Dagur - 13.02.1999, Blaðsíða 9

LAUGARDAGUR 13. FEBRÚAR 1999 - 25
Heimþrá fylgdi
veikLndunimi
„Ég heiti Gunnþór EyQörð
Gunnþórsson borinn og barn-
fæddur Dalvíkingur sem ákvað
eftir að hafa lifað í 20 ár að taka
mér frí frá skóla og halda á vit
ævintýranna. Þannig fór að ég
ákvað að fara til Afríku, til lands
sem heitir Ghana og er í Vestur-
Afríku. Ég bjó í bæ er heitir
Tema og liggur við sjó um 50 km
suð-austur af höfuðborginni
Accra. I raun vissi ég ekkert út í
hvað ég var að fara er ég hélt af
stað í lok júlí árið 1995, mig
langaði bara eitthvað í burtu á
vit ævintýra. Við vorum 15
skiptinemar sem komum í þetta
skiptið, ég var ein íslendingur-
tnn. Eftir 10 doga (úngumáia-
ráðstefnu fluttumst við hvert á
okkar staði víðsvegar um landið.
Ég fluttist til hafnarbæjarins
Tema, til fjölskyidu sem hafði
vel í sig og á og samanstóð af
mömmu og pabba, tveimur
systrum, tveimur bræðrum,
einni ömmu, einum frænda og
tveimur húsdömum. Þetta fólk
er þeldökkt á hörund, reka dag-
heimili og barnaskóia. Mamma
er skólastjórinn og pabbi sér um
peningana og annað sem þarf að
vinna í sambandi við viðhald og
fleira. Þau eru einnig með lítið
apótek þar sem frændinn vinn-
ur, þannig að það er nóg að gera
hjá þessu fóiki.
Ég var svo að vinna á bóka-
safninu í skólanum við að senda
út og taka við bókum ásamt al-
mennu viðhaldi á bókum með
límbandi og rakvélablaði, ég
vann með innfæddri konu á
þessu 15 fermetra bókasafni.
Vinnan var mjög gefandi og
krafðist mikillar þolinmæði sem
ég lærði í Ghana, ég var um-
kringdur börnum allan daginn
því eftir að skóla lauk og ég fór
heim þá tóku litlu börnin við
mér því barnaheimilið er sam-
byggt húsinu og alltaf líf og Ijör.
Ég sé það alltaf betur og betur í
dag hvað þetta var dásamlegt
allt saman. Fjölskyldan reyndist
mér mjög vel og var ávallt til
staðar ef eitthvað kom upp á, ég
hafði mátulegt svigrúm og réð
mér mikið sjálfur.
Vandamálin til að glíma við
Fyrstu
tveir
mánuð-
irnir
reyndust
mér á
köflum
mjög erf-
iðir en
lærdóms-
ríkir. Ég
veiktist
harkalega
og fékk
malaríu
tvisvar og
var með
krónískan
niðurgang í
margar vikur
samfellt. I
öllum þess-
um hremm-
ingum vökn-
uðu oft upp
spurningar
um hvað í
ósköpunum
ég væri að
gera sjálfum
mér? Heimþrá fylgdi veikindun-
um og oft var ég búinn að pakka
niður og ætlaði að gefast upp.
En vandamálin eru til að glíma
við þau og ég þurfti ekki annað
en Iíta út um gluggann og sjá að
mitt tíst var lítilvægt. Auðvitað
kom aldrei til greina að gefast
upp og 10 kílóum síðar tók ég
Barn djöfulsins bankaði upp á tii að
fæia burt iiia anda. Hún var fljót að
láta sig hverfa þegar hún fékk smá
pening.
að sjóast í þessu kyngimagnaða
samfélagi og ég var tilbúinn í að
Iifa lífinu á órannsökuðum slóð-
um.
Ég varð strax hluti af samfé-
laginu og lifði sem mest ég gat
sem innfæddur og það er besta
Ieiðin til að kynnast landi og
þjóð. Ég ferðaðist mikið um
íandið og þá oftast með strákum
frá Danmörku og Bandaríkjun-
um. (Við ætlum að hittast í vor í
Frakklandi þar sem sá frá USA
er kominn þangað í skóla). Ég
var allt árið hjá sömu fjölskyld-
unni og naut vistarinnar.
Eins og gefur að skilja gæti ég
skrifað margar bækur um allt
sem brallað var í Afríku á þessu
indæla ári
sem gaf mér
svo mikið.
Ég lærði að
takast á við
sjálfan mig
andlega og
líkamlega
og kynntist
öllum
mínum
sterku og
veiku
hliðum.
Ég lærði
svo sann-
arlega að
meta það
sem lífið
býður
mér upp
á sem
persónu
í þessum
heimi. I
dag er
ég svo í
háskóla
að læra
mann-
fræði og rek ég áhuga
minn á þeirri fræðigrein að
miklum hluta til veru minnar í
Ghana. Svo þegar maður kemur
heim bíður þessi frábæri félags-
skapur AUS eftir manni og eftir
að ég kom suður í skólann og
fór að vinna með AUS þar sem
ég er nú gjaldkeri, hef ég kynnst
fullt af frábæru fólki af sama
Kíistjana H nistjánsdoWr.kynnVsUrt^
r'S.:árrr,M
tína kaffibauniraf trjanunr^
árið áður. Það var þannig sem ég
komst í kynni við AUS og eftir
smá umhugsun ákvað ég að
skella mér eitt ár til Honduras.
