Dagur - 19.08.2000, Blaðsíða 6

LAUGARDAGUR 19. ÁGÚST 2000
í viðtali ræð-
ir Markús
Örn Antons-
son útvarps-
stjóri meðal
annars um
störf sín
fjölmiðla, stjórnmálaaf-
skipti og stöðu og fram-
tíð Ríkisútvarpsins.
- Mig langar til að byrja á fjöl-
skyldu þinni en þú misstir föður
þinn sex mánaða gamall, það
hlýtur að hafa verið fjölskyldunni
mikið áfall.
„Anton Björn Björnsson, faðir
minn, var íþróttakennari, fim-
leikameistari Islands í nokkur ár
og góður tugþrautarmaður.
Hann var tuttugu og tveggja ára
gamall þegar hann fórst, átti er-
indi vestur á Snæfellsnes og
fékk far með skipi sem var í
einni af sínum fyrstu ferðum, og
þeirri síðustu. Skipið kom aldrei
fram og ég held að ég muni rétt
að ekkert hrak hafi fundist úr
því.
Faðir minn var mikill
harmdauði þeim sem þekktu
hann og í minningargreinum var
farið mjög lofsamlegum orðum
um hann. Foreldrar hans misstu
mánuði seinna tvo syni sem fór-
ust með togara. Fleiri dauðsföll
urðu einnig í fjölskyldunni á
þessum árum. Fessir sviplegu
atburðir lögðust sérlega þungt á
ömmu mína, sem ég kynntist
mjög vel og dvaldi mikið hjá. Eg
hef alla tíð haft góð samskipti
við föðurfólkið mitt og það hefur
alltaf verið mér mjög nákomið."
Móðir mín, Bertha Karlsdóttir
gíftist Magnúsi Jóhannessyni
sem var trésmiður og borgarfull-
trúi Sjálfstæðisflokksins um
skeið. Þau eignuðust fjögur börn
og við bjuggum lengst af í Bú-
staðahverfinu. En ég átti mikið
athvarf hjá föðursystur móður
minnar, Asu Markúsdóttur, sem
bjó á Frakkastígnum og starfaði
í bókaverslun Sigfúsar Ey-
mundssonar. Þar komst ég oft í
bækur og stundaði líka mikið
leikhús- og bíóferðir með Asu
frænku rninni."
- Það má kannski segja að þú
hafir mikið til alist upp hjá eldra
fólki.
„Já. Ég var fljótt farínn að eiga
samskipti og stofna til kunnings-
skapar við mér töluvert eldra
fólk. Það hefur vafalaust haft
áhrif á mína persónu og þroska.
Það má kannski segja að ég hafi
ungur orðið gamall, í þeim
skilningi að ég var snemma far-
inn að hitta fólk í hinum ýmsu
störfum víða um land. Strax
sautján ára strákur á Morgun-
blaðinu var ég sendur út og suð-
ur til að ræða við fólk og kynna
mér hin ýmsu málefni. Það

22 -
„Efákvörðun verður tekin um útsendingar á nýrri rás þá sé ég ekki fyrir mér að það verði einungis íþróttarás. Miklu fremur rás sem snýr að fræðslumálum og fjar-
kennslu, hugsanlega í samstarfi við Háskólann, Kennaraháskólann og aðrar menningarstofnanir."
sama gerðist í starfi mínu í sjón-
varpinu, jafnvel í enn meiri
mæli, en þar hóf ég störf tutt-
ugu og tveggja ára gamall."
í sviðsljósi sjónvarpsins
-Mér var sagt að Bjami Bene-
diktsson hefði tekið þig ungan
undir verndarvæng sinn og feng-
ið þér vinnu á Morgunblaðinu.
„Sigríður, kona Bjarna, var
föðursystir mín og ég hafði mik-
ið samband við þau hjónin og
fjölskyldu þeirra. Þegar ég var
fjórtán ára var óvíst um sumar-
starf. Ég hitti Bjarna af tilviljun
þar sem þau Sigríður voru í
sunnudagsbíltúr austur á Þing-
völlum. Hann fann að pilti var
eitthvað órótt innanbrjósts í
óvissunni um sumarhýruna og
stuðlaði að því að ég fékk starf á
Morgunblaðinu sem sendill og
aðstoðarmaður á ritstjórn.
