri, sem ekki hafði boðað gott.
Hildur segir að eftir þetta erfiða
erindi á St. Jósefsspítalann í
Hafnarfirði hafi hún farið heim
til sín í Ásgarð. Hún fór út í
garðinn og sofnaði þar í góða
veðrinu. Hún vaknaði ekki fyrr
kærastinn hennar kom heim og
vakti hana. Sigríður móðir Hild-
ar er svæfingarhjúkrunarfræð-
ingur við skurðdeild St. Jósefs-
spítala í Hafnarfirði og þekkir
því vel til í heilbrigðiskerfinu.
Hún hringdi í dótturina og það
duldist henni ekki að móðir
hennar var áhyggjufull. Eitthvað
alvarlegt virtist á seyði. Sigríður
sagði dóttur sinni að læknarnir
vildu rannsaka hana nánar, hún
ætti að mæta klukkan sex á
sjúkrahúsinu til innlagnar. Sjálf
vildi hún gera sem minnst úr
hlutunum.
„Ég hélt að ég væri með blóð-
eitrun eða eitthvað slíkt, sem ég
hefði fengið úti í Jeddah. Ég fór
bara í bæinn eftir að tala við
mömmu. Svo fáránlegt sem það
hljómar núna, þá var ég með
hugann við útskriftina að vori.
Ég ætlaði að kaupa dragtarjakka,
var búin að kaupa buxurnar
áður. Ég var alveg staðráðin í að
útskrifast eftir þennan vetur,“
sagði Hildur þegar hún rifjaði
upp aðdragandann að veikind-
unum.
Daginn eftir voru blóðprufur
teknar og í kjölfarið var hún sett
í einangrun. Hún segist bókstaf-
Iega hafa misst málið. Enginn
mátti koma nálægt henni eða
snerta hana. Hún hélt hún væri
að deyja. Hún var dofin og
þreytt. Þennan dag var hún flutt
í sjúkrabíl á Landspítalann,
krabbameins- og lyflækninga-
deild. Á mánudeginum fór hún
í mergstungu. Þann dag féll líka
dómurinn. Hún gekk með blóð-
krabbamein, bráðahvítblæði, -
AML.
„Þetta kemur ekki fyrir
mig...“
- Hvernig tókstu þessum tíðind-
um?
„Þetta var hræðilegt. Allt í
einu riðlaðist bókstaflega allt.
Verst af öllu var að missa af
skólanum fannst mér, auðvitað
var það aukaatriði eftir á að
hyggja. Ég hafði eins og aðrir
hugsað sem svo að „þetta kemur
ekki fyrir mig, bara aðra.“ Ég
scm alltaf hafði lifað heilbrigðu
lífi, stundað íþróttir og útivist og
forðast alla óreglu. En nú var
ég haldin banvænum sjúkdómi,
þetta var mikið áfall,“ segir
Hildur um þetta ferli. Á örfáum
fallegum haustdögum var tilveru
hennar ógnað.
Fljótlega varð hún mjög veik
og lá í móki marga daga með
háan hita. Hildur fór í tvenns-
konar meðferð. Fyrst í uppbygg-
ingarmeðferð á nýjum lyfjum
sem þá voru nýkomin hingað, til
þess að bæta blóðið. Þegar blóð-
ið var því sem næst eðlilegt
hófst fyrsta lyfjameðferðin af
sjö. Hver meðferð stóð í fimm
daga og upp í viku. Alla með-
ferðina var hún með sídreypi í
hjartaæð og stöðugt bundin spít-
alanum. Fyrsta og síðasta með-
ferðin reyndust erfiðastar og
voru mjög óhugnanlegar. Allar
reyndu meðferðirnar mikið á lík-
ama og sál og voru erfiðar.
Hildur stundaði skólann um
veturinn af og til af miklum
dugnaði milli þess sem hún
dvaldi á spítalanum í meðferð.
Sjö mánuðum eftir að sjúkdóm-
urinn uppgötvaðist var hún út-
skrifuð úr sjöundu meðferðinni
og komið fram á vor 1995. Og
hún útskrifaðist sem kennari af
íþróttabraut frá Kennaraháskóla
Islands þetta sama vor.
„Það var stórkostleg tilfinning
að útskrifast af spítalanum. Ég
skellti mér beint í æfingakennslu
uppi í Réttarholtsskóla daginn
eftir. Ég var auðvitað grá og
guggin og krakkarnir hálfhrædd-
ir við mig,“ segir Hildur og hlær
við. „Ég var með hatt eða húfu
til að hylja hárleysið. En krakk-
arnir voru fín og skilningsrík."
Hildur segist hafa mætt mikl-
um velvilja og skilningi. En það
sem kom henni þó á óvart í
sjúkdómsferlinu var að vinir
hennar tveir, góðir vinir, urðu
hræddir við hana þegar hún
kom til baka. Þeir heilsuðu ekki.
Hún segir að þeir hafi örugglega
fundið til með henni, en við-
brögð þeirra hafi samt orðið
þessi, hræðslutilfinning. Stund-
um verða viðbrögðin einmitt
þveröfug \ið það sem fólk vill ef
til vill að þau verði.