Ég vissi lítið út í hvað ég var að
fara, ég þurfti meira að segja að
byrja á því að
leita á korti hvar
Honduras væri
(það er í Mið-
Ameríku fyrir þá
sem ekki vita).
Daginn sem ég
varð tvítug lagði
ég af stað með
hnút í maganum
í ferð sem ég
mun aldrei
gleyma.
Ég starfaði
fyrri. hiuta ársins
við að hjálpa
götubörnum og
fátækum börnum í höfuðborg-
inni Tegucigalpa en seinni hluta
ársins starfaði ég í fræðslumið-
stöð í San Pedro Sula, þar sem
aðalverkefni mitt var að fræða
fólk um eyðni. I fyrsta sinn á
ævinni kynntist ég heimi fá-
tækra og ríkra, ég ferðaðist á
milli þessara heima á hverjum
degi á leiðinni í vinnuna, því ég
bjó hjá vel stæðu fólki á fallegu
heimili. Þar voru 3 þjónustu-
stúlkur, 5 bílar og meira að segja
þegar hringt var dyrabjöllunni
birtist sjónvarpsmynd á tveim
stöðum í húsinu af viðkomandi
(ég hélt að svona væri bara til í
bíómyndum).
Fátæktin er
„Ég varsvo að vinna á rosalesf Hond
bókasafninu ískólan-
um við að senda út og
taka við bókum ásamt
almennu viðhaldi á
bókum með límbandi
og rakyeiabiaði^. “
krukkur undir
uras og börnin
sem búa á göt-
unni eru mikið
skemmd, það
var ekki óal-
gengt að sjá 6-7
ára stráka
betlandi með
límpoka undir
peysunni sinni.
I fyrstu gerði ég
mér ekki greiu
fyrir hvað þetta-
var, pokar og
peysunni, en
seinna sá ég þá sniffa það.
Kafftbaunin er hvít
Þeim sem spyrja mig hvað hafi
staðið uppúr eftir ferðina svara
ég alltaf - köfunarferð í Karab-
íska hafinu og ein vika í kaffi-
uppskeru, þar sem ég dvaldist
uppí fjöllum með innfæddum
við afar frumstæð skilyrði. Þar
var hvorki rennandi vatn né raf-
magn. Farið var að sofa þegar
dimmdi og vaknað við fyrsta
hanagal. Ég lenti í vandræðum
vegna þess að ég hafði aldrei
drukkið kaffi áður, en þau
drukku það með öllum máltíð-
um, líka börnin!! Ég komst að
því að kaffibaunin er ekki svört
eins og ég hafði ímyndað mér
heldur hvít með rautt hýði. Ég
staulaðist upp og niður hæðir
með körfu á magnum í leit að
þroskuðum rauðum berum, þau
máttu alls ekki vera græn. Ég
hafði aldrei getað fm)Tidað mér
vinnuna sem liggur bakvið fram-
leiðslu kaffis, kaffi sem þykir svo
sjálfsagður hlutur hér á Islandi.
En núna hugsa ég að þetta
tvennt séu aðeins dropar í stóru
hafi. Ég tala spænsku, eignaðist
góða vini fyrir lífstíð útum allan
heim og núna á ég annað heim-
ili í Honduras sem ég get alltaf
heimsótt. Þessa dýrmætu
reynslu hefði ég ekki getað öðl-
ast hefði ég farið í pakkaferð eða
interail ferð sem kannski hefði
kostað jafn mikið."
Kristjana H. Kristjánsdóttir,
Honduras 1997-1998
Fríða Árnadóttir með félögum sínum
undir þessu iíka risastóra tré á
Costa Rica. „Ég fór að líta á þetta ár
og þessa reynslu eins og fjaii með
misbröttum og erfiðum brekkum
þar sem manni skrikaði stundum
fótur." myndir: ýmsir.
sauðahúsi og ég. Það að dvelja
eitt ár í framandi menningu er
mikil reynsla og ég er alltaf að
finna ný og ný not fyrir reynslu
mína í Afríku."
Gunnþór Eyfjörð Gunnþórs-
son, Ghana 1995-1996
Aö hjálpa götu-
hömum
„Þegar ég lauk við Menntaskól-
ann á Akureyri kom að því að
taka ákvörðun hvað gera skyldi
næst. Mig langaði til að ferðast
og skoða heiminn, ég gat ekki
hugsað mér að fara beint í fram-
haldsnám. Ég byrjaði að líta í
kringum mig í leit að pakka-
ferðum eða interailkorti eða ein-
hverju sem myndi svala ævin-
týraþrá minni. Af einskærri
heppni mundi ég eftir sjálíboða-
liðasamtökum, sem ég hafði
frétt um í útskriftarferð minni
Linda Rós Alfreðsdóttir með fóiki úr indversku þorpi.