Dagur - 21.11.1998, Blaðsíða 7

LAUGARDAGUR 2 1. NÓVEMBER 199 8 - 23
Thypu-
við The Van og í febrúar sama ár
eignaðist ég mitt fyrsta barn.
Þetta var tilfinningaþrunginn
tími, stundum greip mig hræðsla
um að allt myndi fara úrskeiðis
og tilhugsunin um að einhvern
tímann ætti ég eftir að deyja
fylgdi mér mjög sterkt. Eg fór ég
að rifja upp æsku mína og skrifa
hjá mér minnispunkta um fjöl-
margt sem tengdist henni. A
skömmum tíma hlóðst upp mik-
ill Iisti og ég hóf að skrifa sög-
una mánuði eftir að sonur minn
fæddist. Margt í Paddy Clarke er
byggt á minningum um eigin
æsku en hún er á engan hátt
sjálfsævisaga."
- Þú fékkst Booker verðlaunin
fyrir bókina, skipti það þig miklu
máli?
„Ég gladdist þegar ég hreppti
verðlaunin en þau skipta mig
engu höfuðmáli. Kannski gladd-
ist ég mest foreldra minna vegna
því velgengni mín hefur verið
þeim mikils virði. Satt best að
segja finnst mér Konan sem
gekk á hurðir mun betri bók en
Paddy Clarke, en hún fékk eng-
in verðlaun. En ef þú spyrðir
mig hvaða atburðir hefðu skipt
mig mestu máli á síðustu tíu
árum þá myndi ég ekki nefna
Booker verðlaunin."
- Hvaða atburði myndirðu
nefna?
„Fæðingu barna rninna."
- Þú ert orðinn frægur rithöf-
undur, var það eitthvað sem þú
bjóst við?
„Ég bjóst aldrei við að verða
frægur. Þegar ég var tilnefndur
til Booker verðlaunanna fyrir
þriðju skáldsögu mína The Van
varð ég skyndilega allra eign.
Mér var boðið á alls kyns opnan-
ir ,og í fínustu boð sem haldin
voru og stjórnmálamenn sóttust
eftir að Iáta mynda sig með mér.
Þegar þetta fár skall á litum við
konan min hvort á annað og
sögðum: „Þetta viljum við ekki."
Við héldum okkur til hlés. Það
var okkar val.
Fjölmiðlafárið náði hámarki
þegar ég hlaut Booker verðlaun-
in. Það er ekki beint hægt að
segja að ég hafi lokað mig inni
eftir að ég hlaut þau en ég af-
þakkaði öll boð. Það er ekki
mikið sem hægt er að gera við
frægðinni, en að vera dægur-
stjarna snýst um val. Rithöfund-
ur á ekki eins mikið undir um-
Qöllun slúðurblaða og popp-
stjarna og þegar ég eignaðist
þriðja barnið fyrir níu mánuðum
fann ég ekki fyrir brennandi
löngun til að efna til blaða-
mannafundar. Það að ég er í
sviðsljósinu snertir ekki einungis
mitt líf heldur einnig líf eigin-
konu minna og þriggja barna.
Það er mér mjög mikilvægt að
börn mfn alist upp sem eðlilegar
manneskjur. Þau sjá myndir af
mér í blöðunum, og vita að ég er
rithöfundur og ég hef sýnt þeim
bækurnar sem ég hef tileinkað
þeim. Ég vil ekki einangra þau
algjörlega frá störfum mínum en
ég vil ekki að þau verði að skrúf-
um í vél minni. Ég átti mér
aldrei það takmark að tilheyra
þotuliðinu svo ég átti ekki í
neinum vandræðum með að
segja nei við gylliboðum."
- En sumum veitist einmitt það
erfitt.
„Ef ég hefði hlotið frægð tíu
árum fyrr þá hefði ég hugsan-
lega Iátið til leiðast. Ef ég hefði
verið ógiftur hefði ég kannski
verið tilkippilegri. Ef ég hefði
ekki eignast krakkana þá hefði
ég kannski slegist í hópinn. Hver
veit? En þegar frægðin kom
heillaði hún mig ekki.“
Líf í fostum skorðum
Sumir rithöfundar segja að það
sé mjög einmanalegt og stundum
beinlínis leiðinlegt að skrifa.
„Mér leiðist það ekki en rit-
höfundastarfið getur verið ein-
manalegt, sérstaklega þegar
maður vinnur að skáldsögu. Mér
finnst mjög erfitt að tala um það
sem ég er að skrifa og þegar ég
reyni að skilgreina það lyrir öðr-
um þá finnst mér um leið að ég
sé að gera verkið litilfjörlegt, og
sé eftir því að hafa minnst á það.
