Dagur - 14.11.1998, Page 8

24 -LAUGARDAGUR 14. NÓVEMBER 19 9 8
ro^tr
LÍFID í LANDINU
Ljósmyndari blaðsins var sendur út aförkinni til að finna eitthvert smurolíuverkstæði með berbrjóstamyndum og kom til baka með þær fregnir að afskapiega lítið væri afslíku. Þær sem sáust á stangli
voru faldar inni á kaffistofum bifvélavirkjanna eða skáphurðum. uósmynd: brink.
Karl- og kvenremba
Þaðerekki uppiá
þeim tippið karl-
rembunum né raunar
kvenrembunum, efútí
það erfarið um þessar
mundir...
Bílaauglýsingar - og aðrar birt-
ingarmyndir af „hlutgervingu
kvenlíkamans“ - voru helsti skot-
spónn feminista hér á árum
áður. A miðvikudaginn birtist
blautbolaauglýsing frá bílaum-
boðinu Heklu í DV: Polo...elsk-
aður, þráður og dáður! var
þrykkt á blautan bol sem fagur-
vaxinn kvenmaður fklæddist.
Þann sama dag birtist blautbola-
auglýsing í Morgunblaðinu frá
Heldu - þar var fyrirsætan karl-
kyns. Þannig að þeir sem höfðu
í hyggju að verða æfir yfir DV-
auglýsingunni hafa heldur lítið í
höndunum. Jafnréttinu var
þjónað.
Hér á árum áður hefði slík
jafnvægislist ekki dugað til. Al-
gengt var þegar konur mót-
mæltu hástöfum klámmynda-
iðnaðinum og töluðu fjálglega
um konuna sem fórnarlamb, var
á tíðum til einskis að umla í
mótmælaskyni að í samförum
klámmynda eins og annars stað-
ar þyrfti tvo til og oftar en ekki
tæki karl-
maður þá
þátt í at-
höfninni.
Það var fljót-
afgreitt, þeir
voru ekki
fómarlömb
iðnaðarins
og staðlaðra
ímynda - því
þeir voru
gerendur.
Þetta var
meðan para-
nojan stóð
sem hæst.
Eða til að
gæta alls
réttlætis,
þegar vörnin var í þvílíkri sókn
að á allt var skotið. Konur eru
ekki lengur í vörn, karlar eru í
þann veginn að láta af henni.
Remban er að missa marks.
Karlrembur
Ef marka má litla umræðu um
karlrembu undanfarið er karl-
remba ekki bara á undanhaldi
heldur því sem næst dáin og
grafin. Ef frá er talin litla sæta
appelsínugula flettimiðabókin
um Benna og Báru þar sem
Benni leysir öll vandamál af
skynsemi og festu en Bára þarf
stöðuga hjálp til að druslast í
flíkurnar sínar - þá er afskaplega
lítið sem sett er á prent eða birt
í mynd sem talist getur skylt
karlrembu. Elsa S. Þorkelsdóttir,
hjá Skrifstofu jafnréttismála, var
beðin um að skiljgreina fyrir okk-
ur karlrembu. „Eg geng ekki svo
langt að segja að karlrembur
þurfi að fyrirlíta konur eða vera
ofbeldishneigðar - þó mér finn-
ist það reyndar hápunktur karl-
rembu. Það er kannski þessi
dýrkun á hefðbundnum karla-
viðmiðum frá því um miðja öld-
ina - sem mér finnst vera karl-
remba.“
En slík dýrkun er ekki rúm-
frek í opinberri umræðu né al-
mannarými, falin inni á kaffi-
stofum smurstöðvanna, í brönd-
urum uppistandara og er nú svo
komið að hefðbundið karlagrín
fær varla nokkurs staðar pláss
og virðast
fáir syrgja.
Þannig var
að konurnar
á Skrifstofu
jafnréttis-
mála fengu
lengi vel
ótal kvart-
anir yfir
sóðakjafti
og klámi í
Sjómanna-
blaðinu Vík-
ingi en þeg-
ar blaða-
maður fékk
nýjasta
heftið sent
var ekki
annað að sjá en þar færi hið
prúðasta og alvarlegasta sjó-
mannablað. Til að kanna hvort
blaðið hefði lotið í lægra haldi
fyrir málsvörum jafnréttis var
haft samband við Sigurjón M.
Egilsson, ritstjóra, sem frábað
sér öll tengsl við sora: „Eg tók
við ritstjórn á Sjómannablaðinu
Víkingi í byrjun
árs 1993, á und-
an mér hafði
verið nafni minn
Sigurjón Valdi-
marsson. Hann
var með þáttinn
Á frívaktinni,
svona bláar síður með lélegum,
þýddum klámbröndurum. Fyrsta
verk mitt eftir að ég tók við rit-
stjórn var að ákveða að þetta
birtist aldrei aftur í þessu blaði.
Sr'ðan hefur blaðið verið lesið af
sjómönnum, eiginkonum þeirra
og börnum. Á sex árum hafa
einungis tveir kvartað undan því
að Frívaktin sé farin. Á sex
árum,“ segir Sigurjón og bendir
ekki til að sjómenn, sú hnyklaða
stétt, sjái mjög á eftir kláminu
þótt Lagnafélagið reyni nú að
halda í fornar hefðir eins og sjá
má á september-fréttabréfinu
þeirra, þar sem eilítilli uppskrift
er laumað inn í lokin:
2 stk. Brosandi augu
2 stk. Mjúkir armar
2 stk. Velvaxnir fætur
2 stk. Stinn mjólkurílút
1 stk. Loðinnformur
1 stk. Banani
Og ættu menn ekki að eiga í
erfiðleikum með að geta sér til
um hvernig leiðbeiningarnar
hljómuðu, svona í grófum drátt-
um alltént.
Gangandi karlremba
Eiginlega má segja að karl-
remba, iðkuð af
konum og körl-
um, tóri einna
helst í klisju-
kenndum al-
mannasannind-
um sem gjarnan
er haldið á lofti
þegar menn hafa ekkert betra að
segja. „Köld eru kvennaráð -
Konur eru konum verstar -
Rósa: Við konurerum
ekkertillagefnar...