Bjarna kynntist ég sem af-
skaplega hlýjum manni og vin-
samlegum í minn garð. Þegar ég
hitti hann á förnum vegi tók
hann mér alltaf ákaflega vel og
bauð mér stundum inn á skríf-
stofuna í stjórnarráðinu, gaf mér
kók og spjallaði við mig eða
bauð mér stundum heim í
kvöldmat til fjölskyldunnar. Þá
fékk maður að keyra í ráðhcrra-
bíl. Ég bar ákafa virðingu fyrir
honum bæði sem persónu og
stjórnmálamanni. I fáum orðum
sagt fannst mér hann einstak-
Iega mikill leiðtogi, vitur og ljúf-
ur en jafnframt mjög stefnufast-
ur. Sannkallaður landsfaðir.
A Morgunblaðinu starfaði ég í
sumarvinnu í nokkur ár og varð
fanginn af blaðamennskunni,
þar sem ég fékk að sinna hinum
margvíslegustu verkefnum. Eftir
stúdentspróf gerðist ég blaða-
maður á Morgunblaðinu en við
stofnun sjónvarpsins vildi Emil
Björnsson, fréttastjóri Sjón-
varps, fá mig þangað til starfa.
Ég var þá nýkvæntur, við hjónin
áttum okkar fyrra barn og vorum
staurblönk að stofna heimili.
Bjuggum í einu herbergi hjá
tengdó. Tilboð Emils var freist-
andi enda góð laun í boði fyrir
mikla vinnu og ég tók því. Efna-
leg viðbrigði urðu töluverð fyrir
okkur hjónin sem höfðum ekki
haft úr miklu að spila þegar við
vorum börn. Sigrún Guðbrands-
dóttir tengdamóðir mín hafði
misst mann sinn frá finim ung-
um börnum og sá fyrir þeim
með kennslustörfum sínum í
Melaskólanum og síðar Voga-
skóla“
- I sjónvarpi varðslu þjóðþekkt-
ur, fylgdu því ekki ýmis óþæg-
indi?
„Það eru ýmsir sem hafa full-
nægju af því að vera í sviðsljós-
inu. Ég fann aldrei til þess og
hef ekki gert síðar. En það var
greinilegt að með framkomu í
sjónvarpi varð maður þjóðþekkt-
ur. Við Steinunn, kona mín, fór-
um stundum okkur til skemmt-
unnar í bíó á fyrstu árum sjón-
varpsins. I hléum var verið að
glápa og mæla mann út, sem
varð eiginlega til þess að við
hjónin hættum að fara í bíó. Svo
hófust alls kyns sögusagnir. Ein
var á þá Ieið að ég væri með hár-
kollu. Kvöld eitt vorum við hjón-
in á skemmtistað og þá viku sér
að mér tvær góðglaðar konur og
höfðu greinilega verið í miklum
viðræðum um hár mitt og vildu
Iáta reyna á hvað rétt væri í því
máli. Onnur þeirra reif óþyrmi-
lega í hárið á mér, sneri sér síð-
an að stöllu sinni og sagði sigri
hrósandi: „Ég vissi þetta, það er
ekta.“
Ymis atvik af þessum toga
gerðust, en ég held að það hafi
jafnvcl spunnist enn hressilegri
sögur um ýmsa aðra af sam-
starfsmönnunum. En svona eru
nú einu sinni kaupin á eyrinni
og maður verður að taka því.“
Erfiður borgarstjóratími
- Nú varstu formaður HeimdaUar
um tíma, ætlaðirðu þér frama í
stjórmálum?
„Nei, sú formennska, eins og
sumt annað sem hefur lotið að
mínum pólitísku afskiptum, varð
fyrir tilviljun. Það kom upp sér-
stök staða í Heimdalli sem gerði
að verkum að ég var beðinn um
að taka við forystu í félaginu. Ég
Ieit á það sem bráðabirgðaráð-
stöfun strax í upphafi og var for-
maður í eitt ár. Það var Iíka til-
viljun að ég varð borgarfulltrúi
fyrir Sjálfstæðisflokkinn árið
1970. Menn í mínum vinahópi
innan Heimdallar töldu mikil-
vægt að yngra fólk fengi tæki-
færi til að taka að sér trúnaðar-
störf á opinberum eða pólitísk-
um vettvangi og veðjað var á
mig. Ég sló til og varð borgar-
fulltrúi Sjálfstæðisflokksins árið
1 970 og var það í 14 ár.“
- Seinna varðstu borgarstjóri.
Ertu sáttur við þannferil?
“Það var mjög erfitt tímabil.
Ég er ekkert sáttur við það, cn
reynslunni ríkari. I aðdraganda