Og þegar maður getur ekki talað
um starf sitt þá er maður á viss-
an hátt einangraður. En ég lifi
reglubundnu lífi og skrifa
heima, mili níu og fimm, frá
mánudegi til föstudags. Líf mitt
er í föstum skorðum. Eg hverf
aldrei til eyðilandsins. Ég kæri
mig ekki um það. Það dapurlega
við örlög margra hinna miklu
rithöfunda sjötta áratugarins er
að þeir eyddu mestum tíma í að
drekka og lifa samkvæmt ímynd
sinni. Þeir voru drykkjumenn og
létust allt of ungir, skemmdir á
sál og líkama. Þeir skildu eftir
sig mikilhæf verk en alltof fá.
Suma daga gengur mér illa að
skrifa. Á móti kemur að ég reyni
ætíð að vera með tvö verk í tak-
inu i einu. Þegar ég vinn að
skáldsögu er ég venjulega einnig
með kHkmyndahandrit í
vinnslu. Og ef annað verkið
gengur ekki vel sný ég mér að
hinu. Ég hlusta mikið á tónlist
meðan ég skrifa. Hún deyfir ut-
anaðkomandi hljóð sem geta
truflað mann en hún eyðir líka
þögninni sem stundum getur
orðið þrúgandi. Ég byrja oft að
skrifa undir áhrifum frá taktin-
um í tónlistinni sem ég hlusta á.
Ég hlusta á tónlist sem ég veit
að mun auka mér innblástur og
líklegt er að persónurnar myndu
hlusta á væru þær úr holdi og
blóði. Nú er ég að vinna að
skáldsögu sem gerist í Banda-
ríkjunum seint á þriðja áratugn-
um og í upphafi þess fjórða. Ég
hlusta á Éouis Armstrong og
Duke Ellington. Þegar ég vann
að Paddy Clarke hlustaði ég
mikið á sveitatónlist. Og þegar
ég var að skrifa um Paulu hlust-
aði ég á sveitalög sungin af kon-
um, þau lög sem mér fannst lík-
legt að kona eins og Paula
myndi hlusta á. Ég var að ljúka
við bók sem gerist á Irlandi á
fyrstu áratugum þessarar aldar.
Þegar ég vann við hana velti ég
því fyrir mér hvernig tónlist per-
sónurnar myndu hafa hlustað á.
Á þessum tíma var plötuspilar-
inn kominn til sögunnar og mér
fannst líklegra að persónurnar
hefðu fremur viljað hlusta á
bandaríks sönglög en írska þjóð-
lagatónlist og hlustaði því mikið
á Stephen Foster."
- Liturðu á þig sem írskan rit-
höfund?
„Einu skiptin sem ég velti
þessari spurningu fyrir mér er
þegar ég er spurður að henni.
Ég er rithöfundur sem býr á ír-
landi. Ég er Iri. En ég er ekki að
gera tilraun til að fanga anda
þjóðar minnar í verkum mínum.
Það vill einfaldlega svo til að ég
bý í Dublin og það hefur veitt
mér innblástur.“
- Finnst þér viðtöl vera leiðin-
legasti þáttur starfsins?
„Nei, einfaldlega vegna þess
að ég veiti þau mjög sjaldan. Öll
viðtöl eru ólík en að lokum kem-
ur að því að sömu spurninga er
spurt. Þennan eina dag sem ég
er á Islandi hitti ég marga fjöl-
miðlamenn og á sennilega eftir
að þreytast eftir því sem Iíða tek-
ur á daginn. Þannig að seinni
hluta þessa dags verður erfitt
fyrir mig að svara með glöðu
geði þeim spurningum sem ég
hef nú auðveldlega svara.“
Gunnlaug Guðmundson stjörnuspeking þarf vart að kynna Islendingum. Hann hefur gefið út nokkuð margar bækur
um stjörnuspeki og stundað fræðin í fjölda ára.
Með sól f Krabba eða
tungl 1 Tvíbura
Það eralgengt aðfólk hafi áhuga á
því hvemig það passar saman í
leik, starfi og samböndum, eftir
stjömumerkjum. í nýútkominni
hók Gunnlaugs Guðmundssonar er
leitast við að svara þeirri spum-
ingu.
Gunnlaugur Guðmundsson hefur um árabil rýnt í
stjörnurnar og sagt fólki hvernig það er og með
hvaða hætti það nær bestum árangri í lífi sínu
samkvæmt því hvenær það er fætt.
