Dagur - 13.02.1999, Blaðsíða 8

24 - LAUGARDAGVR 13. FEBRÚAR 1999
SD&gptr
LÍFIÐ í LANDINU
I heimi ríkra
Þegar maður er ungur
er ævintýraþráin
gjaman í ríflegu lagi
og því ekki það? Það
geturverið þroskandi
og skemmtilegt aðfara
úrsínu hefðbundna
umhverfi til að takast
á við nýjaraðstæðurí
fjarlægu landi. Ind-
land, Afríka, Mið- og
Suður-Ameríka. Ungir
íslendingar segja hér
frá reynslu sinni sem
sjálfboðaliðar ífjar-
lægum heimsálfum.
Beljumar deyja af
plastpokaáti
„Að morgni 21. júlí steig ég fæti
í Nýju Delhi í 47 stiga hita,
100% raka og ég hélt að ég
myndi hrynja niður. Ekki nóg
með hitann, loftið var þrungið
lyktum, af öllu sem hugsast gat;
sorplykt, svitalykt, hvítlaukslykt,
blómalykt og kryddlykt. Allt var
pakkað af fólki, eins og á 17.
júní kl. 15, beljur út um allt og
ég sem hélt að það væri grín,
þær átu plastpoka og annað
lauslegt rusl (10.000 beljur
deyja daglega útaf plastpokaáti).
Einhvers konar þriggja hjóla
skrímsli fóru þjótandi um allt,
flautandi á allt og alla, þetta
áttu að vera leigubílar. Konurnar
voru vafðar inn í fimm og hálfs
metra efnisbúta og mennirnir
voru í pilsum. Þetta er Indland,
alltaf ys og þys og aldrei mfnútu
þögn, bara það eitt að fylgjast
með götulífinu er hin mesta
skemmtun.
Eftir sjokkið sem ég fékk þeg-
ar ég lenti, þá byrjaði ég strax að
vinna við að kenna blindum
stelpum að prjóna, svo flutti ég í
indverskt sveitaþorp í smá tíma.
A endanum var ég stödd nauða-
sköllótt í tíbesku munkaklaustri
og allt í einu hafði ég eignast
4.000 bræður sem pössuðu
hvert skref sem ég tók, það var
kyrjað og beðið allan daginn.
Otrúlegustu hlutir gerast á Ind-
landi og hver dagur er skemmt-
un. Ég man eftir þegar ég flutti í
smáþorpið og átti að kenna
ensku í tvær vikur, húsið sem ég
bjó í var ekki uppá marga fiska.
Fyrir utan að termrtar voru að
naga það í sundur, þá bjó snákur
á útikamrinum, mýs höfðu her-
tekið eldhúsið, froskar komu
daglega í heimsókn og svo auð-
vitað voru eðlur, kakkalakkar og
önnur smákvikindi, vont en það
venst.
Gunnþór Eyfjörð Gunnþórsson fékk ágæta matarlyst eftir að hann var kominn yfir erfiðasta hjallann í Ghana.
Bant djðfulsins fældi
andana burt
Fólkið í þorpinu var einstak-
lega trúað og hugmyndaríkt.
Þau gáfu mér hvoíp svo mér
leiddist ekki, daglega var bank-
að uppá til þess að gefa mér
eitthvað, ferska búffaló mjólk,
brauð eða hvað
sem þeim datt í
hug. Svo var
það einn dag-
inn að bankið
kom óvenjulega
snemma. Hvern
andskotann
vilja þau núna,
hugsaði ég enda
hálf þreytt á að
vera vakin á
ótrúlegustu
tímum. Úti stóð
kona með ein-
hvers konar
Iíkneski á
hausnum, lítið
barn og tromm-
ur. Hún byrjaði
að dansa í kringum mig, syngj-
andi eitthvað og lætin voru
ótrúleg, þorpsfólkið fylgist
grannt með. Kona sem ég bjó
hjá sagði mér að gefa henni
„Á endanum varég
stödd nauðasköllótt í
smá pening og þá myndi hún
fara svo það gerði ég og hún
hvarf. Seinna komst ég að því
að þetta var barn djöfuls að
fæla burt alla illa anda sem
hefðu hugsanlega komið með
mér.