Hann hefur gefið út fjölda bóka og nú síðast
bókina Ást og samskipti stjörnumerkjanna sem
fjallar um það hvernig merkin eiga saman í vin-
áttu, samstarfi, sambúð og ástalífi. „Ég hef stund-
að stjörnuspeki í fjölda ára og á orðið gífurlegan
fjölda stjörnukorta," segir Gunnlaugur, sem hefur
yfir sér ofurlítið villt yfirbragð, klæddur í svört föt,
með dökk stingandi augu og dökkt hár. Eiginlega
vantar bara kuflinn og þá getur hann sem best átt
heima á miðöldum innan um stjörnukíkja og alls-
konar dularfullar krukkur. En Gunnlaugur segir
vísindi sfn vera byggð á útreikingum og hreint ekki
neitt kukl. „AHt sem ég geri er að reikna út af-
stöðu plánetanna og út frá því get ég séð með sjö
þáttum upplags fólks. En þetta er mjög vísindalegt
og ekki að ástæðulausu að stjörnuspekin hefur lif-
að svo lengi. Hún er einfaldlega byggð á því að at-
huga náttúruna og umheiminn og vinna út frá
því.“
Samræmi við náttúnina
I fljótu bragði er ekki auðvelt að sjá samhengi
stjörnuspeki og náttúrunnar en Gunnlagur bendir
á að merkin byggi á árstíðunum og þeirri kenn-
ingu að maðurinn sé hluti af náttúrunni.
Fyrst kemur vorið og þar eru Hrútur, Naut og
Tvíburi. Fyrsta merkið er Hrúturinn sem er ákafur
og sprildandi af fijósemi og lífsgleði, síðan kemur
Nautið, þegar vorið er orðið stöðugt og síðast Tví-
burinn sem er merki breytinga, enda vorið að
breytast í sumar. Næst koma sumarmerkin,
Krabbinn sem er með sterkar tilhneigingar í þá átt
að rækta, ala upp og hlúa að, merki fijósemi og
gróanda. Þar á eftir kemur Ljónið, sem er stöðugt
sumarmerki, enda í miðju sumrinu og er einkenni
þess einlægni og litaskrúð. Meyjan fylgir svo á eft-
ir, merki uppskeru, vinnusemi og þjónustulundar.
I byrjun vetrar er Vogin, félagslynd, jákvæð og yfir-
veguð, gefin fyrir liti og listir, enda vart að finna
fallegri liti en, í haustinu. Á eftir henni kemur
Sporðdrekinn með þörf fyrir einveru og pælingar,
enda náttúran að „draga sig í hlé“ á tíma hans.
Bogmaðurinn er á eftir Sporðdrekanum og hans
sterkasta einkenni er að leita þekkingar og vilja
ferðast. I síðasta fjórðungi eru Steingeitin, sem
alltaf er að byggja upp og hefur sterka fullkomn-
unar- og ábyrgðarkennd. Að henni lokinni kemur
Vatnsberinn sem oft hefur verið kallað merki
hugsunar og skjmsemi en um Ieið merki frelsis og
hugsjóna. Síðastur í hringnum er Fiskurinn, mað-
ur tilfinninga og ímyndunarafls.
„En það má ekki gleyma því að þarna erum við
bara að tala um sólarmerki,“ segir Gunnlaugur.
„Hver maður hefur sitt sólarmerki en einnig hafa
önnur merki áhrif, þannig að Steingeit er ekki
bara Steingeit, heldur hefur hún kannski sterk
áhrif frá Tvíbura sem gerir að verkum að fram-
koma Steingeitarinnar verður örari og frjálslegri
en annars. Því verður að reikna hvern mann út
fyrir sig til að sjá nákvæmlega hvernig hann er.“
Gunnlaugur segir það áberandi hvernig merkin
raðist saman í hópa. „Meirihluti sambanda virðist
vera þannig að ákveðin merki laðast saman og er
það tengt spennunni á milli þeirra. Til dæmis er
spenna á milli Steingeitar, Krabba, Hrúts og Vogar
og algengt að sjá hjónabönd þar sem þessi merki
eru saman. Einnig Fisks, Tvíbura, Bogmanns og
Meyju og svo Vatnsbera, Ljóns, Nauts og Sporð-
dreka. I fljótu bragði mætti halda að sum þessara
merkja gætu alls ekki átt saman, til dæmis Fiskur
og Tvíburi, en þau dragast hvort að öðru.“ Kemur
vel á vondan, hugsar blaðamaður sem veit um þrjú
pör í nánasta fjölskylduumhverfi þar sem Fiskur
og Tvíburi eru gift. -VS