Svo er Indland fallegt og
furðulegt, land
sem maður fer
aldrei frá
ekki líður
dagur að
hugsa ekki
Indlands.
og
sá
ég
til
Ég
tíbesku munkaklaustrí }luB*a unj >að
hvað munkarnir
og allt í einu hafði ég
eignast 4.000 bræður
sempössuðu hvert
skrefsem ég tók. “
mínir séu að
gera eða bara
um veðrið. Eitt
ár er eitthvað
sem ekki er
hægt að lesa
um í bókum
eða upplifa á
neinn annan
hátt heldur en
að fara á stað-
inn. Það er eitt það skynsam-
legasta sem ég hef gert að fara
með AUS til Indlands í ár.“
Linda Rós Aljfeðsdóttir,
Indland 1997-1998
Betlandi fólk á
hveriu strái
„Fjölskylda mín og vinir héldu
að ég væri nú endanlega gengin
af göflunum þegar ég sagðist
ætla að fara til Costa Rica í
Mið-Ameríku í heilt ár. Fólki
fannst það
hljóma hálf
heimskulega að
ætla að yfirgefa
öryggi heimilis-
ins, vinina og
samfélag sem ég
þekkti svo vel til
þess að flytja til
ijarlægs Iands
þar sem ég
þekkti engan,
talaði ekki
tungumálið og
ofan á allt ann-
að að fara til að
vinna sjálfboða-
vinnu. Þrátt fyr-
ir allar mótbárur ákvað ég að
láta drauminn rætast og hef ekki
eitt augnablik séð eftir því.
Ar mitt er fullt af reynslu sem
stundum reyndist mér erfið en
sem hefur án efa komið að gagni
fyrir líf mitt og persónuleika. Eg
vandist fljótt holóttum götun-
um, betlandi fólki á hveiju strái,
flautandi karlmönnum á eftir
manni úti á götu sem og að
borða hrísgijón og baunir í hvert
mál en það sem erfiðara var að
venjast og / eða sætta sig við var
að geta ekki farið út að ganga á
kvöldin vegna ótta um árás, að
geta ekki tjáð hvernig manni leið
vegna kunnáttuskorts á tungu-
málinu og það að fólk var eilíft
að lofa að gera eitthvað fyrir
mann sem síðan stóðst aldrei;
kenna manni tungumálið, fara
með mann í ferðalög eða ein-
faldlega að Iofa manni að gera
eitthvað gagnlegt í vinnunni.
Skrikaði stundum fótur en...
Eg saklaus stúlkan trúði bara
öllu og beið í raun eftir að fólkið
gerði þetta allt fyrir mig. Það var
ekki íyrr en í nóvember, rúmum
þremur mánuðum eftir komuna,
að mér varð ljóst að ef ég treysti
bara á aðra að gera hlutina fyrir
mig þá mundi ég ekki fá það út
úr þessu ári sem ég hafði ætlað.
Þetta var þó ekki aðeins það
sem að var erfíðast að venjast,
þetta var líka það sem að ég dró
mestan lærdóm af. Þetta var
bara hluti ólíks lands og menn-
ingar sem ég hafði gott af að
kynnast og læra að lifa með því
það var ekki þjóðarinnar og
menningarinnar að breytast fyrir
mig heldur var það mitt að að-
lagast þeim.
Eg fór að líta á þetta ár og
þessa reynslu eins og fjall með
misbröttum og erfiðum brekk-
um þar sem manni skrikaði
stundum fótur, en væri þó þess
virði að halda áfram og gefast
ekki upp af því að maður yrði
svo ánægður og í svo góðu formi
til að takast á við allt annað í líf-
inu þegar maður kæmist upp.
A þessu ári lærði ég nýtt
tungumál, öðlaðist meira sjálf-
stæði og víðsýni og komst að því
að það er alltaf þess virði að láta
drauma sína rætast.
Costa Rica búar eru mjög létt
og glaðbeitt þjóð og kenndu þeir
mér nokkuð sem íslendingar
mættu taka til fyrirmyndar, að
brosa framan í
lífið, taka því
með mátulegu
kæruleysi og
njóta þess sem
við höfum en
ekki hugsa alltaf
um það sem við
höfum ekki.
„Ég vandistfljótt hol-
óttum götunum,
betlandifólki á hverju
strái,flautandi karl-
- f.. . Eitt það
monnum a eftirmanm ánægjuiegasta
. við skiptlinga-
uti a gotu sem og að reynslu er að
engir tveir upp-
lifa hana á ná-
kvæmlega sama
hátt. Hún er
okkar eigin eign
sem við berum
með okkur allt f gegnum lífið.
Það sem við berum úr bítum er
uppskera þess sem við sáum
sjálf.“
Fríða Árnadóttir,
Costa Rica 1997-1998
borða hrísgrjón og
bauniríhvertmáU